Ποιος θα περίμενε ότι μέσα σε 2-3 στίχους κανείς θα έβλεπε όλα όσα ποτέ άλλοτε δε μπόρεσε να δει παρά μόνο να κοιτάξει με το φευγαλέο του βλέμμα στις σελίδες αμέτρητων βιβλίων, ακόμη και σε αυτές των παραμυθιών και τραγουδιών. «Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που οι άνθρωποι θα δούνε να παίζει, να συντρίβεται με την οπλή του αλόγου».
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός… που προσπαθεί να αφουγκραστεί αυτό που δε γνωρίζει, εκείνο που τον κρατά ζωντανό. Αυτό που έχει ανάγκη, λοιπόν, ο κλόουν είναι το γέλιο που σύντομα ίσως τον οδηγήσει σε ένα δρόμο τόσο ολισθηρό καθιστώντας τον ανήμπορο να αντιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο.  Θα προσπαθήσει να σταθεί με όλη του τη δύναμη είτε αυτό έχει αποτέλεσμα είτε όχι. Θα συνεχίσει να γελά με όλη του τη δύναμη, ο δρόμος θα στενεύει ολοένα και περισσότερο, θα συνεχίσει να γελά, θα συνεχίσει να κάνει το πολύτιμο έργο του: να κάνει όλους ευτυχισμένους. Ο ίδιος ψάχνει ακόμη να βρει αυτό που αποζητούσε στο παρελθόν, που αποζητά στο παρόν και θα συνεχίσει για το μέλλον ακόμη και αν φαίνεται πως το έχει στα χέρια του.
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που οι άνθρωποι θα δούνε να παίζει, να συντρίβεται με την οπλή του αλόγου, αλλά θα συνεχίσει να πορεύεται στο δρόμο το λιθόστρωτο. Όποιος τόλμησε να παίξει με την οπλή του αλόγου αυτό που θα κερδίσει στην αρχή τουλάχιστο είναι η σύγκρουση και η συντριβή με την οπλή.  Αυτός ίσως είναι και ο πρωταρχικός του στόχος. Όταν έρθει σε σύγκρουση και τελικά κατατροπωθεί από την οπλή τότε θα καταλάβει ότι η οπλή ήταν και είναι απλά μέρος του συνόλου, μέρος του αλόγου. Αν κανείς το καλοσκεφτεί είναι όλα μέρος του αλόγου αν και φαίνεται παράλογο, ο λόγος του παραλόγου.
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που παίζει, γελά και στο τέλος γελά ξανά και ξανά. Είμαι ένας κλόουν τραγικός γιατί γελώ για να γελούν, γελώ για να μην κλαίνε, γελώ για να μη δείχνω πόσο πονώ. Είμαι ένας κλόουν τραγικός γιατί κάνω τους άλλους να γελούν και εμένα να πονώ όλο και περισσότερο. Είμαι ένας κλόουν τραγικός γιατί παίζω και τελικά συντρίβομαι με την οπλή του αλόγου.
Τέλος, είμαι ένας κλόουν τραγικός γιατί η οπλή με την οποία παίζω ήταν και θα είναι μέρος του αλόγου. Ο λόγος ήταν, μέρος του παραλόγου. Το παράλογο κυριαρχεί, η λογική υπάρχει, αλλά στη νοερή φαντασία όσων ιππεύουν το άλογο.
Ο λόγος λόγο δεν έχει, μέρος του παραλόγου ήταν και θα μείνει για πάντα. Ο λόγος ωφέλησε, αλλά κατατρόπωσε τον κλόουν.

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
καλή σας μέρα
Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ
ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα
γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω[...]

Τραγούδι λέω δυνατά
ν' ακούσουν όλα τα παιδιά[...]

να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία
να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις[...]

κι απ' το τραγούδι μου αυτό
παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία