Κυριακή βράδι.

Επιστρέφω από Εύβοια…Στο Προκόπι, είναι ο ναός του Αη-Γιάννη του Ρώσου. Θυμάμαι ξαφνικά, ότι κάποιοι δικοί μου άνθρωποι, μου ζήτησαν να τους πάω λίγο αγιασμό από εκεί.

Μπαίνω στην εκκλησία. Πάω στον πάγκο. Βλέπω άδεια μπουκαλάκια, και παίρνω δύο. Πάνω, έγραφε με μεγάλους χαρακτήρες, «2 ευρώ έκαστον».Δεν πειράζει, λέω, θα είναι για τίποτα κοινωφελή έργα…..

Πλησιάζω ένα νυσταλέο μουστακόψαρο που αργοπέθαινε λαγνικά δίπλα στον πάγκο με τα κεριά, πληρώνω τα 4 ευρά, και ρωτάω εντελώς δικαιολογημένα, «εσείς θα μου τα γεμίσετε με αγιασμό;»«Α, όχι. Πηγαίνετε έξω, στρίψτε δεξιά, και δα δείτε την βρύση με τον αγιασμό».

Μένω ελαφρώς μαλάκας, αλλά βγαίνω έξω, στρίβω δεξιά, και βλέπω ένα πράγμα σαν κιόσκι, με μια βρύση σε περίοπτη θέση. Βρύση απ’ αυτές που έχουν στα σχολεία και στα στρατόπεδα. Στρίβεις το χερούλι, και…. απλά τρέχει….

Ακριβώς πάνω από την κάνουλα της  άκρατης απελπισίας, μια μεγάλη επιγραφή, πληροφορούσε έναν  θανάσιμα εξοργισμένο Παυλάκο, ότι... «ΑΓΙΑΣΜΑ»!!! 

Μέχρι την Αθήνα, πρέπει να μνημόνευσα και να διατύπωσα όλο το –έτσι κι αλλιώς πλούσιο- υβρεολόγιό μου, διανθισμένο με φράσεις από την πλούσια λαϊκή μας παράδοση, σύν κάτι μπινελίκια που αφορούσαν την Παπαλάμπραινα και όλο της το σόι. 

Εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να σχολιάσω τα πιστεύω του καθενός, και κανενός κριτής δεν είμαι.  Απλά, δεν την μπορώ την κοροϊδία. Δηλαδή…. Πώς «αγιασμα»; Έχεις ευλογήσει μεγάλε, το υπέδαφος, ή μήπως κάπου έκεί είναι κάποια αγιασμένη υδροφόρα;

Η μετουσίωση του απλού ύδατος σε  νέκταρ θεϊκής ενέργειας, είναι μια διαδικασία που απαιτεί τελετουργική επέμβαση. Κατά βάση, είναι λευκή μαγεία, από την άποψη του ότι  υπάρχει ΕΠΙΚΛΗΣΗ και ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Ο εμπλουτισμός λαμβάνει χώρα ΚΑΙ μυστικιστικά, αλλά ΚΑΙ αποκρυφιστικά. (Υπάρχει διαφορά).  Και εσύ, προσπαθείς να με πείσεις ότι υπάρχει μια κάνουλα που τρέχει ασταμάτητα αγιασμός, τον οποίον μου παρέχεις δωρεάν, ενώ μου χρεώνεις 2 ευρώ ένα μπουκαλάκι της πλάκας.

Μην τυχόν και μου την πέσει κανένας περίεργος, γιατί εγώ δεν κρίνω αρνητικά κανενός τα πιστεύω, ούτε  ειρωνεύομαι. Αλλά δεν δέχομαι και να με ειρωνεύονται.

Τέλος πάντων… Είναι κρίμα, που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Είναι άλλο να το περιγράφεις, άλλο να το βλέπεις.

Ίσως θα ήταν πιο  βολικό, να βάλουν καμιά μάνικα, ή να το κάνουν φουτουραλιζέ συντριβάνι.  Ας μην συνεχίσω, γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι έχω να σούρω. Έτσι κι αλλιώς, έχω κάτι φοβερές ιδέες, που θα έκαναν πάταγο.

Έλεος, ρε γαμώτο.  Μην εμπορευματοποιείτε τόσο ανερυθρίαστα εκείνο για το οποίο υποτίθεται ότι κόπτεσθε.