Γράφω για τις γυναίκες.  Που έβαλαν το σημάδι τους στο χάρτη της ανθρωπότητας, που άνοιξαν ένα δρόμο η κάθε μια με το δικό της τρόπο. Διάσημες προσωπικότητες και αφανείς ηρωίδες σε όλων των ειδών τους αγώνες!! 

Την Κοκό Σανέλ, τη Σιμόν ντε Μπουβουάρ, τη Μελίνα Μερκούρη, τη Μαρία Κάλλας, την Άννα Πάβλοβα, την Έμιλυ Μπροντέ, την Τζέιν Όστεν, την Ζωρζ Σαρρή, την Έμιλυ Ντίκινσον, την Μπριζίτ Μπαρντό, την Μάργκαρετ Θάτσερ, την Έλενορ Ρούσβελτ, τη Μαρί Κιουρί, την Αικατερίνη της Ρωσίας, τη Βασίλισσα Ελισάβετ την Πρώτη, τη Βασίλισσα Βικτόρια, την Ιντίρα Γκάντι, την Εύα Περόν, την Άντζελα Ντέιβις, τη Φλόρενς Νάιτινγκέιλ, τη Μάγια Αντζελου, την Οριάνα Φαλάτσι, τη Κριστιάνα Μαμπούρ, την Ζαν ντ’ Αρκ, ακόμα και τη Λαίδη Γκοντάιβα. 

Δεν τις βάζω σε οποιαδήποτε σειρά, χρονολογική, γεωγραφική ή θεματική. Καλλιτέχνες, ζωγράφοι, γλύπτριες, φωτογράφοι, επιχειρηματίες, οικονομολόγοι, συνθέτριες, ηθοποιοί, χορεύτριες, τραγουδίστριες, συγγραφείς, ποιήτριες, μουσικοί, σκηνοθέτες, ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι, επιστήμονες, γιατροί, νοσοκόμες, εφευρέτες, εξερευνήτριες, βασίλισσες, αυτοκράτειρες, αρχηγοί κρατών, πολιτικοί, ακτιβίστριες, αναρχικοί, θρησκευτικοί και εθνικοί ηγέτες. 

Η λίστα είναι ατέλειωτη, είμαι σίγουρη πως αφήνω πολλά πίσω. Ιστορίες παράλογης τόλμης, θράσους, αυθάδειας απέναντι στο κάθε κατεστημένο. Ιστορίες πάθους, βαμμένες με αίμα. Σαγηνευτικές στη διήγηση, ενώνουν το παρελθόν και το μέλλον. Ιστορίες που δημιούργησαν κι εμένα! Τις κουβαλάω και τους είμαι ευγνώμον που μ’ έφεραν ως εδώ. Σήμερα τις θυμάμαι σε άτακτη σειρά.

Για τη μαμά μου. 

Και τη γιαγιά μου. Μια θυσία, μια βάση που στηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα. 

Για όλες όσες πάλεψαν να κερδίσουν μια θέση στον κόσμο των αντρών. Μας έδωσαν πολλά και πάνω τους ξεκινάμε το δικό μας ταξίδι για άλλους προορισμούς! 

Για το Κίνημα των Σουφραζέτων το 19ο και 20ο αιώνα. Γυναίκες εκτός ελέγχου σε μια εποχή ιπποτισμού και τάξης!! 

Για τις γυναίκες της Ιαπωνίας που πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έπρεπε να πάνε στη δουλειά μισή ώρα πριν τους άντρες για να καθαρίσουν. Κι εκεί τους βρήκαν οι ατομικές βόμβες του 1945!  

Γράφω για την ελευθερία. Ο στόχος κάθε κοινωνικού αγώνα. Την πολιτική ισότητα, την ίση ανταμοιβή στην εργασία, την προστασία της οικογένειας και του πολιτισμού, ακόμα και την επιβίωση του πλανήτη γη.

Για τις γυναίκες.  

Που μαζεύουν τα κομμάτια της ανθρωπότητας κάθε φορά που τα σκορπίζει ο πόλεμος.  

Που σας κοιτάζουν με τα μεγάλα τους μάτια μέσα από τις οθόνες σας κάθε φορά που παρακολουθείτε ρεπορτάζ ή ντοκιμαντέρ για την πείνα, τη φτώχια, την ανέχεια, την καταστροφή. Που σας παρακαλάνε να δείτε κι εσείς λίγο πιο καθαρά.   

Γράφω για τη βία στην οικογένεια, την καταπίεση, τον εξευτελισμό, το βιασμό, τις δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους, τους πατεράδες τους, τους γιους τους και τους στρατιώτες της αντίπαλης φυλής.  

Ο μαζικός βιασμός από στρατιώτες μολυσμένους από τον υιό το AIDS είναι παιγνιδάκι στα χέρια των στρατηγών κάθε στρατού στις φυλετικές διαμάχες της Αφρικής και της Ασίας. Πώς το λένε αυτό οι δημοσιογράφοι; Εθνικό ξεκαθάρισμα, εθνική εξυγίανση ή κάτι τέτοιο;   

Για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως βιασμού όπου Σέρβοι στρατιώτες διάλεγαν κάθε βράδυ 10 Μουσουλμάνες Βόσνιες, κι αυτές ζούσαν τη φρίκη του βιασμού σε δημόσια θέα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σ’ ένα αθλητικό κέντρο στο Σαράγιεβο.

Γράφω για τις γυναίκες.

Όλες ανεξαιρέτως. Που δίνουν τον εαυτό τους, παντού στον πλανήτη, σε όλα τα μέτωπα που πολεμούν, ακούραστα όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου. Διαχωρίζουν και φυλάνε σπόρους για την επόμενη σοδιά, φτιάχνουν όλα τα ρούχα, τα παπούτσια, τα καλλυντικά, τα αξεσουάρ σας, μαγειρεύουν, πλένουν, καθαρίζουν, αναπτύσσουν επιχειρήσεις, διοικούν κράτη.

***Και για τις φίλες μου, που μου είναι απολύτως απαραίτητες!! Χρόνια Πολλά!***

Και το αφιερώνω στους Ριχάρδους τους Λεοντόκαρδους της ιστορίας και της καθημερινότητας, που φτάνουν στη δόξα χωρίς να αντιληφθούν ποτέ ότι συμβαίνουν ολ’ αυτά!

Chocolat
8 Μαρτίου 2009

Απειλούσε να πέσει για μια «ξανθιά» 

Σε μπελάδες έβαλε πρωί- πρωί χθες την Αστυνομία ο «καινούριος» έρωτας νεαρού από τη Λευκωσία με το ψευδώνυμο «Πιτ Μπουλ». Αφού επέλεξε να βγει στην ταράτσα πολυκατοικίας στην Πλατεία Ελευθερίας, απέναντι από το Δημαρχείο, απειλούσε να πέσει στο κενό αν δεν του έφερναν την ξανθιά που αγαπούσε...!

Η πρωτοφανής ενέργεια του νεαρού, που στόχο είχε να δείξει τα συναισθήματα που τρέφει για μια κοπέλα, έθεσε σε κινητοποίηση Αστυνομία, Πυροσβεστική Υπηρεσία και ασθενοφόρο των Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, ενώ προκάλεσε στην πολυσύχναστη περιοχή μεγάλη αναστάτωση.

Το νεαρό εντόπισαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας γύρω στις 9 το πρωί περαστικοί, οι οποίοι ειδοποίησαν την Αστυνομία. Στο σημείο έσπευσαν αμέσως μέλη του Αστυνομικού Σταθμού Λυκαβηττού με δυο περιπολικά, μέλη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας με δυο πυροσβεστικά οχήματα, καθώς κι ένα ασθενοφόρο με δυο νοσηλευτές.

Ήθελε να την φιλήσει

Οι αστυνομικοί βγαίνουν στην ταράτσα όπου βρισκόταν ο «ερωτοχτυπημένος» κι αρχίζουν να διαπραγματεύονται μαζί του...Αίτημά του για να κατέβει, ήταν να του φέρουν συγκεκριμένη Κύπρια που «αγαπούσε», για να της δώσει ένα «φιλί»! Οι προθέσεις του νεαρού, ο οποίος έδειξε ότι δεν αστειευόταν, προκάλεσαν ανησυχία και σε γνωστά και φιλικά του πρόσωπα της περιοχής, οι οποίοι έσπευσαν με τη σειρά τους να τον μεταπείσουν. «Γιώργο μου, έλα κάτω» τον κάλεσε υπάλληλος του Δημαρχείου, για να πάρει την απάντηση, «η ζωή είναι ο θάνατος, κύριε Κωστή».

Και ψυχολόγος

Μία ώρα αργότερα στο μέρος φτάνει και ο ψυχολόγος της Αστυνομίας για να χειριστεί κι αυτός με την σειρά του το ζήτημα. Ο νεαρός όμως εξαγριώνεται και απειλεί τους αστυνομικούς ότι αν κάνουν ένα βήμα παραπάνω θα πέσει στο κενό.

Το επεισόδιο με τον «Πιτ Μπουλ» λαμβάνει τέλος γύρω στις 11, όταν καλείται στο μέρος φίλη της «ξανθιάς», η οποία τον πείθει να κατέβει, για να τον πάρει να συναντήσει τον «έρωτά» του...

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=848459&-V=articles&-p 

Chocο-παρατηρήσεις!

1. Αααααααχχχχχχ!!!! Αυτό θα πει έρως!!! Να πέφτεις από ταράτσα για ένα φιλί! (λυγμ, λυγμ, σνιφ, σνιφ, πάλι συγκινήθηκα!!) Κι αυτό το «η ζωή είναι o θάνατος κύριε Κωστή» με αποτέλειωσε!!

2. Προσδιορισμός της Ιουλιέτας ως «την ξανθιά που αγαπούσε»:

Ερώτηση 1: Αν δεν ήταν ξανθιά δε θα ανέβαινε στην ταράτσα το Πιτ Μπουλ;

Ερώτηση 2: Αν δεν ήταν ξανθιά θα έκανε ο δημοσιογράφος αναφορά στο χρώμα των μαλλιών; Δε θα έλεγε πχ «την κοπέλα που αγαπούσε»; «τη γυναίκα που αγαπούσε»; Γιατί δεν είπε «την ψηλή (ή την κοντή) που αγαπούσε»; 

Και το εμφανές:

Για μένα; Κανείς; Τίποτα; Να τα βάψω δηλαδή; (ξανά αααχχχχ!!)  Όχι ε; Καλά. Πάω να βάλω το κεφάλι μου στο φούρνο…

Καλό απόγευμα σας εύχομαι, με ή χωρίς απόπειρες! Το τραγουδάκι ταιριάζει στην περίσταση!! Αφιερωμένο σε όλους τους Πιτ Μπούληδες!!

