Αυτός καθόταν στον δερμάτινο καναπέ και παρακολουθούσε κάτι στην τηλεόραση - μάλλον αθλητικά. Κουλουριάστηκε δίπλα του και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του. Άκουγε την καρδιά του.

Γδουπ, γδου-γδουπ.

Γδουπ, γδου-γδουπ.

Γδουπ, γδου-γδουπ.

Πάνω που μετρούσε τους κτύπους του, την επισκέφθηκε ο κύριος Λυγμός και στρογγυλοκάθισε στο λαιμό της. Γνωρίζονταν καλά, κάθε τρεις και λίγο κατέβαινε αυτός απ' το χωριό και έμπαινε απρόσκλητος στο λαιμό της. Κι αυτή μπορεί να είχε και κόσμο και να μην ήτανε σε θέση να δεχθεί μουσαφήριδες. Πάντα έβρισκε χώρο όμως. Είχε ένα ωραίο δωμάτιο για ξένους και του άρεσε πολύ να την επισκέπτεται. Και δεν ερχόταν και μόνος. Έφερνε κι ένα σωρό αποσκευές που ήθελαν τακτοποίηση.

Είπε ότι κάτι μπήκε στο μάτι της κι έτρεξε να το σκουπίσει.

[η συνέχεια]

Του έγνεψε να ζητήσει το λογαριασμό να φύγουνε γιατί δεν το έβλεπε με τίποτα να επιβληθεί στο λυγμό που αγωνιζόταν να ακουστεί. Έγνεψε κι αυτός για το λογαριασμό, πλήρωσε, ρούφηξε αυτή τη μύτη της και σηκωστήκανε να φύγουνε. Αυτή κρατούσε ακόμη το κουτάκι σφιχτά στο ένα χέρι, με το περιτύλιγμα και τις κορδέλες του ανάστατα, σαν μωρό που σέρνει ένα παιγνίδι ξεχαρβαλωμένο, και βγήκανε έξω στο δρόμο.

Εκεί κοντοσταθήκανε, έβαλε το χέρι του γύρω απ’ τους ώμους της, την τράβηξε και της έδωσε ένα φιλί που έκαιγε.

«Αγαπώ σε», είπε και δεν περίμενε απάντηση.

Χωρίς άλλα λόγια, μπήκανε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσανε. «Πού θες να πάμε;», τη ρώτησε σαν να είχαν μόλις συναντηθεί.

«Παγωτό», είπε το μωρό με το ξηλωμένο παιγνίδι.

Απλώσανε στους δερμάτινοι καναπέδες της διάσημης παγωταρίας και αυτή παρήγγειλε το σύνηθες θεϊκό strawberry cheesecake κατασκεύασμα που πάγωσε τον ύπουλο λυγμό κι έτσι κατάφερε να τον καταπιεί. Άρχισαν να μιλάνε πιο άνετα τώρα και να κάνουν και χιούμορ για τη φάση τους. Θέλησε πολλές φορές να του πει γιατί έκλαιγε στο εστιατόριο αλλά κάθε φορά αποφάσιζε να το κρατήσει για τον εαυτό της. Τι κι αν νόμιζε αυτός ότι ήταν από συγκίνηση; Κακό δεν κάνει.

Μια φορά, όμως, μέρες αργότερα, το είπε… Πολύ πιο περιληπτικά απ’ όσο το ένιωθε, αλλά την κεντρική ιδέα τη διαβίβασε.

Kι αυτός την ξανάσφιξε πάνω του και της είπε να μην σκέφτεται βλακείες.

Φάγανε, ήπιανε, ήρθε και το γλυκό και πάνω που πήγαινε αυτή να απογοητευτεί ότι λάθος μάντεψε, της εμφανίζει ταχυδακτυλουργικά ένα κουτάκι και μένει άναυδη. Τρία δευτερόλεπτα μετά το αρπάζει και το κρύβει κάτω απ’ το τραπέζι μην το δει κανείς κι αυτός της γνέφει με αμηχανία να το ανοίξει.

