Σχόλια

gate: Σας ευχαριστώ και πάλι πολύ παιδιά! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο βιβλίο, απ' όπου εμπνεύστηκα το άρθρο αυτό (και λέω "εμπνεύστηκα" μιας και δεν έχω αντιγράψει τα κείμενά του εδώ. Εδώ χρησιμοποίησα μαζί και άλλη βιβλιογραφία). Εκεί θα βρείτε πάρα μα πάρα πολλές φράσεις και λέξεις που χρησιμοποιούμε (και ασφαλώς όχι μόνο εκείνες που σχετίζονται με τα μουσικά, όπως έκανα εδώ), όπως αυτές που ανέφερε και η kithara-woman [...ευχαριστούμε :) Εξαιρετικές!]

gate: Σας ευχαριστώ όλους! Χαίρομαι που συμμερίζεστε και τη δική μου χαρά για ..."περίεργες" πληροφορίες! Χρυσόστομέ μου (istoxastis), όπως πάντα, κάθε σου σχόλιο είναι μακράν καλύτερο από το άρθρο που σχολιάζεις...

gate: Τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο τον είδα ...εν δράσει σε μία παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη στην Αθηναΐδα και πραγματικά τον απόλαυσα, όπως και όλα τα παιδιά της "Σπείρας" που είναι ένας κι ένας πραγματικά! Είναι ταλαντούχος μουσικός και ιδιαίτερα σεμνός καλλιτέχνης.
Όσο για τα περί "φαινομένων" και "διθυράμβων" -όσο κι αν πράγματι έχετε δίκιο οι περισσότεροι που είστε επιφυλακτικοί απέναντί τους- προσωπικά προτιμώ και δε με ενοχλεί καθόλου να τα ακούω για νέους και ανερχόμενους καλλιτέχνες, αφού, ούτως ή άλλως, τέτοιες "υπερβολές", ως "υπερβολές" πάντα αντιμετωπίζονται από όλους ανεξαίρετα (και άρα δεν υπάρχει κάποιος "φόβος άλλης επιρροής" τους σε όσους τις διαβάζουν) και αφού, τέτοια λόγια μπορεί για τους ίδιους τους νεαρούς καλλιτέχνες να λειτουργήσουν εποικοδομητικά, δίνοντάς τους ώθηση να συνεχίσουν την ωραία πορεία τους.
Όπως και να 'χει, οι "υπερβολές" και οι "διθύραμβοι" και οι "βαρύγδουπες εκφράσεις" με ενοχλούν πάρα πολύ λιγότερο, όταν γίνονται στους "άγνωστους", στους πολλούς, καλλιτέχνες, σ' αυτήν την εποχή που προτιμάμε πιο εύκολα να εντοπίζουμε τα κουσούρια των "μικρών ονομάτων" και να θεοποιούμε τα δήθεν "μεγάλα ονόματα" πλέκοντας πραγματικά εκεί εξωφρενικούς διθυράμβους, με τις γνωστές μπουρδολογίες του στυλ: "ιερό...τέρας της ελληνικής μουσικής" για διαφόρους καλλιτέχνες που κρατιούνται χρόνια στο προσκήνιο για λόγους εντελώς άσχετους με τις μουσικές και καλλιτεχνικές τους "ικανότητες".

gate: Ωραίος ο Harrison και πραγματικά το τραγούδι αυτό (while my guitar gently weeps...) είναι απ' το πιο όμορφα που έχουν γραφτεί στα χρόνια των beatles. Αυτό που με απασχολεί γύρω απ' την προσωπικότητά του είναι ...η γυναίκα του Pattie Boyd... Τι σόι επιρροή μπορεί να άσκησε επάνω του, ώστε να τον στρέψει στον ινδουισμό, τον οποίο αγάπησε με τόση ένταση, και πώς μπόρεσε να παντρευτηκε τον καλό φίλο του George, τον Eric Clapton, μετά από αυτόν...;;;

gate: Είναι μάλλον αυτός που ξέρει να ζητά βοήθεια.

