Η Ουρανία έβλεπε από το παράθυρο το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλλει από τις κορυφογραμμές του Υμηττού. Την κοίταζε από ψηλά με θλίψη και περισσή υπεροψία. Αυτό τα ήξερε όλα, τα προβλήματά της, τους φόβους και τις σκέψεις τις. Ναι την παρατηρούσε εδώ και χρόνια, από τότε που ήταν μικρή και προσεύχονταν δυνατά στο παράθυρο με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό όταν είχε ανάγκη, όταν ή Ουρανία χάζευε με τις ώρες τα αστέρια κι έκανε όνειρα χωρίς να κοιμάται, τα έβλεπε όλα από ψηλά  και δε μιλούσε. Δε θα την πρόδιδε ποτέ αλλά η έκφρασή του τα έλεγε όλα.

 Η Πανσέληνος την μελαγχόλησε πάλι….. Πάντα ένιωθε ανάμεικτα συναισθήματα, όταν συνομιλούσε με την πανσέληνο. Λάτρευε το φεγγάρι και τον έναστρο ουρανό η Ουρανία, και παρόλο που μισούσε τη μοναξιά, τα ξενύχτια με τις εξομολογήσεις βυθισμένη στη μοναξιά της ήταν σύνηθες φαινόμενο. ΜΟΝΗ? Δεν ήταν καθόλου μόνη, τα βράδια παρέα με το φεγγάρι τα περνούσε  κι αυτό ήταν η καλύτερη παρέα της …  

Όμως αυτή τη φορά δεν ήταν μόνοι τους, τόσα φώτα, τόσος κόσμος στα μπαλκόνια δεν μπορούσανε να μιλήσουν, έπρεπε να περιμένει τη σειρά της. Ήθελε να απολαύσει μόνη της, ακούγοντας μουσικούλα, το φεγγαρόφωτο να λούζει το βουνό και τα σπίτια, και την ησυχία μιας πόλης που όπως λένε «δεν κοιμάται ποτέ». Δεν θα του μιλούσε αυτή τη φορά, θα την καταλάβαινε  από τη σιωπή της, είχε αρχίσει άραγε να ερωτεύεται εκείνο το αγόρι?

Η Πανσέληνος μάντευε την απάντηση στο ερώτημα που έκαιγε και τις 2 και είχε σοβαρές ενδείξεις ότι η απάντηση ήταν θετική. Η Ουρανία ξενύχταγε για άλλη μια φορά αλλά δεν ασχολούνταν με το φεγγάρι, μα με τη μουσική. Την έπιασε να σιγοψιθυρίζει τους στίχους ενός πολύ ρομαντικού τραγουδιού σαν να τους αφιέρωνε σε κάποιο υποθετικό πρόσωπο. Δεν κρυφάκουγε αλλά πως να μην το ακούσει? Αφού η μουσική στα ακουστικά της Ουρανίας ήταν στο τέρμα και η Ουρανία  τριγύριζε  στα σκοτάδια στις 4 το πρωί για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ…

-Τι ακούς τη ρώτησε.

-Ένα τραγούδι.

-Τραγούδησέ μου το σε παρακαλώ-

Είμαι παράφωνη, δε θέλω να σε ενοχλώ.

Τι ηλίθια σκέφτηκε η Πανσέληνος. Είμαι η καλύτερή της φίλη και ντρέπεται να μου μιλήσει? 

 Η Ουρανία άκουσε το φεγγάρι, είδε την αγωνία στα μάτια του…Τελικά δεν άντεξε και του τα πε όλα…Αυτά που μάντευε αλλά και αυτά που δε μάντευε. Τραγούδησε και το ρεφραίν από το τραγούδι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την άκουγε να τραγουδά.       

 Ο χρόνος έχει σταματήσει,

Νιώθω σαν να έχω μόλις γεννηθεί

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή

Κι έχω ξεχάσει ότι με προβληματίζει

Γιατί μόνο κοντά σου μπορώ να μια ο εαυτός μου

Ναι μόνο μαζί σου αποκτά  νόημα η ζωή. 

-Τραγουδάς πιο καλά από τις άλλες φορές. Ο Άγγελος είναι η αιτία να υποθέσω ε?

