Αη στα τσακιδια κι εσύ απο δω πέρα. Πότε δεν πίστεψα και ποτέ δεν θα πιστεψω σε σένα.

Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος μαζί σου ή σε αγαπάει σε βαζει καθε μέρα σε προτεραιότητα κι όχι μονο μια φορά το χρόνο. 

ΕΠΙΣΗΣ δεν σου κάνει δώρα εκείνη τη μέρα, σε κοίτα στα μάτια παντα γιατι δεν εχει να κρυψει πράγματα, ειναι περήφανος για σένα.Σε προσέχει σαν τα ματια του και φοβάται μη σε χασει, δε σκέφτεται με το κατω κεφάλι μονο.

Ναι στους αντρες αναφέρομαι κορίτσια.... 

Άγιε μου Βαλεντινε μην παρεξηγηθείς γι αυτό που λεω μα έτσι είναι. Οι σχέσεις κι οι εποχες μας δυσκολες μα οι ρομαντικοί άνθρωποι υπάρχουν κι είναι πολλοί κι είναι γυρω μας και δεν τους βλέπουμε. Εθελοτυφλουμε ή έχουμε κουραστει να προσπαθουμε? Έχουμε απογοητευτεί με τη μαυριλα που υπάρχει γυρω μας?

Δεν ξέρω...... 

Η μερα σηκώνει λικερ ροδι κι ατελειωτες συζητήσεις με τη Βαλεντίνα φίλη μου. Η συνήθεια που έγινε λατρεία. Σου ρχομαι για χορό κοριτσαρα ετοίμασε τις σοκολατες.

3 υπερφεγγάρια πέρασαν κι έγραψα ελάχιστα. Όχι πως δεν σκέφτομαι απλά μάλλον δε σκέφτομαι τόσο πολύ....

Ειχα κουραστεί να σκέπτομαι την κάθε λεπτομέρεια και να βουρλιζομαι με το παραμικρό. Εχω τη μαμα μου που είναι ενα κεφάλαιο μόνη της κυριολεκτικά. Πάει πολύ γρήγορα πια. Εχασε τις ελπίδες της. Επίσης η  υγεία είναι ο, τι σημαντικότερο υπάρχει.

Ηταν πρωτη φορά μετά από καιρό που πήγαινα για βελονισμό.. Μετά τη δουλειά, κομμάτια και σωματικα και ψυχολογικά. Στο 550 τιγκα στους Φιλιππινεζους που παν στα ΒΠ για το μεροκάματο στεκόμουν με το ζόρι όρθια σε μια χειρολαβή. Μπαίνουν 2 κοπέλες και συζητούν πίσω μου,  αντιλαμβάνομαι οτι η μία μάλλον έχει καρκίνο στα γεννητικά συστήματα. Οκ το Μαρούσι είναι μακριά αλλα το ταξίδι αυτό μου φάνηκε ατελείωτο. Έλεγα κι επαναλαμβανα μη στεναχωριέσαι για τίποτα υπάρχουν πολύ  χειρότερα, είσαι ζωντανή κι εισαι μια χαρα κι όλα τα αλλα θα φτιάξουν.

Οι βελόνες σε πρωτογνωρα μερη με πονούσαν και με μάτωναν, κάθε φορά και κατι νέο θα δω. 

Τι κι αν εισαι μόνη τώρα τι κι αν εχασες κάτι από την ρουτίνα σου θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι οταν χανω τη ρουτίνα μου νιώθω εκτός περιβάλλοντος ωστόσο μερικες φορές οι αλλαγές κρίνονται απαραίτητες γιατί ανεπηρέαστη μπορείς να παρεις  αποφάσεις χωρις επιρροές απο το εξωτερικό περιβάλλον.

  Σκεφτομουν τη μέρα που είχα ξαναπάει για βελονες και παραλίγο να με πατήσει το αυτοκίνητο εξω από τη δουλειά με τον μεθυσμένο οδηγό. Και τι ακολουθησε μετα οταν το διηγουμουν. Το πως ξεφυσουσαμε ο καθένας μάλλον για τους λόγους του.Τελικά εγώ για να καθησυχασω το φόβο μου που περασε ολη ή η ζωή μπροστά στα μάτια μου και για όσα πίστευα ότι αισθανόμαστε, εσυ δεν ξέρω για ποιο λογο τι σκέφτηκες αραγε ποτέ δε θα το μάθω. Μακαρι να το μοιραζοσουν μαζί μου ίσως τώρα να μην ένιωθα τόσο περίεργα που σπατάλησαμε τόσο χρονο χωρις νόημα γιατί δεν μου αρέσει το να σπαταλαω το χρόνο μου.