«Σε σοκάκια και μπαλκόνια

     σε στενά κι ανηφοριές

     κάθομαι και λογαριάζω

     πώς αλλάζουν οι καρδιές…»

  Αυτό το τετράστιχο, προσπαθούσα να αναλύσω για κανένα δίωρο στον φίλο μου που τον βρήκα σε μαύρο χάλι, αλλά προσπαθούσα μάταια και στο τέλος  αντί να ισιώσω εκείνον, ήρθα και χάλασα κι εγώ.

  Κάθομαι τώρα και τινάζω τα ρούχα μου από τις κουβέντες που αλλάξαμε… 

 Μια σκόνη είναι, με παράξενο χρώμα. Ευτυχώς τουλάχιστον, δεν είναι λάσπη. Πάει καιρός που αφήσαμε πολύ πίσω και κάτω μας τις λάσπες. Τώρα κρατάμε ένα κάποιο επίπεδο στις χαμένες ενστάσεις μας. Άλλο πράγμα να είσαι απλώς κουρέλια, και άλλο πράγμα να είσαι πιστοποιημένα σατέν κουρέλια. Έχει ένα κάποιο στυλ, τέλος πάντων.

Σωστά;

«Και δεν το λέω εγώ, τα γεγονότα το λένε.»

-Όχι, πες μου σε παρακαλώ, ποιος απ’ τους δύο ρε Θοδωρή είναι λάθος; Εγώ ή εκείνη;

-Δεν το ξέρω αυτό, ρε φίλε. Μπορώ όμως με χαρακτηριστική άνεση να σου πω, ποιός από τους δυο σας πιάστηκε μαλάκας…..

  Τι ωραία και ορθολογιστικά που προσπαθούσα να εξηγήσω στον άλλον ότι το στεγνό καθάρισμα που έφαγε ήταν μία λογική εξέλιξη, και ότι έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ότι δεν πρέπει να τον παίρνει από κάτω, και τέτοια… Μια χαρά του τα είπα.

 Αύριο θα τον πάρω τηλέφωνο να μου τα επαναλάβει, για να με πείσει και μένα.

 «Άσε με στο μεθοκόπι, έτσι είν’ οι ανθρώποι

 τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι, τόσο άνθρωποι…

 δεν σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγνώμη

 σαν γυαλί κόβει η ματιά σου η απάνθρωπη» 

Είναι προφανές, ότι δεν πάω καλά.   Αντί να κάτσω όπως σχεδόν όλο το υπόλοιπο σύμπαν  να ασχοληθώ με τα  premium, έκατσα και ποστάρισα απόψε για την πολύ χαλασμένη φάτσα του φίλου, επειδή κάτι μου θύμισε.

 Και μάλιστα πολύ έντονα.