Fleetwood Mac - Ένα από τα πιο επιτυχημένα group της δεκαετίας του 70

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Country Folk Περίοδος

** Kiln House (1970)

* Tracks: 1) This Is The Rock, 2) Station Man, 3) Blood On The Floor, 4) Hi Ho Silver, 5) Jewel Eyed Judy, 6) Buddy's Song, 7) Earl Gray, 8) One Together, 9) Tell Me All The Things You Do, 10) Mission Bell.

Ο Peter Green παραιτείται και εξαφανίζεται από τη μπάντα χωρίς καμία προειδοποίηση (έτσι λένε οι φήμες) και στη θέση του έρχεται η ex - Chicken Shack, Christine Perfect η οποία όμως, ονομάζεται ήδη Christine McVie από το γάμο της με τον John McVie. Το Kiln House μοιράζεται μεταξύ των Kirwan & Spencer αλλά κυριαρχείται από τον Spencer που κάνει παρωδία 50’s και "κλέβει" την παράσταση από τον Kirwan.

Ο Spencer κάνει tributes στους καλλιτέχνες των 50’s και βάζει Carl Perkins ('This Is The Rock'), Buddy Holly ('Buddy's Song'), Chuck Berry & Little Richard ('Hi Ho Silver') και Elvis ('Blood On The Floor'). Το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό και έχει πολύ πλάκα να τον ακούς να μιμείται τη φωνή του "βασιλιά". Το ακούω τώρα καθώς γράφω και από τα γέλια πέφτω συνέχεια από την καρέκλα μου. Αν έχετε το album ή έστω το κομμάτι, βάλτε το και θα με θυμηθείτε. Μιλώντας για "γνησιότητα", ή για τέλεια απομίμηση, είναι πραγματικά σα να ακούς κομμάτια από τη δεκαετία του 50 και αν δεν ήξερα το album, δεν θα πίστευα με τίποτα ότι πρόκειται για τους Mac. Θα έβαζα δηλαδή μέχρι και το σπίτι μου σε στοίχημα και φυσικά θα το έχανα. Ακούς το 'This Is The Rock' και ορκίζεσαι ότι είναι ο Carl Perkins. Το 'Buddy's Song' βασίζεται στο 'Peggy Sue' και αναφέρεται ακόμα και στο στίχο: 'I loved Peggy Sue a long time ago-whoa-hoah', με το 'whoah-hoah' ακριβώς στο στυλ του Holly. Το 'Hi Ho Silver' ξεχωρίζει από όλα αυτά, γιατί ροκάρει όσο δεν γίνεται περισσότερο. Ευχάριστες είναι και οι μπαλάντες 'One Together' & 'Mission Bell', πιστές όμως και αυτές στο πνεύμα των 50’s.

Ο Kirwan από την άλλη μεριά, μένει μακριά από τις παρωδίες του Spencer και βάζει καινούργιο δικό του υλικό. Το 'Jewel Eyed Judy' μας στέλνει λιγάκι προς τον Dylan και το 'Earl Gray' στο Play On. Είναι μονότονος, αλλά πρέπει να τον συνηθίσουμε. Το 'Station Man' δεν έχει καμία ιδέα και είναι βαρετό.

* Σχόλιο: Παρωδία των 50’s. Είναι το μοναδικό album που ο Spencer κατορθώνει να κυριαρχήσει, να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να μας πει: "ρε παιδιά, δεν είμαι άσχημος. Κοντός είμαι".
* Να το πάρω; Αν ακούς rocabilly, ναι!

** The Original Fleetwood Mac (1971)

* Tracks: 1) Drifting, 2) Leaving Town Blues, 3) Watch Out, 4) A Fool No More, 5) Mean Old Fireman, 6) Can't Afford To Do It, 7) Fleetwood Mac, 8) Worried Dream, 9) Love That Woman, 10) Allow Me One More Show, 11) First Train Home, 12) Rambling Pony No. 2.

