Περπατώ . . .   κάποιοι μετρούν χαρτονομίσματά

Ο τοίχος ραγίζει επικίνδυνα το τηλεγραφόξυλο πέφτει.

Ο σεισμός ζει μαζί μας ο τρόμος και η ψυχραιμία περπατούν αντάμα.

Παλεύουν με το ποίημα.  Το ποίημα τρομοκρατεί, ανθίζει τη μυγδαλιά, ματώνει τα άστρα.

Οι σταγόνες ποτίζουν με αίμα τη γη, το χώμα φουσκώνει.

Το μήνυμα αμυδρό καθαρό η στιγμή τυλίγεται από το πεπρωμένο.

Το ποτήρι γεμίζει κάθε σταγόνα ανεβάζει τη στάθμη του.

Η αγάπη συγκλονίζεται από το αντίθετό της.

Τόλμα δείξε τα στήθη σου τα δόντια σου τα χέρια πληγωμένα κρατάν.

Της μοίρας τα ξόρκια κρυφά, σουβλερά, γυναίκα ίαινα με σταχτιά κορδέλα στα δύσκολα μαλλιά.

Δε φοβάμαι μήπως το τραίνο χάσω, περνάν συχνά την ώρα δεν ξέρω για να σε ανταμώσω.

Που θα ανοίξεις το βήμα κοιτώντας στην καρδιά μέσα σε διάφανο γυαλί και θα σε πάρει από το χέρι.

Αγαπημένη συνάντηση μάθε μου τα πρώτα βήματα στων ματιών σου το χρώμα σταθερά να τρικλίζω.

Ζω στην κορφή του ποιήματος σα χρωματιστή πεταλούδα σα μαργαρίτα στο χρυσαφένιο φως του φεγγαριού.