Απλά σερφάριζα μέχρι να νυστάξω, και έπεσα πάνω αε αυτό το κείμενο-αφιέρωμα που βρήκα στο εξαιρετικό portal-site www.asxetos.gr  , το οποίο και παραθέτω αυτούσιο. Ετσι, για να μάθουμε τελικά ποιός ήταν αυτός ο τύπος στον οποίο αποδίδονται αυτές οι αφοριστικές φράσεις...

λοιπόν....

Το πρώτο χάδι…

Αν ήξερες πώς το περίμενα

τόσους καιρούς που  δεν ερχόταν…

 Όπως ποθούν τον θάνατο τα λάθη

να γίνουν επιτέλους πάλι αθώα, 

να γεννηθούνε οι νέες Κυριακές… 

Το πρώτο χάδι

έκατσε λίγο σαν πουλάκι στα μαλλιά μου

τόσο τρεμάμενο…

και τόσο τρομαγμένο…

  του χαμογέλασα…  

Ύστερα τό ΄διωξα,

ανάλγητος και ξένος

κι έφυγα μόνος όπως ήρθα… 

Ούτε το αντέχω

κι ούτε θέλω τέτοιο χάδι…

να μου χαρίζεται αφού μου ΄χει χαρίσει

τόση σκουριά,

τόση σιωπή και τόση άρνηση… 

Σβήνω τη λέξη «πρώτο»

βάζω  στη θέση της

τη λέξη «τελευταίο»…

κάνω τσιγάρο…

 Σου τό’ χα πει…

μαθαίνω γρήγορα :

πρώτο και τελευταίο μαζί

σημαίνουν «ένα»

και το «ένα» είναι ο πιο μοναχικός αριθμός…

    σωστά;

...Το είδα σε κολόνα έξω απο τα δικαστήρια Χαλκίδας... Προφανώς κάποιος έκανε πλάκα... (όσο κι αν η ορθογραφία θυμίζει μερικούς-μερικούς, που ΔΕΝ κάνουν πλάκα...)

ΧΑΛΚΙΔΑ (του ανταποκριτή μας) 

 Ημερίδα με θέμα «ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» έλαβε χώρα την Κυριακή, σε γνωστή ταβέρνα τής περιοχής.

 Βασικοί ομιλητές, ήταν τα αξιότιμα μέλη τού ΜΗ  ORFEUS (με θέμα «Ο καταλυτικός ρόλος της μπύρας στην ανθρώπινη εξέλιξη ανά τους αιώνες»), και PAVEL ( Παϊδάκια. Ένα αμαρτωλό πάθος: μύθος και πραγματικότητα») 

 Στην φωτογραφία,  ο συντονιστής της συζήτησης PHILIPPOSSM, κηρύσσει την έναρξη της εκδηλώσεως, και αναπτύσσει τα πρώτα επιχειρήματα….

 …Ξανάπεσε στα χέρια μου μετά από καιρό, η θαυμάσια συλλογή τού  CHARLES BAUDELAIRE,  με τον τίτλο «Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ»... (LE SPLEEN DE PARIS) 

Πενήντα  θαυμάσια πονήματα, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1869(!!!!!)…

Για όποιον τύχει να ενδιαφερθεί, το ομότιτλο βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου είναι από τις «Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ»…

Και δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, να παραθέσω ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής με τον τίτλο «Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ»… 

 « Δυστυχισμένος ίσως ο άνθρωπος, ευτυχισμένος όμως ο καλλιτέχνης που η επιθυμία τον συγκλονίζει!

 Φλέγομαι από επιθυμία να περιγράψω εκείνη, που τόσο σπάνια εμφανίστηκε μπροστά μου και που τόσο γρήγορα χάθηκε, σαν ένα ωραίο ποθητό πράγμα πίσω από τον ταξιδιώτη που τον καταπίνει η νύχτα. Πόσος καιρός πέρασε κιόλας που εξαφανίστηκε… 

 Θα την παρομοίαζα μ΄έναν μαύρο ήλιο, αν ήταν δυνατό να διανοηθούμε ένα μαύρο αστέρι που σκορπά το φως και την ευτυχία. Αλλά μας φέρνει ευκολότερα στο νου το φεγγάρι, που δίχως άλλο τη σημάδεψε με τη φοβερή επίδρασή του… όχι το λευκό φεγγάρι των ειδυλλίων, αλλά το δυσοίωνο και μεθυστικό φεγγάρι, που είναι κρεμασμένο στο φόντο μιάς θυελλώδους νύχτας και το σπρώχνουν τα σύννεφα που τρέχουν… όχι το γαλήνιο και διακριτικό φεγγάρι που επισκέπτεται τον ύπνο τών αγνών ανθρώπων, αλλά το ξεριζωμένο   απ’ τον ουρανό, το νικημένο και ανυπόταχτο φεγγάρι, που οι Θεσσαλές Μάγισσες εξαναγκάζουν αλύπητα να χορεύει πάνω στο τρομοκρατημένο χορτάρι! 