Το album αυτό, είναι το link που λείπει ανάμεσα στα Mr Wonderful & Then Play On και αφορά σε υλικό που ηχογράφησαν στα 1968-69 αλλά δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο στα 1971. Το Original FM περιέχει δικά τους κυρίως κομμάτια με ελάχιστες διασκευές και μπορεί αυτό να μη λέει κάτι, αλλά τουλάχιστον δείχνει εδώ ότι ακολουθούν με την ψυχή τους τη σκοτεινότητα που εκπέμπει ο Green και αυτό συμβάλλει θετικά στο όλο αποτέλεσμα. Δίνει τουλάχιστον την εντύπωση ότι τα παιδιά δεν βρίσκονται πλέον μέσα στο υπόγειο, αλλά το κοιτάζουν από ψηλά. Ακόμα και στο ισόγειο να βρίσκονται –λέμε- είναι καλύτερα.

Τα κομμένα κομμάτια χτίζουν τη δική τους προσωπικότητα όπως το πολύ καλό 'Watch Out' και το 'Can't Afford To Do It' στα οποία οι Green & Spencer συνεργάζονται άψογα. Πολύ καλό είναι επίσης και το instrumental 'Fleetwood Mac'.

Τα κομμάτια του Green βρίσκονται ένα σκαλοπάτι ψηλότερα από τα προηγούμενα που έκανε. Φέρνει το μπάσο του McVie πιο μπροστά και δίνει έμφαση στα ρυθμικά μέρη της κιθάρας. Αποτέλεσμα; Άψογα μιξαρισμένα κομμάτια όπως τα 'Fool No More' & 'Worried Dream'.

Ο Spencer έχει κομμάτια folk/Blues όπως το 'Mean Old Fireman' και το 'Allow Me One More Show' που μοιάζουν με Dylan του 1962.

* Σχόλιο: Κομμένα κομμάτια που δείχνουν ότι η μπάντα είχε τελικά μία δική της Blues ταυτότητα που την έκανε ορατή στο Play On.
* Να το πάρω; Αν είσαι fan της πρώιμης Mac περιόδου, ναι!

** Future Games (1971)

* Tracks: 1) Woman Of A Thousand Years, 2) Morning Rain, 3) What A Shame, 4) Future Games, 5) Sands Of Time, 6) Sometimes, 7) Lay It All Down, 8) Show Me A Smile.

Σε αντίθεση με άλλες μπάντες που ο ήχος, τα τραγούδια και το κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν εστιασμένα στο ίδιο πρόσωπο π.χ. Jethro Tull/Ian Anderson, κατά περίεργο τρόπο με τους Mac συνέβαινε το αντίθετο. Ήταν εστιασμένοι στους Fleetwood/McVie που ήταν τα μοναδικά συνεχή μέλη, ήταν καλοί οργανοπαίχτες αλλά δεν ήταν τραγουδοποιοί. Ήταν 'sidemen' και δεν ήταν υπεύθυνοι για τον ήχο της μπάντας, πράγμα για το οποίο ήταν υπεύθυνοι οι τραγουδοποιοί που πηγαινοέρχονταν μέσα από τα συνεχή "φύγε ‘συ, έλα ‘συ" όπως ο Green, ο Spencer, ο Kirwan, ο Welch, και οι Buckingham, Nicks & Christine McVie. Κατά συνέπεια, κάθε νέο album είχε συνήθως την ηχητική ταυτότητα του νεοεισερχόμενου, πράγμα που δεν ήταν πάντοτε για καλό.

Αυτή είναι η περίπτωση του Future Games. Ο Spencer εξαφανίστηκε ακολουθώντας μία θρησκευτική κοινότητα που απαγόρευε στα μέλη της να έχουν δημόσιο βίο και αυτό έφερε στη μπάντα σαν καινούργιο μέλος, τον   Bob Welch που δηλώνει μεν την παρουσία του στο Future Games, αλλά το album δεν ….ακούγεται!!! Σε contrast με το Kiln House, αποφασίζουν να κάνουν εδώ "σοβαρά" πράγματα και κάνουν μεγάλα κομμάτια, με στομφώδεις στίχους και πολύπλοκες ενορχηστρώσεις. Κλασικό παράδειγμα είναι το α-μελωδικό 'Woman Of 1000 Years'. Τα στιχάκια υποτίθεται ότι "πρέπει" να είναι έξυπνα, αλλά δεν είναι. Παράδειγμα το 'Morning Rain'. Tο 'Sands Of Time' δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μεγαλύτερο 'Woman Of 1000 Years' με ενορχήστρωση που δεν έχει τίποτα για να τραβήξει το ενδιαφέρον του ακροατή. 

