(Συνέχεια από το προηγούμενο...)

-) Έτσι λοιπόν ε?? Σ' αρέσει ν' ακούς τη σκάλα και χωρίς τα λόγια της???

-) Ναι ναι! Μου αρέσει πολύ..Μπορώ να σου πω πως αυτό το stairway to heaven έχει να μου δώσει πολλά περισσότερα από το κανονικό. Όχι βέβαια ότι υποτιμώ την φωνή του Plant, αλλά ρε γαμώτο τα συναισθήματα της σκέτης μελωδίας δεν έχουν όρια. Να στο πω και αλλιώς: Νιώθω πως ο στίχος πολλές φορές σε εγκλωβίζει μέσα στα λεγόμενα του και δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να βρίσκεται πέρα από αυτά που έγραψε ο στιχουργός...

-) Ναι ε?? Και μωρέ Γιώργο, να σε ρωτήσω κάτι...Όλοι αυτοί που γράφουνε και κανά στιχάκι που και που, τι θα απογίνουνε?? (D:γελάει...) Αυτοί δεν έχουν τη δύναμη να σε απεγκλωβίσουν και να σε ταξιδέψουν μέσα από τις λέξεις τους παρέα με τη μουσική??

-) Φυσικά και την έχουν, αλίμονο, δεν απαξιώνω αυτούς που γράφουνε στιχάκια...Όπως επίσης πρέπει να παραδεχτώ πως υπάρχουν ποιήματα που εμπνέουν την δική τους μουσικότητα και αν τους βάλεις μουσική ίσως να χαθεί η αύρα των λέξεων και των νοημάτων που βγαίνουν μέσα από τα ποιήματα αυτά...Όμως ρε συ η σκέτη μουσική για μένα είναι άλλο πράμα...

-) Παιδάκι?? Κάπου συμφωνούμε και κάπου διαφωνούμε. Δεν μπορεί όμως! Κάπου στο φινάλε θα συναντηθούμε. Όπως το λέει κι ο Μηλιώκας άλλωστε...Δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε...(Γέλιοοοο)!!
Πάντως άνοιξες μεγάλο θέμα και θα είναι μεγάλη μου χαρά να το κουβεντιάσουμε όταν θα ξαναβρεθούμε!!

-) Χαχαχαχαχαχα!! Συμφωνώ σε όλα! Είδες λοιπόν που κάπου συναντηθήκαμε και συμφωνήσαμε?? Πριν ακόμα ξαναειδωθούμε??? Χαχαχαχαχαχα....


(Μετά από μια βδομάδα στο αγαπημένο της καφέ στο Πασαλιμάνι..)

-) Γιώργο κάθισα και σκέφτηκα αυτά που κουβεντιάζαμε μέσω μέιλ..Και όπως σου είπα έχω κάποιες διαφωνίες. Την εξής μία...

-) Παρακαλώ πολύ!! Είμαι όλος αυτιά να την ακούσω και να την καταγράψω...Μπορώ??

-) Φυσικά και μπορείς.

-) Πάμε λοιπόν!

-) Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Ακόμα και στην μουσική που νομίζεις πως δεν έχει στίχο στην ουσία υπάρχει...Δεν μπορείς να βγάλεις τον στίχο από μια μουσική...

-) Ε?? Εξήγησε το μου γιατί δεν σε πιάνω επακριβώς...

-) Μα είναι πολύ απλό..Είτε ακούς κάποιες νότες πάνω στις οποίες κάποιος έγραψε λογάκια, είτε ακούς μόνο τις νότες στην ουσία η ψυχή σου ταξιδεύει το ίδιο..’ρα??

-) ’ρα???

-) ’ρα οι λεξούλες που έφτιαξε κάποιος είναι η δικιά σου γέφυρα για να κάνεις παρέα στα όνειρα αυτού που τις έγραψε...Κοινώς, γράφεις και εσύ λογάκια σε κάποιο κουτάκι μέσα σου.
Από την άλλη οι σκέτες νότες σε βοηθούν να φτιάξεις και πάλι μια γέφυρα..Φτιάχνεις όμως εσύ τους στίχους κι ας μην έχεις γράψει ποτέ σου τέτοιους!
Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο μηχανισμός είναι ο ίδιος!

-) Μου φαίνεται πως έχεις ένα μεγάλο δίκιο...