Ξετυλίγοντας το περίπλοκο περιτύλιγμα, επιχείρησε να κάνει χιούμορ για να σπάσει το παγόβουνο που ξαφνικά υψώθηκε στο τραπέζι: «Πινέζες μου πήρες;»

Ανοίγει το κουτάκι και αντικρίζει αυτό που ήξερε ότι την περίμενε. Το κλείνει απότομα και μένει να κοιτάει κάτω. Άκουσε να της λέει κάτι σαν αποφάσισα… αγαπώ… μαζί… Δεν χρειαζόταν να δώσει προσοχή. Τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν. Δεν μιλούσε, μόνο έκλαιγε. Δεν μιλούσε, γιατί έπρεπε να πνίξει το λυγμό που είχε στο λαιμό για να μην γίνουν ρεζίλι δημοσίως. Αυτός κοίταζε μια αυτή, μια γύρω γύρω χωρίς να λέει τίποτα. Κι αυτή δε μιλούσε, μόνο έκλαιγε σιωπηλά. Για πολλή ώρα.

Αυτός νόμιζε ότι ήταν απ’ τη χαρά της.

Κι αυτή τον άφησε.

~~~~Πράξη Πρώτη - Σιέστα~~~~

Ανοίγεις τα μάτια. Βρίσκεσαι ξαπλωμένος σε ένα ημίσκληρο μεγάλο κρεβάτι με ωραίο πάπλωμα και μεγάλα μαξιλάρια. Σχεδόν σκοτάδι. Κοιτάς, ακούς, μυρίζεσαι, προσπαθείς να καταλάβεις τι ώρα της ημέρας είναι.

Απ'το παράθυρο μπαίνει ένα αδύναμο γαλάζιο φως. Φεγγάρι. Ησυχία... Είσαι σε ένα ανώι, στο χωριό.

Ακούγονται αμυδρά οι φωνές κάποιων παιδιών που κατηφορίζουν με τα ποδήλατά τους το δρόμο... Κάποιο αυτοκίνητο στο βάθος... Κάποια γυναίκα που φωνάζει τα παιδιά της να μαζευτούν γιατί νύχτωσε... Το βουητό απ' τον αυτοκινητόδρομο χιλιόμετρα μακριά.

Αλλά μπορεί να είναι κι η ιδέα σου... Όλα αυτά φτάνουν στα αυτιά σου σαν κύματα. Ακούγονται για μια στιγμή και μετά πνίγονται στην απέραντη σιωπή.

(   (  ( ((Ησυχία)) )  )   )

Απολαμβάνεις τη γαλήνη... Δε θες να σηκωστείς. Χαζεύεις για μερικά λεπτά (;) ακόμη το σκοτεινό δωμάτιο. Αποφασίζεις να δεις τι ώρα είναι. Σηκώνεσαι και κοιτάς έξω απ' το παράθυρο. Σκοτάδι που διακόπεται από κάποιες πρωτόγονες λαμπίτσες των δρόμων. Τι γλυκά που φωτίζεται το χωριό.

Θυμάσαι το ποστ της Μπάρας προχθές, όπου εξήρες την πόλη και το πανδαιμόνιό της. Χεχ! Δε σου λείπει τώρα... Μα καθόλου. Σκέφτεσαι ότι νιώθεις τόσο όμορφα που θα μπορούσες να γράψεις ένα ποστ γι' αυτό. Ένα ποστ που να μοσχοβολάει όπως αυτά της mov και της neerie...

(   (  ( ((Ησυχία)) )  )   )

Είναι τόσο ωραίο το βραδάκι στο χωριό...

Ποταβρίζεσαι* (=απλώνεις το χέρι) για το κινητό που θα σου πει με ακρίβεια την ώρα. Μιτσοκαμμάς* (=κλείνεις το μάτι) με το που φωτίζει βάναυσα το χώρο. Θα κοιμόσουνα 2-3 ωρίτσες. Μέλι.

Σηκώνεσαι και ανάβεις το φως - ω, της βαναυσότητος! Συνηθίζεις στο φως, ρίχνεις κάτι επάνω σου και βγαίνεις απ το δωμάτιο. Κατεβαίνεις σιγά σιγά τα σκαλιά. Μυρίζει φαγητό.

~~~~Πράξη Δεύτερη - Αφωνίας συνέχεια~~~~

Στο καθιστικό είναι ο ήμισυς και πιο πέρα δυο τρεις άλλοι μέλλοντες συγγενείς.