Όταν προσπαθούν να ροκάρουν, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Το 'Lay It All Down' έχει τα χειρότερα στιχάκια από όλο το album και είναι χτισμένο πάνω στο  'Can't You Hear Me Knockin' των Rolling Stones με ένα σολάρισμα που είναι "δανεικό" από τον Mick Taylor έτσι όπως εκείνος σολάρει στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το instrumental 'What A Shame' πάει να ξεχωρίσει με το ζόρι σαν καλύτερο, αλλά τελικά το ενδιαφέρον το κερδίζει το ομότιτλο κομμάτι που το έχει γράψει ο Bob Welch. Είναι μεγάλο, αλλά είναι όντως "σοβαρό", έχει υπέροχες αρμονίες, είναι το μοναδικό που ξέρει που πηγαίνει και σε εκπλήσσει συνεχώς με το ρεφρέν του που δεν είναι ποτέ το ίδιο. Στο album φιγουράρει και το πρώτο τραγούδι της Christine McVie. Είναι το 'Show Me A Smile' που μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά μας δείχνει ότι η κοπέλα έχει …μέλλον!!!

* Σχόλιο: Βαρετό album.
* Να το πάρω; Μόνο άμα το βρεις στην τιμή του ενός ευρώ.


** Bare Trees (1972)

* Tracks: 1) Child Of Mine, 2) The Ghost, 3) Homeward Bound, 4) Sunny Side Of Heaven, 5) Bare Trees, 6) Sentimental Lady, 7) Danny's Chant, 8) Spare Me A Little Of Your Love, 9) Dust, 10) Thoughts On A Gray Day.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι η "κλασική" περίοδος των Mac ξεκινάει με το Bare Trees. Δεν σου παίρνει τα μυαλά όπως θα κάνει σε λίγα χρόνια το Rumours, αλλά πετυχαίνει εκεί που απέτυχε το Future Games. Τα κομμάτια είναι μικρότερα, ροκάρουν περισσότερο, είναι βελτιωμένα στιχουργικά και "αγγίζουν" έστω ελάχιστα το prog με το 'Ghost' του Bob Welch.

Ο Kirwan που κάνει εδώ το τελευταίο του album με τους Mac, μεταμορφώνεται σε 'Rock' τραγουδιστή και το αποδεικνύει εξαιρετικά με το  απολαυστικό 'Child Of Mine' που ανοίγει. Στο 'Danny's Chant' προσεγγίζει το heavy Metal, ηρεμεί με το instrumental 'Sunny Side Of Heaven' που θα έπρεπε όμως να ακούγεται σαν υπόκρουση στο Μετεωρολογικό δελτίο και όχι εδώ, μελαγχολεί με το γλυκό και ευγενικό 'Dust' και "δίνει ρέστα" με το ομότιτλο κομμάτι του album.

O Bob Welch έχει το 'Sentimental Lady' που σε παραπέμπει στο 'Future Games', αλλά είναι μικρότερο σε διάρκεια και (γι αυτό) καλύτερο και έχει επίσης το μυστικιστικό και ατμοσφαιρικό 'Ghost'.

Η Christine McVie, έχει το 'Homeward Bound' και το 'Spare Me A Little Of Your Love' που είναι link ανάμεσα στο Bare Trees και στην επερχόμενη Buckingham/Nicks εποχή.

Αυτό που δεν έχει καμία θέση εδώ μέσα είναι το 'Thoughts On A Grey Day' που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μονόλογος μιας γριάς Αγγλίδας κυρίας και δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν αυτή, ούτε τι θέλουν να μας πουν με αυτό το κομμάτι. Ευτυχώς που διαρκεί ελάχιστα.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είχαν εξελιχθεί στα επόμενα χρόνια αν δεν απέλυαν τον Kirwan ο οποίος στην παρούσα φάση, είναι ο leader, ο τραγουδοποιός, ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας της μπάντας. Τον απέλυσαν όμως επειδή μεθούσε και έσπαγε τις κιθάρες του. Σε κάποια φάση, έσπασε την κιθάρα του λίγο πριν από μία συναυλία και αρνήθηκε να παίξει. Θα μπορούσε όμως να εξελιχθεί σε πολύ καλό τραγουδοποιό και έτσι έδειξε μέσα στα τέσσερα χρόνια που ήταν στους Mac. Στη συνέχεια, έκανε τρία προσωπικά albums αλλά κανένα από αυτά δεν πήγε καλά. Μετά την απόλυσή του, οι Mac βρέθηκαν σε μία περίοδο χάους που κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια.

