Μόλις πληροφορηθήκαμε από το twitter ο δίσκος του Hugh Laurie (ή κατά κόσμον Dr House) θα είναι "Let them talk". Απροσδόκητος τίτλος, γιατί η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι πιο κλισέ, ακόμα κι από έναν τέτοιο καλλιτέχνη.

Αν και τον περιμέναμε μετά το τέλος του φθινοπώρου ή μέσα στο χειμώνα, προφανώς η έκδοσή του θα καθυστερήσει. Πιθανότατα γύρω στην άνοιξη-επιτέλους-να απολαύσουμε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά. Βασικά, την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά!

--> Για όσους θέλουν να ανακαλύψουν και τα υπόλοιπα ταλέντα του Βρετανού ηθοποιού μπορούν να αγοράσουν το "Μην πας ποτέ στην Καζαμπλάνκα". Και, ναι, φίλοι μου! Το περιβόητο "The gun seller" μεταφράστηκε από κάποιον/α φιλότιμο/η συμπατριώτη μας και διατίθεται και στα ελληνικά! (Μ' αγαπάει ο Θεός!) Τώρα..πού κολλάει ο ελληνικός τίτλος δεν έχω καταλάβει, αλλά περιμένω να τελειώσω πρώτα το βιβλίο!

Καθώς ακούω τη βροχή να πέφτει κι είμαι ένα βήμα πριν αρχίσω να τσαντίζομαι πραγματικά πολύ με την 6η ημέρα που είμαι άρρωστη, άρχισα να αναλογίζομαι πώς πήγε αυτός ο μήνας. Η αλήθεια είναι πως είμαι κατά αυτονών που βγάζουν τα προσωπικά τους στο διαδίκτυο. Αλλά στην περίπτωσή μου θα το ονομάσουμε σχολιασμός της επικαιρότητας μια μαθήτριας.

Αρχικά, πρέπει να πω πως από την επόμενη εκπομπή "Βασικά...πολυφωνία" θα είμαι σε άλλον υπολογιστή. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνω ολοκληρωμένο πρόγραμμα! (Οι ακροατές μου θα το καταλάβουν..buffer, server..κλπ)

Προχωράμε στο όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Bazaar βιβλίων! Μόνο 13,5 Ευρώ προμηθεύτηκα 8 βιβλία από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα". Ξέρω πως δε σας ενδιαφέρουν οι αγορές μου, αλλά θα είναι κρίμα αν χάσετε κάτι τέτοιο. Μην περιμένετε να βρείτε πολύ μεγάλη ποικιλία, αλλά τα λίγα που διατίθενται αξίζουν!

Κάτι τέτοιες στιγμές μισώ τα all star μου. Μπορεί μια απλή συννεφιά να μην εξελιχθεί σε βροχή, αλλά καλού κακού να είμαι έτοιμη για όλα. Συμβαίνει!

Πραγματικά, δε με πειράζει που χάνω το μάθημα της Έκθεσης λόγω...αδυναμίας οργανισμού. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να θυμηθώ πώς μοιάζει το δωμάτιό μου, να δω επιτέλους την "Κρίσιμη καμπή" και να σερφάρω με την ησυχία μου. (Ντροπή μου, μαθήτρια πράγμα!)

Τέλος, έμαθα πως υπάρχει το όνομα Μαρδικούλα..Λογικό να το κάνει κανείς Μάρτζι. Κάποιοι γονείς φαίνεται πως έχουν τρομερά ψυχολογικά προβλήματα!

Κι αφού έχω τελειώσει το γράψιμο η βρόχα πέφτει ακόμα straight through.

Υ.Γ: Μεγάλο δίλημμα..εδώ κολλάει μπαλάντα ή κάτι πιο ζωντανό; Βρεχόμαστε που βρεχόμαστε αραιά και πού...τουλάχιστο να βραχούμε με στιλ!

Πατατράκ Rock Cafe Bar

Η ροκ πλευρά του Μπουρναζίου!

Για τόσο καιρό σταθερή αξία στη ροκ διασκέδαση! Δεν είναι τυχαίο που το MusicHeaven το επέλεξε σα χώρο για το 1ο Live του. Από το 1979 το "Πατατράκ" λειτουργεί με σταθερή και σταθερά αυξανόμενη πελατεία, προσφέροντας το κατάλληλο περιβάλλον κι ατμόσφαιρα για ροκ ακροάσεις. Από Μπλε μέχρι Patti Smith κι από Placebo μέχρι Παπακωνσταντίνου διαθέτει αρκετά μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων χωρίς να κουράζει.

