Σχόλια

gate: Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σας παιδιά! Χαίρομαι πολύ που το "διασκεδάσατε" τόσο... Κι έμενα με ευχαριστούν πολύ αυτές οι ιστορίες... :)

gate: Πανέμορφα! Όλα! ...και κάποια ακόμα πιο πολύ!

gate: Το αστέρι φέτος θα κάνει το ωραιότερο Πάσχα!

gate: Παρότι απέχω καιρό τώρα από τα "πολλά" και καλά του Μ/Η λόγω υποχρεώσεων δυστυχώς :(, με αποτέλεσμα να μην έχω γνωρίσει τελικά ποτέ την Άντζελα, ωστόσο δεν νομίζω πως ήταν τυχαίο που στη σύντομη "βόλτα" μου κόλλησα στη συνέντευξή της και την διάβασα όλη προσεκτικά. Το πιο σημαντικό με αυτό το πλάσμα φαίνεται στη φιγούρα της, που εγώ την πρόσεξα στη φώτο... Άνθρωπος με χαρά και χαμόγελο... Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο για να καταλάβω πως όταν περάσω στο σαλόνι του λόγου της θα δω αγάπη και σεμνότητα. Και ασφαλώς τα είδα! Γι' αυτό Άντζελα σε έχω στην καρδιά μου. Να είσαι πάντα δυνατή σε όσα κάνεις και να προσφέρεις την αγάπη σου σε όλους γύρω σου, όπως τώρα.

gate: Ευχαριστώ παιδιά!

gate: Καταπληκτικό!
Με τέτοια ομάδα, είμαστε έτοιμοι για το LOST

gate: Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας όλους.

gate: Η σπουδαία ικανότητα στην τεχνική και στην έκφραση της Εύας Φάμπα είναι αναμφισβήτητη. Γι' αυτο δεν θα επιμείνω σ' αυτό. Θα επιμείνω μόνο στην ευγένεια αυτής της ψυχής και στην εντυπωσιακή σεμνότητά της που έκαναν σε όλους μας εντύπωση, όταν την γνωρίσαμε από κοντά στο τελευταίο live του musicheaven, στο οποίο μας έκανε την μεγάλη τιμή να συμμετέχει. Ένας μουσικός κρίνεται από την τέχνη του. Ένας καλλιτέχνης όμως κρίνεται από όλα του, και κυρίως απ' τον χαρακτήρα του. Κι η Εύα Φάμπα δεν είναι μόνο κορυφαία μουσικός αλλά πάνω απ' όλα αληθινή καλλιτέχνιδα. Μακάρι να 'ταν κι άλλοι έτσι. Αλλα δυστυχώς σήμερα, έχει δοθεί ο τίτλος του "καλλιτέχνη" στη σάρα και στη μάρα... Σε λίγο, όπως πάμε, θα είναι ντροπή να σε φωνάζουν "καλλιτέχνη".... Ντροπή μας! Καλά που υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι να μας αναθαρρύνουν λίγο και να μας κρατάνε την ελπίδα πως θα αλλάξουν τα πράγματα.

gate: Η αναγνώριση μιας αξίας είναι σχετικό μέγεθος. Ο μεν Καρυωτάκης που αναφέρεις επειδή ήταν ακριβώς και στα ποιήματά του τόσο αδιέξοδος (ανεξάρτητα αν χειριζόταν όμορφα τον λόγο) στο τέλος αυτοκτόνησε κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Γιατί καθένας δημιουργός (σε όποια τέχνη κι αν ανήκει) κρίνεται από όλα του, από όλη την ζωή του και όχι μόνο από το δημιούργημά του. Γιατί αν δεν ξέρουμε τη ζωή του πώς θα ερμηνεύσουμε σωστά το έργο του; Με βάση τις δικές μας εμπειρίες και τα δικά μας πιστεύω;
Ο δε Καβάφης καθόλου απαισιόδοξος δεν θα έλεγα πως ήταν. Άλλο η πικρία και η απογοήτευση ή έστω η μελαγχολία, άλλο επίσης η δεικτικότητα, άλλο η νοσταλγία ή ελπίδα ενός διαφορετικού κόσμου και άλλο, τελείως άλλο, η απαισιοδοξία και το αδιέξοδο.