-Μα που άκουσες αυτό το όνομα?

-Ταιριάζετε. Ακόμα και τα ονόματα σας ταιριάζουν. Το άκουσα που το ψιθύριζες στον ύπνο σου. Νομίζω είσαι ερωτευμένη.

- Το ερώτημα δεν είναι τι νιώθω εγώ αλλά τι μπορεί να νιώσει αυτός για μένα. Το να κρυφακούς ξεπερνά κάθε όριο, νόμιζα ότι ήσουν φίλη μου.

-Είμαι.

-Απόδειξέ το. Ξέρεις μήπως κανένα μυστικό του? Εσύ τα βλέπεις όλα από κει πάνω. 

-Είμαι φίλη σου και θέλω να σαι ευτυχισμένη, γιατί το αξίζεις. Είσαι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Μα δυστυχώς δεν ξέρω τίποτα. Δεν κάνω με πολλούς ανθρώπους παρέα…

 - Κρίμα που μόνο εσύ αναγνωρίζεις πόσο ξεχωριστή είμαι.

-Εύχομαι να το δει κι ο Άγγελός σου. Και τότε θα μου κάνετε μαζί παρέα τα βράδια. Μόνο που τότε θα μιλάς μαζί του κι εμένα θα με ξεχάσεις.

- Τα ίδια έλεγες και για τον Κώστα.Μου δίνεις ψεύτικές ελπίδες

-Εισαι τόσο όμορφη και δεν το ξέρεις.

-Το λες γιατί εσύ κοιτάς την ομορφιά της ψυχής.Μα κανείς  ποτέ δεν θα με πρόσεχε και ποτέ δε θα μαστε μαζί. Ώρα λοιπόν να φτάσει η συζήτηση «Άγγελος» στο τέρμα. Θα ξεχάσω ότι έγινε και ότι νιώθω, αφού το βλέπω πως αν συνεχίσω έτσι, άλλη μια χυλόπιτα έχει πάρει το δρόμο της για το στομάχι μου, κι επειδή είναι αργά δε θέλω να μου πέσει βαριά.

- Μη το κάνεις αυτό. Αφού τον αγαπάς.  

- Τι σε νοιάζει λοιπόν κουτσομπόλα? ΔΕ σε αφορά. Τι ξέρεις εσύ από αγάπη? Ένας μοναχικός  δορυφόρος είσαι ούτε καν πλανήτης. Και το όμορφο λαμπρό σου φώς κι αυτό κλεμμένο είναι. Δεν αξίζεις τίποτα κι όμως το φεγγαρόφωτο είναι χιλιοτραγουδισμένο. Όλοι εξυμνούν  την ψεύτικη ομορφιά σου και σε έχουν κακομάθει. Νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις με την καρδιά μου ε? Πάω μέσα…

Το φεγγάρι έμεινε μόνο.Παρατηρούσε την Ουρανία μέσα από το τζάμι του δωματίου της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και διάβασε τα χείλη της που ξεστόμισαν:

 -Καληνύχτα Άγγελέ μου για τελευταία φορά. .........

ΕΙΡΗΝΗ

Αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν έναν "Άγγελο" στη ζωή τους και σε όσους μιλούν με το φεγγάρι.

Ακολουθεί ενας πολύ εποικοδομητικός διάλογος που είχα με τον αγαπητό μου Μπρίζα και που με προβληματιζει συνέχεια...

ΜΠΡΙΖΑΣ: Έχεις τα δίκια σου κι συ βρε Ειρήνη. Η αλήθεια είναι ότι σε παρακολουθώ συχνά να προσπαθείς είτε στο φόρουμ είτε στο μλογκ σου να πεις κάποια πράγματα. Αν και το ξέρεις και το ξέρω ότι δε βγαίνει τίποτα, γιατί απλά το κακό δεν συμμορφώνεται με τίποτα είτε εδώ γράψεις είτε στο New York Times, τουλάχιστον ο,τι κάνεις κι ό,τι σκέφτεσαι σίγουρα είναι συγκινητικό...

