Παντού σκοτάδι...Κάποια μικρά φτερουγίσματα μουντζούρωναν την απόλυτη σιωπή που κυριαρχούσε...Το φεγγάρι χλωμό,αδύναμο,ίσα που κατάφερνε να φωτίσει την μικρή λίμνη ανάμεσα στα δέντρα...Ξεπρόβαλε.Γονάτισε στο υγρό χώμα και χάζεψε την αντανάκλασή της..Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της..Εδώ μπορούσε να αντικρύσει τον εαυτό της και να τον κοιτάξει στα μάτια..Εδώ.Μακριά απ'το αδιάκριτο βλέμμα του ηλίου...Πόσο σκληρό ήταν το φως μαζί της...Έδειχνε όλες τις ουλές του προσώπου της...όλα τα στίγματα του κορμίου της...όλες τις χαρακίες της καρδιάς της.Δεν έβγαινε πια την μέρα...Κρυβόταν..Ο κόσμος της ήταν την νύχτα..Εκεί που μπορούσε να ξεγελάσει τον εαυτό της.Να του πεί οτι όλα είναι όπως παλιά..Δεν έχει αλλάξει τίποτα..Έιναι το ίδιο ζεστό,χαρούμενο,όμορφο,αγνό κορίτσι που γνώριζε..
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο mprizas (12.10.2007) Όλα είναι μια εικονική πραγματικότητα...
Όλα μοιάζουν όμορφα όταν φοράνε τα χρώματα της φύσης, χωρίς μακιγιάζ...
Καλημέρα!
alexia-vicky (12.10.2007) Η νύχτα τελικά μπορεί να γίνει και καλή φίλη!