-) Ξέρεις κάτι ακόμα βρε Γιώργο?? Κάποιος που γράφει κάτι...το οτιδήποτε είτε ποιήμα ή στιχάκια, δεν τα γράφει μόνο για τον εαυτό του! Θέλει να τα μοιραστεί..Θέλει να γίνει η γέφυρα για να ταξιδέψουν όμορφα κάποιοι άλλοι. Η επιτυχία της μουσικής λοιπόν πάνω στις λεξούλες είναι μεγάλη αν καταφέρουν οι νότες να γίνουν ένα με το στίχο...

-) Και πάλι σου δίνω χίλια δίκια και αρχίζω να σε καταλαβαίνω.
Εγώ όμως βρε Πηγή μου ένιωσα τελείως διαφορετικά ακούγοντας το instrumental Stairway to heaven! Οι πενιές του Jimmy στην κιθάρα μου αποκάλυψαν ένα άλλο άσμα που δεν το είχα καταλάβει στην αυθεντική του μορφή. Και πάνω σε αυτό που είπες, πιστεύω ότι τα λογάκια του τραγουδιού είχαν δέσει πολύ με την μουσική. Γιατί όμως εγώ να ανακαλύψω ένα άλλο άσμα??

-) Γιατί πολύ απλά Γιώργο οι μουσικές και τα τραγούδια απευθύνονται στην ψυχή. Το ίδιο τραγούδι το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά κάθε φορά που το ακούς, ανάλογα με το πως νιώθει η ψυχούλα σου. Πόσο μάλλον ένα τραγούδι που διασκευάστηκε χωρίς τα λόγια του.. Βέβαια αυτό το δεύτερο είναι απίστευτα δύσκολο να πετύχει. Όταν όμως έχεις να κάνεις με μουσικούς της κλάσης του Jimmy Page τότε τα πράματα αρχίζουν να αποκτούν ένα άλλο νόημα, πιο βαθύ...

-) Χαίρομαι που αρχίζεις και εσύ να με καταλαβαίνεις...


Οι δύο παραπάνω διάλογοι έλαβαν χώρα τον Μάη το 2006. Ο πρώτος ήταν μια σφοδρή ανταλλαγή emails και ο δεύτερος μια από τις πάμπολλες κουβεντούλες μας στο Πασαλιμάνι και την Ζέα.
Εκείνη πάντα με τον ανάμικτο χυμό της και εγώ με τον φρέντο. Στη συνέχεια.....μια ατελείωτη βόλτα στα βράχια της Πειραϊκής....

Ξέρετε κάτι??
Δεν θέλω να συνεχίσω να γράφω γιατί θα ξεφύγω....Θα ξεφύγω πολύ και δεν θα μιλάνε τα λόγια αλλά μόνο οι αναμνήσεις....και δεν είναι και λίγες!!

Δώστε μου μόνο την ευκαιρία να παραθέσω κάτι δικό της....Μαζί με την αφιέρωση της...
Σε κάποιο βιβλίο της είχε γράψει....." Την Απορία της"....

Πως θα μπορούσα να κάνω σωστά
κάτι που μόνο οι άλλοι γνωρίζουν
σε τι χρησιμεύει και το πετυχαίνουν
Γιατί να κουραστώ για κάτι
που δεκάρα τσακιστή δεν δίνω
Αν είναι να με νταντεύουν
ας με νταντεύουν
Φτάνει να μη με παιδεύουν.

(Από την "πτήση στο φως ενός κεριού" που εκδώθηκε το 1996)

Ρε συ??? Έτσι θα σε αφήσω?? Χωρίς απάντηση?? Χαχαχα! Γελάστηκες!

Σαν σήμερα γεννήθηκες
Πηγή μου αγαπημένη,
γι' αυτό σου στέλνω αγκαλιά
απ' τη ψυχή πλεγμένη...

Θα 'τανε δύσκολο πολύ
εγώ να μην τιμήσω,
στην φίλη που αγάπησα
δυο λόγια θε να αφήσω..

Βουνά περάσαμε μαζί,
χίλια πολλά λαγκάδια,
στη σκέψη φέρνω τα παλιά
και των ματιών τα χάδια.


Ρε Αστέρι??? Πάμε να ξανακούσουμε Kith Jarrett???