Κοίτα εδώ που φτάσαμε…

Πλαστά αισθήματα, πλαστές αλήθειες, πλαστή ζωή,

χρήμα, χρήμα, η ζωή μας όλη χρήμα.

Δεν έμεινε τίποτα.

Κοίτα εδώ που φτάσαμε…

Στο βυθό της ντροπής, στο πέλαγος της ασχήμιας,

ναυάγησε η ανθρωπιά, πνίγηκε στο κύμα.

Δεν έμεινε τίποτα.

Κανείς δεν το κατάλαβε πως στο ναδίρ βουτάμε.

Όλοι προσπάθησαν να βρουν το άγγιγμα του Μίδα…

Τον κοίταξε στα μάτια. Μια λέξη μόνο σχηματίστηκε στα χείλη της. Αντίο...

Πόσο μικρή μα και πόσο θλιβερή αυτή η λέξη.

Την κοίταζε να φεύγει. Κάθε βήμα της κι ένα ακόμα μαχαίρι στο στήθος. Έφυγε.

Δεν είναι η πρώτη φορά – αντίο...

Τόση παγωνιά σε πέντε μόνο γράμματα.

Οι στιγμές έγιναν αιώνες – αντίο...

Ίσως μεγάλωσε, άλλαξε. Ξέχασε πως είναι να κάνεις ευχές, να χτίζεις όνειρα. Αναλώθηκε στον κόσμο των μεγάλων.

Όχι, δεν εννοώ αυτούς του "μεγάλους" τους σημαντικούς, τους αιώνιους. Τους άλλους εννοώ, αυτούς που τρέχουν όλη μέρα δεξιά κι αριστερά, που μόνη τους ευχή είναι ν'αποκτήσουν λεφτά κι άλλα λεφτά, πολλά λεφτά.

Μα όχι, αυτός δεν είναι σαν αυτούς. Αυτός ακόμα εύχεται, ακόμα χτίζει όνειρα. Αυτοί του τα γκρεμίζουν μα αυτός υπομονετικά τα ξανασηκώνει. Ορθώνεται μπροστά στο τείχος του "πρέπει" και αντιτάσσει το "θέλω". Αυτός είναι, αυτός ήταν πάντα.

Ένα παιδί στον κόσμο των μεγάλων...

Της άρεσε να κοιτάει τ’άστρα. Περίμενε κάποιο να πέσει για να του ψιθυρίσει την ευχή της.

Μα αυτά ασάλευτα.

-Μας τελείωσαν οι ευχές πριγκιπέσσα. Τι ψάχνεις πια – ο αέρας είναι κρύος.

-Την ελπίδα μου δεν χάνω - του απάντησε. Ξέρω, κάπου σ’αυτόν τον ουρανό υπάρχει έν’άστρο. Έν’άστρο δικό μου. Θα περιμένω.

-Ο ουρανός είν’απέραντος.

-Θα περιμένω.

Και τ’άστρα ακίνητα...