Δεν ξέρω από που προήλθε αυτή η λατρεία. Ίσως από τη φωνή της γιαγιάς μου που τα τραγούδαγε κάνοντας δουλειές...δεν έχω ιδέα!

Απλά λατρεύω να ακούω τον ήχο που βγάζει το λαγούτο, το σαντούρι και το βιολί. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο ρυθμό οποιουδήποτε τραγουδιού από όποιο σημεία της Ελλάδας κι αν είναι. Ό,τι ώρα και να 'ναι αν ακούσω έστω και μία εισαγωγή μπορώ να ξεσηκωθώ ακόμη κι αν δεν έχει σχέση ούτε με την ώρα ούτε με την περίσταση. Έτσι..φτιάχνομαι εγώ! Με τα απλά παραδοσιακά τραγούδια. Και περνάω από όλα τα στάδια τους. Από τη χαρά και το ξεφάντωμα μέχρι το παράπονο και το κλάμα.

Είναι περίεργο πως μετά από τόσα χρόνια μπορεί να σου προκαλεί το ίδιο δέος! Να μου το προκαλεί. Και τις περισσότερες φορές στεναχωριέμαι και ντρέπομαι, γιατί θέλω να μοιραστώ τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με τους συνομίληκους μου, αλλά δε βρίσκω πουθενά κάποιον διαθέσιμο να ακούσει για αυτή τη μουσική.

Εντάξει...για να είμαι ειλικρινής δεν ακούω όλες τις ώρες τα ίδια...Έχω τις αδυναμίες μου! Λόγω καταγωγής έχω συνηθίσει στα Μικρασιάτικα και στους αμανέδες. Εκτός από την Πόλη όμως αγαπάω τη Θράκη, το Ιόνιο και τη Μακεδονία. Η μουσική του Ελληνικού Βορρά (Δράμα, Κοζάνη, Φλώρινα) είναι λιτή και χωρίς πάρα πολλά λόγια. Αυτό μου αρέσει! Του Ιονίου πάλι είναι λες και της έχεις στρώσει μπιμπίλα. Προσεγμένη γύρω γύρω και λεπτοσχεδιασμένη. Ρομαντική!

Αχχχχ...Υπάρχει ποτέ περίπτωση να χαθεί ένα τέτοιο μεγαλείο;