Ρεναμπιλ: Καλέ μου Μπρίζα, δεν θέλω να ευαισθητοποιήσω κανένα.Απλά προβληματίζομαι και θέλω να πω τις σκέψεις μου.Τώρα αν κάποιοι με βρίσκουν γραφική, βαρετή ή αν άλλοι ευαισθητοποιούνται είναι άλλο θέμα.

την οποία ταλαίπωρη γη συμπληρώνω, μόνοι βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, γι αυτό να μη μιλάμε για την ύπαρξη Θεού τώρα.Όποτε μας βοηθάει είναι καλός κι όποτε όχι δεν υπάρχει??????Ο Θεός λένε υπάρχει μέσα μας ή πουθενά.Εμείς γιατί όποτε κάνουμε λαλακία πρέπει να τα ρίξουμε σε κάποιον άλλον?Μήπως γιατί θελουμε να νιώθουμε πάντα εντάξει??? Μήπως γιατί καποιος Άλλος μας έκανε με τέτοιες προδιαγραφές, για να μπορεί να ξεχωρίζει ποιοί είναι πιστοί και ποιοί όχι?Ειλικρινα δεν ξέρω....Πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο και το κείμενο δεν είναι να διαβαστεί από κόσμο, παρόλα αυτά δεν μπορώ να μη το γράψω....Πειράζει που είμαι στον κόσμο της ασυναρτησίας και μόνο εγώ καταλαβαίνω τι γράφω?Αν δε σας αρέσει το κουβαδάκι σας και σ'άλλη παραλία.

Τι να λέμε τώρα, καθένας έχει τα πιστεύω του, ας τα πιστεύει λοιπον.... Στο θέμα του Θεού αλλά και σε όλα τα άλλα. Το θέμα των εκλογών που τόσο πολύ δείχνει να προβληματίζει κάποιους δεν ξέρω αν όντως αφορά κάποια μέλη ή απλά γράφουν τη γνώμη τους για να απαντήσουν σε ένα ακόμα θέμα για να πάρουν ΧΡΥΣΕΣ ΝΟΤΕΣ...Ατομα ανοιχτομυαλα υποτίθεται όλοι μας αλλά ούτε ένα άτομο δε σχολίασε αυτά που είχα δημοσιεύσει για το νέο κόμμα των οικολόγων.Πως το βρήκε ή να πει τη γνώμη του.Δεν αποτελεί κείμενο προπαγάνδα, ούτε έχω συμφεροντα να υποδείξω τι θα ψηφίσει κανεις.Νομίζω ότι το χετε καταλάβει όσοι έχετε ξαναδιαβάσει κείμενά μου και ζητώ συγγνώμη από όσα μέλη φάνηκε ότι έκανα κάτι τέτοιο. Απλά θεώρησα ότι όπως ενημερώνουμε τον κόσμο για γκρουπάκια, συναυλίες κ.α το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με κάποια παράταξη.

Πειραζει που προτιμώ αυτό τον κόσμο

και ζω εκει ακόμα και στη φαντασία μου, ακόμα και στα όνειρά μου? Λενε ότι με τη φαντασία κάνεις τα πάντα. Ευτυχώς που δεν μας το στερούν κι αυτό, γιατί δυστυχώς τελευταία τα όνειρα γίνονται εφιάλτες.

Αυτές τις μέρες έχω φρικάρει με όσα βλέπω κι ακούω στην τηλεόραση. Και πως να το κλείσεις το ρημάδι το χαζόκουτό όταν συνάνθρωποί σου πεθαίνουν και καίγινται ζωντανοί, όταν χάνουν τις περιουσίες τους για τα συμφέροντα των λίγων κι όταν από πάνω έχουμε τους 300 υποκριτές να ζητούν την ψήφο μας? Εχω αηδιάσει και μπουχτίσει με όλα αυτά.

