Σας παρακολουθώ γύρω μου να προσπαθείτε να βρείτε τους εαυτούς σας. 

Να συναντήσετε, ίσως, και τους άλλους.

Να μην τα καταφέρνετε. 

Απογοητεύεστε, 

αποτραβιέστε, 

και παίρνετε πάλι φόρα με την επόμενη αφορμή.

Σας βλέπω, όλους, να προσπαθείτε να επικοινωνήσετε μεταξύ σας και να μην μπορείτε. 

Λέτε πως γι’ αυτό φταίνε οι διάφορες κατηγορίες στις οποίες παίζετε.

Στην ουσία δε θέλετε.

Τα βάζετε με τον έρωτα, τις γυναίκες, τους άντρες, το κοινωνικό σύστημα,  την καταναλωτική κοινωνία.

Σας παρατηρώ να δεσμεύεστε, να πνίγεστε, να τσακώνεστε για όλα τα καθημερινά πράγματα που σας ενοχλούν.

Δεν αγαπάτε.

Εκδικείστε.

Τους εαυτούς σας που δεν φτάσατε εκεί που νομίζετε ότι θα έπρεπε να ήσαστε.

Την αγάπη που σας χαρίζουν επειδή δεν αντέχετε να είστε μόνοι.  

Θέλω να φωνάξω δυνατά αλλά η φωνή μου δε βγαίνει.

Να σας πω πως η αγάπη είναι ένα θαύμα που το ζούμε μέσα από τις πέντε αισθήσεις.

Το πιάνουμε με την αναπνοή, το αφήνουμε σ’ ό,τι αγγίζουμε.

Το προστατεύουμε στην καρδιά μας.

Δεν είναι οι ήχοι μιας φωνής που δίνει υποσχέσεις, που αν δεν τις κρατήσει είναι ένοχη.

Θέλω να φωνάξω!

Ή να μικρύνω, να γίνω μια κουκκίδα.

Έτσι ώστε δυο σταγόνες ευτυχία να μπορούν να με καλύπτουν... 

............................................

Σανιδώνω το γκάζι. Φτάνω στα 180. Δεν είναι κι άσχημα. Αλλά να με προσπεράσω δεν μπορώ...

.............................................

Special Request: Σας παρακαλώ, μη μου γράψετε σχόλια τύπου «μπαμπά μην τρέχεις».  Δεν θα ξέρω τι να σας απαντήσω. Δεν ψάχνω για λύσεις.