«LOVE YOU»… του ψιθύρισε κοιτάζοντάς τον …

 Εκείνος ήταν όσο μπορούσε πιο βαθειά χωμένος στο σώμα της, και την κοιτούσε στα μάτια. Είχε αγκιστρωθεί στο βλέμμα της , και παρακαλούσε τον χρόνο να σταματήσει.

«LOVE YOU»… του ξαναψιθύρισε…

Ένοιωσε μαγεμένος. Η χροιά της φωνής, ο αναστεναγμός της την ώρα που παραδινόταν,  η ματιά που τόσο έμοιαζε με την δική του, και  που έδειχνε να υπόσχεται τόσα πολλά…

«LOVE YOU»…Πόσες φορές, πόσους καιρούς, πόσες μαγικές στιγμές δεν κολύμπησε σ’ αυτό το άκουσμα …

 Και πέρασε ο καιρός. Και πέρασαν κι αυτοί οι δύο.

 Και μετά, ήρθε όπως πάντα  ο χρόνος να ξεπλύνει με αλήθειες τα παραμύθια. 

"LOVE YOU".

   "LOVE YOU".

       "LOVE YOU".

  Γιατί εκείνη, βλέπεις,  αρνιόταν να πει « Σ’ αγαπώ».

  Το απέφευγε με κάθε τρόπο, λέγοντάς το έτσι που να ακούγεται όσο γινόταν πιο γλυκό και τρυφερό, αλλά μόνο «LOVE YOU». Ποτέ, μα πάρα πολύ ποτέ «Σ΄ΑΓΑΠΩ»…

Αυτή τη λέξη, είχε ορκιστεί να μην την ξαναπεί σε άλλον, γιατί την είχε τάξει και αφιερώσει σε κάποιον, που είχε περάσει από τη ζωή της πιο πριν. Και  έτσι ακριβώς έπραξε.

Πόσο πεζό, και ίσως κάπως «άδικο» για τον μικρό μας πρωταγωνιστή… Πόσο αγοραία και φτηνή μεταχείριση από τόσο ακριβά χείλη…

 Πικραμύγδαλο και καμένη κανέλλα.