Ομολογώ ότι αυτό ήταν ένα από τα ερωτήματα, που πίστευα, ότι δε θα δυσκολευόμουν ποτέ να απαντήσω. Πράγματι, ανήκει στα ερωτήματα που έχουμε μάθει να ξεπερνάμε με ευκολία. Το σχολείο και η οικογένεια φρόντισαν, από νωρίς, να μας εφοδιάσουν με την αφοπλιστική απάντηση "Το χρήμα δεν είναι η ευτυχία / Το χρήμα δεν είναι το παν". Αυτή η απάντηση είναι η πρώτη που μας έρχεται στο νου όταν μας τεθεί το εν λόγω ερώτημα. Δε δεχόμαστε καμία διαπραγμάτευση. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές σε ποια πλευρά του διλλήματος βρισκόμαστε. Μάλιστα, είναι τόσο προφανές, που θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει ακόμα και την ύπαρξη της αντίθετης άποψης.

          Μήπως έχουμε κάνει κάποιο σφάλμα; Πώς είναι δυνατό να θεωρούμε τόσο ισχυρή μία απάντηση, όταν γύρω μας δεχόμαστε πληθώρα μηνυμάτων τα οποία μας οδηγούν στην αντίθετη κατεύθυνση;

          Παραδέχομαι, ότι αν μου γινόταν αυτό το ερώτημα πριν από λίγα χρόνια, τότε με βεβαιότητα θα τασσόμουν υπέρ της πλειονότητας. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, απομακρύνομαι όλο και πιο γρήγορα από την αρχική μου θέση. Η ίδια η ζωή, μου αποδεικνύει το αντίθετο. Την ίδια ώρα τα αρχικά επιχειρήματά μου καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο. Η άποψη "Δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στη ζωή" φαίνεται ακλόνητη και ακατάρριπτη. Το χρήμα είναι αυτό που κατάφερε να την ισχυροποιήσει σε τέτοιο βαθμό. Για την ακρίβεια μεγέθυνε στο μέγιστο αυτή την αδικία. Τα θύματα της αδικίας πολλά, σχεδόν όλοι μας. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες, έφηβοι, παιδιά, βρέφη.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τι φαγητό θα φάει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τι θα σπουδάσει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει με τι μεταφορικό μέσο θα κινείται, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει σε τι σπίτι θέλει να ζει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να αγοράσει κάτι που τον ευχαριστεί, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει τις καλύτερες προοπτικές για το μέλλον του, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει μία επιπλέον ευκαιρία για να ζήσει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

          Θα μπορούσα να γράφω για μέρες και με το ίδιο πάθος για όλα αυτά που μαρτυρούν ότι το χρήμα, ίσως, είναι το παν. Ακόμα κι αν δεν είναι το παν, τότε σίγουρα είναι κάτι πολύ κοντά σε αυτό. Όταν κάποιοι ζουν εμπειρίες τις οποίες κάποιοι άλλοι δεν πρόκειται να ζήσουν ποτέ, τότε αρχίζει να αλλοιώνεται το ίδιο το νόημα της ζωής. Πολύ περισσότερο όταν αρχίζει να αλλοιώνεται η ποιότητα ζωής μεταξύ των ανθρώπων.

          Αυτό που, ακόμα, δε μπορώ να καταλάβω είναι, πώς μετά από όλα αυτά μπορούμε με περισσή επιπολαιότητα να εμμένουμε στην αρχική μας θέση. Ποιοί είναι, άραγε, οι λόγοι που μας οδηγούν σε αυτή την ηθελημένη παράβλεψη των διαφορών; Πιθανώς, να είναι μία άμυνα των ίδιων των κοινωνιών. Μία άμυνα που τους επιτρέπει να διατηρούν τη σταθερότητα και τη συνοχή τους, για να αποφευχθεί η ένταση. Ακολουθώντας αυτό το σκεπτικό είμαι αναγκασμένος να αναζητώ τα αίτια που μας οδηγούν στη μείωση της έννοιας του χρήματος, απλά διότι δεν πείθομαι από την απάντηση καθαυτή, δηλαδή, ότι όντως το χρήμα δεν είναι το παν.

          Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι σύμφωνος με την άποψη που υποστηρίζει ότι το χρήμα δεν είναι ικανό να αντικαταστήσει τα πάντα. Είναι αλήθεια ότι δεν εξαγοράζονται όλα. Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει ότι τα συναισθήματα ή μία όμορφη στιγμή δε μπορούν να αντικατασταθούν με χρήματα. Παρόλο που είμαι σύμφωνος, πρέπει να τονίσω ότι το χρήμα είναι ικανό να παράγει νέα συναισθήματα ή ακόμα και να στερήσει κάποια άλλα. Είναι ικανό να σου δημιουργήσει νέες όμορφες στιγμές ή να μη σου επιτρέψει να τις ζήσεις.

          Καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς) το χρήμα αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή ευκαιριών. Όποιος το έχει, έχει ταυτόχρονα μεγαλύτερες προοπτικές, περισσότερες ευκαιρίες, μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και ποιοτικότερη ζωή. Οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι, στο βαθμό που τους επιτρέπει η κοινωνία, να παλεύουν γι' αυτά που κάποιοι άλλοι τα έχουν δεδομένα.