Αν είναι δυνατόν! Οι 2 φιλενάδες του προ μηνός Post, ήρθαν χωρίς να με ρωτήσουν και εγκαταστάθηκαν ξανά δίπλα μου! Ωραίαν τινά πρωϊαν, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού:

 Αγνωστη Φωνή: Καλημέρα σας, κατι πράγματα έχουμε φέρει....

 Εγώ: Τι πράγματα, δεν εχω παραγγείλει κατι!

Άγνωστη φωνή: Κατι καναπέδες, κρεββάτια, κούτες, γενικά ολόκληρο νοικοκυριό.

Εγώ: Απο ποιόν?

Αγνωστη φωνή: Κατεβείτε να δείτε

ΚΑτεβαίνω που λέτε ο καλός σου κάτω (ακόμα με το μάτι κλειστό λόγο του ακατάλληλου της ωρας - ήταν πολύ πρωί - και τι βλέπω! Την Μ και την Μ που λέγαμε! Κανονική μετακόμιση κάνανε! Χωρίς να προλάβω να πω τίποτα, μέσα σε 2-3 λεπτά, είχανε πάρει όλα τα συμπράγκαλα τους και εγκαταστάθηκαν στο σπίτι! Τι να πει κανείς! Μουρμούρισα κάτι μέσα απο τα δόντια μου, ντύθηκα και εφυγα για την δουλειά. Ε, λέω και εγώ, τόσες ώρες θα λείπω, θα βαρεθούν και θα φύγουνε.

Αμ δε! Το βράδυ που γυρίζω σπιτι, τσούπ, νάτες αραγμένες πάνω στον κα΄ναπέ, να φλυαρούνε. Βρε κορίτσια τους λέω, δεν πάτε να φύγετε από εδώ, πάλι σε εμενα βρήκατε  να έρθετε να κανετε επίσκεψη? Εμ, σε αγαπάμε εσένα (λένε), είσαι και βολικός (βρίσκουν ευκολα να παρκαρουν σπίτι μου), ε γιαυτό ξαναρθαμε! Τα παίρνεις ΄τωρα στο κρανίο ή δεν τα παίρνεις?

Θα επανέλθω σε αυτό το φλέγον ζήτημα αργότερα. Ελπιζω σήμερα που θα γυρίσω σπίτι, να μην τις δω ακομα εκεί!

Σήμερα λέω να ασχοληθώ λίγο με την μαγειρική. Και πιο συγκεκριμένα, με εκείνα τα χαρκτηριστικά της καθημερινής επαφής μας με τους άλλους, τα οποία έχουν καταντήσει τόσο μονότονα και συνηθισμένα, όπως ο πρωινός μας καφές ή το ψωμί στο γεύμα. Και εαν υπάρξει έστω και ένας εδώ μέσα που τολμήσει να βγει και να πει πως δεν εχει πει ποτε του ψέματα, θα είναι πιο μεγάλος ψεύτης και από τον βαρώνο Μυνχάουζεν! Ακόμα και εγώ, που απεχθάνομαι το ψέμα, έχω αναγκαστεί να το χρησιμοποιήσω ουκ ολιγες φορές.

Ψέματα λοιπόν κυρίες και κύριοι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας ωθεί να λεμε ψέματα? Υπαρχουν πολλές θεωρίες επί του θέματος, οι οποίες όμως δεν εχουν και τόση σημασία, γιατί κάθε άνθρωπος είναι και μια διαφορετική οντότητα. Αλλωστε, εάν ήθελα να εξετάσω το θέμα από φιλοσοφικής ή ψυχολογικής σκοπιάς, θα άφηνα να το κάνει κανένας ειδικός που έχει και εμπειρία στο θέμα. Εδώ θα προσπαθήσω να κάνω κάποια αυτοκριτική, και πιθανά να μαζέψω και απαντήσεις από πιθανά σχόλια. Για να δούμε...

Ψέματα: Ψέματα μικρά και μεγάλα, ψέματα αθώα και ένοχα, ψέματα άλλοτε ύπουλα και άλλοτε εντελώς αυθόρμητα και ηλίθια! Σε κάθε περίπτωση πάντως, ψέματα. Ακόμα και  το επιχείρημα που χρησιμοποιούν κάποιοι, που χρησιμοποιούν την μέθοδο "κρύβω και αποκρύβω", και πάλι ψέμα θεωρείται. Όπως ψέμα είναι όταν αποφεύγουμε να απαντήσουμε ευθέως και καταφεύγουμε σε υπεκφυγές και αοριστολογίες.

Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα. Για διευκόλυνση, θα χρησιμοποιήσουμε τον μικρό Τοτό (Sorry Τοτέ, εσύ μονάχα σε ανέκδοτα μετέχεις, αλλά αυτή τη στιγμή θα σε εκμεταλλευτώ)

Παράδειγμα 1.

Ας υποθέσουμε ότι η μαμά του μικρου Τοτού του έχει απαγορέψει να πηγαίνει κάπου, πχ στα μπιλιαρδαδικα. Ο μικρός Τοτός παρακούει και πηγαίνει κρυφά εκεί. Γυρίζει σπίτι,η μαμά του δεν τον ρωτάει που ήταν. Οπότε και ο μικρός Τοτός λέει, όλα μελι γάλα, δεν αναγκαστηκα να πω ψέματα.

Ισχύει όμως αυτό? Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι. Όταν κάνεις κάτι εν αγνοια του άλλου, χωρίς να τον ενημερώσεις, είναι σαν να του έχεις πει ψέματα, 'ετσι δεν είναι?

Παράδειγμα 2.

Ας υποθέσουμε ότι η μαμά του μικρού Τοτου δεν θέλει ο Τοτός να κάνει παρέα με τον Μπόμπο (sorry Μπομπε!). Ο Τοτός βγαίνει με τον Μπόμπο για καφέ. ¨οταν γυρίζει σπίτι, απαντά στην μαμά του "ειχα παέι για καφέ", χωρίς να πει με ποιον. Ο μικρός Τοτός νομίζει πως δεν είπε ψέματα, αλλά την μισή αλήθεια.

 Ισχύει αυτό? Φυσικά και πάλι όχι. Με την συνειδητη απόκρυψη της μισής αλήθειας, είναι σαν να είπε ψέματα!

 Τα δύο αυτά παραδείγματα προφανώς δεν είναι αντιπροσωπευτικά, και προς θεού μην κολλίσει κανείς στη σχέση μαμας-παιδιου, ή απαγορευσης-αναγκαζομαι να πω ψεματα για να κανω κάτι. Ηταν απλά παραδείγματα πως το ψέμα για να πραγματοποιηθεί δεν χρειάζεται αναγκαστικά και να το πεις. Μπορείς να ψευδεσαι με χιλιους δύο τρόπους.

Ας γυρίσουμε λίγο πισω στην καθημερινότητα μας, γιατι με τα παραπανω κινδυνεύω να βγω εκτός θέματος. Για πιο λόγο λοιπόν λέμε ψέματα? Νομίζω πως ένας σημαντικός λόγος είναι η δειλία μας και η ευθυνοφοβία μας. Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, γιατί μπορεί να μην είμαστε αρεστοί, μπορεί να θυμώσουν μαζί μας, μπορεί να μην θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Και επιλέγουμε έτσι τον δρόμο του ψέματος... που όμως βγάζει άραγε ο δρόμος αυτός?

ΠΟυθενά. Σε αδιέξοδο. Κάποτε, όλα τα ψέματα αποκαλυπτονται. Και τότε, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα από το να είχε το θάρρος κανείς να πει από την αρχή την αλήθεια. Για αυτό αλλωστε λενε πως το ψεμα πάντα γυρνάει μπούμερανγκ! Ασε που, ψεμα στο ψεμα, σε λίγο χάνει κανείς τον μπούσουλα και δεν θυμαται τί εχει πει και τι οχι.

Υπάρχει βέβαια και η ιεράρχηση του ψέματος. Όντως, υπάρχουν ψέματα αθώα και ψέματα μεγάλα. Αυτό βέβαια δεν εξαρτάται τόσο από αυτό που θα πεις, όσο και σε ποιον θα το πεις. Καθώς και τί συνέπειες θα έχει. Παραδειγμα:

Οδηγείς με 160 στην εθνική. Σε σταματάει η τροχαία, και λες το ψέμα πως γεννάει η γυναίκα σου! (Εάν είσαι γυναίκα, πρόσεξε μην πεις πως γεννάει ο άντρας σου! :-) Αυτό τώρα τι ψέμα είναι? Αθώο. Ναι, όσο παράξενο και ενα ακούγεται, όσο απίστευτα μεγάλο ψέμα ήταν αυτό που είπες, θεωρείται αθώο, γιατί πρώτον τον τροχονόμο ούτε που θα τον ξαναδείς και δεύτερον, το ψέμα που του είπες δεν το επηρεάζει σε τίποτα.