* Σχόλιο: Αυτή τη φορά, τα κομμάτια είναι δουλεμένα και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο.
* Να το πάρω; Το θες πολύ;

** Penguin (1973)

* Tracks: 1) Remember Me, 2) Bright Fire, 3) Dissatisfied, 4) I'm A Road Runner, 5) The Derelict, 6) Revelation, 7) Did You Ever Love Me, 8) Night Watch, 9) Caught In The Rain.

Με την απόλυση του Kirwan, παίρνει τα ηνία ο Bob Welch και σε συνεργασία με την Christine McVie, φέρνει τους Mac, ακόμα πιο κοντά στην Buckingham/Nicks εποχή. Ταυτόχρονα, κάνουν την είσοδό τους δύο νέα μέλη. Ο Dave Walker στη φωνή και ο Bob Weston στην κιθάρα. Τα δύο καινούργια μέλη δεν θα μείνουν όμως για πολύ, γιατί οι προτιμήσεις τους ανησυχούν τους υπόλοιπους Mac. O Walker προτιμάει το αλκοόλ αντί για το μικρόφωνο και ο Weston αντί για την κιθάρα του, προτιμάει τη γυναίκα του  Fleetwood.

Τα τραγούδια του album δεν εκπλήσσουν. Είναι όλα γραμμένα στο ίδιο στυλ, αλλά πέρα απ’ αυτό, θέλω να τονίσω ότι από όλα τα μέλη των Mac (παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα), ο μοναδικός που προσπαθούσε να διοχετεύει σοβαρότητα στα τραγούδια του, ήταν ο  Welch. Ξόδευε πολύ χρόνο ακούγοντας τους Yes, αλλά δυστυχώς δεν είχε 'prog' στιχουργικές ικανότητες. Ευτυχώς βέβαια που είχε καλή φωνή.

Η Christine McVie, έχει εδώ τέσσερα τραγούδια που συναγωνίζονται με πολύ άνεση τη χρυσή εποχή του 1975-82 των Mac. Είναι σύντομα, βασισμένα στα πλήκτρα και στα τύμπανα, μελωδικά και τραγουδισμένα από την ίδια με μοναδικό τρόπο. Ξεχωρίζει το 'Dissatisfied', χωρίς να σημαίνει ότι τα 'Remember Me', 'Night Watch' & 'Did You Ever Love Me' δεν είναι όμορφα. Τελικά η Chris, μέσα από όλες αυτές τις διαταραχές της μπάντας, με τον Kirwan να απολύεται, με τον Welch να μην έχει φτάσει ακόμα στο zenith του και τον Walker να είναι άσχετος από τραγουδοποιία, κυριαρχεί στο album, έχει τέσσερα τραγούδια στα εννέα,  χτίζει σιγά-σιγά μία τραγουδοποιία και είναι η μόνη που βγαίνει ωφελημένη. 

Ο Walker έχει εδώ το "Derelict" αλλά το κομμάτι δεν είναι για να το συζητάμε. Το μόνο "χαμηλό σημείο" του δίσκου (εκτός από το σκουπίδι του Walker) είναι το instrumental 'Caught In The Rain'. Ειπώθηκε ότι ο Peter Green πήγε στο στούντιο και έπαιξε σ’ αυτό το κομμάτι ακουστική κιθάρα, αλλά ακόμα και αν αυτό είναι αλήθεια δεν αλλάζει τίποτα. Το κομμάτι είναι βαρετό. 

* Σχόλιο: Υπέροχα κομμάτια από την Christine McVie. Του Welch είναι απλά οκ.
* Να το πάρω; Αρκεί να μην απαιτείς από τον Welch να παίζει σαν τον Jon Anderson!

** Mystery To Me (1973)

* Tracks: 1) Emerald Eyes, 2) Believe Me, 3) Just Crazy Love, 4) Hypnotized, 5) Forever, 6) Keep On Going, 7) The City, 8) Miles Away, 9) Somebody, 10) The Way I Feel, 11) For Your Love, 12) Why.