Ven tu mi amor
ven por favor...

Τρίτη είναι σήμερα, ή Τετάρτη; Αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κτύπησα το αυτοκίνητο μου σε 3 διαφορετικά σημεία, ότι λιποθύμησα στο δρόμο και πέρασε από πάνω μου ένα τζιπ που το οδηγούσε μια μελαχρινή, η οποία δεν γύρισε καν να με κοιτάξει!! Με σήκωσε τελικά ένας παππούς που περνούσε με ένα διπλοκάμπινο* και με έβαλε μέσα σ’ ένα γυάλινο κτίριο. Δεν αναγνώρισα το περιβάλλον, κι έτσι δεν μπορώ να σας πω πού βρισκόμουν. Δεν έκατσα κιόλας να το επεξεργαστώ, ήμουν βιαστική! Μόλις συνήρθα, σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω πανικόβλητη!

Την ώρα που κτύπησε το ξυπνητήρι νόμιζα πως πέθανα…

(αλλά πού τέτοια τύχη!)

Όπως καταλαβαίνετε είναι κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορώ να αντιμετωπίσω σήμερα.

Πχ, την κυπριακή κυβέρνηση να μιλάει τούρκικα!! ΣΠΙΚ ΙΓΚΛΙΣ(h) ΜΟΔΕΡΦΑΚΕΡΣ!! Κι ας μιλάτε αγγλικά λες και είναι τούρκικα! Δε φτάνει που παίζετε με το μέλλον μας, πρέπει να παίζετε και με τα νεύρα μας; Να τρώμε στη μάπα (που λένε και στο Μόδερλαντ) τα τούρκικα όποτε βγουν οι παράγοντες να κάνουν δηλώσεις/ομιλίες/πανηγύρι;! Ακόμα και οι ειδήσεις βαράνε στα τούρκικα!  

Κάνανε και κοινή δήλωση, λέει, ο Χριστόφιας με τον Ταλάτ για τον πόλεμο στη Γάζα!! Κλαπ κλαπ κλαπ!! Φαίνεται ότι η ομοσπονδιακή εξωτερική πολιτική πάει καλά (στα τούρκικα)!!

Σημ.1: Γι’ αυτό η Σιγκαπούρη πήγε μπροστά, και μην ακούσω διαμαρτυρίες!!

Σημ.2: δεν άκουσα ακόμα κάποιον από τους Τουρκοκύπριους παράγοντες να μιλάει ελληνικά, εκτός από "φκαριστώ"!!

Σημ.3: ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράζει λέει την απογοήτευση του, διότι δεν βλέπει να οδηγούν πουθενά οι συνομιλίες! (ΣΤΟ ΒΙΛΑΜΠΑΧΟ ΑΚΟΜΑ ΤΡΙΒΟΥΝ!!)  

Σήμερα είναι καλή μέρα για φόνο. 

Κλασσική περίπτωση ανθρωποκτονίας εν βρασμώ ψυχής!! Το Δικαστήριο, μιας και αποτελώ υπόδειγμα, θα μου ρίξει καμιά δεκαπενταετή κάθειρξη. Θα βγω στα 45, και πιο νωρίς, για καλή διαγωγή! Μια χαρά! Θ’ ανοίξω καμπαρέ. Γουάι νοτ; Στη φυλακή θα έχω αποκτήσει τα κατάλληλα επαγγελματικά εφόδια, και τις σωστές διασυνδέσεις. Δε θα είναι όμως ένα συνηθισμένο καμπαρέ. Θα εισάγω πολλές καινοτομίες. Κατά τη διάρκεια της μέρας, πχ, θα λειτουργεί ως κέντρο εκπαίδευσης για τον τοπικό γυναικείο πληθυσμό. Οι αυτόχθονες γυναίκες έχουν τα ίδια προσόντα και ταλέντα με τις εισαγόμενες, αλήθεια σας λέω! Το στριπτίζ και ο χορός  στον πάσσαλο (pole-dancing) δεν είναι καμιά φοβερή επιστήμη! Είναι απλά θέμα εξάσκησης, και πιστεύω πως όλες οι γυναίκες πρέπει να έχουν μια ευκαιρία για να δείξουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν σε τέτοιου είδους καθήκοντα. Συνθήκες δίκαιου ανταγωνισμού δε θέλουμε;

Μετά, ο Πρόεδρος της Γαλλίας θα μου δώσει το Παράσημο** για το κοινωνικό μου έργο (και την ανοδική πορεία των δεικτών της παγκόσμιας ευτυχίας του Astron)! 

Αχ! δεν αντέχω! Πότε θα γίνω Σκορπιός να δω μια άσπρη μέρα; 

* Διπλοκάμπινο: Λέξη που δε θα βρείτε στο spell-check, και θα πει ημιφορτηγό.

** Αυτό, ντε, που ξεκίνησε  ο Ναπολέοντας για τους πολίτες που κάνουν κάτι καλό για την πατρίδα τους, αλλά τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ πως το λένε!  

Αϊ-Βασίλη μ’ ακούς; 

Μάλλον. Κάπου εδώ γύρω θα ‘σαι. 

Άργησα φέτος να σου γράψω, και απολογούμαι γ’ αυτό.  Ο χρόνος τρέχει κι εγώ βρίσκομαι μονίμως πίσω του τελευταία και  καταϊδρωμένη! Ζητάω την κατανόηση σου. Δεν κατάλαβα πότε πρόλαβε και μπήκε ο Δεκέμβρης. Επισυνάπτεται συμπληρωμένο το έντυπο αρ.3452 για τις παραγγελίες τελευταίας στιγμής.   

Δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο να σου ζητήσω, έτσι κι αλλιώς. Να κάνεις μόνο ένα-δυο πράγματα που θα ήθελα να κάνω εγώ αν κυβερνούσα τον πλανήτη, επειδή η υπομονή μου έχει φτάσει επικίνδυνα στα όρια της!   

Κατ’ αρχήν, εφαρμογή κανονισμών δημόσιας αισθητικής επειγόντως!! Το λίκρα είναι προνόμιο, δεν είναι δικαίωμα, κι αυτό θα θελα να το πεις στη γειτόνισσα της πολυκατοικίας μας. Πού πας κυρά μου μέσα στο κολάν στις 7.30 το πρωί; Πας ή έρχεσαι; Κι εγώ τι φταίω να σε βλέπω χαράματα, πριν πιω καφέ, και να τρομάζω, μου λες;   

Ααααχχ!!! Άσε, Αη-Βήτα (που λένε και τα ημισκούμπρια) αυτά τα Χριστούγεννα κουβαλάνε πολλή ομίχλη. Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω να σου λέω, οπότε ας τ’ αφήσουμε!!   

Δεν μπορώ να σου πω τι φταίει. Μπορεί να είναι κι η βροχή που άρχισε σήμερα να πέφτει με φόρα πάνω μας!! Μαύρισε το τοπίο! 

Μιας και το ανέφερα, μπορείς σε παρακαλώ να πεις στο Θεό κάτι εκ μέρους μου; Πολύ τις μετρητοίς το πήρε το ζήτημα!! Δε θέλουμε να βρέξει πολύ, αφού δεν έχουμε υποδομή για βροχή!! Χαλάνε οι γραμμές των τηλεφώνων, χάνουμε το σήμα της καλωδιακής τηλεόρασης, πέφτουν κτίρια, κλείνουν δρόμοι!! Τι θα γίνει δηλαδή; Θα διαλύσουμε το μαγαζί για λίγο νερό;

Όσο για μένα, με ταλαιπωρεί αφάνταστα. Δεν έχω ελαστικά για τη βροχή, και θα με βγάλει στα πιτς αν συνεχίσουν να τρέχουν τα νερά!  Πες του κάτι σε παρακαλώ!

Προσέχετε λίγο εκεί πάνω, δεν είναι ανάγκη να ακούτε ό,τι σας λέμε, θα μας καταστρέψετε!!

 Για φέτος, που λες, δεν έχω να σου ζητήσω σπουδαία πράγματα. Σε παρακαλώ μόνο να φέρεις υγεία, αγάπη και ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο. Να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι και να εξαλειφθούν η πείνα και η φτώχια από τον πλανήτη.   

Αλλά, αν δεν τα βρεις, είναι κι εκείνο το παλτό Desigual που λέγαμε…   

Και κάτι ακόμα:  

Μιας και δεν με κτύπησε το κρίστμας σπίριτ, και δεν έχω διάθεση για πανηγύρια και για φαγοπότια, θα σε παρακαλέσω να το διατηρήσεις έτσι μέχρι το τέλος των γιορτών! Δε χρειάζεται να πατηθεί το κουμπί «κουραμπιέδες-μελομακάρονα-μπισκότα»! Απελθέτο απεμού τας θερμίδας ταύτας!! (γραφή κατά προσέγγιση, καταλαβαίνεις έτσι; Ό,τι μπορώ κάνω!)

Ξέχασα να σου πω!! 

Έχω αλλάξει και διεύθυνση πρόσφατα, πού θα με βρεις; Είναι πολύ αργά να υποβάλω το έντυπο για την αλλαγή διεύθυνσης; Αν και ίσως να είναι καλύτερα να μη με βρεις...  

Χριστούγεννα είναι! Πού θα πάει; Θα περάσουν! Εσύ όμως, κοίταξε να περάσεις καλά. Η σύνταξη δεν είναι μακριά, και μετά θα κάθεσαι στην πολυθρόνα σου και θα μας νοσταλγείς…

Επίλογος 

Από μηχανής Χάπι Εντ:

 Τα Χριστούγεννα είναι σημαντική γιορτή για όλα τα μικρά και μεγάλα παιδιά. Εύχομαι σε όλους, μ’ όλη μου την καρδιά  η μέρα των Χριστουγέννων να σας βρει υγιείς κι ευτυχισμένους. Κι όταν βγει ο Χριστουγεννιάτικος ήλιος στον ουρανό,  να μη σας λείπει απολύτως τίποτα!   

Και χρόνια πολλά σε όσους θα γιορτάζουν!