 Μέσα στο μικρό μέτωπό της κατοικούν η άκαμπτη θέληση και αγάπη για τη λεία. Ωστόσο, στο κάτω μέρος αυτού του απειλητικού προσώπου, οπου δυο κινούμενα ρουθούνια αναπνέουν το άγνωστο και το αδύνατο, ξεπηδάει με μια απερίγραπτη χάρη, το γέλιο ενός μεγάλου, κόκκινου και άσπρου, και γλυκύτατου στόματος, που φέρνει στο νου το θαύμα ενός θεσπέσιου λουλουδιού που άνθισε μέσα σ΄ένα ηφαιστειογενές έδαφος. 

 Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της."

...κοιτώ αφηρημένα από το τζάμι, την μοναχική φωτισμένη κολώνα  στο βάθος του δρόμου… το ψιλόβροχο εδώ και ώρα συντροφεύει μονότονα την λάμπα, αλλά όσο κι αν ερωτοτροπεί με το φώς ,τελικά καταλήγει στο λερό οδόστρωμα… 

 Μόνο στο σύντομο πέρασμα της από την μικρή εφήμερη σκηνή αυτού νυχτερινού στιγμιότυπου, κάθε σταγόνα φωτίζεται για λίγο, για ελάχιστα, αλλά νικημένη από την φύση των πραγμάτων φεύγει κι αποσύρεται προς το σκοτεινό κάτω, για να παραχωρήσει την θέση της σε έναν ακόμα εφήμερο συμπρωταγωνιστή. Τον πρώτο ρόλο όμως τον κρατά πάντα η λάμπα …  

  Αυτές τις σκέψεις αναμασώ και μηρυκάζω εδώ και λίγη ώρα … και μου ήταν αδύνατον –και  πάντως όχι δίχως να μελαγχολήσω-, να μην κάνω τον παραλληλισμό αυτού του θέατρου του δρόμου, με τις τόσες και τόσες φορές που έχω δει το ίδιο σκετσάκι να παίζεται με ανθρώπους στους αντίστοιχους ρόλους:  Κάποιους να έρχονται και να παρέρχονται αισιόδοξοι μα ετεροφωτιζόμενοι, για να παρέλθουν άδοξα και  αντικατασταθούν από άλλους όμοιούς τους, με την ίδια πάντα κατάληξη…

... και κάποιους να ναρκισσεύονται στην μοναχική τους γωνία, φωτίζοντας έναν δρόμο που σε λίγο δεν θα περνάει πιά κανείς, και που ακόμα πιο μετά, ο χρόνος θα φέρει το καταλυτικό φως της ημέρας, κάνοντας την παρουσία τους αδιάφορη, και το φως τους άχρηστο…

 Δεν ματαιολογώ. Δεν θα είχε νόημα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα από την δική του οπτική γωνία.

  Κι ούτε είναι απαισιοδοξία το να παρατηρείς και να συσχετίζεις. Εσύ μετάφρασέ τα σύμφωνα με το τι πιστεύεις και πως νοιώθεις. 

 Και ούτε φταίω εγώ για τους ρόλους. Δεν το έγραψα εγώ το έργο. Ο χρόνος το γράφει. Θεατής είμαι κι εγώ. Και περιστασιακός ηθοποιός. 

 Αν σώνει και καλά, θες να βρείς ποιος φταίει που χαλάει το παραμύθι, ψάξε για τον υποβολέα...  Υπάρχει ένας για τον καθένα μας…

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε το 1931 στην Θεσσαλονίκη, οπου και ζει. Απο τους σημαντικότερους εν ζωή ποιητές, πολεμήθηκε έντονα, τόσο εξ' αιτίας τής δεδηλωμένης ομοφυλοφιλίας του, όσο και εξ΄αιτίας τού απροκάλυπτου, και "αιρετικού" του λόγου.

