Μέσα σε γνώριμες εικόνες μιας θάλασσας, ενός ουρανού και πράσινων λιβαδιών, υπάρχουν άπειρες μουσικές νότες σαν κύματα, σαν αιθέριες κινήσεις και σαν κραδασμοί, πολύ αδύνατοι για να θεωρηθούν μαγνητικοί, πολύ υποσυνείδητοι για να είναι λογικοί. Άπειρες νότες που κινούνται αργά μέσα σε αυτές τις εικόνες, σχεδόν αόρατες παρουσίες που ζουν και δεν ζουν σαν άνθρωποι.
Ένα παλούκι στο χώμα, ένα κουτσουρεμένο δένδρο, μια του σύννεφου σκιά, όλα ζουν  και ηχούν σε μια θολή και ακαθόριστη αίσθηση που αν θες την ονομάζεις μοναξιά ή κενή εγκατάλειψη. 
Και όταν αυτή η ταραχή αυξημένης συναίσθησης με κατακλύζει, μοιάζω με το κούτσουρο, τον πάσσαλο τον κάθε ίσκιο. Μια ήρεμη ταύτιση είναι, με ηχομορφές που υπάρχουν και δεν υπάρχουν  σαν άνθρωποι, που κινούνται αργά και αθόρυβα μέσα στα όνειρα , ανάμεσα στα τοπία της ψυχής ανάμεσα στα εσώτερα συστήματα με τις απειροελάχιστες αναταραχές της λογικής. Σε ένα τέτοιο χώρο τέσσερεις πάσσαλοι λιμνάζουν σε ένα πράσινο λιβάδι στρουθοκάμηλοι μόνοι με τον αγέρα , με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια, χωρίς κανέναν μουσικό ήχο, στρουθοκάμηλοι αδύνατοι και μόνοι για να ονομαστούν λύσεις.

Μετά από ένα τέτοιο κραδασμό, τα δερμάτινα παπούτσια μου στο τέλος της ημέρας σε αυτό το λιβάδι τα έβαλα , με τους τέσσερεις πασσάλους με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια για χάρη της ιδιοκτησίας που προστάζει άηχα με σιωπηλές εντολές    την άνεση σε ψεύτικους τοίχους μιας κατοικίας που ανήκει και δεν ανήκει στον άνθρωπο .

Όταν μια τέτοια δημιουργική εικόνα σιωπής συμβαίνει έστω μία στιγμή στον ορίζοντα, μια ταραχή αυξημένης συναίσθησης κραδάνει τις βαθύτερες δεξαμενές της σκέψης και ανοίγει την όραση της πρώτης αιτίας και πλημμυρίζει την ακοή με την πρωτόλεια μουσική πού όλα τα αναταράζει.