Είπα να μη φανώ μίζερη Πρωτοχρονιά. Αλλά δεν είναι μιζέρια μια κακή κριτική, ε;

Ως γνωστόν είμαι φανατική θαυμάστρια και του Λέοναρντ Κοέν, αλλά και της Λίνας (Νικολακοπούλου). Αλλά πάντα πίστευα πως το λάθος αυτής της γυναίκας ήταν το ότι μετέφρασε "ποίηση" του πρώτου. Κι όχι γιατί δεν το έκανε καλά, κάθε άλλο. Ήταν στα πλαίσια του "όταν μια μετάφραση είναι καλή δεν είναι πιστή, δεν είναι καλή κι όταν είναι πιστή δεν είναι καλή"! Βασικά, μπορώ να πω πως έκανε το καλύτερο δυνατό, ώστε ούτε να αλλοιωθεί το νόημα ούτε να ξεφύγει η μετάφραση. Το κόλλημά μου ήταν αλλού. Ήταν στην κυκλοφορία των μεταφρασμένων ποιημάτων πάνω στην πρωτότυπη μουσική.

Δηλαδή κομμάτια που κυκλοφόρησε ο Κοέν, αλλά στα ελληνικά. Και δεν είναι πως έχω κάτι με το Τρίφωνο. Απλά δεν είναι μια πρόταση νέων παιδιών κάτι τέτοιο. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Ενώ έχουν πράγματα να δώσουν και, μάλιστα, έχουν και την απόλυτη στήριξη της μεγαλύτερης εν ζωή Ελληνίδας στιχουργού, δεν πάνε παραπέρα!

Θα φέρω ένα παράδειγμα από το νέο τους δίσκο "Τα τζιτζίκια του χειμώνα", όπου δεν είναι κάτι όπως το "Here it is" από το "Προσοχή", όπου ήταν το τραγούδι με απαγγελία της Λίνας από πίσω. Είναι για μένα...παραμορφωμένο.

Ακούστε κι εσείς και τα συμπεράσματα δικά σας:

Είναι πάνω στο τραγούδι σήμα κατατεθέν του Κοέν, μετά το "Αλληλούηα", "Dance me to the end fo love"...