Όπως οδηγούσε κοίταξε τη σύντροφό του. 

  -Κλαίς;;

Τα πράσινα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η βροχή που κυλούσε στα μάγουλά της έδινε την εντύπωση ότι έκλαιγε . Ίσως και να έκλαιγε πράγματι. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο, αλλά τα μάγουλά της ήταν κατάχλωμα από τον εσωτερικό πόνο.

 Ο ήλιος πλέον τους χτυπούσε με δύναμη όταν βρέθηκαν στο σημείο της πρώτης τους συνάντησης  στο φρέαρ της  έρημης  κατασκήνωσης.  Έδεσαν τα χέρια τους και μαζί βρέθηκαν στην άκρη του λάκκου.

Τα δύο ελεύθερα χέρια τους έγιναν μια χούφτα που την γέμισαν με χώμα. Χωρίς να πέσει ούτε ένας κόκκος , έσκυψαν αργά σε μια ιεροτελεστία δίχως προσευχές και θρήνους και έριξαν απαλά το χώμα που σκέπασε τα γλυκά μάτια του πιστού τους συντρόφου.

Δέκα χρόνια και ήσαν οι τρείς ως ένας. Η τρύπα , ήπιε το χώμα και η γη αγκάλιασε το σώμα .  Η πρώτη βραδιά χωρίς το μελωδικό γάβγισμά του Hendrix…

Αφέθηκα στην παγίδα της θάλασσας. .

Ο αέρας που υπήρχε μέσα μου, στα πνευμόνια, δεν τροφοδοτούσε πλέον, ούτε με ελάχιστο οξυγόνο τον εγκέφαλό μου. Ο χρόνος αδυσώπητα τσίγκληζε  όλο το μυϊκό μου σύστημα, όλο το υδάτινο περίβλημά μου, με ρίγη υψίστης τάσεως από το γλυκό νάζι του νερού.

Η εντολή ανάδυση, μπροστά στη θέα του πεπρωμένου που μεταμόρφωνε τη ζωή σε θάνατο, ατόνησε και έσβησε. Και… η αιώρηση. Αυτές οι φευγαλέες στιγμές ζητωκραύγαζαν  με βραδυκίνητες σκέψεις που έπλαθαν ψευδαισθήσεις αθανασίας.

 Τώρα πια σε αυτή την αιωρούμενη θαλασσογραφία, η αποστροφή της πραγματικότητας οδηγούσε σε κάθετη βύθιση με φανταστικούς ήχους ντομινουήτας, στο υδάτινο πέρασμα. Φαντάστηκα το σώμα μου δεμένο με τα πλοκάμια ενός μέγα- χταποδιού  σε ένα χορό ή μια μάχη που το αποτέλεσμά της ήταν προκαθορισμένο. Ο χορός μας έγλυφε την υδάτινη γαλήνη, όπως μια παράνοια οδηγεί τις αισθήσεις, μέσα από την ευδαιμονία σε άγνωστες χρονοδίνες .

Σε αυτό το υδάτινο όνειρο, στο ανέγγιχτο του χρόνου, ο κάθε δύτης, βγάζει την γλώσσα στο έκτρωμα της στεριάς που τον γέννησε…

 Ερωτοκυλίθηκα στον πυθμένα ημίνεκρος και κατέληξα στο σκαμπό ενός υδάτινου πιάνου, ακούγοντας μια άηχη μουσική. Ο Ποσειδώνας, είναι αλήθεια, έχει ένα πιάνο στο βυθό, κάνοντας τα καραβάνια των όρθιων θηλαστικών να φύγουν μετά τον κατακλυσμό σε «χαμένους χρόνους και διπλά επίπεδα».

Οι δυνατές άηχες νότες, ζωντάνευαν το αβέβαιο και ταξίδευαν δια πυθμένος και ύδατος θαλασσινού, σαν τρελές πυγολαμπίδες, στο απέραντο του επέκεινα, του πέρα και πάνω από την ζωή. Από όλα τα βάθη και τις αβύσσους ξύπνησαν οι χαμένοι χρόνοι, τα ναυάγια της ιστορίας και οι ναυτικοί και οι δύτες οι κατατρεγμένοι από Ερινύες, όλοι αυτοί οι τακτικοί πελάτες της θάλασσας , οι πάντα μεθυσμένοι από αλάτι, ρούμι και περιπέτειες. Εδώ αρχίζει και  η τελευταία πράξη που σου αναφέρω.

Μου πρόσφεραν από το κρασοπότηρο του Ποσειδώνα μια νέα γεύση σαν από σώμα ερωτικών Αμαζόνων. Στα χείλη μου μέστωσε η άπιαστη αλμυρή ομορφιά που το μεθύσι της έδωσε ήχο στις νότες που ξεπηδούσαν από τα χέρια του Μονόφθαλμου, πάνω στο υδάτινο πιάνο.

 Άναψα τον φακό μου και με ένα όστρακο χάραξα στη πλάτη του τα τελευταία λόγια.