Επιβεβαιώνει το "ο παλιός είναι αλλιώς" διατηρώντας μαζί με την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητά του. Ίσως στο Μέμφις των Η.Π.Α να μπορούσε να βρει κάποιος κάτι ανάλογο. Οι τιμές είναι λογικές και προσαρμοσμένες στις ανάγκες τις εποχής μας. Συχνά λαμβάνουν χώρα διάφορα μουσικά events, όπως εμφανίσεις νέων συγκροτημάτων. Από Δευτέρα έως Πέμπτη οι τιμές είναι Shock+Rock! Απλό παράδειγμα οι καφέδες, κρασί και ούζο μαζί με τους συνοδευτικούς μεζέδες είναι μόνο 2,5 Ευρώ! Κάθε Τετάρτη είναι Ladies Night.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.patatrak.gr/!

:)

Ναι, ήμουν κι εγώ από τους αναγνώστες του. Και ποιος δεν υπήρξε; Κι άρχισα να το διαβάζω το 2003 (κάπου εκεί..) εκεί, όταν πήγαινα Ε' Δημοτικού. Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο cd του που απέκτησα. Ήταν μια μικρή συλλογή από τραγούδια των Κατσιμιχαίων. Αλλά πριν αποφασίσω να αγοράσω το τεύχος 104, βρήκα σε κάτι σαβούρες του μπαμπά μου, ένας τεύχος από την εποχή που ήταν στο περιοδικό η Βλαβιανού, με εξώφυλλο τη Βίκυ Μοσχολιού και το Στέλιο Μάινα να παίζει μπουζούκι. Είχα ενθουσιαστεί μ' αυτή την ανακάλυψη (Ενημερώνω πως εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να "μυούμαι" στην "ποιοτική μουσική" και να ξεφεύγω από το στιλ Βανδή, ONE κλπ).

Είχα πάει την επόμενη να το αγοράσω. Κι από τότε άρχιζα να το παίρνω κάθε μήνα σχεδόν. Τα έξοδά μου ως 11χρονο ήτανε πολλά, γιατί παράλληλα, ακόμα κυκλοφορούσε το περιοδικό ΜΕΤΡΟ (το οποίο είχε χειρότερη τύχη από το Δίφωνο). Αλλά εγώ το έπαιρνα έχοντας στο μυαλό μου, πως έτσι "γεμίζω" τη δισκοθήκη μου. Δεν είχα δυνατή κρίση και κάθε φορά που άνοιγα το περιοδικό και κοίταζα αυτούς που φιλοξενεί ένιωθα σαν τον Κολόμβο. Οπότε "Δίφωνο"=παράγοντας διαμόρφωσης μουσικής παιδείας (Πριν απ' αυτό είναι το σπίτι και μετά το "Μελωδία", για το οποίο δεν είμαι και τόσο περίφανη. Μου ακούγεται, τώρα, πολύ στενόμυαλο μιας και δεν είναι ο μοναδικός σταθμός στα Fm. Αλλά για αρχή..)

Έβλεπα πολλά περιοδικά στο περίπτερο, αλλά σταθερή αξία ήταν εκείνο. Κι ύστερα ήρθε κι η μανία του συλλέκτη. Μια καλή Κυριακή στο Μοναστηράκι ανακάλυψα πως υπήρχαν άτομα που μεταπουλούσαν αυτό, που κάποιους μήνες δυσκολευόμουν να βρω, γιατί είχε εξαντληθεί (όπως έγινε και με το τεύχος για τα 25 χρόνια Κραουνάκη-Νικολακοπούλου)!

Προς έκλπηξην μου υπήρχαν σχεδόν όλα τα τεύχη! Και το πιο εκπληκτικό ήταν πως δεν τα αγόραζε σχεδόν κανένας. Είχα περάσει πια και στη φάση, που δε με ενδιέφερε το cd, οπότε μου ερχόταν πιο βολικό να συλλέγω μόνο το έντυπο.