Φελίθ Ναβιδάδ!

Όταν η ψυχή σου τυλίγεται κουβάρι, η γλώσσα και τα δάκτυλα σου δένονται κόμπο και λιώνεις σαν κερί, μια γενική κρίση λειτουργεί ευνοϊκά για σένα. Μπορείς άνετα να χώσεις το πένθος για τον εαυτό σου στη γενική στενοχώρια. Βρίσκεις πλήρη κάλυψη, και μπορείς να φοράς άνετα μαύρο. Είναι σαν να ψάχνεις χώρο να βάλεις ένα ακόμα βιβλίο σε μια γεμάτη βιβλιοθήκη. Θα σπρώξεις λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, και το βιβλίο θα βρει μια θέση. Και θα χαθεί μετά, θα γίνει ένα με τον όγκο του συνόλου και θα ασχολείσαι μ’ αυτό.    

Πάμε λοιπόν: 

Όσοι δεν συμμετείχαν ποτέ στη ζωή τους σε εκδηλώσεις μαζικού ενθουσιασμού (διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, απεργίες, Eurovision, συνθήματα, Λαζόπουλος-TV, γήπεδα, εξεγέρσεις) ούτε τους ταίριαξαν ποτέ οι ασκήσεις ομοιογενούς σκέψης και οργανωμένης ιδεολογίας (πολιτικά κόμματα, στρατοί, εκκλησίες, προσκοπείο, φιλανθρωπικές και άλλες οργανώσεις) νιώθουν ένα ασήκωτο βάρος αυτή την εποχή. Δεν είναι εύκολο να βρεις τη σωστή πορεία συλλογισμού και δράσης μέσα στο χαμό που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω μας.   

Ανάμεσα σ’ αυτούς που δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα είμαι κι εγώ. Στενοχωριέμαι για όλα. Ολόκληρο τον όγκο! Για τους γονείς που έχασαν το παιδί τους, για μια πανέμορφη πόλη που καταστράφηκε, για το θάνατο του πρώην προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας,  για την Ινδή που σκοτώθηκε στη Λευκωσία ενώ οδηγούσε το ποδήλατο της, (αλλά βέβαια γι’ αυτήν δε θα φωνάξει κανένας, είναι αλλοδαπή, το ξέχασα), ακόμα και για την επιδημία μαλάριας που εξαπλώνεται επικίνδυνα στην Ζιμπάμπουε.  

Κι αυτή η στενοχώρια δεν είναι προσποιητή, ούτε υπερβολική. Και σίγουρα δε σημαίνει πως όσοι την βιώνουμε περνούμε το εικοσιτετράωρο κλαίγοντας. Επηρεάζεται, όμως, αναμφίβολα, ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε τα γεγονότα. Βάζουμε τη ρουτίνα  στο μικροσκόπιο, και αναθεωρούμε τα δεδομένα και τους σημαντικούς στόχους της ζωής μας.      

Μετράμε κάθε μέρα τα εγκλήματα δια των οθονών μας. Η διαμαρτυρία είναι έγκλημα, η σφαίρα είναι έγκλημα, ο πετροβολισμός και οι φωτιές είναι εγκλήματα. Έγκλημα είναι και η αδιαφορία.  Το παιγνίδι με τις έννοιες δε σταματά. Προσπαθούμε να τις αναλύσουμε, να τις εξηγήσουμε, να τις εγκλωβίσουμε σε όσα καταλαβαίνουμε, για να μην αφήνουμε ασάφειες. Ελευθερία, φασισμός, βία, αλλαγή, εκδημοκρατισμός, κοινωνικός αναβρασμός, κρίση, καπιταλισμός, αποσταθεροποίηση, τέταρτη εξουσία, ανεργία. Αλήθεια, τι θα μείνει απ’ όλ’ αυτά;  

Δε στενοχωριέμαι μόνο. Θυμώνω κιόλας! Έξω φρενών γίνομαι! Με τους πολιτικάντηδες του κόσμου, με την ελληνική κυβέρνηση που δε λέει να καταλάβει πως πρέπει να παραιτηθεί, με τους μικρούς που φωνάζουν και πετάνε πέτρες επειδή δε θέλουν να πάνε φροντιστήριο, ενώ σε 20 χρόνια θα έχουν έδρα στη Βουλή των Ελλήνων (ιδιαίτερα όσοι έχουν το δημόσιο λέγειν) και θα κοιτάνε με δέος τον πρωθυπουργό τους, το γέρο-Τσίπρα!  

Με τους Αμερικανούς που βγάλανε για πρόεδρο έναν ψηλό χρώματος φραπέ-μέτριο-με-λίγο-γαλα που θα λύσει όλα τα προβλήματα της οικουμένης!  

Με την κυπριακή κυβέρνηση που ξέρει να συσπειρώνει το 33.3% των ψήφων που της αναλογούν. Την αξιωματική αντιπολίτευση που ξέρει να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με το δικό της 33.3%. Και το 66.6% των καλών και αφοσιωμένων ψήφων ανταποκρίθηκε με θρησκευτική κατάνυξη στο τράβηγμα της ηλεκτρικής σκούπας, πιστεύοντας πως θα υλοποιηθούν τα μύρια κολοκύθια φούμαρα που τους έταζαν οι ηγέτες τους! Έλα τώρα, πώς κάνεις έτσι; Τί στόχος, τί συμφέροντα, με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; 

Και δε μιλάει κανείς!!  

Κανείς;;  

Όχι δα!!  Μίλησε κάποιος!  

Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρος!! Μάλιστα κύριε!! Τι νομίσατε δηλαδή; σιγά που θα έχανε την ευκαιρία! Βγήκε, κυρίες και κύριοι στην κηδεία του Τάσσου, και τα είπε όλα, χαρτί και καλαμάρι!! Για το ξεπούλημα της πατρίδας, για το μάζεμα των ψήφων με τη χρήση ανταλλαγμάτων! Πες τα Χρυσόστομε!! Εγώ πάντως, πολύ το χάρηκα! Πότε έχουμε ξανά αρχιεπισκοπικές εκλογές; Θα πάω να τον ψηφίσω!! Ενοχλήθηκαν λέει οι ανώτατοι πολιτικοί κύκλοι, οι κυβερνητικοί και οι αντιπολιτευτικοί!! Έπαυσαν οι χοροί και τα πανηγύρια! Απαράδεκτη συμπεριφορά λένε! Δεν είναι η δουλειά του Αρχιεπισκόπου να ανακατεύεται στην πολιτική, λέει το Προεδρικό!   

ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΑΕΙ Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ!!!     

ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΛΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ; Πολύ κακό χούι, και δεν το είχα ποτέ στη ζωή μου. Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά θέλω να βλέπω ειδήσεις. Αχ! Τι άλλο μου μέλλεται να πάθω; Αν αρχίσω να διαβάζω κι εφημερίδες, θα αναζητήσω τη βοήθεια ειδικού!

*********************************************************************

*********************************************************************

- Chocolat, που ταξιδεύεις πάλι; 

- Ε; εδώ είμαι πατερούλη, παρακολουθώ το ρεπορτάζ. 

- Προσηλώθηκες, βλέπω, μπράβο! Και τι λέει; 

- Ε, τι να λέει, για την οικονομική κρίση λέει και τους νεους οικονομικούς στόχους!  

- Άρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις! 

(ακόμα κι εδώ προκύπτουν υποχρεώσεις για μένα, πώς γίνεται αυτό;) 

- Τι πρέπει να κάνω δηλαδή; 

- Να αποφεύγεις την υπερκατανάλωση και τα περιττά έξοδα!! 

- Μα αφού έχουμε ύφεση, πέφτει η τιμή της βενζίνης και των προϊόντων. Πέφτει ο πληθωρισμός, αυξάνεται το διαθέσιμο εισόδημα, τα καταστήματα βάζουν αναγκαστικά προσφορές για να ενθαρρυνθεί η κατανάλωση και να επιταχυνθεί η οικονομική ανάπτυξη!! Σε κύκλο δεν πάει; 

- Άσχετο!!! 

(??????????????) 

- Πρέπει να περιορίσεις τα έξοδα σου! 

- Οκ father!! 

- Το απόγευμα που ήσουνα; 

- Εγώ; Εμ, είχα πάει να πάρω κάποια πράγματα για το σπίτι.  

- Μα αφού είπες ότι δε θα έπαιρνες τίποτα’ άλλο προς το παρόν.  

- Ναι; όντως, είπα! 

- Βρήκες τραπεζαρία; 

- Όχι!! Πήγα σε όλα τα καταστήματα, και δεν βρήκα αυτό που θέλω! Άρα θα περιμένω.

- Ε, τι πήρες τότε; 

- Μα βρε μπαμπά, να μην πάρω για το σπίτι ένα ζευγάρι κόκκινες μπότες; Και μωβ γόβες; Καινούριο σπίτι, έτσι θα τ’ αφήσω; Χριστούγεννα έρχονται! 

*********************************************************************

ΥΓ1: Παρακολουθήσατε μια κλασσική σκηνή οικογενειακής συνεννόησης!  

ΥΓ2: Το παρόν blog επιθυμεί να εκφράσει τη βαθιά του ευγνωμοσύνη στην όμορφη καμηλοπάρδαλη που κατάφερε να εντοπίσει τις λέξεις που είχαν δηλωθεί ως αγνοούμενες. 

«Περπατούσα στο δρόμο το ηλιοβασίλεμα, με 2 φίλους. Ξαφνικά, ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα και έγειρα πάνω στο φράκτη, νιώθοντας μια απίστευτη κούραση να με καταβάλλει. Γλώσσες από φωτιά και αίμα απλώθηκαν πάνω στο φιόρδ. Οι φίλοι μου συνέχισαν να περπατούν, ενώ εγώ έμεινα πίσω, να τρέμω από το φόβο μου. Τότε ήταν που άκουσα την εκκωφαντική, ατελείωτη κραυγή της φύσης» 

Edvard Munch, 1893

Νορβηγός ζωγράφος του Εξπρεσιονισμού και ένας από τους ηγέτες του Συμβολισμού.  

Το έργο που βλέπετε στη φωτογραφία συμβολίζει την αγωνία του μοντέρνου ανθρώπου. Το κοιτάω και σκέφτομαι τι θα αισθανόταν ο Munch αν έβλεπε μέχρι πού έχει φτάσει αυτή η αγωνία, τον 21ο αιώνα. Πόσο θα τρόμαζε αν έβλεπε εμάς, τη ζωή μας, την εξέλιξη του πολιτισμού μας; Πιστεύω πως δεν θα άντεχε το θέαμα.  