Δεν είναι ο σκοπός μου να αραδιάσω βιογραφικά, Αλλωστε Θα βρείτε εν αφθονία στο internet. (ΠΡΟΤΑΣΗ: διαβάστε την συνέντευξή του στο www.thescooligans.gr  τεύχος 7)...

Απλά θέλησα να postάρω τέσσερα ποιήματά του, για να δώσω ένα ερέθισμα σε όσους ενδιαφέρονται, να γνωρίσουν αυτόν τον εξαιρετικό ποιητή...

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

ποτέ δε λένε την αλήθεια

ο κόσμος υποφέρει και πονά,

κι εσείς τα ίδια παραμύθια.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

είναι πολύ ζαχαρωμένα

ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα

μα δεν ταιριάζουνε για μένα...

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο να ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μιά φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

γιά τους απεγνωσμένους;

 ΒΡΟΧΟΣ 

Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου,

ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,

όλο και πιο πολύ τυραννικά.

Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,

δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,

τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,

έγιναν πιο κατάλληλα

για το λαιμό μου.

ΑΝΑΣΤΟΛΗ 

Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,

ό,τι επιθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,

ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,

μόλις σε δω,γλυκειά μου εξουθένωση,

στα μάτια και στα χείλη το αναστέλω,

για μιά στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω- 

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΧΑΝΟΥΝ,

Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΚΕΡΔΙΖΕΙ.

 ...Εξυπνες φράσεις, (και σχετικά δηλητηριούχες) έτσι για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας....  Πάμε λοιπόν....

Αν η αγάπη είναι η απάντηση, μπορείς να ξαναδιατυπώσεις την ερώτηση;   (LILY TOMLIN)

  O …..   είναι ένα καλό παράδειγμα ανθρώπου με σφαιρική άγνοια(JOHN SEELVE)

 Δεν υπάρχει θεός, και ο Μέρφι είναι ο προφήτης του.(Ανώνυμος) 

Απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος.(Ανώνυμος)

Ενας αισιόδοξος πιστεύει πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ενας απαισιόδοξος φοβάται πως αυτό είναι αλήθεια..(JAMES CABELL)

Η εκκλησία είναι κοντά, αλλά οι δρόμοι είναι παγωμένοι. Το μπαρ είναι μακριά, αλλά θα περπατήσω προσεκτικά.(Ανώνυμος) 

Αλκοολικός είναι κάποιος που πίνει περισσότερο από τον γιατρό του.(ALVAN BARACH) 

Δεν πίνω ποτέ νερό. Τα ψάρια πηδιούνται εκεί μέσα.(W. C. FIELDS)  

Κάποτε, στην διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, αναγκάστηκα να ζήσω μέρες ολόκληρες μόνο με φαγητό και νερό.(Ο ίδιος) 

Πάντα κρατώ αποθέματα ποτού εύκαιρα για την περίπτωση που δω κανένα φίδι, το οποίο επίσης κρατώ εύκαιρο…(Ο ίδιος) 

Ο πατέρας μου ήταν ο μέθυσος του χωριού. Τις περισσότερες φορές αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά εμείς ζούσαμε στη Νέα Υόρκη.(HENRY YOUNGMAN) 

Η αναπαραγωγή είναι κληρονομική. Αν οι γονείς σου δεν έκαναν παιδιά, πιθανότατα δεν θα κάνεις κι εσύ.(DICK CAVETT)  

Αντρας είναι ένα πλάσμα με δυο πόδια και οχτώ χέρια.(JANE MANSFIELD) 

Οποιος δηλώνει συνεχώς πως δεν είναι ανόητος, κάτι υποπτεύεται.(WILSON MIZNER) 

Η πρώτη μου γυναίκα ήταν πολύ ανώριμη…. Εμπαινε στο μπάνιο, και βούλιαζε τα καραβάκια μου…(WOODY ALLEN) 

Μην κρατάς αρνητική στάση λέγοντας «Δεν θα επιτύχω, δεν θα επιτύχω». Προτιμότερη είναι γη θετική στάση: «Θα αποτύχω, θα αποτύχω». (Ανώνυμος) 

Δεν απέτυχα. Απλώς βρήκα δέκα χιλιάδες μεθόδους που δεν δουλεύουν.(TOMAS EDISON) 

Θεέ μου! Βοήθησέ με να γίνω αγνός, αλλά όχι ακόμα.(Αυγουστίνος) 

Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες.(GROUCHO  MARX) 

