Κεφάλαιο Ααα

Eδώ κι εκεί που βρίσκομαι τώρα η νύχτα μυρίζει γιασεμί . Γυρνάς το κεφάλι σου δεξιά κι αριστερά στο βουνό και νομίζεις ότι αντικρίζεις κάποια δίδυμα φεγγάρια... Είναι αυτά τα ίδια που σε κοιτούν σαν φως μέσα από κάποιο ανοιξιάτικο εντελβάις...

Εδώ μωρέ είναι το βουνό που μαζεύει τις μυρωδιές από τα Λαδάδικα και τις φυλάει μέσα σε κάποια ξεχασμένη αποσκευή...

Ήμουν Σαββατόβραδο και μόνος κάπου στο Μπερέα και σ' αναζητούσα στη Σαλονίκη ξημερώματα περιμένοντας να κάνω παρέα μ'έναν ήλιο... Ένιωθα σαν άσωτος μωρέ γαμώτο...γιατί αυτοσχεδίαζα τον δικό μου αμανέ όξω από τα σκαλιά της Αγίας Παρασκευής περιμένοντας να νιώσω χαρά ακούγοντας τον παπά να λέει το Χριστός Ανέστη... Μετά?? Μετά απλά ξαναγύρισα σ' άλλη στράτα παραδομένος και με ψηλά τα χέρια...Είναι η ώρα που η Αγάπη έρχεται από μακριά, σαν τρελό φορτηγό...

Έμοιαζα κατάδικος δραπέτης, μπορεί και σαν ντελάλης...που έκανα μια στάση εδώ.

Κεφάλαιο Βου

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τρομερά γλυκό είναι όταν μέσα στον ίδιο αμανέ μπορείς να παντρέψεις την εθνική σου μοναξιά με την δική σου πατρίδα....

Υπάρχουν αρκετές στιγμές μέσα στην άγρια ζούγκλα του νυχτοκάμματου που κάθεσαι και διαλογίζεσαι ενώ κάνεις διάφορα πράματα εντελώς μηχανικά....

Κάθεσαι και σκέφτεσαι για παράδειγμα τα τραγούδια που παίζεις και τραγουδάς κάθε βράδυ! Δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι διαφορετικό μωρέ!! Και ξες γιατί?? Γιατί απλά μέσα στις ατέλειωτες ώρες της δουλειάς κουβεντιάζεις με τον εαυτό σου και καλείς την έμπνευση. Της φωνάζεις επιτακτικώς:

Έλα κρυφά και έλα λαθραία......

Και μου αρέσει πολύ αυτό γιατί υπάρχουν κάποια άσματα που σε προτρέπουν να εμπνευστείς και να ταξιδέψεις παρέα με αυτά στις δικές τους θάλασσες...

Ναι καλοί μου φίλοι! Η νύχτα είναι πολύ δύσκολη όταν έχεις να κάνεις με κάθε λογής δίποδα του ζωικού βασιλείου των ανθρώπων. Ψάχνεις να βρεις ένα αποκούμπι μέσα σε κάποιες νότες και κάποιους στίχους. Αυτά τα διαμάντια έχουν να σου δώσουν πολλά περισσότερα από ένα οφθαλμόλουτρο που σου προσφέρει το γκομενάκι με το μίνι που χορεύει πάνω στο τραπέζι έχοντας βγάλει το βυζί όξω να πάρει αέρα.....

Όταν φτάνει η ώρα να πεις και να παίξεις ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, τότε είναι που κουνάς άσπρο μαντίλι στο χαμμένο όνειρο της κάθε σου νύχτας...Αυτές τις ώρες είναι που περιμένεις για να καθησυχάσεις τον εαυτό σου και να νιώσεις την ανακούφιση ότι δεν έκανες το λάθος να αφιερωθείς σε αυτή τη δουλειά...

Μήπως σας ακούγονται κάπως περίεργα όλα τα παραπάνω?? Όχι όχι δεν έχω βάλει τίποτα περίεργα πράματα στο στόμα μου, ούτε έχω κουραστεί να παίζω θέατρο…
Γιατί όταν είσαι πάνω σε ένα πατάρι είσαι μαθημένος να παίζεις θέατρο, κακοπεγμένο μεν τις περισσότερες φορές αλλά δεν έχει σημασία δε, αρκεί που κάνεις τον καραγκιόζη για να διασκεδάσουν οι άλλοι…

Έχει αξία όμως κάποιες φορές όταν φαντασιώνεσαι πως θες να κατέβεις από το stage και να χορέψεις στην πίστα μια δυνατή ζεμπεκιά όπως το ζειμπέκικο του Αρχαγγέλου και μετά ας γυρίσεις πάλι στο ταξίδι της βροχής…

Κεφάλαιο Γου

Το σημάδι που βλέπω ώρες ώρες βρε παιδιά είναι πολύ δυνατό. Για κάποιους ανθρώπους που εκτιμάς οι πίκρες έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις σαν επιστροφές-καταστροφές, έστω κι αν ξημερώνει γιορτινή μέρα..

Τελικά είναι άλλος ο Θεός του κόσμου, μπορεί όμως να είναι ο ίδιος Θεός που αναστήθηκε σε άλλη στράτα την Κυριακή του Πάσχα που μας πέρασε....

Ήρθε η ώρα λοιπόν να πέσει μια αυλαία! Με ένα τσιγάρο σέρτικο στο χέρι θέλω να πω και εγώ το δικό μου αντίο…

Μα τι όνειρα θα’ κάνες βρε χαμένε οργανοπαίχτη της νύχτας αν δεν έπαιζες τέτοιες τραγουδάρες?? Μα τι όνειρα θα’ κάνες βρε τραγουδιάρη-αρκουδιάρη αν δεν λαλούσες τα χαράματα ΚΑΙ τέτοια άσματα??

Το μόνο που μου απομένει να πω είναι αυτό:

Κράτα καρδιά μου ενός λεπτού σιγή

Καλό σου ταξίδι Κύριε Μάριε Τόκα! Όλοι εμείς οι νυχτοκαμματιάρηδες της οκκάς, σου χρωστάμε τόσα μα τόσα πολλά...