Κάποια χρόνια μετά την ολοκλήρωση του έργου του, The Frieze of Life, (μια σειρά όπου η Κραυγή αποτελεί τον πρώτο πίνακα) περιέγραψε ο ίδιος την προσωπική του αγωνία πίσω από τον πίνακα: 

«Για αρκετά χρόνια ήμουν σχεδόν τρελός… Ξέρεις τον πίνακα μου «Η Κραυγή»; Είχα φτάσει στα όρια  - η φύση κραύγαζε μέσα στο αίμα μου… Μετά απ’ αυτό, παραιτήθηκα από κάθε ελπίδα να βρω ξανά την αγάπη.» 

Τη πρώτη φορά που συνάντησα τον Munch, ήμουν 20 χρονών, στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης. Με κατάκτησε μέσα σε μια στιγμή. Αγαπημένο μου έργο, «Η Μαντόνα» που με συντροφεύει, από τότε, κάθε μέρα.  

Η εσωτερική του πάλη δεν τελείωσε ποτέ. Το οικογενειακό περιβάλλον που αφομοίωσε στην ψυχή του, δεν του επέτρεψε ποτέ να αισθανθεί ελεύθερος.  Δεν ένιωθε άνετα μέσα στο ρεύμα της ανεξαρτητοποίησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης των γυναικών. Δεν κατάφερε ποτέ να συνδεθεί με μια γυναίκα. Η ερωτική ένταση παρέμεινε γι’ αυτόν, μέχρι το τέλος της ζωής του, ένα άλυτο μυστήριο. Δεν του αρκούσε ποτέ η εμπειρία. Έψαχνε το νόημα της ζωής και προσπαθούσε, για όλα, να καταλάβει γιατί…  

«Στέκεται στη μέση του γεμάτου με καπνό μπαρ και ακούει κάποιους Τσιγγάνους να τραγουδούν για την αγάπη. Τότε είναι που ξαφνικά σκέφτεται: Πρέπει να κάνω κάτι, ν’ αρχίσω κάτι, που θα κτυπήσει τους άλλους με την ίδια δύναμη που κτυπάει τώρα κι εμένα. Δεν μπορεί όμως να είναι ένα τοπίο στο πρωινό φως, ένα τυχαίο γεγονός, ούτε το μπαρ, ούτε άγνωστοι περαστικοί που συναντά κανείς στο δρόμο που δε σημαίνουν τίποτα γι’ αυτόν. Στο μυαλό του έρχεται η εικόνα 2 ανθρώπων. Ένας άντρας και μια γυναίκα στην πιο ιερή στιγμή της ζωής τους. Ένα δυνατό μπράτσο, ένας ηλιοκαμένος λαιμός, και μια νέα γυναίκα να γέρνει το κεφάλι της στο στήθος του. Κλείνει τα μάτια της κι ακούει τα λόγια που ψιθυρίζει ο άντρας μέσα στα μαλλιά της. Εκείνη τη στιγμή, ο άντρας κι η γυναίκα δεν είναι ο εαυτός τους, παρά μόνο ένας κρίκος ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους που ενώνουν μια γενιά με την επόμενη.»  

Πάλεψε με τη Ζωή, την Αγάπη, το Φόβο, το Θάνατο και τη Μελαγχολία.  Και νικήθηκε. Αλήθεια, βγαίνει ποτέ κανείς νικητής μέσα από τέτοιες μάχες;  

Απόψε μοιράζομαι ένα κομμάτι του Munch μαζί σας. Το κομμάτι της Κραυγής». Γιατί, αν και η ιδέα είναι πια 115 χρονών, δεν έπαψε στιγμή να είναι επίκαιρη…  

Στην Ιστορία της Τέχνης, η επίδραση της Κραυγής έχει καταγραφεί ως εξής:

Τα έργα «Whistler’s Mother», «American Gothic», «Μόνα Λίζα» και «Η Κραυγή» έχουν καταφέρει κάτι που τα περισσότερα έργα τέχνης — ανεξάρτητα από την ιστορική τους σημασία, αισθητική ομορφιά, ή χρηματική αξία— δεν έχουν καταφέρει: μεταδίδουν ένα συγκεκριμένο νόημα, σχεδόν αμέσως, σε κάθε θεατή. Αυτά τα ελάχιστα έργα έχουν κάνει, με επιτυχία, τη μετάβαση από το εκλεκτό βασίλειο του μουσείου, στο χώρο της δημοφιλούς κουλτούρας.

ΥΓ.: Αυτά γι' απόψε, δεν ήθελα να σας ζαλίσω με τη φλυαρία μου. Κυριακή, βλέπετε. Κι αυτός ο πίνακας λέει από μόνος του πολλά. Καλή σας νύχτα και σας εύχομαι μια εβδομάδα γεμάτη με ό,τι επιθυμείτε.

Παρακολουθώ κι απόψε το φεγγάρι ν’ ανατέλλει πάνω από μια πόλη που πνίγεται. Πνίγεται από τη ρύπανση, τα κατασκευαστικά έργα, τα πυκνά κτίρια. Πνίγεται στο άγχος, στην ίδια της την προσπάθεια να αναπτυχθεί και να προοδεύσει. Ψάχνει τρόπους να γίνει ευρωπαϊκή, διεθνές επιχειρηματικό κέντρο, πολιτιστικό κέντρο, κέντρο υπηρεσιών. Να κερδίσει τη Eurovision, να πάρει χρυσό στους Ολυμπιακούς, σημαιάκια από την Unesco, βραβεία από δεξιά κι αριστερά. Μπουλντόζες, σκόνη, χώματα και καυσαέρια.

Ν’ αγαπήσει και ν’ αποδεκτεί τους ανθρώπους; Μάλλον το ξέχασε! Ένας αργός κι επώδυνος θάνατος της μεσογειακής, ανθρωποκεντρικής κουλτούρας. Που ήξερε να νοιάζεται για τους άλλους, να μαζεύει την οικογένεια γύρω από το τραπέζι, που μπορούσε να αφιερώσει μια ώρα για ν’ ακούσει τον πόνο του άλλου.

Τώρα ο καθένας τρώει ό,τι και όποτε μπορεί, και δεν κάθεται ν’ ακούσει ιστορίες για συγγενείς και φίλους. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί μόνος του να λύσει τα προβλήματα του, δεν πρέπει ν’ ανακατευόμαστε στις ζωές των άλλων! Άσε που δεν έχουμε χρόνο ν’ ακούμε ιστορίες γι’ αγρίους, μας φτάνουν τα δικά μας!

Παρακολουθώ και τους ανθρώπους της να οδηγούν, ν’ αγανακτούν όταν κολλάνε στην κίνηση, να τρέχουν, να δουλεύουν, να μορφώνονται και να επιμορφώνονται, να ψωνίζουν, να χαλαρώνουν τα βράδια με στυλ. Προσπαθούν να αναβαθμίσουν την εμφάνιση τους, τα προσόντα τους, τις καριέρες τους, το εισόδημα τους, τ’ αυτοκίνητα τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, ακόμα και τους συντρόφους τους.

Όλοι στους δρόμους, όλοι στο τρέξιμο. Κι αν καταφέρεις ν’ ανέβεις λίγο πιο ψηλά, θα δεις και το χάσμα των γενεών κάτω απ’ τα πόδια σου, να παραμένει απελπιστικά αγεφύρωτο.

Από τη μια, η γενιά που το ξεκίνημά της μάτωσε από την Τουρκική εισβολή και ο πόλεμος σημάδεψε για πάντα τη μελλοντική της πορεία. Άντρες και γυναίκες που κατάλαβαν νωρίς ότι ανά πάσα στιγμή ο άνθρωπος μπορεί να τα χάσει όλα. Το σπίτι του, τη δουλειά του, αγαπημένα του πρόσωπα. Μπορεί, οποιαδήποτε στιγμή να χρειαστεί ν’ αρχίσει μια καινούρια ζωή κάπου άλλου. Κι όχι επειδή το διάλεξε, αλλά επειδή τον αναγκάζουν κάποιοι άλλοι, με τη βία. Η μόνη τους έγνοια ήταν να ορθοποδήσουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή και τη χώρα τους. Να μάθουν να ζουν με τα χαλάσματα σε μισή πατρίδα. Και τα έδωσαν όλα. Να τελειώσουν τις σπουδές τους (μερικοί) να αποκατασταθούν επαγγελματικά (όλοι) και να φροντίσουν την οικογένεια τους. Ιδιαίτερα τα παιδιά τους, στα οποία αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους.

Κι από την άλλη εμείς. Που δεχτήκαμε όλες τις οδηγίες, όλα τα «πρέπει» και τα «μη», την αγάπη, την υπερπροστασία και τη φροντίδα. Την έγνοια που έχουν, να μη δυσκολευτούμε ποτέ, να μην πονέσουμε, να μη μας λείψει τίποτα.

Και την πίεση. Κουβαλάμε όλοι τρελά όνειρα και φιλοδοξίες. Μερικά είναι δικά μας, μερικά όχι. Πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι, και να φαινόμαστε κιόλας. Με προσόντα κι εφόδια, αυτοκίνητα κι εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας. Από τα γυμναστήρια (άκου φέτες!), στα μαθήματα χορού και ξένων γλωσσών για ν’ αντεπεξέλθουμε στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, και μετά την ανακάλυψη του Μάρκου Παγδατή, στα γήπεδα του τένις.

Τον καφέ τον πίνουμε σε φλιτζάνια που γράφουν πάνω Coffee, Café, Latte, Caffe, Espresso, Cappuccino έτσι ώστε να μην χωράει παρεξήγηση ως προς τις προθέσεις μας απέναντι στο φλιτζάνι. Και δε χωράνε παρεξηγήσεις για τις προθέσεις μας απέναντι στους άλλους.

