Της νιότης το φως απλώνει τον ήχο του στου δρόμου τη στράτα.

Ρότα που πάει ακλόνητη παραπλανητικά αργά κι ασίγαστα μπροστά.

Κάθε που κουράζεται που γέρνει και γερνά και σε βαθύ ύπνο πέφτει

νέα ξυπνά,

γιατί η ζωή δε σταματά στου δρόμου τη μέση.

Ένα χαμόγελο δυνατό στης βροντής την αράδα

ένα χαμόγελο δυνατό στη φωνή της λιακάδας

μια βροχή σιγανή στο ξερό το χορτάρι.

Κλάψε ανεμόβροχο στου ήλιου τη θλίψη.