Στον αντίποδα. Είσαι με έναν καλό σου φίλο. Σε ρωτάει: σου αρέσει η μπλουζα μου? Απαντάς στα ψέματα ναι. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Γιατί? Γιατί λες ψέματα πρώτον σε ατομο που συναναστρεφεσαι (απο επιλογή σου) συχνά, και δευτερον τον επηρεάζεις σε κάτι (θα εξακολουθεί να φοράει αυτή τη απαίσια μπλούζα! :-)   )

Υπάρχει βέβαια και πολύ χειρότερη κατηγορία ψέματος. Το υπουλο. Να λες καλά λόγια σε κάποιον από μπροστά του, και απο πίσω νατον θάβεις. Εκεί ξεφεύγουμε από τα απλά ψέματα, και πάμε στην κατηγορία "να σου ρίξω μπούφλες!". Δυστυχώς και αυτά τα βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.

Θα πει κανείς: Εγω που είπα να ψέμα, πως να το ομολογήσω τώρα? Και συνεχίζει τα λεέι ψέματα. Θα του απαντήσω πως η ειλικρίνια, και ειδικότερα το θάρρος να ομολογήσει τα ψέματα του, είναι πολύ σημαντικά και θα εκτιμηθούν δεόντως. Εκεί κολλαέι και το θέμα δειλία που προαναφέρθηκε. θα μου πείτε, είναι ευκολο? φυσικά και όχι!

Ουφ! Σταματάω κάπου εδώ γιατί εχω γράψει ένα κατεβατό από ασυναρτησίες, και ακόμα δεν έχω μπορέσει να περιγράψω ούτε το 1% από αυτά που είχα στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα το Pοst. Θα επανέλθω κάποια αλλη στιγμή. Μέχρι τότε, ας φροντίσει ο καθένας μας, έτσι σαν άσκηση, να γίνει λίγο πιο ειλικρινής με τους γύρω του. Σε αυτούς βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Καλό σας βράδυ

Έτσι για αλλαγή, σήμερα ας μην γραψω τίποτα πάλι για ανεμογεννήτριες. Ας αμπελοφιλοσοφήσουμε λιγάκι, χρειάζεται να γίνεται και αυτό που και που.

Σημερα λοιπόν θα μιλήσουμε για τα 2 Μ της καθημερινότητας μας. Η καλύτερα, θα ρίξουμε ορισμένες σπόρπιες σκέψεις επί του θέματος, επειδή είναι τόσο εκτεταμένο που δεν υπάρχει περίπτωση να βγει κάποιο αναλυτικό συμπέρασμα.

Αφορμή για τα σημερινά γραφόμενα στάθηκε ένα μήνυμα μιας φίλης μου ( ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε! :-) ) Τί έλεγε αυτό το μήνυμα? Μερικές φράσεις που συχνά όλοι μας τις έχουμε πει, και πολλές φορές ακόμα τις έχουμε ακούσει. " Ο καιρός μουντός, λίγη μοναξιά δίπλα μου, με έχει πίασει μελαγχολία" (εντάξει, δεν τα είπε έτσι ακριβώς, αλλά ποιητική αδεία τα παραφράζω για να τα χρησιμοποιήσω σαν εφαλτηριο για το θέμα μου). :-)

Μελαγχολία λοιπόν. Μπαίνω στον πειρασμό να ανοίξω κανένα λεξικό όρων να παραθέσω κανέναν ορισμο, αλλά δεν θα το κάνω. ¨Αλλωστε, όλοι μας κάποτε το έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα και ξέρουμε πολύ καλά πως δεν περιγράφεται εύκολα. Και στις περισσότερες των περιπτώσεων, η μελαγχολία καλεί και την φίλη της τη μοναξιά ή/και το αντίστροφο. (Κάτι σαν εθιμοτυπική επίσκεψη δηλαδή). Παραθέτω των εξής (φανταστικό προφανώς) διάλογο:

Μοναξιά: Ελα φινενάδα τι γίνεται? Εχεις σχέδια για το βράδυ?

Μελαγχολία: Ε, όλο και κάτι εχω, έχω πέραση βλέπεις (τρομάρα της!). Για πες ομως...

