Σε κοίταξα ίσια βαθιά στα μάτια

Το πρόσωπο σου σφιγμένο

Δύσκολο να βρεις στήριγμα αδερφό

Δύσκολο να βρεις σύντροφο στη δουλειά

Κόβονται τα πόδια από την κούραση.

Απέναντι το αφεντικό μετρά τα βαριά σου βήματα.

Σκέφτηκα πόσο μόνος είσαι πόσο λιγώνεται η καρδιά σου

σαν σκέφτεσαι αν την αυριανή μέρα θα σε φωνάξει για μεροκάματο;

Και αυτό δένει το μυαλό σου την συμπεριφορά σου.

Μα αύριο θα σου μιλήσουμε.

Εμπιστοσύνη θα σου δείξουμε, θα σε φωνάξουμε στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση

να ακουμπήσεις και να ακουμπήσουμε πάνω σου

να βάλουμε τους κανόνες στο μπόι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

στο μπόι του αύριο που ανοίγει η πλώρη της τάξης μας το ΚΚΕ

Έτσι γιατί στον πολιτισμό χρωστάμε δε μας χρωστά.

Άλλωστε η ζωή μέσα από την τέχνη παρουσιάζει τρισδιάστατα μεγεθυμένα

στην ποικιλομορφία των συναισθημάτων που προκαλεί αναδεικνύει στιγμές και πορείες που δε πρέπει να ξεχνάμε.

 Είναι με έναν άλλο τρόπο καταγραφέας της ιστορίας.

Ζει η εποχή της σκουριάς

Ζει το κοιλοπόνεμα της νύχτας

Της μακριάς νύχτας της δακρυσμένης

Της νύχτας που ανεμοδέρνει τα φυλλοκάρδια του άνεργου.

Της κοπέλας στο πεζοδρόμιο

Το άδειο πιάτο του παιδιού

Του νεκρού στρατιώτη

Του σκλάβου

Ζει το πάγωμα του χρόνου.

Παγωμένοι στέκονται και κοιτούν,  το αδιέξοδο.

Κάθε κερί αναμμένο στου Μάρτη το ξεγέλασμα

τάμα στο μέλλον στους θεούς στους παράδεισους.  

Ηρωικές οι ώρες .

Κάθε μια που φεύγει κουρασμένη κατάκοπη,

μουσκεμένη από τα βάσανα των ανθρώπων.

Η  κάθε μια ρίχνει μια μαύρη πέτρα πίσω της και ορκίζετε εκδίκηση.

Αυτές που φεύγουν υπερβολικά ταλαιπωρημένες

είναι αυτές που δεν βλέπουν ήλιο

στα σκοτεινά εργοτόπια

στους εφιάλτες τους

εκεί  μεγεθύνονται σα φαντάσματα

πάνω τους αποτυπώνονται   μαζί με τον κόπο και η λαχτάρα για τη ζωή κάθε δουλευτή.