Το πρωτοβρόχι πέρασε, ο ήλιος ξαναβγαίνει,
παρατηρώ στον ουρανό ένα ουράνιο τόξο.
Την ομορφιά του δεν μπορείς να την ξηγείς με λέξεις,
μονάχα να’ χεις πίνακα για να την ζωγραφίσεις.
Καθώς γυρνάω σπίτι μου περνάω απ’ ένα γλέντι,
χορεύουν, πίνουν και γελούν, μπαίνω και’ γω στο κέφι.
Ξεχνάω τις σκοτούρες μου, διώχνω τις αναμνήσεις,
το νόημα είναι της ζωής κάθε στιγμή να ζήσεις.
Χριστούγεννα πλησίασαν και χιόνι όλο πέφτει,
ξανακινώ για το βουνό έλατο για να κόψω.
Του δέντρου στόλισμα χαρά απ’ τα παλιά μου χρόνια,
μετά στο τζάκι κάθομαι, διαβάζω παραμύθια.
Γυρίζουν τα μικρά παιδιά τα κάλαντα να πούνε,
αχ τη χαρά αυτή εδώ δεν έχω ξανανιώσει!
Γράφω από παλιά...το παλεύω δηλαδή...καταχωρω τους κατοχυρωμένους μου στίχους στο blog μου και αλλού (τρομάρα μου που τους κατοχύρωσα ο ...παίχτης-χα!). Αν έχετε το κουράγιο ρίχτε μια ματιά στο blog μου εδω στο ΜΗ
Με μία κουφια καλαμο -κρυφα να σε συντριψω
Με στολισες αποσπερα και με χαϊμαλια
«Μου πες για το καμαρι μου σε ολους θα σε δειξω»
Και ταϊσες με αναιδεια του κοσμου τα σκυλια.
Στον ανεμο με εσκορπισες μα απεμεινε η σκια μου
Με το βαρυ της βλεφαρο να σε ακολουθει
Χωρις αιδω ξεπουλησες τριχες από τα μαλλια μου
Πορφυρα και αγκαθινο στεφανι με φορει.
Με ανεμισμα χιλιων πνοων εγδυσες τη μορφη μου
Και με μια που μοιαζε χρυση κορνα με διαλαλας
Χιλια βαριδια ξεσκιζαν τις νυχτες το κορμι μου
Σε καραβανια αλλοφυλλων γλυκα με ξεπουλας.
Τη δολια περηφανια μου τιγρεις τηνε φυλανε
Και είναι ο μαντης σου τυφλος που είναι να μου πει
Τις Ερινυες καλεσα να παρουν την ψυχη σου
Και ας πνιξουνε τον ηλιο σου που δεν θα μ’οδηγει.
Καβάλησα ένα άλογο και έτρεχα σαν σφαίρα
για ένα ταξίδι μακρινό δίχως να έχει γυρισμό.
Πέρασα από θάλασσες, στεριές και ωκεανούς
άφησα πίσω μου σκιές απ’ τους παλιούς καιρούς.
Στην έρημο σαν έφτασα είπα να ξαποστάσω
κατέβηκα απ’ τ’ άλογο δυο τάφους να θαυμάσω.
Οι τάφοι είχαν όνομα, τους λέγαν πυραμίδες,
θάβαν παλιά τους Φαραώ με όλες τις φροντίδες.
Έβαλα ρότα έπειτα κι έφτασα σε χειμώνες,
εκεί που ζούνε άνθρωποι όλο με παγετώνες.
Θυμήθηκα τότε ξαφνικά πως πάγωσε η καρδιά μου,
όταν με πρόδωσε παλιά ο πρώτος έρωτάς μου.
Η σκέψη αυτή όμως χάθηκε σαν έπεσε η νύχτα,
τότε ήταν που έφτασα σ’ ουράνια πατρίδα.
Με τ’ άλογό μου γύρισα τον κόσμο σε μια μέρα,
το παρελθόν μου νίκησα και κάθε μου φοβέρα.
πισω απ'τις λεξεις που θυμιζουνε γιορτη,
απ'τα αισθηματα που κρυβει ενα παιδι,
βρισκεται παντα η δικια σου η μορφη
κι αυτο μου διχνει πως αξιζει η ζωη..........