«Πότε μπορούμε να βρεθούμε;» «Όχι σήμερα, έχω δουλειά, αύριο έχω μάθημα, έχω να παραδώσω μελέτη, να κάνω παρουσίαση στην εταιρεία, να ετοιμάσω μια προσφορά.» «Μεθαύριο;» «Μπα, έχω ραντεβού σε αισθητικό, κομμωτήριο». «Την άλλη βδομάδα;» «Σόρρυ, δεν μπορώ, έχω διάβασμα, δίνω εξετάσεις». «Απόψε;» «Έχω να πάω σε γάμο, σε εγκαίνια καταστήματος, θες να έρθεις;» «Τον άλλο μήνα;» «Φεύγω για Λονδίνο, Αθήνα, Βρυξέλλες, Παρίσι, Ρίγα…»

Κι αν μας ρωτήσει κανείς:

Από πού κατάγεστε; Έεεε……

Και που πάτε, ξέρετε; (Ακόμα ένα εεεε μήπως;)

Πότε θα βρεθούμε;

ΠΟΤΕ!

Πότε θα μάθουμε να επικοινωνούμε;

Ποτέ!

Πότε θα καταλάβουμε πως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πλέουμε σε μια θάλασσα χωρίς πυξίδα;

Ποτέ;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως η μόνη πραγματική ανάγκη που έχουμε είναι ν’ αγαπήσουμε, να δοθούμε, να ζήσουμε την κάθε μας μέρα για κάποιον άλλον; Όλα τ’ άλλα που με τόσο πάθος κι αφοσίωση τρέχουμε κάθε μέρα, μας πίνουν το αίμα και δεν μας δίνουν τίποτα.

Με άλλα λόγια, η πόλη που βλέπετε στη φωτογραφία, αν και μου άρεσε πάντα, τελευταία άρχισε να με βαραίνει. Νιώθω τη γεύση της μόλυνσης της στο λαιμό μου, ξέρω πως περνά λίγο λίγο στους πνεύμονες μου. Δηλητήριο. Αισθάνομαι πως το άγχος της κυριεύει κι εμένα, η κούραση της κάθεται στο δέρμα μου, και το χειρότερο; η μοναξιά της μου πλακώνει την ψυχή.

Κυρία δημαρχίνα, μ’ ακούς; Η πόλη σου είναι μια μαύρη τρύπα που ρουφά τα πνεύματα των ανθρώπων της. Χρειάζεται ένα πνεύμονα για να μπορέσει ν’ ανασάνει, μια παύση, λίγο νερό και λίγο πράσινο. Για να μπορέσουμε να πάρουμε κι εμείς μια βαθιά ανάσα. Να αναζητήσουμε την πιο ανθρώπινη πλευρά μας. Αλλιώς, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας κλειδωμένοι στο μικρό μας εαυτό...

Καλή σου μέρα, πώς σε βρίσκει αυτό το πρωινό της Πέμπτης; Πιθανόν να κάθεσαι στο γραφείο σου και να με διαβάζεις για ένα χαλαρωτικό διάλειμμα. Ή να την έχεις αράξει στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού σου, και να έχεις κλείσει έξω τον αέρα, το άγχος και τα τρεχάματα της πόλης. Μπορεί, πάλι να κάθεσαι στο πανεπιστήμιο, ή σε κάποιο ιντερνέτ καφέ. Ό,τι και να κάνεις, με παρέα ή χωρίς, το πιθανότερο είναι ότι δίπλα σου, ή στο αριστερό σου χέρι βρίσκεται ένα φλιτζάνι καφές. Caldo που αχνίζει μιας κι έχουμε μπει για τα καλά στο φθινόπωρο, ή , fredo σε περίπτωση που δεν αφήνεις εύκολα το καλοκαίρι να φύγει απ’ τα χέρια σου.  

Το ρόφημα που διεγείρει τα πάθη, ανοίγει τα πνεύματα και προκαλεί εγρήγορση σ’ όλες τις λειτουργίες του οργανισμού έχει γίνει πλέον απαραίτητο για όλο τον πλανήτη. Ξεκινάμε τη μέρα μας μ’ έναν καφέ, και πολλές φορές, μας είναι αδύνατον να τη συνεχίσουμε χωρίς αυτόν. 

Αλήθεια, δε σε ρώτησα, τι προτιμάς; Καφέ αράμπικα ή καφέ ρομπούστα; Γαλλικό ή Ιταλικό καβούρδισμα; Στιγμιαίο ή φίλτρου ή παραδοσιακό; Java, mocha ή μήπως espresso; Ζάχαρη, γάλα, ή αφρόγαλα; Με γεύση βανίλια, φουντούκι, καραμέλα ή οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στην αγορά; Προσωπικά, δεν πλησιάζω σε τέτοιες χημικές ενώσεις, προτιμώ ο καφές που πίνω να έχει γεύση καφέ!   

Αναρωτήθηκες ποτέ τι επεξεργασία χρειάζεται ο καφές για να γίνει ντεκαφεινε; Ποια είναι η χώρα παραγωγής της αγαπημένης σου μάρκας; Που γίνεται η διαλογή των καρπών, το καβούρδισμα, το άλεσμα, η εκχύλιση; Αν πίνεις καφέ φίλτρου, τότε η διαδικασία σταματάει εδώ, και αναλαμβάνει η καφετιέρα σου να κάνει τα υπόλοιπα. Αν προτιμάς τον στιγμιαίο καφέ, τότε η επεξεργασία συνεχίζεται με το στέγνωμα, τη συσσώρευση και τον αρωματισμό.  

Ήξερες ότι η ποιότητα και η γεύση αλλάζει ανάλογα με την εποχή, το κλίμα, τη χώρα, ακόμα και με τη σοδιά; Τι διαλέγεις συνήθως; καφέ βιολογικό, δίκαιου εμπορίου, ή μήπως καφέ που έχει καλλιεργηθεί στη σκιά;  

Ομολογουμένως είναι δύσκολο να έχεις όλες αυτές τις πληροφορίες όταν επιλέγεις ένα κουτί καφέ στο σουπερμάρκετ, ή όταν παραγγέλλεις καφέ στη δουλειά ή οπουδήποτε αλλού.  

Και δεν είναι μόνο αυτά. Πολλά τα μυστικά που περιέχονται στο αγαπημένο ρόφημα όλων των κοινωνιών που συνδυάζουν μαζί με τον καφέ, θορυβώδη υπερδιέγερση ή την αμπελοφιλοσοφία του τίποτα.  

Ο καφές με τις πρωινές και απογευματινές τελετουργίες που τον συνοδεύουν ενώνουν τους ανθρώπους και τους πολιτισμούς, αποκαλύπτουν μυστικά, κλείνουν συμφωνίες και (γιατί να μην το πούμε κι αυτό) δείχνουν και τα μελλούμενα: ταξίδια, λεφτά, βέρες και πόρτες που θα ανοίξεις και θα κλείσεις.

Εμένα, για παράδειγμα μου 'πανε πριν 7 χρόνια ότι θ’ ανέβω τρία σκαλιά και μετά κάτι σπουδαίο θα γίνει. Μάλλον πρόκειται για παρεξήγηση, γιατί, από τότε, έχω ανέβει άπειρα σκαλιά, αλλά δεν είδα τίποτα. Νομίζω πρέπει να ξαναπάω να το ξεκαθαρίσω το θέμα.   

Εκτός όμως από τις κρυφές μας επιθυμίες και τους φανερούς μας φόβους, το φλιτζάνι μπορεί να μας αποκαλύψει πολλά άλλα πράγματα. Για ρίξε μια μάτια στο δικό σου! Βλέπεις την ιστορία του κόσμου να ζωντανεύει μπροστά σου; Ο καφές μπορεί να είναι το ποτό που συνδέει τους ανθρώπους, αλλά σαν εμπόρευμα, έχει γίνει  η αφορμή για πολέμους, πολιτική και θρησκευτική προπαγάνδα, απαγορεύσεις και διαμαρτυρίες, καταπίεση, καταδίωξη, αγώνες για ανεξαρτησία και την καταστροφή. Όχι μόνο την καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά ολόκληρων τοπικών κοινωνιών και οικονομιών.    

Πέραν, δηλαδή, της κοινωνικής και πολιτισμικής αξίας που έχει ο καφές, είναι και το δεύτερο πολυτιμότερο αγαθό στο διεθνές εμπόριο, μετά το πετρέλαιο. Ξαφνιάστηκες; Δε θα 'πρεπε. Το συνολικό, παγκόσμιο εισόδημα που προκύπτει από το εμπόριο του καφέ, ανέρχεται στα $55 δις το χρόνο.  

Απ’ αυτά, μόνο τα $7δις, δηλαδή, το 13% θα φτάσει στις χώρες παραγωγής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το τελευταίο πράγμα που θα βρεις στις εμπορικές συναλλαγές είναι η ισότητα.  

Συνεχίζω: η ανακάλυψη των μυστικών δυνάμεων του καφεόδεντρου, έγινε από τις κατσίκες του νεαρού βοσκού Kaldi στην Αιθιοπία το 850 ΜΜ. Στην αρχή ήταν φαγώσιμο, μετά έγινε φάρμακο, τέλος, ποτό, που μια χαρά μπορούσε να αντικαταστήσει το αλκοόλ. Η εξάπλωση του Ισλάμ συνοδεύτηκε από την εξάπλωση του καφέ. Στην Ευρώπη ήρθε με τους πρέσβεις και τους εξερευνητές των Αραβικών περιοχών, και σε όλες τις σημαντικές επαναστάσεις (Βιομηχανική, Αμερικανική, Γαλλική, των Σουφραζέτων, των φοιτητών του Μάη του ’68), ο καφές μπορεί να περηφανευτεί πως έπαιξε σημαντικό ρόλο.  

Τα καφενεία, έχουν τη δική τους ιστορία, μια και ήταν ο δημόσιος χώρος στον οποίο διαμορφωνόταν η κοινή γνώμη, οργανώνονταν και ξεσπούσαν επαναστάσεις και συναντιούνταν οι διανοούμενοι της κάθε κοινωνίας. Μάλιστα αποδείχτηκαν χρήσιμα, διότι, αντίθετα με τις μπυραρίες, κατάφεραν να κρατήσουν τους άντρες ξεμέθυστους, προς μεγάλη χαρά των γυναικών, οι οποίες εύλογα διαμαρτύρονταν!!   

Τώρα θα μου πεις, καλές είναι όλες αυτές οι ιστοριούλες, αλλά γιατί πρέπει να τις ξέρουμε και τι ακριβώς θα ’πρεπε να μας προβληματίσει; Άσε που δεν έχουν τέλος, και δεν μπορούμε να καθίσουμε εδώ μια αιωνιότητα να τις λέμε! 