Ειμαι πολύ καλός εραστής γιατί εξασκούμαι πολύ μόνος μου(WOODY ALLEN) 

Το μόνο μου παράπονο στη ζωή είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος(WOODY ALLEN) 

Από τη στιγμή που έπιασα το βιβλίο σου μέχρι που το άφησα, πέθανα από τα γέλια. Κάποια μέρα σκοπεύω και να το διαβάσω.(GROUCHO MARX) 

Να είστε προσεκτικοί όταν διαβάζετε ιατρικά βιβλία. Μπορεί να πεθάνετε από τυπογραφικό λάθος.(MARK TWAIN) 

Οποτε ζητούν παρουσίες στη βουλή, οι βουλευτές δεν ξέρουν αν πρέπει να απαντήσουν «παρών» ή «αθώος».(ROOSEVELT) 

Μπορείτε να φανταστείτε τον Μωυσή να προσπαθεί να πείσει το Κογκρέσο να περάσει τις Δέκα εντολές;(JOHN PERRINS) 

Αναγνώστη, ας υποθέσουμε ότι είσαι ηλίθιος. Κι ας υποθέσουμε ότι είσαι μέλος του Κογκρέσου. Αλλά επαναλαμβάνομαι.(MARK TWAIN) 

Δεν αξίζω αυτό το βραβείο. Αλλά, από την άλλη πλευρά έχω αρθρίτιδα, την οποία επίσης δεν αξίζω.(JACK BENNY) 

…Μετείχε σε ένα διαγωνισμό και κέρδισε ένα ταξίδι στην Κίνα. …..  Τώρα είναι εκεί, προσπαθώντας να κερδίσει το εισιτήριο της επιστροφής. (JERRY DENNIS)

     Να το χαρίσω στον Αντρέα Σ.  Παλιό μου συνεργάτη  και φίλο, που με ρωτούσε για το τραγούδι της έναρξης πρίν 7 ή 8 χρόνια, μιάς και απο ενάρξεις γενικά πάμε πολύ καλά...

 Και στα φινάλε μας ματώνουν οι θεσμοί.... 

Πάρτε λοιπόν κι εσείς αυτόν τον "ξένο"...

…Πες μου, πώς ήρθες μέχρι εδώ….

μπήκες λαθραία, σαν τον κλέφτη…

σαν ξεχασμένο είδωλο,

στον ραγισμένο μου καθρέφτη…

  …Εγώ…  δεν ήθελα να’ ρθεις…

Ήθελα την βραδιά δική μου…

Βγες απ’ τους στίχους που θα πω….

Πάψε να κλέβεις την φωνή μου…. 

         Μου μοιάζει ξένη η εικόνα σου 

         Ξένο κι αυτό το « Σ’ αγαπώ»….

         Κι αφού σε τίποτα δεν άλλαξες, 

       ….μάλλον ο ξένος , είμαι εγώ….. 

Δεν θέλω να γράψω για το φιλί σου…

για τις χιλιάδες μικρές απόπειρες 

που βουλιάξανε…

Φιλούσα πάντα το μισό σου στόμα…Τόσο έφτανα…

Το άλλο μισό που δεν έβλεπα,

βλοσυρό και αγέλαστο…

Δεν είναι φιλί αυτό…

Είναι απάτη… 

Δεν θέλω να γράψω για το χάδι σου…

Ερχόταν μόνο από φόβο μη  χάσει….

Χάιδευες μόνο την ανάγκη σου…Τόσο έφτανες…

Το άλλο μισό, που δεν ένοιωθες,

σιωπηρό και τρεμάμενο πλάγιαζε δίπλα σου…

Δεν είναι χάδι αυτό…

Είναι απάτη…  

Δεν το μπορώ για σένα να γράψω…

Για το φιλί σου, για τις άκρες των χειλιών,

για το χάδι που δεν έδινες

για τ’ όνομά σου που λάτρευες

να το προφέρουν οι άλλοι…

Αλλά να ξέρεις

δεν είναι απάτη αυτό που σου λέω…

Δεν είναι τίποτα απ’ αυτά που σε δικαιώνουν.

Είναι ένα «ΚΡΙΜΑ» στον χρόνο γραμμένο

είναι ένα γράμμα που δεν παραδόθηκε

μ’ ένα υστερόγραφο ξεθωριασμένο…. 

Μία μικρή σκιά, μπορεί να είναι,

που ήρθε να πιεί νερό 

από την χάλκινη χούφτα σου….

                           Απρίλης 2002...