gate: Το σημαντικό για 'μένα σε αυτό το άρθρο είναι ότι μια φίλη, υποστηρίζοντας την πνευματική δουλειά της φίλης της, νοιάζεται γι' αυτήν και συμπάσχει με την απογοήτευσή της από τον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Ως προς την ουσία όμως τα βλέπω κάπως διαφορετικά. Σίγουρα, αν ο διαγωνισμός προκρίνει μόνο ποιήματα που στρέφονται γύρω από ένα ορισμένο θέμα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Σίγουρα ο στόχος έπρεπε να είναι να ενθαρρύνονται οι νέοι άνθρωποι κυρίως, που έχουν ανησυχίες να γράφουν ποίηση "με ζωντάνια και όνειρα" και να εκφράζουν τον έρωτα, όπως τα λες και εσύ στο κείμενό σου Αριάδνη, αλλά ειδικά στο συγκεκριμένο ποίημα τίποτα από όλα αυτά δεν βλέπω. Διακρίνω μια εικόνα ενός κοριτσιού που πιέζεται, που ...καταπιέζεται για την ακρίβεια. Δεν έχει άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά του Λυκείου κυρίως ζουν σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για επιτυχία και καταξίωση, σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι πλέον ανίκανοι αλλά έχοντες πλούτο πολύ και γνωριμίες ισχυρές... Ένας διαρκής ανταγωνισμός, για να φτάσεις πού στο τέλος; Στ' αλήθεια, οπουδήποτε αλλού, από εκεί που είχες μάθει στο σχολειό σου... Πού έρωτας και πού ανάσα; Μια ζωή-ωράριο απ' το πρωί ως το βράδυ. Δίκιο έχει.

Όμως την τέχνη την χρειαζόμαστε για να μας λυτρώνει, όχι για να σπρώχνει παρακάτω την μελαγχολία μας. Δεν λέμε να αναφερόμαστε, σώνει και καλά, σε κάθε ποίημα σε χαρές και πανηγύρια ή σε μια φανταστική πραγματικότητα. Υπάρχει κι εκείνη η μελαγχολία που λυτρώνει στην τέχνη, είτε είναι ποίηση, είτε είναι μουσική. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να σ' το εξηγήσω με λόγια. Είναι κάτι που το νιώθεις όταν ακούς ας πούμε ένα τραγούδι με λόγια στην πραγματικότητα μελαγχολικά και θλιμένα, που όμως σου αφήνει κάτι στο τέλος, κάτι σαν ...ελπίδα. Αυτό δεν υπάρχει εδώ. Και δεν υπάρχει γιατί το κορίτσι αυτό, με την πολύ ευαίσθητη ψυχή γι' αυτόν τον κόσμο, δεν την ζει αυτήν την ελπίδα.

Αυτό το ποίημα λοιπόν σίγουρα μπορεί να είναι μια εκτόνωση για την ίδια που το έγραψε, γιατί έβγαλε από μέσα της ο,τι αισθανόταν, μπορεί να είναι επίσης και για 'σένα μια μορφή εκτόνωσης γιατί, αφού είσαι φίλη της, έχεις τις ίδιες ανησυχίες, τις μοιράζεσαι με εκείνην, το καταλαβαίνεις καλά αυτό που εκφράζει. Αλλά δεν είναι λύτρωση, για κανέναν, ούτε για εσάς, ούτε για εμάς. Γι' αυτό δεν είναι ένα ποίημα που μπορεί να βραβευτεί. Όχι γιατί είναι άτεχνο (το αντίθετο). Αλλά γιατί η ποίηση και κάθε τέχνη, χρειάζεται φως. Ακόμα και στο πιο καταθλιπτικό μοιρολόι, υπάρχει ένας στίχος λυτρωτικός στο τέλος. Ακόμα και στους θρήνους που έφτιαχνε ο λαός μας για την άλωση των πατρίδων του, έβαζε και έναν ελπιδοφόρο στίχο στο τέλος. Όχι έτσι γιατί "έπρεπε", αλλά γιατί το ένιωθε. Γιατί όποια θλίψη κι αν έχουμε στη ζωή μας, μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φέρουμε τον εαυτό μας σε αδιέξοδο. Κανείς άλλος. Κανένα γεγονός. Καμία πραγματικότητα. Κι εμείς όλοι, ο ένας με τον άλλον πρέπει να αλληλοστηριζόμαστε για να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον πιο μπροστά κι όχι για να κλαίμε την μοίρα μας. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα μπορούσε να βραβεύσω αυτό το ποίημα, όσο κι αν θα αναγνώριζα ότι μπορεί το κορίτσι αυτό να είχε περισσότερη ευαισθησία από κάθε άλλον διαγωνιζόμενο σε αυτόν τον διαγωνισμό. Γιατί περιμένα να επιβραβεύσω το φως που θα μου άφηνε, μέσα στα τόσο μαύρα αλλά δίκαια συναισθήματα που μπορεί κι εγώ να τα έχω. Πώς να επιβραβεύσω την "αυτοκαταστροφή" και την "αυτοκτονία";