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : HectorCannibal στις 10-12-2007 14:19 ]
Καλώς σας βρήκα!
Είναι η πρώτη μου δημοσίευση, γι' αυτό ζητώ την επιείκια σας.
ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
Θάνατος, μες’ το μυαλό μου, οι αναμνήσεις,
χρόνια τώρα, περιμένω να γυρίσεις,
ν’ αναστήσεις τα’ όνειρο, το σταυρωμένο,
π’ άφησες, στο Γολγοθά μου, καρφωμένο.
Με πονάει η αγάπη, η χαμένη,
άδικα από σένα, καταδικασμένη,
να πονέσει, να ματώσει, να πεθάνει,
πάνω στο σταυρό, μ’ ακάνθινο στεφάνι.
(Ρ)
Κάθε που ζυγώνει Μεγαλοβδομάδα,
βρέχει ο ουρανός μου, και ας είν’ λιακάδα.
Τέτοιες μέρες ήτανε, που είχες φύγει,
ξεχειλίζει η απουσία, και με πνίγει.
Κάθε που ζυγώνουν, του Θεού τα πάθη,
με καρφώνει η θύμηση σου, σαν αγκάθι.
Κάθε που ακούω, πένθιμη καμπάνα,
κλαίει η καρδιά, σαν του Χριστού τη μάνα.
Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού, ένα είναι που σου μοιάζει.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : tinios στις 13-12-2007 09:31 ]
Πατώ στο σκοινί, τολμηρός ακροβάτης,
γεμάτη η καρδιά, μοναξιάς πανικό,
χαμένες αγάπες και σχέσεις απάτης,
καμένες ασφάλειες, στο γενικό.
Γυρίζει η ζωή μου, σε γύρο θανάτου,
μα δίχτυ δεν έχει, να προστατευτώ.
Ο Χάρος προσμένει, σε μια άκρη του πάτου,
και ίσως μ’ αξίζει, το τέλος αυτό.
Αστείοι παλιάτσοι, στη μέση της πίστας,
του κόσμου κερδίζουνε, μπράβο ζεστό,
κι εγώ φουκαράς, ξοφλημένος αρτίστας,
σε ρόλο μονότονο και βαρετό.
(Ρ)
Τσίρκο απέραντο, η ύπαρξή μου,
κλόουν και μάγοι, θηριοδαμαστές.
Μία παράσταση, τέλος κι αρχή μου,
κάποιες ελπίδες, μα λίγες κι αυτές.
Όσο κι αν θέλω, κοινό πια δε βρίσκω,
μάταια ψάχνω, ανθρώπους να μπουν.
Θέαμα λίγο, φτηνό, δίχως ρίσκο,
που ούτε και τσάμπα, δεν θέλουν να δουν.
Δυο μπουκάλια σπασμένα, τα γυαλιά σκορπισμένα
πάω να τα κολλήσω μα με αίμα γεμίζω.
Κοφτερά σαν μαχαίρι μου πληγώνουν το χέρι
λες και είναι ορκισμένα να μην γίνουν πια ένα.
Σ’ όλα υπάρχει καθρέφτης, μίσος μέσα τους βλέπεις,
δυο καρδίες χωρισμένες μα πριν χρόνια ενωμένες.
Γέμιζαν τα μπουκάλια από αγάπης κρασί,
το πιναν και μεθούσαν του έρωτα οι θνητοί.
Μία μέρα αδειάσαν, μια κατάρα και σπάσαν
γίναν χίλια γυαλιά και σκορπίσαν μακριά.
γεια σας!!!βλεπω οτι ειναι παρα πολλα τα ατομα τα οποια γραφουν στιχους και μαλιστα καλους!αυτο που με νευριαζει ειναι οτι καποιος για να δωσει καποιον στιχο του σε καποιον συνθετη και να γινει ενα πολυ ομορφο τραγουδακι θα πρεπει ή να ειναι φαρδοπωλης ή να εχει βισμα (jack, xlr κ.τ.λ) υπαρχουν καποιοι στιχουργοι οι οποιοι οτι πατατα και να γραψουν θα γινει επιτυχια γιατι απλα ειναι γνωστοι χωρις να εχουν να πουν κατι οι στιχοι του!αυτο γιατι να γινετε και να μην δινουν την ευκαιρια σε καποιους νεους να ακουστουν οι στιχοι τους?
