Πόσο δύσκολα παιρνάει ο καιρός,
όταν βρίσκεσαι κοντά μου,
όμως ξέρω ότι η καρδιά μου,
δεν θα σου ξανανοιχτεί.
Γιατί η πιο δύσκολη στιγμή,
έχει πια περάσει,
άραγε θα έχεις ξεχάσει,
ότι σ εμάς έχει συμβεί;
Σε κοιτάω και πάλι ξέρω,
ότι γι αυτά δεν μετανιώνεις,
μέρα με την μέρα αποτελειώνεις,
αυτό που πήγε να μας βρει.
Τίποτα όμως δεν ηχεί,
ένα σύννεφο παγώνει,
όλα τα λόγια που ενώνει,
αυτή η διαρκής σιωπή.
Τίποτα όμως δεν ηχεί,
γιατί τίποτα δεν έχω κρύψει,
φαίνεται έτσι μου 'χει δείξει,
η πουτάνα η ζωή.
Κάποτε ήθελα απλά,
να χαρώ αυτό που έχω,
όμως τώρα δεν αντέχω,
γιατί άλλαξαν πολλά.
Ο ήλιος έχει πια κρυφτεί,
κι έτσι η μέρα σαν αρχίσει,
ο ουρανός θα έχει μαυρίσει,
από τα λάθη μας αυτά.
Νοσταλγώ όσα έχουν περάσει,
μοιάζουν με φωτογραφία,
ξεχασμένη ιστορία,
που η καρδιά αναζητά.
Τίποτα όμως δεν ηχεί,
ένα σύννεφο παγώνει,
όλα τα λόγια που ενώνει,
αυτή η διαρκής σιωπή.
Τίποτα όμως δεν ηχεί,
η ελπίδα έχει πεθάνει,
ένα δάκρυ θα σημάνει,
το τέλος που ήρθε να μας βρει...