«Μη κλαις, δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα, η ζωή είναι θα περάσει…»  χάραξα τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Αργύρη Χιόνη.

Τον πήρε ο εφιάλτης  κι άρρηκτα τον ένωσε μαζί του  κολυμπώντας γυμνός μέσα σε ξύλα , μαδέρια, σπασμένες κιθάρες από ναυάγια συναυλιών και ιαχές ακροατών σε ένα γιουχάισμα πρωτόγνωρο. Γυμνός, μπροστά στο κοινό των κροκοδείλων έβγαζε από το στόμα του άναρθρες κραυγές μέσα από χάλκινους σωλήνες και η  κιθάρα του

- ακόμα και αυτή η αγαπημένη - κρύα μέσα στα χέρια του, προδοτικά αδιαφορούσε και αυτές ακόμη  οι χορδές της,  φίδια παλλόμενα δίχως έλεος δηλητηρίαζαν  τα ακροδάχτυλα του.

Ξεβράκωτος παλιάτσος,  κατατυραννούσε το ακροατήριο , τόσο μα τόσο γελοίος τραγουδοποιός ένοιωθε , με πόδια που τρέκλιζαν αδύναμα και χωρίς κανένα νεύρο. Αδυσώπητη και η νύχτα και ο εφιάλτης της,  αδιαφορούσαν να δώσουν  ένα τέλος σε  μια  μουσική άγρια που ορμούσε σαν ρινόκερος σε ότι όμορφο ήθελε να πλάσει.

Τον είχε στοιχειώσει η χιλιομαγειρευμένη  συνταγή με τα ίδια υλικά, που φαντάσματα πια γέλαγαν με τις προσευχές του στην αυστηρή μουσική του παιδεία.

Όταν ξύπνησε  ένοιωσε άρρωστος όσο ποτέ. Τώρα πια , δεν είναι παρά ένα ανθρωπάκι ελάχιστο, ένα μυρμήγκι θιγμένο από την κατάντια του που προσπαθεί να τακτοποιήσει τα κομμάτια του μαζί με τα κομμάτια τα μελωδικά που κοκορευότανε πως ήσανε μοναδικά. Φόρεσε τη μάσκα της αυτοπεποίθησης σε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει  το ακροατήριο ότι έχει την νέα ιδέα ,  την μαγική μελωδία που περιμένανε με αγωνία.

Η αίθουσα γεμάτη , τα  φλάς αστράφτανε και όλοι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι περίμεναν να ακούσουν την τέλεια μελωδία.

Τότε και πάλι απρόσμενα , άρχισε η αδυναμία του χεριού του να ανεβαίνει στον λαιμό, στους μυώνες του προσώπου του και οι πρώτες νότες αποθάρρυναν τις ελπίδες και τα συντρίμμια τα αγιάτρευτα ξεπρόβαλλαν αμείλικτα βουτώντας τον σε δευτερόλεπτα στον αφανισμό, στο μαύρο φόντο  της μουσικής σκάλας που καταλήγει στην κρεμάλα. Το συγκρότημα σαν υπνωτισμένο σμήνος μελισσών ακολουθούσε την ολίσθηση … όλα ξέφευγαν όλο και πιο πολύ από της πρόβας την τελειότητα … και ο ιδρώτας και ο πανικός αγκάλιασαν την σκηνή…

Πλέον η μουσική τους έφυγε από την προσδιορισμένη βάση της και ελεύθερα ,  ξεχύθηκε στην αίθουσα πέφτοντας με ορμή στο άναυδο  ακροατήριο…  Όσο ο χρόνος κυλούσε,  παίζανε άναρχα σπάζοντας κάθε κανόνα και κάθε φόρμα που τους χαρακτήριζε ως το τέλος,  που και αυτό ήρθε μόνο του σαν κάρβουνο που σβήνουν με νερό.

Και τότε , ένας ακροατής σηκώθηκε  χειροκροτώντας , με κλάματα και  ενθουσιασμό… και όλοι όρθιοι φώναξαν το όνομα τους με μια κραυγή που αναγνώριζε  το μεγαλείο του αυτοσχεδιασμού τους…

Αυτή η μελωδία ήτανε μοναδική , τέλεια,  αλλά  και μια ανεπανάληπτη  μελωδία που δεν καταγράφηκε ποτέ…

«Everything Changes»

Ballad of The Pirates

Sakis Papadimitriou -   Georgia Sylleou

Videoart by thanasis panou

Σάκης Παπαδημητρίου

Bertolt Brecht

Πέτρος Μάρκαρης

"Everything changes"

You can start again,

You can,

Even on your last breath.

But what’s done, is done.

And the water you poured

Into your wine

Cannot come out.

Everything changes.

But what’s done, is done.

«Όλα αλλάζουν»

Όλα αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις μπορείς

Και με την τελευταία σου πνοή.

Μα ό,τι έγινε, έγινε.

Και το νερό που έριξες στο κρασί σου

Δεν μορείς να το ξαναβγάλεις.

Όλα αλλάζουν.

 Μα ό,τι έγινε, έγινε.