Το 'αίτημα' του (8 χρονών) γιου μου "ΘΕΛΩ ζωάκι.. θέλω ένα φίλο" το βρήκα δίκαιο και αποφάσισα μετά από πολύ σκέψη ομολογουμένως γιατί εκείνη την εποχή αυτό που έλειπε απόλυτα ήταν ο χρόνος.
Δεν ήθελα να έχω απλά ένα ζώο, ήξερα ότι η σκέψη για μια καινούρια παρουσία για μένα ήταν μια πρόσθετη ευθύνη και δεν είχα λίγες.

Ενα απόγευμα λοιπόν, ήρθε το γατάκι που μια φίλη μου είπε ότι είχε ο γιος της ...
Ηταν 4 μηνών... μικρούλικο, παιχνιδιάρικο και ταυτόχρονα τρομαγμένο, είχε χωθεί πίσω από την πολυθρόνα και δεν έβγαινε με τίποτα!

Ρώτησα τι ήταν - δεν ήξερα να ξεχωρίσω το φύλο του - και μου είπαν κορίτσι. Ετσι... η μικρή μας σύσκεψη μας οδήγησε να το βγάλουμε Ναόμι.
Η Ναόμι φάνηκε να εγκλιματίζεται μαζί μας, ο γιος μου - αν και δεν του άρεσε που ήταν κορίτσι η Ναόμι αφού μου είχε ζητήσει, ένα "φίλο" κι όχι μια φίλη - έπαιζε μαζί της και περνούσαν κι οι δύο καλά.
Η Ναόμι αποφάσισε ότι το κρεββάτι του γιου μου ήταν το δικό της κι έτσι, όταν λέγαμε καληνύχτα, ήταν διπλό.

Η απόφαση - για ένα ζώο που ζεί σε διαμέρισμα - να στειρωθεί ήρθε μετά από συζήτηση με τον κτηνίατρο που με έπεισε ότι τα 'ανασταλτικά' χάπια μακροχρόνια θα δημιουργήσουν παρενέργειες στον οργανισμό του ζώου που θα το οδηγήσουν ακόμη και στο θάνατο.
Στον 6ο λοιπόν μήνα -κλεισμένο ραντεβού - πήραμε την Ναόμι και πήγαμε στο ιατρείο που θα γινόταν η στείρωση.

Μέσα η Ναόμι, έξω εμείς... σαν ελληνική ταινία, πάνω κάτω βόλτες , άγχος, ανησυχία.. ε.. δεν είναι και λιγο, χειρουργείο θα έκανε!
Η μόνωση δεν ήταν κι η καλύτερη στο ιατρείο, κι έτσι άκουγα κάτι μάλλον περίεργες κουβέντες μεταξύ γιατρού και της βοηθού του, και έστησα αυτί, αν και δεν χρειάστηκε γιατί αμέσως μετά ακούω τη φωνή του γιατρού να με καλεί μέσα.
Φοβισμένη - είναι η αλήθεια - για το τι θα δω, μπαίνω και μου λέει ο γιατρός (δείχνοντας το.. επίμαχο σημείο)
-Τι είναι αυτό?
-... τι είναι αυτό ? (ρώτησα σαν ηχώ και κοιτώντας ηλίθια μια τον γιατρό.. μια το ΄σημείο΄που μου έδειχνε)
- Τι είναι αυτό? (ξαναλέει ο γιατρός υποθέτοντας προφανώς ότι δεν είμαι τόσο ηλίθια όσο το ύφος μου έδειχνε εκείνη τη στιγμή)
-ε! ΤΙ είναι αυτό γιατρέ ?? (είπα και με ζώσανε τα φίδια, σκεπτόμενη ότι το γατί κοιμόταν με το παιδί τόσους μήνες! και το 'αυτό', θα μπορούσε να είναι και κάτι κακό... )
- Αυτό, είναι αγόρι! (είπε και δεν ξέρω αν το ύφος του εννοούσε έλεγε εκείνη τη στιγμή για την δική μου βλακεία που δεν το είχα καταλάβει ή για την 'αποκάλυψη' που φαινόταν να είναι έκπληξη τόσο για 'κείνον όσο και για μένα!)
Ανάσανα ανακουφισμένη... τουλάχιστον δεν είναι άρρωστο!! οκ, είναι Αγόρι τελικά....

- Τι θα κάνουμε?? ρώτησε ο γιατρός μη ξέροντας αν θα συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε
- Συνεχίστε .. με διαφορετική διαδικασία υποθέτω!!
Κι έτσι, σε ένα κρεββάτι του πόνου, η Ναόμι, έγινε Τομ!!

Ο Τομ έγινε μέλος της οικογένειας, ο γιος μου έγινε πανευτυχής γιατί τελικά το κορίτσι-γατάκι έγινε ο Τομ ο φίλος του, ότι γινόταν ο Τομ πάντα είχε λόγο ύπαρξης.

Περάσαμε πολλά μαζί. Eτσι γίνεται στις οικογένειες...