Μετά από όλα αυτά και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε το Δίφωνο στις μουσικές μου επιλογές, πώς να το αποχωριστώ;

Όταν έκλεισε το "Διαπασών", το οποίο είχε φοβερές δυνατότητες, με φρέσκο αέρα και πολλές φορές ύλη καλύτερη από πολλά αντίστοιχα-κι απ' το Δίφωνο καμιά φορά-ένιωσα θλίψη κι ένα κενό μέσα μου. Κι αυτό είχε κυκλοφορήσει μόνο 4 τεύχη. Για ένα, λοιπόν, που κλείνει στα 177 τί πρέπει να νιώσω;!

Πιστεύω πως αυτά περί οικονομικών είναι ένα είδος δικαιολογίας. Αυτό είχε έρθει στο μυαλό μου κι όταν ο Μελωδία έκανε περικοπές (με αποτέλεσμα τώρα να έχει παραγωγούς μόνο τις καθημερινές). Δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα όμιλος σαν αυτό του Γιαννίκου, να αντιμετώπιζε τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Δε μιλάμε για κάποιον τυχαίο. Ο Κώστας Γιαννίκος εκδίδει τα Tivo, Avanti (δε μιλάμει για όσα έχουν κλείσει πχ Όασις), τον "Κόσμο του επενδυτή", είναι ιδιοκτήτης της "Modern Times" (ναι, αυτής της εταιρείας με τα βιβλιαράκια που διαφημίζονται στον Alter, στον οποίο είναι και μέτοχος), είναι ιδιοκτήτης των Lyra, Legend και MIB κι από ραδιοφωνικούς σταθμούς έχει των John Greek, Captain Jeck και Όασις 88!! Δεν έβγαινε ο κακομοίρης.

Για να κάνεις κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεσαι για τα "πνευματικά" αγαθά. Κι αυτό δείχνει πάρα πολλά για το χαρακτήρα σου. Μακάρι να μπορούσε το περιοδικό να συνεχίσει την κυκλοφορία του στα χέρια κάποιου που ενδιαφέρεται.

Απλά λυπάμαι...κι όπως είπε κι ο φίλος Jorge δηλώνω ανοιχτά τη διαμαρτυρία και την αλληλεγγύη στους εργαζόμενους του περιοδικού, που έμεναν τόσο καιρό απλήρωτοι!

Είπα να μη φανώ μίζερη Πρωτοχρονιά. Αλλά δεν είναι μιζέρια μια κακή κριτική, ε;

Ως γνωστόν είμαι φανατική θαυμάστρια και του Λέοναρντ Κοέν, αλλά και της Λίνας (Νικολακοπούλου). Αλλά πάντα πίστευα πως το λάθος αυτής της γυναίκας ήταν το ότι μετέφρασε "ποίηση" του πρώτου. Κι όχι γιατί δεν το έκανε καλά, κάθε άλλο. Ήταν στα πλαίσια του "όταν μια μετάφραση είναι καλή δεν είναι πιστή, δεν είναι καλή κι όταν είναι πιστή δεν είναι καλή"! Βασικά, μπορώ να πω πως έκανε το καλύτερο δυνατό, ώστε ούτε να αλλοιωθεί το νόημα ούτε να ξεφύγει η μετάφραση. Το κόλλημά μου ήταν αλλού. Ήταν στην κυκλοφορία των μεταφρασμένων ποιημάτων πάνω στην πρωτότυπη μουσική.

Δηλαδή κομμάτια που κυκλοφόρησε ο Κοέν, αλλά στα ελληνικά. Και δεν είναι πως έχω κάτι με το Τρίφωνο. Απλά δεν είναι μια πρόταση νέων παιδιών κάτι τέτοιο. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Ενώ έχουν πράγματα να δώσουν και, μάλιστα, έχουν και την απόλυτη στήριξη της μεγαλύτερης εν ζωή Ελληνίδας στιχουργού, δεν πάνε παραπέρα!

Θα φέρω ένα παράδειγμα από το νέο τους δίσκο "Τα τζιτζίκια του χειμώνα", όπου δεν είναι κάτι όπως το "Here it is" από το "Προσοχή", όπου ήταν το τραγούδι με απαγγελία της Λίνας από πίσω. Είναι για μένα...παραμορφωμένο.

Ακούστε κι εσείς και τα συμπεράσματα δικά σας:

Είναι πάνω στο τραγούδι σήμα κατατεθέν του Κοέν, μετά το "Αλληλούηα", "Dance me to the end fo love"...