Με ύφος "σας τσάκωσα", ο ήμισυς με υποδέχεται με ένα "Νομίζω περιπαίζεις μας".

Με ύφος "μας πιάσανε", του γνεφοψυθιρίζω (αφωνία για 2 μέρες, remember?) "Σε ποιο θέμα;"

"Για το ότι δεν μιλάς".

"(Τι εννοείς;)"

Καταγγέλλοντας: "Άκουσα τη φωνή σου!!!  Έλεγες Πού πάεις ρε κουμπάρε; και Πού πάεις ποδά;"

"(Μάνα μου, ήμισυ μου, είμαι τέλεια κρίμα τελικά!! Όσα δεν τους είπα στο δρόμο, τους τα έψαλα στον ύπνο μου!! Γι' αυτό και μας τελείωσε πάλι εκεί που πήγε να επανέλθει!)"

Γκρμφ.

~~~~Πράξη Τρίτη - Πρόβα Νυφικού~~~~

Πραγματικά όμως, πολλά νεύρα στο δρόμο.

Είχα λουστεί, χτενιστεί, απολεπιστεί (ναι, άντρες, είμαι ψάρι), απομασχαλιστεί, απομουστακιστεί, αρωματιστεί και ντυθεί, και κίνησα για... την πρώτη πρόβα νυφικού!!!

Γιούπι και γιούπι.

Είχα ραντεβού σε πέντε λεπτά κι εγώ απείχα μισή ώρα εξαιτίας κάποιων καλών Σαμαρειτών που βρήκα μπροστά μου που τους αφήνανε ό-λ-ο-υ-ς να περάσουν. Τόσο χαλάστηκα στο δρόμο, που άρχισα να σκέφτομαι ότι χέσθηκα για το παλιοφούστανο και ότι ας είναι όπως νάναι, δεν με ενδιαφέρει.

Τέλος πάντων, κάποτε έφτασα. Γνεφοψυθίρισα ένα συγνώμη που άργησα και που δεν μιλάω γιατί έχω φαρυγγίτιδα (κάνοντας τη χειρονομία σκηνοθέτη "cut! cut!" στο λαιμό) και μπήκαμε στα ενδότερα.

Εκεί γδύθηκα, έμεινα μόνο με το βρακί και το μανικιούρ (μανό :P). Κράτησε μπροστά μου ένα ασπριδερό πράγμα και μου είπε να περπατήσω μέσα. Εν δυο, μου το φόρεσε.

Τράβηξε, τέντωσε, έσπρωξε, κούμπωσε, καρφίτσωσε, έκοψε, έραψε, ξανατράβηξε, ξανατέντωσε. Με ρώτησε αν με ενδιέφερε να αναπνέω και έγνεψα καταφατικά. Τράβηξε, έσπρωξε, ξεκούμπωσε, έκοψε, ξήλωσε, μάζεψε, καρφίτσωσε και εξέπνευσα.

Anyways, δεν τρελάθηκα. Επιφυλάσσομαι...

Της παρήγγειλα να ξεφορτωθεί το τεράστιο συρμάτινο φωτοστέφανο γύρω απ'τα πόδια μου και αυτή με διαβεβαίωσε ότι την επόμενη φορά θα είναι πολύ καλύτερο. Φωτοστέφανο ή όχι, εγώ σκεφτόμουν πώς στο καλό θα χορέψουμε το συγκλονιστικό ταγκό μ' αυτό το πράγμα. Πιο πιθανό είναι να κάνουμε πατινάζ στον πάγο χωρίς τον πάγο.

Πάω να ροχαλίσω. Καληνύχτα...

~~~~Υπόκλιση~~~~

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

ΡΡΡΡΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΓΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έχω εντολές ιατρού να διατελέσω εις πλήρην αφωνίαν για δύο μέρες λόγω οξείας φαρυγγύτιδος (SICK LEAVE AGAIN!!! YES YES YEEEESSSSS!!! ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧ!)

*hi-5 με φάρυγγα* Δικέ μου!!!

