Επηρεαζόμενη από το μπλογκ της μαγισσούλας του ΜΗ (magicadespell), είπα κι εγώ η γυναίκα να προσφέρω σε μέλη της μουσικής κοινότητας που θαυμάζουν τους ωραίους άντρες λίγο eye candy από αυτά που βλέπω στο ιντερνετ. Άλλωστε το είχα υποσχεθεί σε ένα από τα σχόλια μου για τον Τζούλιαν.

Ξεκινάμε με τον εν λόγω κύριο, ονομαζόμενο Taylor Kitsch, γεννηθείς το 1981 στη Βρεττανική Κολομβία (Καναδάς). Ξεκίνησε σαν μοντέλο και έγινε ηθοποιός. Γνωστός έγινε με την τηλεοπτική σειρά Friday Night Lights, παίζοντας αρκετά καλά θα έλεγα ένα κωλόπαιδο, τον Τιμ Ρίγκινς, παίκτη του ράγκμπυ σε μια κωμόπολη του Τέξας. Στην Ελλάδα η σειρά παιζόταν από το ΑΛΤΕΡ κάθε Σάββατο βράδυ πέρσι και έτσι τα Σάββατά μου άρχισαν να γίνονται λιγότερο βαρετά όταν δεν είχα κανονίσει για έξοδο.Έπαιξε και σε κάτι ταινίες (Ο Τζον Τάκερ πρέπει να πεθάνει, Snakes on a plane) αλλά δεν έχω δει καμιά τους ως τώρα. Επίσης βγήκε eyecandy μια χρονιάς στο Cosmopolitan, αλλά ούτε αυτό το διαβάζω. Αδιαμφισβήτητα όμως το παιδί είναι υπερβολικά σέξυ και γοητευτικός για να περάσει απαρατήρητος.

Η αιτία τελικά για να τον γνωρίσω ήρθε πριν αρκετούς μήνες όταν συμφώνησε να παίξει τον αγαπημένο μου αρσενικό ήρωα κόμικ, τον Gambit από τους X-Men, στην ταινία "X-Men Origins: Wolverine". Δεν θα κάτσω να τραβήξω και τα μαλλιά μου και σε αυτό το ποστ για την ακυρότητα της ύπαρξης του χαρακτήρα στην συγκεκριμένη ταινία, θα είμαι όμως στην πρεμιέρα αρχές Μαΐου για να θαυμάσω στην μεγάλη οθόνη το τεκνό που θα παίζει τον έρωτα της ζωής μου.

Εμφανισιακά πάντως και από άποψη φυσικής κατάστασης είμαι ικανοποιημένη από την επιλογή του ηθοποιού. Για να δούμε αν θα καταφέρει μας πείσει και ως Remy LeBeau στην μεγάλη οθόνη μιλώντας Cajun (μίξη αγγλικών-γαλλικών που μιλούν οι Γαλλικής καταγωγής κάτοικοι της Ν.Ορλεάνης). Φωτογραφία του Gambit δεν βάζω, όσοι διαβάζετε το μπλογκ θα έπρεπε να τον έχετε μάθει ως τώρα.

Ακολουθούν μερικά φωτογραφικά δείγματα για να γνωρίζουμε τον Taylor Kitsch. Κορίτσια, απολαύστε.

ΥΓ1: Μπορείτε να βρείτε άπειρες φωτογραφίες σε μεγάλη ανάλυση στην ιστοσελίδα του fan club του. Η αρχική φωτογραφία είναι κομμάτι του νέου μου wallpaper.

ΥΓ2: Έχει και γκρουπ θαυμαστριών του στο Facebook.

ΥΓ3: Κάτι τέτοια ποστάρουμε και μετά έχουν άδικο όσοι λένε ότι έχει πέσει το επίπεδο. Τς, τς, τς...

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή, μια πολύ γεμάτη και όμορφη μέρα.

Είναι ωραίο να σου εύχονται άτομα που έχεις να δεις 10 χρόνια ή άτομα που δεν έχεις δει ποτέ από κοντά, απλά τα λέτε μέσω ΜΗ ενίοτε.

Είναι ωραίο να σε αγκαλιάζουν και να σου εύχονται οι φίλοι.

Είναι ακόμη πιο όμορφο να έρχεται να σε ξυπνάει ο πατέρας σου με το πιο γλυκό φιλί το πρωί ακόμη κι αν είσαι 24 ετών και όχι 24 μηνών και να πίνεις καφέ με τη μαμά.

Και φυσικά η σημερινή μέρα όντως χαράσει ένα νέο χρόνο, καθώς το μόνο που μένει για να είμαι κι επισήμως πτυχιούχος είναι η ορκωμοσία.

Είναι από τις φορές που μια μέρα έχει όντως σημασία. Ξεκινάει μια νέα χρονιά στη γραμμή της ζωής σου και ταυτόχρονα κλείνουν τόσα πολλά πράγματα, όλα αυτά μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο που συμπίπτει με την ημερομηνία γέννησής σου.

Και φυσικά τέρμα πλέον η ευχή "καλό πτυχίο", (βέβαια... αρχίζουν οι ευχές, άντε και με ένα καλό τυχερό/ γαμπρό/ παιδί... δεν ξέρω τι να διαλέξω ανάμεσα στα δύο...)

Το μόνο που εύχομαι στον εαυτό μου που τον ταλαιπώρησα αρκετά κατά τη διάρκεια του 24ου χρόνου ζωής μου είναι όλη η υπόλοιπη χρονιά να κυλήσει τόσο όμορφα όσο και η σημερινή ημέρα.

Στην φωτογραφία, τα πρώτα μου γενέθλια με σπέσιαλ τούρτα στρουμφίτα, δημιουργία της μαμάς :)

Λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες του ακόλουθου παραληρήματος, μαντέψτε...

ΠΗΡΑ ΠΤΥΧΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!

ΤΟ ΠΗΡΑ ΤΟ Γ@$##$ΝΟ 

NAIAIAIAIAIAIAI!!!!!

Είπα από τη μια να περιμένω την αυριανή παρουσίαση της πτυχιακής...

Είπα από την άλλη να περιμένω να βάλω και το φορεματάκι από βδομάδα πριν το ποστάρω.

Αλλά το ξεφτίλισα με την επιφυλακτικότητα μου και το αδικαιολόγητο άγχος των τελευταίων 3 ημερών μήπως πάει κάτι στραβά και είπα να σας το πω γιατί χοροπηδάω σαν τρελομπαλάκι από τη χαρά μου που δεν θα ξανανοίξω την πτυχιακή στο word και το impress για να ξαναδώ τις διαφάνειες στην παρουσίαση.

Το πτυχιακό έπος (όπως αποδείχθηκε) έχει μέγεθος 150 σελίδες ακριβώς -μη ρωτάτε τι έγραψα, τα πάντα έγραψα για το αντικείμενο, περνάει και για διατριβή η εργασία-  και αύριο κλείνει κι επισήμως η αυλαία του κεφαλαίου πτυχιακή στη ζωή μου.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει.

Όμως είναι πλέον τετελεσμένο γεγονός:

Ορκίζομαι στις 11 Νοέμβρη στις 11 το πρωί (όλα 11 δηλαδή) στην αίθουσα τελετών του ΠΑΜΑΚ.

Όλα τα άλλα είναι φλούδες...

ΕΙΜΑΙ ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!!!!!!!!