Γράφω χρόνια, τουλάχιστον από τότε που ήμουν μαθητής. Κάθε ηλικία ανάλογα με τις εικόνες που έχουμε βιώσει, έχει ένα διαφορετικό χρώμα, μία διαφορετική προσέγγιση. Το παρακάτω ποίημα το είχα γράψει το 2001 αρχές γενάρη.
"Είμαι"
Είμαι,
ένα λουλούδι στην απέραντη έρημο
ίχνος ζωής, σαν το μελιστάλαχτο φιλί σου
Ένα ραγισμένο γυαλί, καθρέφτης χίλια κομμάτια
τα μάτια μου
Δεν μπορούν να αντέξουν τη σιωπή σου
την ανεξίτηλη -ολοζώντανη παρουσία σου
στα ανειρά μου
Είμαι,
ένα λευκό χαρτί, με πύρινα έλεύθερα στιχάκια
που σκοντάφτουν στα πρέπει,
η ψυχή μου
ένα ποτάμι, μια πλημμύρα στα βάθη της διάφανης μορφής μου
ένα χαμόγελο, η άρνηση σου, η ευτυχία
που αδυνατείς να κατανοήσεις..
Είμαι,
μια πεταλούδα δίχως φτερά,
που προσπαθεί να πετάξει, να ταξιδέψει, να ξεφύγει
μια ανάσα, που ποθεί να σε λατρέψει,
η ανάσα μου
μια παλίρροια, η σκέψη μου για σένα
Είμαι,
μια στιγμή, που σ' αγάπησα και μ' αγάπησες,
μια ολοκληρωτική ακαριαία λύτρωση
μία λάμψη στο σκοτάδι
μία ανατριχίλα στους χάρτες της ηδονής
Είμαι,
ένα άγγιγμα, ακούσιο, επικίνδυνα αληθινό,
που αναστατώνει κάθε νεκρό κυτταρό σου,
που ανασταίνει την άψυχη άυρα σου,
που ταξιδεύει το κορμί σου
Είμαι,
ένα δάκρυ, στα παγωμένα μας πρόσωπα,
στις αναμνήσεις που αργοσβήνουν
τα δάκρυα που έγιναν σταγόνες βροχής..
Η βροχή που μας αγκαλιάζει, όταν
ο τελευταίος χορός χάνεται στα φώτα της νύχτας, όταν
οι μελωδίες μιας ζωής γίνονται ψίθυρος..
Όλοι μπορούν να γράψουν, ας μην έχουμε όμως απαίτηση να καταλαβαίνουν όλοι τι έχουμε να πούμε.
