Εχω βαρεθει να ακουω τα ιδια και τα ιδια οποτε συνανταω καποιον γνωστο μου!

-Πω πω, εχει μεινει ουλη τωρα εε??
-Δεν ειναι ουλη! Ειναι αναμνηση....

Και ειλικρινα το πιστευω αυτο. Αυτο το μικρο σκατουλακι πανω απ τα χειλη μου δεν το βλεπω σαν "σημαδι", σαν "μαγαρισμα της ομορφιας μου" (χαχα!εδω γελαμε!)! Ειναι η αναμνηση μου! Σαν ενα τατουαζ που μπορει να εγινε χωρις να το ηθελα, ομως τελικα μου αρεσει! Ειναι ενα κομματι του εαυτου μου, οπως ειναι και οι εικονες εκεινης της βραδιας! Μ'αρεσει, δεν θελω να το αφαιρεσω! Αν το εκανα αυτο θα ηταν σαν να εσβηνα μια ολοκληρη εμπειρια, ενα συμβαν που μου αφησε μονο πολυ εντονα και ομορφα συναισθηματα! Θα ηταν σαν να ηθελα να ξεχασω, να μην το θυμαμαι! Και αυτο δεν το θελω με τιποτα! Θελω να ειναι εκει αυτο το μικρο σημαδακι οποτε κοιταζομαι στον καθρεφτη! Να ειναι εκει, να το κοιταω και να θυμαμαι....