Μοναξιά: Να μωρέ, λέω να περάσω σήμερα απο τον/την τάδε (το όνομα προφανώς δεν έχει σημασία. Εϊναι ο καθένας απο εμάς)

Μελαγχολία: Χμ.... καλή ιδέα μου ακούγεται. Να πάμε. Τι να βάλω? (Μην φαντάζεστε φυσικά ότι εννοεί φούστα ή παντελόνι. Εννοεί μέτρια δόση, μεγάλη δόση, σουπερ κατάθλιψη ή και παίρνω το ξυραφάκι και κόβω τις φλέβες μου!)

Μοναξια: ...... (η απάντηση ποικίλει)

Και καπως έτσι, δίχως να μας ρωτήσουν ποτέ, τσουπ! έρχονται και στρογγυλοκάθονται δίπλα μας! Οι αγενέστατες! Και δεν φτάνει που έρχονται ακάλεστες, κάθονται και με τις ώρες, μην πω μερικές φορές και με τις μέρες! Βρε αμάν καλή μου της λες, αντε ξεκουμπίσου από εδώ, τίποτα αυτές! Βρε ουστ λες, δεν χαμπαριάζουν με τίποτα. Αρχίζεις εσύ να επιστρατευεις όλα σου τα κόλπα. 1. Αρχικά καπνίζεις σαν φουγάρο (εάν είσαι καπνιστής) μπας και τις πειράξει ο καπνός και ξεκουμπιστούν. Σπάνια πιάνει το κόλπο (ειναι και συνηθισμένες οι ατιμες τόσα χρόνια, δεν καταλαβαίνουν τίποτα). 2. Συνεχίζεις βάζοντας κανένα ποτό ή ακόμα χειρότερα πίνοντας τα σε κανά κατεστραμμένο μπαρ. Ακόμα χειρότερα, αντί να της πειράξει το αλκοολ, κάθονται και παραγγέλνουν οι γαϊδούρες σφηνάκια και το γιορτάζουν!  3. Προσπαθείς να τις αγνοήσεις, και κάθεσαι και χαζεύεις έξω από το παράθυρο σου. Τίποτα αυτές, συνήθως στέλνουν MMS στην φιλενάδα τους τη Βροχή, σκοτεινιάζει ο ουρανός και αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες στάλες! 4. Προσπαθείς να τις αγνοήσεις, βάζοντας ένα dvd στη τηλεόραση. Αγενέστατες αυτές, σου παίρνουν το τηλεκοντρολ από το χέρι και βάζουν να παίζει εκείνη τη ταινία που πάντα σε κανει να δακρύσεις. 5. Πάς να βάλεις λίγο μουσική να ξεχαστείς, και αμέσως αυτοβαπτίζονται dj και βάζουν να παίξει ότι πιο λυπητερό υπάρχει στη cd-θήκη σου. 6. Πας να χαζέψεις καμιά φωτογραφία σε κανά άλμπουμ, και αμέσως σου βάζουν μπροστα σου τις φωτογραφίες από κείνο το καλοκαίρι που δεν θα ξαναρθει ποτέ, ή απο κείνη την αγάπη που σε είχε κάνει να πονέσεις πριν τόσα χρόνια και που ακόμα (παρότι δεν το παραδέχεσαι) σε ενοχλεί.

Τι κάνεις λοιπόν τότε? Μία λύση είναι να βρεθείς με αγαπημένους φίλους, να βγεις, να μιλήσεις, να διασκεδάσεις. Τότε (επειδή έχουν ένα κόμπλεξ κατωτερότητας με τους χαρούμενους ανθρώπους) μπορεί και να φύγουν. Σε άλλες περιπτώσεις όμως ακόμα και τότε για κάποιον περίεργο λόγο παραμένουν εκεί και σου βγάζουν επιδεικτικά την γλώσσα. Μην ανησυχείτε, επαναλαμβάνετε τα ανωτέρω εις διπλουν, τριπλουν και γενικότερα πολλαπλούν και κάποια στιγμή θα ξεκουμπιστούν (άλλωστε, είναι και πολυάσχολα κορίτσια, εχουν να πάνε μετά και για after!)

