Είναι κάποιες νύχτες που δεν ξημερώνουν γιατί..
είναι κάποια όνειρα που στοιχειώνουν τα βράδια σου,
αυτά που επέλεξες ν’αφήσεις μισά θάβοντας Τα θέλω σου
με αλήθειες μισές που ούτε κι αυτές τόλμησες να ξεστομίσεις..
Ξορκίζεις την αγάπη σου με την λογική και τα πρέπει
και ούτε σε ένα όνειρο Δεν τ’αφήνεις να ζήσουν..
κι εκείνα γίνονται εφιάλτης και ξαναγυρνούν πίσω σε σένα …
να σου θυμίσουν ότι προσπαθείς να ξεχάσεις..
μα εσύ επιμένεις να κρύβεις τον πόνο σου πίσω από μια μάσκα που σου μοιάζει
μα που δεν είσαι εσύ…
επιμένεις να αφήνεις τα πρέπει να καταδυναστεύουν την ζωή σου…
και με σέρνεις κι εμένα στην άβυσσο που διάλεξες…
και μετά..περιμένεις ένα χαμόγελο λύτρωσης που δεν θα έρθει ποτέ…
μα.. η λύτρωση και τα χαμόγελα είναι για τους δυνατούς ψυχή μου…
κι εσύ δεν είσαι…
Το φως της ημέρας δεν μπορεί να διαλύσει τα σκοτάδια..
όσο μένεις βολεμένος στο μισοσκόταδο προδίδοντας τον εαυτό σου..
Ο χρόνος περνάει..κι εγώ..
σε κουβαλάω ακόμα μέσα μου κι ας με παγώνει η μοναξιά σου,
και τα δάκρυα που δεν άφησες να κυλήσουν..
Υπάρχει ακόμα χρόνος για όνειρα..μην αφήσεις να νυχτώσει ξανά.. καρδιά μου..