Ο ευγενικός συζητητής
Hastaroth, που τον διακρίνει άλλωστε και υψηλή αίσθηση χιούμορ («Γιατί αμφισβητείτε την ύπαρξή μου;» γράφει στη πρώτη σελίδα) εκφράζει καλοπροαίρετα ένα παράπονο:
Παράθεση:
Οπως επίσης καί μέ το μουσουλμανικό ("ένας είναι ο θεός και προφήτης αυτού ο Αλλάχ),το δωδεκαθεϊστικό (12 στό γήπεδο + μερικοί στον πάγκο),το Μαορικό (θεός είναι το φεγγάρι) κλπ κλπ.
Τά λέω καλά;Μάλλον ναί,αλλά τό μόνο παραμύθι που σού ήρθε στο μυαλό είναι τό εβραϊκό.... |
|
Αν και η διευκρίνιση του Pafa και η απάντηση του Astron από μόνες τους είναι ικανές για να λύσουν κάθε παρεξήγηση, αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω και εγώ δυο πράγματα, από το φόβο μήπως μια πιθανή μελλοντική χρήση του όρου «παραμύθι» από μένα παρεξηγηθεί όπως είναι μια σημαντική πιθανότητα αντί να αποδοθεί με την επιθυμητή σαφήνεια. Σε πρώτο πλάνο ζητώ να αποκαταστήσουμε τη σημασία της λέξης:
Παραμύθι:
1. Φανταστική ιστορία κυρίως για παιδιά, με εξωπραγματικά και υπερφυσικά στοιχεία και συνήθως διδακτικό χαρακτήρα: λαϊκά/παιδικά
2. Ψέμα
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Μεσαιωνική λέξη που προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό παραμύθιον το οποίο είχε αρχικώς τη σημασία «παρηγοριά, ανακούφιση», αργότερα όμως δήλωσε επίσης τη φανταστική ιστορία που αποσκοπούσε στην τέρψη και ανακούφιση του ακροατή, καθώς αποσπούσε την προσοχή του από ανησυχίες και μέριμνες. Ανάγεται στο αρχαίο ρήμα παραμυθούμαι («παρηγορώ») σύνθετο από την πρόθεση παρά και το ουσιαστικό μύθος. (Λεξικό Μπαμπινιώτη).
Προτιμώ και βρίσκω σωστότερη την με αριθμό 1 ερμηνεία, αν και ίσως σωστότερο είναι η χρήση της λέξης Μύθος.
Μύθος: Αφήγηση που αποτελεί τμήμα ευρύτερης μυθικής παράδοσης, αναφέρεται κυρίως σε θεούς και ήρωες και συνδέει σχηματικά πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα, για να ερμηνεύσει ένα φυσικό φαινόμενο, μια θρησκευτική ή κοινωνική πρακτική… (Λεξικό Μπαμπινιώτη). Ή ακόμα καλύτερα:
Μύθος: λόγος ψευδής, εικονίζων την αλήθειαν, διαφέρει δε αίνος μύθου τω τον αίνον μη προς παίδας, αλλά προς άνδρας πεποιήσθαι, και μη προς ψυχαγωγίαν μόνον, αλλά και παραίνεσιν έχειν τινά, βούλεται γάρ επικρυπτόμενος παραινείν τι και διδάσκειν, όπερ Ησίοδος φαίνεται πεποιηκώς.
(Λεξικό ΣΟΥΪΔΑ)
Τι περισσότερο είναι λοιπόν οι παραδόσεις και τα ιερά κείμενα όλων των θρησκειών και των λαών που τις γέννησαν ή τις υιοθέτησαν, από συνδέσεις ιστορικών (πραγματικών) γεγονότων με αλληγορίες που εκφράζουν συνειδησιακά πορίσματα και μεταφυσικές ανησυχίες και προτάσεις από τον «κόσμο των ιδεών»; Ο Τρωικός πόλεμος που έγινε, με τις θεϊκές παρεμβάσεις που συμβολίζουν το ταξίδι της ψυχής (Ελένη), το άλλο ταξίδι (ίδιο;) του λαού του Ισραήλ που «χωρίζει» τα νερά για να περιπλανηθεί (σαν άλλος Οδυσσέας) στην έρημο, ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση του Διόνυσου και πάει λέγοντας…
Οσο για κείνη την ελαφρά υποτιμητική έκφραση (με το δίκιο σου, δεν λέω):
Παράθεση:
...το δωδεκαθεϊστικό (12 στό γήπεδο + μερικοί στον πάγκο)... |
|
Σου παραθέτω ένα απόσπασμα, πάλι από το Λεξικό ΣΟΥΪΔΑ, που βρήκα πρόχειρο:
Θεόν δε είναι δοξάζουσιν Έλληνες ζώον αθάνατον, λογικόν, τέλειον, νοερόν, εν ευδαιμονία, κακού παντός ανεπίδεκτον, προνοητικόν κόσμου τε και των εν κόσμω, μη είναι μέντοι ανθρωπόμορφον, είναι δε τον μεν δημιουργόν των όλων και ώσπερ πατέρα πάντων, κοινώς δε και το μέρος αυτού το διήκον διά πάντων, ό πολλαίς προσηγορίαις προσονομάζεται κατά τας δυνάμεις.
Και αφού ζητήσω συγγνώμη για την κακοποίηση του κειμένου με τη χρήση του μονοτονικού, δηλώνω ότι αν δεν ήμουν Αθεος θα προτιμούσα στα σίγουρα το «ελληνικό παραμύθι», γιατί εκδηλώνει τις ίδιες ανησυχίες με περίσσευμα ποίησης και φαντασίας η δε ευαισθησία του απαράμιλλη. Με την ελπίδα ότι ήλθαμε λίγο πιο κοντά.
Να είστε καλά!!!