Βαθμοί εκτός σπιτιού 40+, όρεξη -40+. Δεν έχω όρεξη για διάβασμα(Είναι η εξεταστική βλέπετε.), θέλω συνέχεια να κοιμάμαι, ακόμα κι αν έχω χορτάσει ύπνο. ΑΡΑΓΕ ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΑΝ ΟΞΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΟΙ 300 (ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥΣ ...) ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ Η ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΖΕΣΤΗ? Η αλήθεια είναι τις τελευταίες μέρες αναπνέω με δυσκολία ακόμα και γω που δεν είχα ποτέ αναπνευστικά προβλήματα...Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι τεράστια, κι εμέις έχουμε διαπιστώσει οτι στο τέλος θα κυκλοφορούμε με μάσκες οξυγόνου!!!! Όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις και την Αθήνα κυρίως, το βιολι μας. Το αμαξάκι μας και στη δουλειά, μη και δε συμβάλουμε στην αύξηση των αέριων ρύπων, θα πάθουμε κάτι....

καπου διαβασα σε ένα μπλοκ ότι θέλουν να μεταναστεύσουν στη Φιλανδία.Και με το δίκιο σου, τι εχει η Ελλάδα για να σε κρατήσει? Κι εγώ μαζί σου είμαι για Γερμανία όμως... Ειδικά τώρα που είδα ότι έχει άλλο επίπεδο ζωής και υπάρχει σεβασμός προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Εκεί τουλάχιστον δεν χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου για να βγεις απο το σπίτι σου.

ΞΥΠΝΑΤΕ ΖΩΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!

Φωνάζω μπας κι ακούσω και γω τίποτα γιατί τελευταία κοιμάμαι πολύ.

Ας κάνουμε κάτι όλοι για το περιβάλλον.Οικονομία σε νερό και ρεύμα.Δε θα χουμε νερό να πιούμε.Ο τρίτος παγκόσμιος θα γίνει για το νερό λενε, και να που επαληθεύεται.Κατι τέτοιες στιγμές εύχομαι να μην είχα γεννηθεί σε ένα τέτοιο κόσμο που όλοι αυτοκτονούν.........

Θα μου πείτε τι πρωτότυπο... Κι όμως θα ήθελα να δω αλλιώς την ανατολή. Μόλις τελείωσα την εργασία στο SPSS και τις αναλύσεις και τη βιβλιογραφία και τα περιεχόμενα και βλέπω τον ήλιο να βγαίνει δειλά δειλά από την κορφή του Υμηττού. Θα θελα να τη δω παρέα με κάποιον.Γι αυτό τη μοιράζομαι μαζί σας αφού δεν έχω κάποιον άλλον να το μοιραστώ. Η μαμά μου παίζει μουσική ροχαλίζοντας και η αδερφή μου γύρισε χτες από τις διακοπές και κοιμάται του καλού καιρού. Φίλο δεν έχω να ενοχλήσω μεσα στα χαράματα (ευτυχώς γι αυτόν).Παρόλα αυτά τίποτα δε μου χαλάει την ευχάριστη διάθεση. Θα κάτσω κανα 10 λεπτο και θα πάω για ύπνο.

Δε φεύγω, θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου...

Θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά. Τ΄αστέρια θα πάρω αγκαλιά

Θα λέω το ονομά σου σιγά.....

Στην παραμονή μου στο Tübingen έκανα και έμαθα πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν μια παρουσίαση στο Ινστιτούτο για τους ποιητές που έζησαν στο Tübingen. Οι περισσότεροι ανήκουν στην εποχή του ρομαντισμού κάτι που φαίνεται και στα ποιήματά τους. Είναι πραγματικά γεμάτα εικόνες. Διάβασα μερικά ποιήματα και πραγματικά με άγγιξαν πάρα πολύ. Ανακάλυψα (για την ακρίβεια θυμήθηκα) πόσο ωραία είναι η ποίηση ακόμα και σε μια ξένη και ακουστικά βάρβαρη γλώσσα όπως τα γερμανικά.  (για τους περισσότερους και όχι για μένα, που βλέπω τα γερμανικά σαν πολύ εκφραστική, ποιητική και εικονοπλαστική γλώσσα.) Κατά καιρούς θα μοιραστώ μαζί σας μερικά, αν και ξέρω ότι ρισκάρω να γελοιοποιηθώ γιατί πραγματικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφράσεις ποίηση και δη γερμανική ποίηση. Ούτε μεταφράστρια είμαι, ούτε ποιήτρια, ούτε φιλόλογος, γι αυτό αν προσβάλλω ή ενοχλώ κάποιον με αυτά που γράφω να μου το πει. Όμως νομίζω ότι και οι επαγγελματίες μεταφραστές κάνουν τέρατα στη μετάφραση (αυτό μας το χει πει επανειλημμένα μια καθηγήτρια μας και το χω δει με τα ίδια μου τα μάτια) ή μεταφράζουν κάτι πολύ ελεύθερα. Για αυτό αξίζει νομίζω τον κόπο να κάνω μια προσπάθεια και να γράψω όσα αντιλαμβάνομαι. Δε θα θελα να γράφω κάτι που δε θα καταλάβαιναν όλοι….