Κάπου εδώ θα σταματήσω. Μου φαίνεται πως πρέπει να πιάσω το τηλέφωνο και να πάρω κανέναν φίλο να βγούμε. Βλέπετε, τόσες μέρες πηγμένος με τη δουλειά και το άγχος, δεν είχα προσέξει την μία από τις δύο φιλενάδες που έχει καθίσει δίπλα μου και ήδη γραφει sms στο κινητό της για να καλέσει και την άλλη. Και μετά, αντε να τις κάνεις να φύγουν! Σας συνιστώ, σε όσους και όσες έχουν αρχίσει να βλέπουν υποπτες κινήσεις γύρω τους, να κάνουν το ίδιο! Καλό σας βράδυ! :-)

Όχι, δεν τρελλάθηκα ακόμα για να πάρω τα όρη και τα βουνά. Απλά, βρισκόμενος στο γραφείο και δίχως ιδιαίτερο ενθουσιασμό για να δουλέψω, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ένα θέμα για να εγκαινιάσω και ουσιαστικά την ενότητα Blog. Και από εκέι που δεν έβρισκα τίποτα και δεν μπορούσα να κατεβάσω καμιά ίδέα, μου ήρθε η επιφοίτηση: Θα γράψω για την δουλειά μου! Έτσι για να μην μείνει και παραπονεμένο το Boss και πει πως δεν ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις μου....

Λοιπόν. Είμαι ηλεκτρολόγος μηχανικός και εδώ και σχεδόν 3 χρόνια δουλεύω σε μία εταιρεία που σαν αντικείμενο έχει το σχεδιασμό, ανάπτυξη και κατασκευή αιολικών πάρκων. ΚΑι εδώ πιθανά κάποιοι από εσάς να μην έχετε ακούσει ποτέ για αυτό το θέμα Δεσμεύομαι πως θα δώσω περισσότερες πληροφορίες αργότερα, γιατί προς το παρόν θέλω να επικεντρωθώ κάπου  αλλού.

 Η φύση της δουλειάς είανι 95% γραφείο και 5% ταξίδια. Το καλό με τα ταξίδια είναι πως δεν θα επισκεφτώ τους κλασσικούς προορισμούς στην ελλάδα, αλλά κάποια μέρη ξεχασμενα και άγνωστα στον κόσμο. Το καλό επίσης είναι πως αυτά τα ταξίδια περιέχουν πάντοτε και κάποιου είδους περιπέτεια - είτε αναφορικά με το μέρος που επισκεπτεται κανείς, είτε σε σχέση με την αστοχία των μηχανικών μέσων (και αυτό κατά 99% περιλαμβάνει τις μηχανικές βλάβες των δυσμοιρων τζιπ που χρησιμοποιούνται για αυτές τις επικίνδυνες αποστολές!)

Αναρρίχηση λοιπόν δίχως την ύπαρξη δρόμων (η φωτογραφία είναι από μία τέτοια περίπτωση σε υψόμετρο 1750 μέτρων, μεταξύ Βέροιας και ΚΟζάνης). Κολλίματα σε λάσπες, σκασμένα λάστιχα, μπλοκαρισμένα διαφορικά. Και καμιά φορά, σε ιδιαίτερα άτυχες περιπτώσεις, να μείνεις εντελώς στη μέση του πουθενά, και στο βάθος να ακούσεις και κανένα τσακάλι! Ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί αυτό ακόμα, ειδάλλως μπορεί και ναειχα αφήσει τα κοκκαλακια μου σε καμιά βουνοκορφή! Πεζοπορία και σκαρφάλωμα σε πλαγιές.

Θα μου πει κανείς: Γιατί συνεχίζεις και το κάνεις αυτο? Μα φυσικά επειδή μου αρέσει! Εάν περάσει πολύ καιρός και βρίσκομαι συνέχεια στο γραφείο, νιώθω να σκάω, θέλω να φύγω, και ας ταλαιπωρούμαι. Γιατί είναι μια εμπειρία μοναδική, να γνωρίζεις νέα μέρη, να μπλέκεις σε περιπέτειες! Είναι σαν να δηλώνεις συμμετοχή μερικες φορές στο camel troffy, χώρίς όμως να πληρώνεις, αλλά να πληρώνεσαι! Σούπερ!

Κάπου εδω όμως θα σταματήσω για να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα του γραφείου μου (και να κάνουμε κι καμιά δουλειά, μην ξεχνόμαστε!). Ελπίζω την επόμενη φορά να βρω να γράψω κάτι πιο ενδιαφέρον! Εάν σας έκανα να αποκοινηθείτε από την βαρεμάρα, ζητώ συγγνώμη και κερνάω τους καφέδες! :-)