Με πολύ άνεση το καλύτερο album της προ-Buckingham/Nicks εποχής. Αν σκεφθείτε και τις συνθήκες με τις οποίες έγινε η ηχογράφηση, τότε το album αυτό, γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο. Απολύεται ο Walker επειδή πίνει πολύ, απολύεται ο Weston λόγω της σχέσης του με την Jenny Fleetwood, ο  Welch έχει αρχίσει κι αυτός να στέλνει sms στο κινητό του αλκοολισμού και οι υπόλοιποι βρίσκονται μπροστά σε ένα τεράστιο πρόβλημα.

Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο album για τον Weston που πέρα από μερικά σολαρίσματα, δεν έχει μεγάλη συμμετοχή. Ο Welch αντίθετα, κάνει παρέλαση και βέβαια ανατέλλει το άστρο της Christine McVie, η οποία έχει αναπτύξει μία σταθερή Pop formula εργασίας και γράφει τη μία επιτυχία μετά την άλλη. 'Just Crazy Love', 'Believe Me', 'The Way I Feel' και συνεργάζεται στο 'Why' που κλείνει. Όλα αυτά τα κομμάτια είναι εξαιρετικά.  Να σημειωθεί επίσης, ότι η Christine αναπτύσσει το μουσικό της ταλέντο χωρίς να αρνείται τις επιρροές από τα άλλα μέλη. Έτσι, ακούς το 'Keep On Going' και νομίζεις ότι είναι του Welch ενώ είναι της McVie. Το album όμως αυτό, ανήκει εξ ολοκλήρου στον Welch ο οποίος έκανε πολύ σημαντικά βήματα από το Future Games για να φτάσει στο Mystery.

Το 'Emerald Eyes' που ανοίγει, σε κάνει να σκεφθείς ότι ο Bob κατέληξε στο να γράφει ανούσια ερωτικά τραγούδια χωρίς ενδιαφέρουσες μελωδίες, αλλά έρχεται το 'Forever' και το 'Hypnotized' και σου ανατρέπουν το συμπέρασμα και λες "τι κάνει ο τύπος;" Με φωνή a la Sting, κάνει Reggae, Funk & prog και θα βρείτε ακόμα και hard Rock a la Led Zep στο 'Miles Away', με τον  Weston να σολάρει a la Page. Θα βρείτε ακόμα και Rock Blues στο 'City' και μία ενδιαφέρουσα διασκευή του 'For Your Love' των Yardbirds. Δεν καταλαβαίνω βέβαια την ανάγκη για να μπει σε αυτό το album μία διασκευή, αλλά με τους Rock stars δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις. Όπως και να ‘χει, τα  'Hypnotized' & 'City' είναι πολύ σημαντικά κομμάτια γιατί δείχνουν δύο διαφορετικές πλευρές του Welch. Να σημειωθεί δε, ότι το 'City', είναι ότι πιο "θυμωμένο" έχουν ηχογραφήσει ποτέ οι Mac σε όλη τους την καριέρα.

Mystery To Me! Πώς ο Welch κατάφερε να μεταμορφώσει τις "ληθαργικές" του μελωδίες σε δημιουργικές και ενδιαφέρουσες έτσι που να τον ακούς και να μη σε παίρνει ο ύπνος; Συμπτωματικά, το ίδιο πράγμα συνέβη και στον Kirwan πριν μερικά χρόνια. Μία άλλη δυσμενής σύμπτωση που "δένει" τους Kirwan & Welch είναι ότι μόλις και οι δύο έφτασαν στο ζενίθ της δημιουργικότητάς τους, απολύθηκαν από τους Mac.

* Σχόλιο: Το ζενίθ του Welch. Πολύ ενδιαφέρον album.
* Να το πάρω; Δεν θα σε απογοητεύσει.

** Heroes Are Hard To Find (1974)

* Tracks: 1) Heroes Are Hard To Find, 2) Coming Home, 3) Angel, 4) Bermuda Triangle, 5) Come A Little Bit Closer, 6) She's Changing Me, 7) Bad Loser, 8) Silver Heels, 9) Prove Your Love, 10) Born Enchanter, 11) Safe Harbour.