gate: Να 'σαι καλά Μαρία για όσα έγραψες. Καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό σου και δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου. Το αντίθετο!
Όσο για τα τελευταία σου λόγια, ...για τους "σπινθήρες" που βάζουν τα Μέσα στον κόσμο και την "κατασκευή" διχονοιών, έχεις σίγουρα απόλυτο δίκιο, και για 'μένα. Αν εμείς, ως κοινό των καλλιτεχνών, δεν ασχολούμασταν με την "σύγκριση" και την καλλιέργεια του ανταγωνισμού, ...του ανόητου ανταγωνισμού, μεταξύ τους, τα πράγματα για τους ίδιους θα ήταν πολύ πιο ...αληθινά και αυθόρμητα ...άρα και όμορφα.

gate: Σ' ευχαριστώ για τα τόσο καίρια σχόλια! Και εννοείται πως η "αυθεντικότητα" είναι αρκετά παρεξηγημένη λέξη -όπως το λες- όπως αντίστοιχα και η λέξη "ειδημοσύνη"... Προσωπικά πάντως, από την παρεξηγημένη "ειδημοσύνη" προτιμώ την "παρεξηγημένη αυθεντικότητα". Όσο για τον Φλωρινιώτη, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξέλαβε την φράση του Χατζηδάκι, νομίζω πως είναι ένας πραγματικά ΚΑΛΟΣ άνθρωπος, με παιδική ψυχή και παιδικά πάθη και ...πραγματικά μου μεταφέρει μια αύρα "αυθεντικότητας" (με την έννοια ότι δεν κρύβει τίποτα απ' αυτό που είναι κι απ' αυτό που θέλει να μοιράζεται με το κοινό του) και κυρίως όταν τον συγκρίνω με όλη αυτήν την ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και τους ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΔΕΣ καλλιτέχνες της εποχής μας. Όσο για το "αυθεντικό" στην τέχνη, για 'μένα τουλάχιστον, είναι ό,τι δεν έχει ανάγκη να "κρύβεται" και να "δικαιολογείται". Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο κι έχει ζουμί, θα το δικαιολογήσω τι εννοώ, κάποια στιγμή αργότερα, σε ξεχωριστό αρθράκι...

gate: Σ' ευχαριστώ για τα τόσο καίρια σχόλια! Και εννοείται πως η "αυθεντικότητα" είναι αρκετά παρεξηγημένη λέξη -όπως το λες- όπως αντίστοιχα και η λέξη "ειδημοσύνη"... Προσωπικά πάντως, από την παρεξηγημένη "ειδημοσύνη" προτιμώ την "παρεξηγημένη αυθεντικότητα". Όσο για τον Φλωρινιώτη, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξέλαβε την φράση του Χατζηδάκι, νομίζω πως είναι ένας πραγματικά ΚΑΛΟΣ άνθρωπος, με παιδική ψυχή και παιδικά πάθη και ...πραγματικά μου μεταφέρει μια αύρα "αυθεντικότητας" (με την έννοια ότι δεν κρύβει τίποτα απ' αυτό που είναι κι απ' αυτό που θέλει να μοιράζεται με το κοινό του) και κυρίως όταν τον συγκρίνω με όλη αυτήν την ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και τους ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΔΕΣ καλλιτέχνες της εποχής μας. Όσο για το "αυθεντικό" στην τέχνη, για 'μένα τουλάχιστον, είναι ό,τι δεν έχει ανάγκη να "κρύβεται" και να "δικαιολογείται". Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο κι έχει ζουμί, θα το δικαιολογήσω τι εννοώ, κάποια στιγμή αργότερα, σε ξεχωριστό αρθράκι...

gate: Ευτυχώς! Αν και το "κακό" χτυπά και στις... "καλύτερες οικογένειες", έστω και για λίγο...
Ευχαριστώ Χορχίτο μου!

gate: Σ' ευχαριστώ Φώτη! Ο Θεός να δίνει να ερχόμαστε όλο και λιγότερες φορές στη θέση του Φαρισαίου, γιατί για να το αποφύγουμε τελείως θέλει κότσια...