ενιωθε ενα βλεμμα μονιμως καρφωμενο πανω της..κοιταξε τα παιδια που καθοντουσαν στο τραπεζι και σταματησε στην κοπελα που καθοταν διπλα απο τον αδερφο της..τα βλεμματα τους διασταυρωθηκαν και ενιωσε σαν να τη διαπερνουσε ηλεκτρικο ρευμα..την κοιταζε με ενα βλεμμα καχυποπτο.Σαν να την εκρινε για τη συμπεριφορα της..σαν να αμφισβητουσε το γεγονος οτι ηταν αυθορμητη και ειλικρινης.Ενιωσε οτι εκανε κατι κακο.Γιατι όμως?Ηταν τοσο κακό που ήταν κοινωνική, ανετη και είχε οικειότητα με τους ανθρώπους?

Σηκώθηκε,χαιρέτησε τα παιδιά στην παρέα και κατευθύνθηκε στην έξοδο του μαγαζιού.Βγήκε έξω και άρχισε να περπατάει γρήγορα.Προσπαθούσε με το γρήγορο βηματισμό να βγάλει όλο το θυμό που κρυβόταν μέσα της.¨Οσο προχωρούσε όμως όλο και περισσότερές σκέψεις έρχονταν στο μυαλό της και ο θύμος μεγάλωνε.

Εφτασε στο σπίτι,ξεκλείδωσε και μπαίνοντας χτύπησε την πόρτα με δύναμη..ακούμπησε την πλάτη της στην πόρτα και ξάπλωσε στο πάτωμα..δεν έπρεπε να το κάνει αυτό στον εαυτό της.Δεν έπρεπε να αφήνει τους κακοπροαίρετους ανθρώπους να την κάνουν να αμφιβάλλει για τον εαυτό της.Αυτή ήταν, και οι δικοί της άνθρωποι την αγαπούσαν για αυτό που ήταν,για τίποτα άλλο.