Μία υποτιθέμενη συζήτηση μεταξύ δύο ατόμων για τον Bob Welch, θα ήταν η εξής: "Ξέρεις… Ο Bob δεν κόλλησε ποτέ με τη μπάντα". Αν τώρα εμείς σκεφτούμε ότι το μοναδικό άλλο δημιουργικό μέλος στα τελευταία δύο albums ήταν η Christine McVie, ο διάλογος δεν ευσταθεί, διότι η rhythm section των Fleetwood/McVie ακολουθούσε πιστά τόσο τα "σοβαρά" κομμάτια του Welch, όσο και τις Pop μπαλάντες της Christine. Άρα, η παραπάνω πρόταση θα έπρεπε να διαμορφωθεί σε: "Ο Bob δεν κόλλησε ποτέ με την Christine". Αυτή η δήλωση, συμπεραίνεται από το γεγονός ότι με τον ερχομό των  Buckingham/Nicks, οι περισσότεροι από μας, σκέφτονται τους Mac σαν μία εμπορική και δυναμική Pop μπάντα, όπου η Christine "κόλλησε" θαυμάσια το Pop υλικό της με το προαναφερθέν ζευγάρι και είναι επίσης γεγονός ότι ο Welch (όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε) δεν θα μπορούσε να "κολλήσει" σε ένα τέτοιο σχήμα. Τα κρατάμε αυτά, αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 70, οι  Mac ήταν μία μπάντα που στη θέση του προορισμού είχαν μία ταμπέλα που έγραφε 'δεν ξέρουμε πού πάμε', ακροβατώντας ανάμεσα στις prog φιλοδοξίες του Welch και στη γλυκύτητα των Pop μελωδιών της Christine. Είναι δύσκολο λοιπόν να πει κανείς "ποιος δεν κόλλησε με ποιον". Έχοντας όμως υπ’ όψη ότι ο Welch ήταν συνήθως ο κύριος τραγουδοποιός, είμαστε υποχρεωμένοι να τροποποιήσουμε την αρχική δήλωση ως εξής: 'Η Christine McVie δεν κόλλησε ποτέ με τον ήχο της μπάντας'. Ωραία. Τώρα που το ξεκαθάρισα, συνεχίζω.

Δεν πρόκειται για σπουδαίο album και δεν πλησιάζει καθόλου το Mystery. Είναι το μοναδικό album που ηχογράφησαν με έναν μόνο κιθαρίστα και το ότι δεν είναι καλό, ίσως να οφείλεται στην απόλυση του Weston ή στην κακή ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί από τα προσωπικά τους προβλήματα. Ο John McVie έχει αρχίσει να πίνει κι αυτός και φωτογραφίζεται στο οπισθόφυλλο με ένα μπουκάλι στο χέρι.

Ο Welch επιστρέφει στη γνωστή του "ληθαργική" formula με τα  'Coming Home', 'Bermuda Triangle', 'Born Enchanter' & 'Safe Harbour' που είναι όλα εξαιρετικά κομμάτια στην "ληθαργική" όμως κατηγορία, αλλά είναι πράγματα που τα έχει κάνει ξανά στα Future Games & Penguin και ποιος χρειάζεται ξανά μία απ’ τα ίδια; Το 'Angel' είναι ελαφρά καλύτερο, το 'Silver Heels' είναι ονειρικό και το 'She's Changing Me' είναι το καλύτερο από όλα και περνιέται εύκολα για Mac της τελευταίας περιόδου. Ο Welch ήξερε πώς να γράφει όμορφα τραγούδια, αλλά δεν το έκανε και αυτό ήταν το πρόβλημά του. 

Τα χειρότερα, έρχονται από την Christine. Το 'Bad Loser' έχει πολλά στοιχεία από Welch, το 'Prove Your Love' και το ομότιτλο έχουν απλά καλό τραγούδισμα, και το 'Come A Little Bit Closer' είναι καταστροφή. Τελικά, μετά από αυτό το album o Welch εξαναγκάζεται σε παραίτηση, που σημαίνει ότι έρχεται η περίοδος που όλοι γνωρίζετε και περιμένετε.

* Σχόλιο: Απρόσμενη και αιφνιδιαστική παραίτηση από όσα κατάφεραν να κερδίσουν μέσα από όλη αυτή την πολυτάραχη οχτάχρονη πορεία τους.
* Να το πάρω; Όχι βέβαια…