Η ανωτέρω κραυγή βρίσκεται κουλουριασμένη εντός εμού αφού οι χορδές που με περίσσια λεβεντιά θα την εκτίνασσαν προς τα έξω έχουν κηρύξει τη λήξη των εργασιών.

Η συνεννόησις (η ποια;) επιχειρείται δια αναγνώσεως των χειλέων και ενίοτε με ψιθύρους.

Προς τι η κραυγή;

Γιατί όλοι επιμένουν να εκσφενδονίζουν ερωτήσεις που να πρέπει να απαντήσω από το άλλο δωμάτιο. Και γιατί ακόμη και όταν "μιλάω" από κοντά, δεν ακούνε και με ρωτάνε συνέχεια "τι" και "τι". Και γιατί όλο προκύπτουν θέματα που χρήζουν άμεσης συζήτησης κι εγώ κάνω τη γλάστρα.

Τα νέυρα μου :(

7.00 μ.μ

Ο Προηγούμενός μου στη σειρά (Π): ...και λίγο κιμά χοιρινό, παρακαλώ.

Κρεοπώλης (Κ): Μάλιστα, πόσο;

Π: Ε ξέρω; Μισό κιλό...

Κ: Μάλιστα...

χλαπ! σβαν σβαν σβαν! φλαπ! τρρρρρρρρρρρρρ ρρρρρρρρρρρρρ.... φλαπ!

Κ: Ορίστε κύριος. Κάτι άλλο;

Εγώ που θέλω μόνο αυτό το πακετάκι με τα μπιφτέκια εδώ μπροστά, να περιμένω άραγε; Ή να τους διακόψω να τελειώνουμε γιατί βιάζομαι;

Π: Να σας πω, κάντε τον ένα κιλό... Ναι, ναι, ένα καλύτερα.

Κ: Μάλιστα....

χλαπ! σβαν σβαν!

Λοιπόν, αν κάνει να ζητήσει κι άλλα πράγματα θα τους πω να με συγχωρούν αλλά εγώ θέλω μόνο αυτό το πακετάκι με τα μπιφτεκάκια εδώ μπροστά (είναι και το τελευταίο), να μην περιμένω τόση ώρα...

φλαπ! τρρρρρρρρρ ρρρρρρρρρρρρ.... φλαπ!

Κ: Οοορίστε! Κάτι άλλο;

Π: Δε μου βάζεις και λίγο βοδινό κιμά.... Μισό κιλό.

Κ: Έφτασε... *και πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου το παίρνει και το κομματιάζει*

χλαπ! σιατς χραπ! τρρρρρρρρρρ τρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.... φλασπ!

Κ: Οοορίστε! Εντάξει;

Ναι, μια χαρά, ουστ.

Π: Αυτά εδώ τι είναι;

Αγγουράκια. Αν ζητήσει τίποτα άλλο θα αλληθωρίσω.

Κ: Φιλετάκια, πρώτο πράμα. Θέλετε;

Βαλτός είσαι;; Λοιπόν, αν πει ναι, θα μιλήσω...

Π: Φιλετάκια, ε; Βάλε μου κάνα δυο κιλά...

Άκυρον. *ξεχείλισμα μεγαλοψυχίας* Άστον να πάρει και τα φιλετάκια του - εξάλλου τα χέρια του κρεοπώλη τώρα είναι άστα να πάνε στα αίματα και στες πετσούδες, δεν θέλουμε να μας δώσει τα μπιφτεκάκια μ'αυτά τα χέρια...

Κ: Να σας τα κόψω;

Π: Ναι, ναι, αααα... ωραία... Και λίγο έτσι, ναι... Θαύμα...

Χρατς χρουτς χρατς χρατς φλαπ! χρατς χρατς χρατς φλοπ!

Κ: Να τα περάσουμε κι απ' τη μηχανή να μαλακώσουν;

Μια χαρά μαλακισμένα είναι!!! Τώρα εσύ με ποιους είσαι;!

Π: Πώς, αμέ!

Χρατς χρατς! Γκιν γκιν γκιιιιιιιιιιιννννννννν γκιιιιιιιννννν γκιιιιιιιιιννν

Φλοπ!

7.12 μ.μ.

Κ: Έτοιμος κύριος. Τίποτα άλλο;

Π: Και ένα πακέτο μπιφτέκια.