...Αλλο ξεκίνησα να γράφω, και σε άλλο καταλήγω. Ο λόγος που τα παράτησα, και άλλαξα θέμα, είναι οτι για πολλοστή φορά κατέληξα στην ίδια τραγική διαπίστωση.

   Εχω ξεχάσει βασικούς ορθογραφικούς κανόνες. Λέξεις που τις ήξερα αλλοιώς, τώρα γράφονται αλλοιώς. Το Word  μού βγάζει λάθη, το Νεοελληνικό λεξικό μου τραβάει κάτι ξεγυρισμένες σφαλιάρες, το μονοτονικό μού δίνει δανεικά με υπέρογκο τόκο, τα ΜΜΕ μου αφαιρούν μνήμη -αρα και γνώση-, και ένας καμπούρης νάνος σωριάζει στο πάτωμα τις πληροφορίες που είχα τόσο επίπονα ταξινομήσει στα ράφια τού μυαλού μου.

   Δεν πήρα ποτέ την μαύρη ζώνη χειρισμού τής  Ελληνικής, δεν κατέβηκα καν στους αγώνες. Με κόψανε στους προκριματικούς, και δεν με πειράζει. Οσα έμαθα, πολλά ή λίγα, τα έμαθα απο προσωπικό ενδιαφέρον, και όχι επειδη με εξανάγκαζε ο μπαμπούλας. Κατάφερα όμως να αξιολογήσω σωστά (θέλω να πιστεύω) την δυναμική και την (όσο κι αν φαίνεται παράξενο και τραβηγμένο) σκοπιμότητα διαμόφωσης με το συγκεκριμένο λειτουργικό, αυτής τής Θεϊκής Γλώσσας...

   Ηρθε λοιπόν  η στιγμή, που διαπιστώνω όχι απλά οτι δεν ξέρω τίποτα, όχι μόνο οτι δεν ξέρω τί ξέρω,αλλα και οτι τείνω να μιλώ και να γράφω σε μία μικτή διάλεκτο, τής οποίας οι κανόνες ρέουν συνεχώς και αλληλοσυγκρούονται, το σχήμα της είναι σαθρό και ανερμάτιστο, και εγώ πιθανώς άφωνος.

    Δεν καταλαβαίνω, δυστυχώς, γιατί η ανηψιά μου γελάει μαζί μου, και επιμένει οτι το σωστό είναι "αβγό", ή π.χ. "τρένο", και εγώ να προσπαθώ να τής εξηγήσω οτι θεωρώ τους τονισμούς μου σωστούς, και την ορθογραφία μου , έστω, όχι και τόσο λάθος.

   Εχω τις δικές μου απόψεις για τον σκόπιμο εκφυλισμό τής Ελληνικής γλώσσας, όμως είναι ένα τεράστιο θέμα, και δεν γίνεται να γράψει κάποιος "στο πόδι"  για κάτι που άπτεται πλάνων πολύ μεγαλύτερου δυναμικού φορτίου απο το δικό μου, και τέλος πάντων ,ισως είναι μία καλή ιδέα να εκθέσουμε κάποια στιγμή τις απόψεις μας...

    Αυτό που επι τού παρόντος με έκανε να νοιώθω περίεργα, είναι οτι με συνέλαβα να  γράφω σε μια περίεργη ανάμικτη διάλεκτο, έναν αχταρμά που αποτελείται απο αυτά που έμαθα, αυτά που μου λένε οτι είναι η επίσημη γλώσσα, αυτά που διδάσκονται,  αυτά που ακούω γύρω μου, και αυτά που ΔΕΝ θα έπρεπε να έχουν προφερθεί ποτέ.

    Η γενιά μου,και όχι μόνο αυτή, πιθανότατα τείνει να χάσει τον μπούσουλα.Ευτυχώς που υπάρχει και ο υπερπολύτιμος ορισμός  "συνώνυμο είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε, όταν δεν μπορούμε να θυμηθούμε την ορθογραφία τής λέξης που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε...."