Αυτό που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις, είναι «το παράδοξο του καφέ». Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται στα οικονομικά του καφέ για να περιγράψει το φαινόμενο κατά το οποίο η τιμή ενός φλιτζανιού καφέ για τους καταναλωτές όλο και ανεβαίνει, ενώ η τιμή πώλησης του γεωργικού προϊόντος του καφέ, βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών.

Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι η πρόσθετη αξία δημιουργείται στα στάδια της επεξεργασίας, και όχι στο στάδιο της καλλιέργειας των καφεόδεντρων και του μαζέματος των κόκκων του καφέ.  

Είναι και το ότι το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα αναγκάζει τους καφεογεωργούς να πουλάνε τη σοδιά τους στους γίγαντες που ελέγχουν το 50% της αγοράς (Proctor&Gamble, Kraft Foods, Nestle, και Sara Lee) σε τιμή χαμηλότερη του κόστους παραγωγής, με αποτέλεσμα να μην έχουν λεφτά για να μπορέσουν να επιβιώσουν και ν’ αγοράσουν σπόρους για την επομένη χρονιά. Πώς και γιατί; Μεγάλη ιστορία, αν σ’ ενδιαφέρει μπορούμε να την πούμε μια άλλη φορά, δεν θέλω να σε κουράσω με τη φλυαρία μου. 

Όχι, φυσικά και δεν μπορείς ν’ αλλάξεις εσύ την τροχιά της παγκόσμιας κατανάλωσης ή τον καταμερισμό των κερδών από το εμπόριο του καφέ. Δεν στο ζητάει κανείς, και θα ήταν παράλογο να πίστευες ότι θα μπορούσες. Άλλωστε, το δικό σου φλιτζάνι είναι ένα από τα 2.5 δισεκατομμύρια φλιτζάνια που θα αδειάσουν στον κόσμο σήμερα.   

Το μόνο που σου ζητάω, είναι, την επόμενη φορά που θα αγοράσεις καφέ, να σκεφτείς ότι μια από τις μικρές, καθημερινές σου επιλογές, μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στη ζωή κάποιων ανθρώπων που ζουν πολύ μακριά από σένα και δεν έχουν τίποτα! Το χειρότερο είναι ότι, κάθε προσπάθεια που καταβάλλουν για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους και το μέλλον των παιδιών τους, πέφτει στο κενό. 

Και δεν μπορείς να μου πεις πως εμείς οι δυο δεν συμβάλλουμε κάθε μέρα σ’ αυτό το φαύλο κύκλο της φτώχειας και της καταστροφής... 

Θα μπορούσα να γράψω  για διάφορα θέματα που με απασχολούν αυτό τον καιρό:

Τον πόλεμο που, τάχα, τελείωσε στη Γεωργία και τον διπλωματικό πόλεμο που άρχισε μεταξύ των σκουριασμένων Μεγάλων Δυνάμεων. Τη δήλωση του Ρώσου Προέδρου ότι δεν τον πειράζει να αρχίσει ακόμα ένας ψυχρός πόλεμος (ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΕΜΑΣ, DA?), την Κοντολίζα που τρέχει και δε φτάνει στου Καύκασου τα όρη, και κάτι κράτη playmobil, και πάει λέγοντας.

Θα μπορούσα να γράψω ακόμα και για την τιμή πώλησης της βενζίνης στη Βενεζουέλα που κυμαίνεται γύρω στα 3.2 σεντ του δολαρίου (κάτι σεντ του ευρώ δηλαδή) χάριν στον αγαπημένο μας Hugo Chavez, οποίος είχε την ιδέα να εθνικοποιήσει τη πετρελαιοβιομηχανία (Θωμά είσαι σπίτι; Ξέχνα τη Hawaii, πάμε στο Maracaibo!)

Ακόμα και το επικείμενο σχίσμα της Αγγλικανικής Εκκλησίας μου έχει τραβήξει την προσοχή.

Αλλά θα τ’ αφήσουμε αυτά για την ώρα. Δώστε λίγη προσοχή εδώ παρακαλώ:

Raqs sharqi 

Αραβική ονομασία του αρχαιοτέρου κοινωνικού χορού στην παγκόσμια ιστορία. Χορός, πολιτισμικό χαρακτηριστικό, σήμα κατατεθέν της Βορείου Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής.

Οριεντάλ.

 Ο όρος αυτός δεν περιγράφει ένα είδος χορού. Είναι μια αναφορά σε μια μαγική συνταγή, που ανακατεύει πολλούς πολιτισμούς με τις μουσικές και τα τραγούδια τους, τις χορευτικές ικανότητες πολλών εθνικοτήτων, χωρίς να αφήνει έξω μπαχαρικά, μυρωδιές και χρώματα.

Όποιος έχει αποπειραθεί να χορέψει, κι έχει καταφέρει, έστω για ένα λεπτό να χαθεί στον ήχο των κρουστών, να κλείσει τα μάτια και ν’ ακολουθήσει τη διαδρομή που το κορμί χαράζει από μόνο του, τότε ξέρει πως πρόκειται για μια εμπειρία μοναδική, απελευθερωτική. Μια εσωτερική διεργασία με σκοπό την έκφραση συναισθημάτων. Άσχετα με το ταλέντο ή τις τεχνικές δεξιότητες στο αντικείμενο. Το αποτέλεσμα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Ο κάθε μουσικός παίζει και τραγουδάει τους καημούς του στη δική του γλώσσα και στο δικό του ρυθμό. Και ο κάθε χορευτής και η κάθε χορεύτρια ενώνεται με τους ήχους, αφήνοντας τη δύναμη του κορμιού να κυριαρχήσει. Οι πιο διάσημοι χορευτές και χορεύτριες είναι αυτοί που καταφέρνουν να εσωτερικεύσουν το συναίσθημα που διοχετεύει το τραγούδι ή η μουσική, και να το αποδώσουν με το χορό. 

Η ιστορία του χορού Οριεντάλ είναι μεγάλη και οι αναφορές για την γέννηση του είναι συγκρουόμενες. Το «raqs sharqi»  που σημαίνει «ανατολίτικος χορός», γεννήθηκε στην Αίγυπτο και αναφέρεται στο θεατρικό στυλ χορού που βλέπουμε σε παραστάσεις στα νυχτερινά κέντρα και στην τηλεόραση. Οι δραματικές χορογραφίες και οι αποκαλυπτικές στολές με τα πετράδια ξεκίνησαν από το νυχτερινό club της Badia Mansabny τη δεκαετία του 1930, σε ανταπόκριση της ζήτησης του τουριστικού ρεύματος που προερχόταν από τη Δύση.

Αυτό που πολύς κόσμος πιστεύει, ότι δηλαδή, το Οριεντάλ είναι ο χορός που χόρευαν οι σκλάβες στα χαρέμια για να αποπλανήσουν το Σουλτάνο είναι μύθος. Στην Ανατολή, το χαρέμι είναι ο χώρος των γυναικών, και όσες χορεύουν, το κάνουν σε στενό οικογενειακό και γυναικείο κύκλο με ύφασμα να καλύπτει όλο τους το σώμα. Αλλιώς κινδυνεύουν με λιθοβολισμό μέχρι θανάτου.

Τα πόδια, τα χέρια, οι ώμοι και οι κοιλιές αποκαλύφθηκαν πρώτα στη φαντασία των ζωγράφων του Οριενταλισμού το 18ο και 19ο αιώνα, και αργότερα στις ταινίες του Hollywood. Η κοσμοπολίτικη Ανατολή, όπως ήταν η Αίγυπτος στη μεσοπολεμική περίοδο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ζωντανέψει τη φαντασίωση αυτή, με το αζημίωτο βέβαια.  

Πριν η Ανατολή και η Δύση δεθούν στο μείγμα που ξέρουμε σήμερα, ο κόσμος χόρευε «raqs baladi» (παραδοσιακός χορός) στους γάμους και στα πανηγύρια. Raqs baladi χορεύουν όλοι ανεξαιρέτως, αφού ο χορός είναι μέσα στην κοινωνική εκπαίδευση όλων των ανατολίτικων κοινωνιών. Στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια το λένε «tsiftetelli». Σεμνά όμως, έτσι; 

Το raqs sharqi αναπτύχθηκε σχετικά πρόσφατα. Υπάρχουν τόσα είδη χορού Οριεντάλ όσοι και χορευτές. Δεν υπερβάλλω. Κάθε επαγγελματίας χορευτής και χορεύτρια προσπαθεί να αναπτύξει το δικό του/της στυλ, να ξεχωρίσει και να γίνει έτσι περιζήτητος ή περιζήτητη. Στόχος τους είναι να βγάλουν οι ίδιοι μια «κίνηση υπογραφή», κάτι διαφορετικό που θα τους ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Την «κίνηση υπογραφή» δεν τη μοιράζονται ποτέ, ούτε καν με τους μαθητές τους.   

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τις μορφές του Οριεντάλ και τη σημασία τους. 

Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη γωνιά του θέματος που προκαλεί: τους άντρες χορευτές!

Τους βλέπουμε τα τελευταία χρόνια με αυξανόμενη συχνότητα, να παρουσιάζουν δύσκολες χορογραφίες  raqs sharqi, τρελές κινήσεις της κοιλιάς, απίστευτα κύματα σώματος και ατελείωτα shimmy. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το αντρικό κορμί έχει περισσότερους μύες, δυνατότερες αντοχές και είναι ικανό να εκτελεί πιο έντονες κινήσεις από το γυναικείο. Έτσι πολλές φορές, οι άντρες χορευτές έχουν πιο εντυπωσιακή τεχνική από τις γυναίκες.

Όμως, συνήθως, η αντίδραση του κοινού που παρακολουθεί, ιδιαίτερα αν δεν είναι μυημένο στις τεχνικές απαιτήσεις του Οριεντάλ, είναι αρνητική. Και, ας μου επιτραπεί να το πω, δικαιολογημένη. 

Όχι επειδή οι άντρες δεν πρέπει να χορεύουν. Αντίθετα. Υπάρχει παράδοση αντρικών χορών που χορεύονται με αντρικό στυλ, φιγούρες και στολές. Αυτό όμως που προκαλεί και ξενίζει, είναι το γεγονός ότι σήμερα, πολλοί χορευτές, κυρίως Δυτικής προέλευσης χορεύουν στο γυναικείο στυλ και προωθούν τους εαυτούς τους με τον ίδιο τρόπο που προωθούνται οι χορεύτριες Οριεντάλ. Με παρόμοιες στολές και θεατρικότητα κάνουν καριέρα στα νυχτερινά κέντρα και στα DVD.