  Im Garten im Mondlicht (Justinus Kerner)= Στον κήπο μές στο φεγγαρόφωτο 
   
Im Garten im Mondlicht               Στον κήπο μές στο φεγγαρόφωτο
Vernehm ich ein leises                Αντιλαμβάνομαι ένα σιγανό.
Flüstern und Streiten.                   ψιθύρισμα  και τσακωμό
Lilien und Rosen          Τα λίλιουμ με τα ρόδα  

Streiten, wer schöner                 μαλώνουν: Ποιο από αυτά
Von ihnen blühe                       ανθίζει πιο όμορφα?
Wenden die Häupter
Nach mir hin - ich gehe, ;           Γυρίζουν τα κεφάλια προς τα μενα- πηγαίνω
Der Mond sieht euch blühen,      Το φεγγάρι σας βλέπει  να ανθίζετε
Der soll's entscheiden!                Αυτό  να αποφασίσει.

Το παρόν κείμενο εξηγεί το ψευδόνυμό μου στο ΜΗ.rena =συντομογραφία του Ειρήνη bill= συντομογραφία του Βασίλης.Βασίλης ήταν ο πρώην  μου(τι προτότυπο) και είχαμε χωρίσει όταν γράφτηκα στο ΜΗ αλλα είχαν ήδη προλάβει το ψευδόνυμο killbill, ποιός ξέρει τι θα του κάνανε του αγαπητού μέλους.... Λοιπόν να μην τα πολυλογώ έβγαλα το δικό μου όνομα με το δικό του παρέα, γιατί παρόλο που ήθελα να τον σκοτώσω τον αγαπάω......... Ναι ναι, σε χρόνο ενεστώτα.Τον αγαπούσα πολύ τότε, τώρα εχει φύγει ο έρωτας αλλά εξακολουθώ να τον νοιάζομαι και να τον αγαπάω. Αν πάθαινε κάτι κακό θα στεναχωριόμουνα, παρόλο που  τραβάμε ο καθένας το δικό του δρόμο. Δε θα του συγχωρήσω ποτέ που εξαιτίας του κόπηκα σε εκείνο το μάθημα (το οποίο ευτυχώς πέρασα τώρα και δεν θα ναι αφορμή να το σκέφτομαι)

Λοιπόν αυτή είναι η renabill και στη φωτογραφία η αυθεντική Ειρήνη. Ο Βασίλης μας είχε τελειώσει χρόνια τώρα. Αν και στο ψευδόνυμό μου θα μαι αναγκασμένη να τον κουβαλάω πάντα μαζί μου. Ίσως αυτό να αποδεικνύει και πόσο τον αγάπησα.

Χτές λοιπόν πήγα στη σχολή να δω αν πέρασα κάποια μαθήματα γιατί την επόμενη βδομάδα θα ήταν κλειστά λογω 15 Αύγουστου. Το καλό ήταν ότι πέρασα όλα τα μαθήματα που έδωσα (δεν ήταν και πολλά) και χάρηκα πάρα πολύ. Τώρα θα μπορώ να τα διαγράψω από τη μακριά μου λίστα, με τα χρωστούμενα μαθήματα, και δε θα χρειαστεί να αναλώνομαι πάλι στα ίδια μαθήματα.

