Το καλό με αυτό το άσυλο ήταν η απόλυτη βραδινή σιγή.

Τα φάρμακα ισχυρά και μοιρασμένα πλουσιοπάροχα, έκαναν τέλεια την δουλειά τους. Η μόνη  παραφωνία σε αυτή τη χημική σιγή ήταν ο Johnny με την φυσαρμόνικα. Κάθε βράδι από το κελί του ταξίδευε μια μελωδία που κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες. Ένας νωχελικός σκοπός με εικόνες διαφυγής που σερνότανε κάθε βραδιά μέσα σε όλων τα όνειρα. Το blues του Johnny εισχωρούσε απαλά και γλυκά στα σαλεμένα τοπία της ψυχής τα σπαρμένα με νάρκες χημικές και έδινε φτερά ακόμη και στους πισθάγκωνα δεμένους. Το πρωί όταν άρχιζε η τρέλα της ημέρας ο Johnny κοιμόταν φυγάς αόρατος μέσα σε ένα σύννεφο που ήταν μόνιμα κουρνιασμένο πάνω στην οροφή του κελιού του. Γιαυτό και ήταν η μόνιμη του Άσυλου πληγή, ο μόνιμος του φύλακα στόχος, που  και το σύννεφο και την ανάσα για την φυσαρμόνικα ήθελε να ξεριζώσει.