Θα σε κρατάω να περάσουμε από δω.

Και να γλιστρήσεις δεν σ’ αφήνω κι ας χαθώ.

Μαζί κι εγώ.      

Στης κακοτράχαλης ζωής τα μονοπάτια,

σ’ ανηφοριές κατηφοριές και σκαλοπάτια,

πέπλο θα στρώνω να πατάς για να περάσεις.

Μη φοβηθείς, να μη δειλιάσεις.

Κάθε φορά που αντικρίζω αυτά τα μάτια!

Νόημα δίνουν στης ζωής μου τα σκοτάδια!

Μέσα τους βλέπω έναν άλλο ουρανό

και ένα κόσμο γιορτινό με καλοσύνη!

Έχεις μια όμορφη ψυχή

και μια καρδιά που όλο δίνει!

Κι όταν καμιά φορά μελαγχολώ,

μ ένα χαμόγελό σου όλα τα ξεχνάω.

Κι όλα του κόσμου τούτου τα στραβά

τα συγχωράω.

Κάθε φορά που αντικρίζω αυτά τα μάτια!

Νόημα δίνουν στης ζωής μου τα σκοτάδια!

Κάθε φορά που με κοιτούν αυτά τα μάτια,

γίνεται  τ όνειρό μου αληθινό

κι εγώ

κι εγώ

κομμάτια

Από παιδί σε ξέρω, σε θυμάμαι

με μάτια καρφωμένα στο κενό.

Να φύγεις από τότε λαχταρούσες,

δεν σ άρεσε που ήσουνα εδώ.

Διέξοδο να βρεις αναζητούσες

και στα βιβλία χώρες μαγικές,

παραμυθένιους δρόμους περπατούσες,

γύρω δεν κοίταγες ποτέ.

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στις κρυψώνες μας τα βράδια καρτερώ.

Tι ειν αυτό που σε τρομάζει;

Nα μεγαλώσεις μόνο σου ζητώ.

Ακόμα τρέχεις μα δεν φτάνεις

μες τον λαβύρινθο που ζεις.

Συνέχεια κύκλους διαγράφεις

ψάχνοντας έξοδο να βρεις.

Και συνεχώς αλλάζεις δρόμο,

μη σε πετύχω πουθενά να μη σε βρω.

Να σε θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδάκια.

Τα βουρκωμένα μάτια σου μη δω!

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στις κρυψώνες μας τα βράδια καρτερώ.

Tι ειν αυτό που σε τρομάζει;

Nα μεγαλώσεις μόνο σου ζητώ.

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στα σοκάκια του μυαλού μου αχολογάς.

Όλο σε φτάνω μα ξεφεύγεις.

Σε προσπερνάω και πίσω με γυρνάς.

 Ακόμα τρέχω..