Αυτό το ρεύμα ξεκίνησε στη δεκαετία του 1960 στην Αμερική, στα πλαίσια μιας κοινωνικής επανάστασης που καλλιεργούσε την ελευθερία έκφρασης του ατόμου, την κατάργηση των ταμπού και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Αυτή είναι η πολιτισμική πρόοδος που ακλουθούν πολλές κοινωνίες, από τότε, με διαφορετικές ταχύτητες. 

Δεν είναι ότι οι άντρες δεν έχουν ρόλο να παίξουν στο raqs sharqi. Μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί εκπαιδευτές και ιστορικοί του χορού. Έχω κάνει μαθήματα χορού με άντρα δάσκαλο, ο οποίος έχει γράψει το μοναδικό ακαδημαϊκό βιβλίο για το χορό Οριεντάλ. Πρόκειται για ένα αξιόλογο άνθρωπο τον οποίο θαυμάζω πραγματικά για τις γνώσεις του και για το κουράγιο του ν’ ακολουθήσει ένα τόσο δύσκολο δρόμο. Μαζί του έχω μάθει πολλά και ωραία πράγματα (όπως βλέπετε). Αυτό όμως δεν τον κάνει χορευτή της σκηνής. 

Δε θέλω να θίξω κανέναν που δουλεύει για να καλλιεργήσει ένα ταλέντο του, ή που ασχολείται με κάτι που αγαπάει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι, όταν βλέπω άντρες να χορεύουν Οριεντάλ στο θεατρικό, γυναικείο στυλ, δεν νιώθω πολύ καλά. Κάτι με χαλάει, και ζητώ συγγνώμη που το λέω. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είμαι  κλασσικού τύπου σοκολάτα. 

Μια άλλη φορά θα σας πω και την ιστορία των Qaina, των πολυταλαντούχων σκλάβων χορευτριών που κατάφεραν να  εξαπλώσουν την τέχνη τους από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη. Θα τις βρείτε και στα «Παραμύθια 1001 νύχτες». 

Ελπίζω να σας ταξίδεψα λιγάκι σήμερα…

Με αφορμή το ποστ της Πανδώρας με τίτλο «γράφω, γράφεις, γράφουμε», παίρνω την ευκαιρία να εκφραστώ σ’ ένα θέμα που με απασχολεί και ν’ απαντήσω σε όλους όσοι με αυτοπεποίθηση μας λένε να ξεκολλήσουμε από τους υπολογιστές και να αποκτήσουμε «πραγματική ζωή» (real life, που λένε και στα χωριά). Μας βάζουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι «μεγάλοι» και οι «σοφοί» και αποφασίζουν ότι είμαστε ένοχοι για χίλια πράγματα, λες και κουβαλάμε το decadence της κοινωνίας στα στιβαρά μας μπράτσα!   

Παρόλο που οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές δεν είναι μέλη του ΜΗ και δε θα διαβάσουν ποτέ το ποστ μου, θα παρουσιάσω τη θέση της Yπεράσπισης. Έχω υποχρέωση να το κάνω, απέναντι στην εποχή μου και τα μύρια όσα μας προσφέρει. Άρα:   

Ένσταση κύριε Πρόεδρε! 

Διαμαρτύρομαι εντονότατα για την επίθεση της Εισαγγελίας προς τους κατηγορούμενα μέλη της κοινωνίας της πληροφορίας και των τηλεπικοινωνιών. 

Μας κατηγορείτε όλους ότι μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες των κινητών και των υπολογιστών μας, ότι δεν ξέρουμε να έρθουμε κοντά ο ένας τον άλλον, ότι συνηθίσαμε να ερωτευόμαστε εκ του ασφαλούς χωρίς να πληγωθούμε κι εύκολα εκφράζουμε όλων των ειδών τις υπερβολές μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε face-to-face, κι ότι δεσμευόμαστε και χωρίζουμε στο άψε-σβησε μ’ ένα sms.  

Λέτε πως χάθηκε η ειλικρίνεια και η πραγματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αναρωτιέμαι πότε υπήρξε! Τις δεκαετίες που όλος ο πλανήτης χάζευε παθητικά στην τηλεόραση κι άκουγε ό,τι έπαιζε το ραδιόφωνο; Πιο πριν;  Πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Που η ζωή περιοριζόταν στις γεωγραφικές συντεταγμένες μιας πόλης, ενός χωριού; Που οι άντρες και οι γυναίκες ζούσαν ξεχωριστά τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο; Που κανένας, ο οποίος για οποιοδήποτε λόγο ήταν περιθωριοποιημένος, δεν είχε ελπίδα για αγάπη και για κοινωνική ζωή;  

 Η Πανδώρα αναρωτιέται αν ένας διάλογος μέσω πληκτρολογίου αποτελεί πραγματική συνεννόηση ή θλιβερό διάλογο με τη μοναξιά. Κι εγώ, με τη σειρά μου, αναρωτιέμαι, αν, χωρίς πληκτρολόγιο, υπάρχει καλύτερη συνεννόηση και λιγότερο θλιβερή μοναξιά.   

Μια ματιά στις ρίζες των ανθρώπινων σχέσεων δείχνει πώς φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα έλλειψης επικοινωνίας. Δεν είναι καινούριο φρούτο η μοναξιά μέσα στη συντροφιά και στην οικογένεια, ούτε παράγωγο των πληκτρολογίων. Είναι παμπάλαιο φαινόμενο, από τότε που οι άνθρωποι ήταν μόνο 2 και δεν κατάφεραν να καθορίσουν μαζί το ρόλο που θα έπαιζε το μήλο στη ζωή τους. Ακόμα και τότε χρειάστηκε η παρέμβαση του φιδιού για να μπουν τα πράγματα σε μια σωστή πορεία.   

Ως εκ τούτου, το  δριμύ κατηγορώ που εξαπολύεται εναντίον της εξ’ αποστάσεως επικοινωνίας είναι  τελείως αβάσιμο και άδικο κύριοι Δικαστές.   

Ήταν δυνατόν προηγουμένως να γνωρίσεις άτομα έξω από το επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό σου περιβάλλον και να συνδεθείς μαζί τους; να κρατάς συνεχή επαφή με την οικογένεια και τους φίλους σου που ζουν σ’ άλλες χώρες; να βλέπεις φωτογραφίες των παιδιών τους που μεγαλώνουν; να ξέρεις τι κάνουν οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές και οι συμπαθητικοί συνάδελφοι που γνώρισες σ’ ένα συνέδριο; να γνωρίζεις ενδιαφέροντα πρόσωπα του αντίθετου φύλου; να πεις τον πόνο σου σ’ ένα άγνωστο που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα χωρίς να σε κρίνει; και χωρίς μετά να πάει να πει τι έχεις στη θεία σου, που θα το πει στη γειτόνισσα, η οποία θα το πει στη διπλανή της στην εκκλησία, και πριν προλάβεις να πεις «cyberspace» ο πόνος σου θα είναι πρώτο θέμα στο καφενείο και θα καλεστεί ιατροσυμβούλιο για την εξέταση της περίπτωσης σου; 

Οι διαδικτυακές και κινητές τηλεπικοινωνίες σπάνε τα φράγματα της ηλικίας, της εθνικότητας, της κοινωνικοοικονομικής τάξης, του φύλου, της μόρφωσης. Αυτό δεν είναι επαναστατικό; Αποτελούν μέρος της ζωής μας. Και είναι τόσο πραγματικό όσο είναι και οτιδήποτε άλλο. Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό; 

Υπό το φως των πιο πάνω

η Υπεράσπιση επιμένει ότι, δεν είναι καθόλου επιλήψιμο να επιδιώκει κανείς επαφή με άλλους ανθρώπους και άλλα μέρη μέσω των επικοινωνιακών  τεχνολογιών (Information Communication Technologies). Ούτε και η εισβολή τους στην καθημερινότητά μας κάνει κακό. Αντίθετα. Ανοίγει ορίζοντες.    

Είμαι κι εγώ παιδί του Napster, και πολύ περήφανη γι αυτό. Ήμουν εκεί όταν άνοιξε η πρώτη πόρτα του file sharing και του chat στο ICQ και αργότερα στο msn. Δε θεωρώ ότι ο χρόνος που περνάει κανείς μπροστά από τον υπολογιστή είναι χαμένος. Αντίθετα. Παίρνει μια γεύση απ’ όλα όσα έχει να προσφέρει αυτός ο ταλαιπωρημένος πλανήτης.  

Κύριε Πρόεδρε, 

Είμαι ευγνώμων που μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την παγκόσμια τρέλα της επικοινωνίας κι έχω φίλους και γνωστούς που δε με ξεχνούν σε πολλές κουκκίδες του παγκόσμιου χάρτη. Μπορώ να διατηρώ επαφή με όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στις σπουδές μου, σε δουλειά και στα ταξίδια μου.  

Ευγνώμων γιατί, ποτέ να μην ξεχνάτε ότι δεν αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, εφόσον κάποιος πρέπει να διαθέτει μόρφωση, τεχνική κατάρτιση, γνώσεις σε ξένες γλώσσες, δεκτικότητα, και μαθησιακή ικανότητα. Έτσι κτίζεται η πολυπολιτισμική παιδεία. Και φυσικά λεφτά για να αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό. Το να μπορεί κανείς να γνωρίζει τον κόσμο χωρίς απαραίτητα να ταξιδεύει είναι μεγάλο προνόμιο. 

Συμπέρασμα: 

Το «σ’ αγαπώ» από μια ζεστή φωνή που μιλάει στην καρδιά και το άγγιγμα ενός χεριού είναι λαχείο. Το πετυχαίνουν οι τυχεροί σε ανύποπτο χρόνο από άγνωστο δρομολόγιο. Οι υπόλοιποι, το ψάχνουμε μέχρι η τύχη να μας κτυπήσει την πόρτα. Και αν τα μέσα γι’ αυτό το ψάξιμο αυξάνονται σε ποσότητα και ποικιλία και εισβάλλουν στη ζωή μας δημιουργώντας εξαρτήσεις, δεν μπορούν ποτέ να είναι υπεύθυνα για την ατυχία μας.  