Υ.Γ. ( Και μία προτροπή για τους -ας τους πούμε έτσι- "υποψιασμένους", που το ψάχνουν και παραπέρα. Σωστό ή λάθος, τα πάντα κρίνονται εκ τού αποτελέσματος.... )  Ψάξτε να βρείτε, σε ποιές Γλώσσες, η ΔΟΝΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ μπορεί ακόμα να είναι λειτουργική.... Δεν είναι και πολλές.... 

Μεγάλος δεν είναι ο μύθος αυτός...

δεν  έχει πλοκή,και νόημα δεν νόημα δεν κρύβει κανένα...

Οταν φύγω σε λίγο καιρό,

θα έχω ξεχάσει ακόμα κι εγώ...

Χάνομαι υπνοβατώντας τις νύχτες στην λεωφόρο...

εσύ με θέλεις μ' ένα επάγγελμα προσοδοφόρο...

προσποιούμαι...

χαμογελάω...

κι υπνοβατώντας ακόμα πάω...

Δώσε σιωπή στον ποιητή,

και μιά αιτία κάλπικη...

παίξε στους δρόμους τη νύχτα βιολί....

σήκω και χόρεψε γυμνή...

Μαζεύω έναν-έναν τους φίλους τους παλιούς...

τρομάζω...

μοιάζουν άδεια τα μάτια τους.

Δυό πλαστικά λουλούδια στα σκαλοπάτια τους...

κι εσύ μου φεύγεις σταθερά μέρα και νύχτα,

και μεθυσμένη πας και πιάνεσαι στα δίχτυα.

Δεν θυμάσαι.

Δεν αναγνωρίζεις.

Δεν μιλάς.

Ελα λοιπόν, με σαράντα πυρετό,

να με κοιτάς ξανά αρρωστημένα...

Πέτα τη μάσκα σου στην έρημη πλατεία...

χόρεψε μιά φορά για μένα,

ο φθορισμός προτού καρφώσει το μυαλό σου...

Η παρεξήγηση που μ' έσπρωξε εδώ,

πιό δυνατή απο μένα περνιέται στο τέλος...

κοντεύουν χαράματα πιά...

ας κάψω ένα τελευταίο τραγούδι.

Σε μια κορνίζα όλες μου οι μνήμες θα χορέσουν,

για τους διαβάτες θα ντύνονται προκλητικά.

Για να αρέσουν...

Μουγκρίζοντας.

Χαμογελόντας.

θα εκδίδονται αιμοραγόντας...

Σαν ξημερώσει, θα αλλάξω ζωή.

Σ' ένα σαλόνι θα με βρεις, γεμάτο κόσμο...

Οι φίλοι πιό κει.

Μιά στολή αδειανή,

θα υποκλίνεται,θα προσφωνεί τους καλεσμένους...

Εγώ, θα μοιράζω πολύχρωμα μπαλόνια...

κι όμως,

θα λείπω απο χρόνια....

Τα όνειρα που έβγαλες μια νύχτα απ' το συρτάρι

εκείνα που δεν πρόλαβες ως τώρα να τα δεις

ήρθε ο καιρός ο έμπορας με τόκο να στα πάρει

γιατί ποτέ δεν τέλειωσες, κι ας άρχισες νωρίς...

    τώρα γέμισες εικόνες

    αδιάφορες και μόνες 

    μ' ένα βλέμμα φοβισμένο

    με ρωτάς γιατί σωπαίνω...

Τα όνειρα που άργησες πολύ να ξεφυλλίσεις

ήρθε ο καιρός και γίναν ένα άγραφο χαρτί...

δεν ψάχνω νά βρω τίποτα... δεν ψάχνω νά βρω λύση...

δεν ψάχνω για την λέξη που ποτέ δεν θα βρεθεί...

    Νά'ναι ο δίσκος που με παίζει

    δυό κομμάτια στο τραπέζι...

    κι όλο να ρωτάς τί φταίει

    που μισά τραγούδια λέει...

Οι μέρες οι αλλοιώτικες θα ψάχνουν να μας βρούνε..

θα λένε "μα τι έγινε... πού έχουνε κρυφτεί"...

κι εμείς, θα απουσιάζουμε σε μέρες που δεν ζούνε,

στα όνειρα που έβγαλες μια νύχτα απ' το κουτί....