καλησπέα!σίγουρα ο παραγων τύχη και γνωριμίες παίζουν μεγάλο ρόλο....ας μην ξε΄χνάμε όμως και την ποιότητα του στίχου....αν γραφεις καλά σίγουρα κάπου θα σε βγάλει...σε συνδυασμό με τα δύο παραπάνω φυσικά.Εγώ προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω κάποιον υπέροχο μουσικοσυνθέτη ποιοτικότατο σοβαρό άψογο σε αυτό που κάνει και είχα την τύχη και την τιμή να μελοποιήσει μερικά ΄κομμάτια μου το ένα εκ των οποίων θα κυκλοφορήσει άν όλα πάνε καλά τον Μάιο ενω τα άλλα μάλλον από Σεπτέμβρη...η τύχη όμως μου χαμογέλασε ξανά γνωρίζοντας ακόμη ένα μουσικοσυνθέτη επίσης νέο ο οποιος γράφει ποιοτικό και αυτός εμπορικό και δουλεύει επισης κομμάτια δικά μου...αν μπεις στο κύκλο αυτό σιγά σιγά τότε σε πάει το ρεύμα. Πιστέυω είναι σαν αλυσίδα η μία γνωριμία φέρνει την άλλη...δεν περιμένω να γίνω καμία φίρμα η να βγάλω τα τρελά λεφτά...απλά μου αρκεί που δικά μου δημιουργήματα κέντρισαν το ενδιαφέρον καταξιωμένων καλλιτεχνων και αξιόλογων ανθρώπων...θέλω λοιπόν να πω οτι δεν πρέπει να είσαι γνωστός αλλά και καλή πένα...αν αξίζεις δεν περνάς απαρατήρητος...αρκεί φυσικά να χτυπάς και καμία πορτα...μην περιμένεις να έρθουν να σε βρουν... άντε και καλή τύχη σε όλους μας και καλές εμπνεύσεις....
Σ είδα αργά προχθές να τα πίνεις πάλι μόνη να κλαις
Με βαριά τσιγάρα σέρτικα την καρδιά σου να καις
Σ είδα αργά προχθές το καημό με δάκρυα να κερνάς
Για ποιο λόγο στ αλήθεια πονάς τη ψυχή τυραννάς
ΡΕΦ
Ποιος τη ματιά σου πάλι έφερε βροχή
Κι ήρθε ξανά Σεπτέμβρης
Με παγωνιά ποιος σου γεμίζει τη ψυχή
Και μπήκε ο Δεκέμβρης
Μοιάζει η καρδιά σου παραθύρι σφαλιστό
Σε μένα άνοιξέ τη
Πάρε την αγάπη μου να κάνεις φυλαχτό
Για πάντα κράτησέ τη
ΙΙ
Σ’ είδα αργά χθες να χεις θλίψη στην ματιά σου θυμό
Να γυρνάς τα ξημερώματα μ ένα βλέμμα θολό
Σ’ είδα αργά χθες στα όνειρά σου να χεις βάλει θηλιές
Τη ζωή να πετάς νά σκορπάς σε τυχαίες αγκαλιές
ειναι οτι καποιος για να δωσει καποιον στιχο του σε καποιον συνθετη και να γινει ενα πολυ ομορφο τραγουδακι θα πρεπει ή να ειναι φαρδοπωλης ή να εχει βισμα (jack, xlr κ.τ.λ) υπαρχουν καποιοι στιχουργοι οι οποιοι οτι πατατα και να γραψουν θα γινει επιτυχια γιατι απλα ειναι γνωστοι χωρις να εχουν να πουν κατι οι στιχοι του!αυτο γιατι να γινετε και να μην δινουν την ευκαιρια σε καποιους νεους να ακουστουν οι στιχοι τους? 
άντε και καλή τύχη σε όλους μας και καλές εμπνεύσεις....