Το ένα μάθημα πραγματικά δεν περίμενα να το περάσω. Ήταν η 3η φορά που το έδινα και ενώ το ήξερα, πάντα κάτι τύχαινε και δεν έγραφα. Αυτή τη φορά έλυσα μια πολύ δύσκολη άσκηση με πολλές πράξεις και πολύπλοκη διαδικασία (εγώ που μαθηματικά είμαι λίγο πυρότουβλο) και δεν πρόλαβα να λύσω την πιο απλή. Μου πήραν το γραπτό από το χέρι, ενώ ήμουν σχεδόν στη μέση. Το παράδοξο είναι ότι η απλή άσκηση έπιανε λιγότερες μονάδες. Εν τέλει πέρασα με 5 και μάλλον 2 τινά συμβαίνουν. Είτε με λυπήθηκε και κατάλαβε ότι δεν προλάβαινα, είτε είδε ότι λίγα άτομα έλυσαν την τρίτη άσκηση οποτε με αντάμειψε. Κρίμα δεν είναι όμως να περνάνε χαλαρά με εύκολα μερικοί και άλλοι να ζουν μεσα στο άγχος για το αν θα πάρουν 5 ή 4?

Το δεύτερο παράπονο είναι το εξής. Σε μερικά μαθήματα απαιτείται εργασία η οποία πιάνει 2-4 μονάδες.Στο μάθημα που με αφορά η εργασία έπιανε 3 μονάδες. Λοιπόν πάω και βλέπω το βαθμό .(6) Πάγωσα, πως γίνεται μόνο 6? Αφού 5 πρέπει να γράψεις + ότι πάρει η εργασία? Δηλαδή η εργασία μας ήταν μάπα θέλει να πεί ή μήπως δεν την υπολόγισε καν? Αφού άτομα χωρίς εργασία πήραν 7.Δηλαδή εμεις γράψαμε 5 και η εργασία πήρε ένα βαθμό?Δεν είναι δυνατόν...Ο φίλος μου και συνεργάτης μου πήρε τον ίδιο βαθμό με μένα και νομίζω έγραψε και καλύτερα.Κάτι τρέχει και δε θα το αφήσω έτσι.Στα 4 χρόνια στη σχολή ποτέ δεν έχω πάει να βρω καθηγητή ή να κάνω παράπονα, αλλά ήρθε η ώρα. Εντάξει να χω γράψει 5 γιατί βαθμολογούν αυστηρά, αλλά δεν μπορεί η εργασία, που γράφτηκε με τις υποδείξεις των καθηγητών να είναι τόσο άθλια.Εκτός αν δεν τη διάβασαν καν.Θα το δούμε........... Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα έτσι και δεν διορθώσουν το βαθμό.

Όσοι έχετε διαβάσει προηγούμενο ποστ, με βασάνιζε ένα ερώτημα. Να του πω, να μην του πω τι νιώθω.Ξέρετε στο αγόρι που μου στέλνει τα ωραία στιχάκια. Τελικά το είπα μια μέρα πριν φύγω για Γερμανία.Το περίεργο είναι ότι την επόμενη μέρα το βράδυ έρχεται SMS στο κινητό μου. " Καλησπέρα, πως είσαι και πως περνάς στη Γερμανία? Εγώ είμαι στο χωριό μου και βαριέμαι. Όσο για την απάντηση που ήθελες στην έδωσα." (Με μειλ) Μπήκα και την είδα, αλλά δεν του το πα, μη νομίζει ότι καιγόμαστε κιόλας.Διακοπές κάνω, κι όταν λέμε διακοπές περιλαμβάνονται όλα.

Είχα τέτοια νύστα από το ταξίδι και την ξενάγηση στην πόλη μέσα στη βροχή, που δεν με ένοιαξε καθόλου η απογοητευτική απάντηση.Κατά κάποιο τρόπο την περίμενα. Με συμπαθεί λέει ιδιαίτερα και είμαι σημαντικό πρόσωπο γι αυτόν αλλά δεν νιώθει όπως εγώ. ΟΚ. Σεβαστό, δεν μπορούμε να έχουμε ότι θέλουμε. Θέλει να μαστε φίλοι. Και γω το ίδιο, τουλάχιστον μπορώ να πάω παρακάτω τώρα. 

Το συγκεκριμένο ποστ είναι λιγάκι μελαγχολικό γιατί ενώ μου έλειψε το σπίτι και το μπλοκ μου πέρασα πολύ όμορφα στη Γερμανία και γνώρισα πολύ αξιόλογα ατομα.Οι αναμνήσεις άπειρες και χαραγμένες στην καρδιά.

