Πρώτη φορά κάνω εισαγωγή σε νοσοκομείο. Ένα από τα αρκετά "πρώτα" που έκανα στο στρατό. Βέβαια μέχρι να με βάλουν εδώ, είδα κι έπαθα...

Διότι η διαφορά των στρατιωτικών νοσοκομείων σε σχέση με τα κλασικά νοσοκομεία, είναι πως εδώ ...δεν σε πιστεύουνε. Τι κι αν πονάς; Επίτηδες το κάνεις για να γλιτώσεις σκοπιές και αγγαρείες. Αν η ασθένειά σου δεν αποδεικνύεται από μια κλασική ακτινογραφία, την έβαψες μαχίμι μου.

Την πρώτη φορά που ήρθα, με πόνους στη μέση, με εξέτασε ένας αγενέστατος γιατρός. Ειρωνία, πριν καν ανοίξω το στόμα μου. Η ακτινογραφία δεν έδειξε τίποτα. Θα έπρεπε να κάνουμε μαγνητική, αλλά δεν υπήρχε τομογράφος στην πόλη (και καλά). Απλά λοιπόν μου έδωσε μια φαρμακευτική αγωγή και για 7 μέρες βγήκα ελεύθερος ασκήσεων. Πως όμως να γίνω καλά όταν ενώ στην οσφυαλγία συνίσταται ξεκούραση, στη μονάδα δεν ξαπλώνεις πάνω από 5 ώρες τη μέρα και είσαι στο πόδι όλη την υπόλοιπη; Έτσι μετά από κάποιες μέρες ξαναήρθα, μια και οι πόνοι δεν υποχωρούσαν.

Χαμπάρι ο ίδιος γιατρός. "Δε δίνουμε αναρρωτική", έλεγε. "Φύγε, πήγαινε στη μονάδα σου". Τι κι αν επέμενα οτι πόναγα, τι κι αν ζήταγα να μου κάνει μαγνητική που θα έδειχνε το πρόβλημα, τι κι αν του έλεγα πως δεν είναι λογικό να λέω ψέματα 1 μήνα πριν απολυθώ κι ενώ το προηγούμενο διάστημα δεν είχα πάρει ούτε μια μέρα αναρρωτική. Χαμπάρι ο τύπος. Ούτε φάρμακα μου έδινε, ούτε θεραπευτική αγωγή! "Φύγε!" φώναζε.

Ε δεν ήθελα και πολύ. "Λοιπόν ή θα μου κάνεις μαγνητική για να δούμε τι έχω, γιατί ΠΟΝΑΩ ή θα τα βρούμε αλλιώς, μετά. Μπήκα στο στρατό μια χαρά και δε δέχομαι να βγω με κουσούρι. Στείλε με για μαγνητική και δε θέλω καμιά αναρρωτική. Να γίνω καλά θέλω."

"Πάμε τώρα στο Διευθυντή να τιμωρηθείς!" λέει ο τύπος. Και ξεκινάμε για το γραφείο του διευθυντή του νοσοκομείου. Μπαίνει πρώτα ο γιατρός, έξαλλος. Έκπληκτος τον ακούω να λέει οτι τον εκβιάζω και απειλώ τη ζωή του προκειμένου να μου δώσει αναρρωτική! Και πως αν δεν τιμωρηθώ από το διευθυντή, θα με αναφέρει ο ίδιος στην διοικητή μου για να φάω φυλακή!

Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω στο διευθυντή, τα είπα όλα όπως συνέβησαν. Ο διευθυντής με άκουγε προσεκτικά και μου ζήτησε να ξαναέρθω σε 2 μέρες για επανεξέταση, ενώ με έβγαλε ως τότε και ελεύθερο υπηρεσίας.

Ξαναήρθα λοιπόν μετά από 2 μέρες, με εξετάζει άλλος γιατρός, ο οποίος βλέποντας την αρχική ακτινογραφία λέει "Μα εδώ έχεις δισκοκήλη!". Τι να πεις και τι να καταγγειλεις για τον πρώτο γιατρό τώρα; Πόσες φορές να φωνάξεις στα μούτρα του πόσο άχρηστος είναι και πόσο επικίνδυνος;

Anyway... Αυτή την ώρα γράφω από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο χτίσθηκε το 1934 και ο θάλαμος σίγουρα είναι ολόιδιος με τότε. Το μόνο που δεν υπήρχε τότε είναι το laptop μου :)