Των ματιών σου τα πελάγη καθρεφτίζουν ουρανό,

μα απ τα σύννεφα πιο πέρα, δε μ αφήνουνε να δω!

Των ματιών σου οι συμπληγάδες με κοιτούν με δισταγμό.

Δεν τολμάω να περάσω, το κατώφλι να διαβώ!

Των ματιών σου τα φεγγάρια δεν περνάνε από δω,

να τα δω, να τους μιλήσω, να σου πουν πως σ αγαπώ!

Στου μυαλού σου τα υπόγεια μ έχεις κλείσει ερμητικά,

να μη βλέπω στις νυχτιές σου το αστέρι του βορά!

Καταμεσής στο πέλαγο μ αφήνεις και κοιμάμαι,

μήτε φτερό να χαιρετά, μήτε βουνό να γνέφει.

Στο πικροκύμα που έρχεται παράπονο θα πω,

την μουσική να σκαρφιστεί, τραγούδι να σου φέρει.

Όλη νύχτα ταξιδεύω, μήπως στ όνειρο σε δω!

Μια στον ουρανό σε ψάχνω, μια στη γη σ αναζητώ.

Οι σειρήνες μού τρυπάνε κάθε μέρα το μυαλό

κι όσο λένε να σ αφήσω, πιο πολύ σε λαχταρώ!

Όλη νύχτα ταξιδεύω, τον παλιόκαιρο αψηφώ!

Φτάνοντας στην Καναγκάουα ήρθα αντίκρυ στο βουνό!

Μα το κύμα ήταν μεγάλο κι ήπια αρμυρό νερό!

Ξέχασα που θε να πάω, ξέχασα πως σ αγαπώ!