Απο που να αρχίσω και να τελειώσω? Τα γέλια που κάναμε στο δημαρχείο του Tübingen και μας άκουσε ο καθηγητής μας από μακριά και ήρθε και μας βρήκε, το ατύχημα με το ποδήλατο (θα σας πω αργότερα γι αυτό), την ξενάγηση στη Στουτγάρδη και το Μόναχο, το μουσείο της Μερσεντές, τη βόλτα με τη γόνδολα στο ποτάμι, την καθηγητρια τη Ζοζεφίν που γέλαγε σα χαζή, την μεγάλη και δεμένη παρεούλα μας που αγουροξυπνημένη κάθε πρωί έτρωγε Bretzel, Apfelltasche και έπινε καφέ? Τα κορίτσια με τα οποία έμενα και γελάγαμε 24 ώρες ακόμα και μες στο σπίτι και είχαμε τρελάνει την σπιτονοικοκυρά,το σπιτάκι μας δίπλα στο ποταμάκι, τον Günter τον τέλειο σερβιτόρο,το αποχαιρετηστήριο πάρτυ ή τον SAMI τον καταπληκτικό manager του Sprachinstitut?

Πραγματικά όλα ήταν υπέροχα. Αλλά σε ένα πράγμα θέλω να σταθώ. Ο Σάμι μας συμπάθησε πάρα πολύ.Ήμασταν μεγάλη, δεμένη και γελασή παρεούλα και καλοί μαθητές. Μας πήγε στο αεροδρόμιο και ήταν πολύ συγκινημένος, χάρηκε πολύ που μας γνώρισε και που το ινστιτούτο είχε τέτοια καλά παιδιά. Και εκει πέτεξε την φανταστική ατάκα, που με έστειλε:

Στη ζωή λένε κάποιον τον συναντάς 2 φορές!

Εγώ εύχομαι να σας συναντήσω και 3 και 4.

Και μετά μας φίλησε και έφυγε γρήγορα. Η φίλη μου τον είδε να σκουπίζει τα μάτια του καθώς μπαίναμε στο αεροδρόμιο, ενώ εγώ έκλαψα όταν άκουσα το Say it right της Nelly Furtando γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι που χορέψαμε και μάλιστα μαζί με τον Sami, που παρά τα 50 του χρόνια στην καρδιά είναι ένα μικρό παιδί και χορέυει πολύ ωραία και με όλη του την ψυχή. Το μότο του είναι: Ποτέ δεν είναι πολύ αργά να ζήσεις μια όμορφη παιδική ηλικία.Κι ο Σάμι αυτό είναι τελικά, ένα μεγάλο παιδί.

Όσο για το ατυχημα με το ποδήλατο δεν ήταν τίποτα. Ψιχάλιζε και ήταν κατηφόρα. Και έχασα τον έλεγχο και έπεσα. Δόξα το Θεό δεν έπαθα τίποτα εκτός από μερικές μελανιές.Θα μπορούσε να ναι σοβαρότερο, γιατί είχα πολλή φορα και έφυγα 1 μέτρο πιο μακριά. Με φύλαξε η Αγία Αικατερίνη που ήταν κοντά στο σπίτι μας (έχω και το όνομά της), από την οποία πέρασα εκείνο το πρωί κι έκανα το σταυρό μου. Κι έτσι λοιπον ευχαριστώ το Θεό που δεν έπαθα κάτι σοβαρότερο, ώστε να χαλάσει η εκδρομή μου και των παιδιών, και που ήμουν καλά ώστε να δω όλα όσα είδα στη Γερμανία.

Το μοναστήρι του Bebenhausen και το να ακούσω Bach σε εκκλησιαστικό όργανο είναι μοναδικές εμπειρίες και αναντικατάστατες.Δε μετανιώνω που πηγα Γερμανία, αντί γα ελληνικό νησί, γιατί πραγματικά γέμισα μπαταρίες και ξέφυγα από την ελληνική κόλαση. ΗΡΕΜΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όυτε για το ποδήλατο μετανιώνω, κι αυτό για κάποιο λόγο έγινε.