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω στο Δικαστήριο ότι η σωστή χρήση ή κατάχρηση της τεχνολογίας επαφίεται στον κάθε ενήλικα ο οποίος παραμένει πάντα υπεύθυνος για τις επιλογές του. Όσο για τα παιδιά, αφήστε τα ήσυχα. Βρίσκουν μόνα τους το δρόμο τους.

Η Υπεράσπιση ξεκουράζεται (The Defence rests που λένε και στο Law and Order). 

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. 

Τάδε Έφη
Chocolathustra   

ΤΩΡΑ ΘΥΜΩΣΑ!! 

Είμαι γενικά ψύχραιμη σοκολάτα, δεν θυμώνω εύκολα και συνυπάρχω μια χαρά με τις βανίλιες, τις φράουλες, ακόμα και τους ανανάδες.

Αλλά

Είναι κάποια πράγματα

 που με κάνουν έξω φρενών («με βγάζουν απ’ τα ρούχα μου» ήθελε να πει, αλλά το άλλαξε τελευταία στιγμή για να μην δημιουργήσει ανεξέλεγκτες προσδοκίες) και γίνομαι επικίνδυνη. 

Σκηνή 1: 

Η πληροφορία που ακολουθεί δεν προέρχεται από εφημερίδα, δελτίο ειδήσεων ή το ιντερνέτ. Προέρχεται από αυτόπτη μαρτυρία. Πάμε λοιπόν:

Υπάλληλοι γνωστού πολυκαταστήματος στο κέντρο της Λευκωσίας, αφού κλείσει το κατάστημα, όπως αναμένεται, καθαρίζουν και πετάνε τα άχρηστα του καταστήματος στους κάδους σκουπιδιών που βρίσκονται έξω στο χώρο στάθμευσης. (απέναντι από το σπίτι του αυτόπτη μαρτύρα που αναφέρεται πιο πάνω, κι έχει δει το θέαμα ουκ ολίγες φορές). Εκτός από τα φαγώσιμα τα οποία χαλάνε, πετάνε και οτιδήποτε ανήκει σε παλιό στοκ, και δεν πουλιέται πλέον. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, καλλυντικά και είδη για το σπίτι.

Αλλά

Δεν τα πετάνε απλώς.

Όοοοχι!!

Πρώτα

παίρνουν ψαλίδια, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ και μετά τα πετάνε.

Γιατί;

Για να μην τα πάρει κανένα φτωχό (ντόπιο ή αλλοδαπό) πλάσμα που τα έχει ανάγκη και τα χρησιμοποιήσει χωρίς να έχει πληρώσει!!

 - ΑΣΧΕΤΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ;;

- Μάλιστα κυρία μου, άσχετο, εσάς τι σας νοιάζει και  ανακατεύεστε; 

Το εν λόγω πολυκατάστημα, ανήκει σε αλυσίδα με πολλά παρακλάδια σε όλες τις πόλεις, πουλάει πολλά είδη και μάρκες προϊόντων και αλλάζει κατά καιρούς ονόματα. Ήταν Woolworth, έγινε Hermes, και τώρα είναι Debenhams. Αν γίνεται το ψαλίδισμα στο κεντρικό κατάστημα της εν λόγω αλυσίδας, σίγουρα θα γίνεται και στα υπόλοιπα.

Ο δε ιδιοκτήτης, ο επιφανής επιχειρηματίας που δίνει ψαλίδια στους υπαλλήλους του για να εκτελέσουν ένα τόσο θεάρεστο έργο, είναι σίγουρα ανάμεσα στους 3 πιο πλούσιους κατοίκους αυτού του νησιού, αν όχι ο πλουσιότερος. Και κάθε χρόνο, λάμπει με τις δωρεές του στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που έχουν τηλεοπτική κάλυψη, πχ ραδιομαραθώνιος! 

Ειλικρινά σας λέω, δεν μπορώ, δεν αντέχω, πώς αλλιώς να σας το πω!!! Δεν το χωρεί το μυαλό μου, και τώρα που τα γραφώ εξοργίζομαι περισσότερο!! Άνθρωποι για πέταμα!! Παρακάτω:  

Σκηνή 2:

Πληροφορία που προήρθε από μια κυρία που ψώνιζε εκείνη τη μέρα στη λαϊκή αγορά που έχουμε εδώ στη Λευκωσία, και παρακολούθησε το εξής επεισόδιο:

Την ώρα που μαζεύουνε οι πωλητές τις πραμάτειες τους, κι ετοιμάζονται να φύγουν, μια καλή γυναίκα που πουλάει φρούτα, πετάει στον κάδο των σκουπιδιών τα μήλα που δεν πούλησε κι έχουνε ξεμείνει. Πάει μια Κινεζούλα, και αρχίζει να παίρνει μερικά μήλα από τα σκουπίδια. Την είδε η καλή γυναίκα, και την πλησιάζει, την σκουντάει και της παίρνει τα μήλα. «Προτιμώ να τα πετάξω παρά να τα πάρεις εσύ» λέει με αγάπη στην κοπέλα.  Την Κυριακή, η καλή γυναίκα σίγουρα θα πάει στην εκκλησία

………………………………………………………  

Αγία Φιλανθρωπία: Εξαγορά συνειδήσεως της άρχουσας τάξης. Τίποτ’ άλλο. 

Κοστίζει λίγα λεπτά και λίγα ευρώ για να νιώσει κάποιος ότι έκανε κάτι για τον συνάνθρωπο του, που είναι λιγότερο τυχερός κι υποφέρει σ’ αυτή τη ζωή. Και τον υπόλοιπο χρόνο της κάθε μέρας (23 ώρες και 57 λεπτά), λειτουργεί ως εργαζόμενος, επιχειρηματίας, καταναλωτής, γονέας, σύζυγος, επιβάτης, θεατής κι ακροατής, τροφοδοτώντας και υποστηρίζοντας το σύστημα το όποιο δημιουργεί την φτώχεια, την ανέχεια, την ανισότητα, την οικονομική μετανάστευση, την πείνα, ακόμα και τον πόλεμο. 

Υπό το φως των πιο πάνω, καταλήγω: 

Ο επόμενος Χριστιανός Ορθόδοξος

που θα έρθει εδώ

να μου πουλήσει λαχεία, λαχνούς, κουπόνια, περιοδικά, κάρτες με αγίους και εσώρουχα

για τους νεφροπαθείς, τους καρδιοπαθείς, τις τρελές κατσίκες, τις αποστολές του Ερυθρού Σταυρού στην Τανζανία, τα θύματα των πλημμυρών στη Burma, τους ανισσόροπους, τους ναρκομανείς, το ραδιομαραθώνιο, τα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα (λες κι εμείς δεν έχουμε!) ή για άλλο καλό σκοπό

κινδυνεύει να τον πετάξω απ’ το παράθυρο!

 Καιρό τους έχω στην μπούκα! 

Κι αν δεν το κάνω αυτό, κάτι άλλο θα σκεφτώ…  

ΥΓ: Θα σας έλεγα και για το Hollywood, αλλά θα το αφήσω μια άλλη φορά. Χορτάσαμε από ανθρωπιά σήμερα. Ουφφφ! 

Δευτέρα σήμερα, 21.7.2008 και είναι η πρώτη μέρα του ζωδίου των Λιονταριών. Να ζήσετε να σας χαιρόμαστε. 

Στο Λονδίνο σήμερα το πρωί, 3 εκατομμύρια άνθρωποι θα πάρουν το υπόγειο τρένο προς το κέντρο της πόλης για δουλειά. Και θα πάρουν μια δωρεάν εφημερίδα, τη Metro που διατίθεται σε αντίτυπα που αρκούν για όλους να περάσουν την ώρα τους στο τραίνο.

Σ’ αυτήν θα διαβάσουν πόσα χάπια πήρε το πρότυπο της νεολαίας που ακούει στο όνομα Amy Winehouse, πόσους πλάκωσε στις μπουνιές και πόσο πολύ της λείπει ο emo σύζυγος της που βρίσκεται στη φυλακή.  

Μαθαίνουν επίσης  ότι η πρώτη φωτογραφία των διδύμων της Angelina και του Brad κόστισε στο περιοδικό που τη δημοσίευσε 10εκ δολάρια και ότι το διάσημο ζευγάρι δώρισε αυτά τα λεφτά σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. (Έχει κάποιος κάτι να πει;) 

Θα ψάξουν σ’ άλλο αρθρο να δουν αν υπάρχουν εξελίξεις στο διαζύγιο του Paul McCartney. Η πρώην σύζυγος πήρε 25εκ λίρες στερλίνες στο διακανονισμό του διαζυγίου, μετά από 5 χρόνια γάμου. Μάλιστα, είχε απολύσει τους δικηγόρους της και υπερασπίστηκε τον εαυτό της στο δικαστήριο, επειδή τους θεωρούσε ανίκανους που δεν μπορούσαν να πάρουν περισσότερα λεφτά. Την έπαθε όμως τελικά γιατί προκύπτουν άλλα 100εκ κι ένα συμβόλαιο 60εκ λιρών για καινούριο δίσκο, το οποίο ο McCartney υπέγραψε μετά την έκδοση του διαζυγίου. Το Λονδίνο χαμογελάει θριαμβευτικά που η εν λόγω κυρία δε θα πάρει ούτε σεντ απ’ αυτά τα λεφτά, γιατί φάνηκε από την αρχή πως το άτομο ήταν χρυσοθήρας και δεν έπρεπε να την είχε παντρευτεί ο δημοφιλής Σκαραβαίος.  

Αντίθετα, όλοι συμπονούν την πρώην κυρία Roman Abramovich η οποία έφαγε μεν το κέρατο από τον μεγιστάνα ιδιοκτήτη της Chelsea ο οποίος ερωτεύθηκε σφόδρα ένα διεθνούς φήμης μοντέλο, (κι έφαγε κατσάδα από το Ρώσο πρωθυπουργό γι’ αυτό του το ολίσθημα). Με το αζημίωτο βέβαια: η κα Abramovich πήρε το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε ποτέ από δικαστήριο σε διακανονισμό διαζυγίου: 2.5δις δολάρια σε μετρητά και ακίνητα, (7-8 κάστρα από κει κι από δω σε Ρωσία, Αγγλία, Σκωτία κι Αμερική κι 1εκ δολάρια το μήνα για την διατροφή των 5 παιδιών τους). 

Κι αναρωτιούνται όλοι αν τελικά είναι αλήθεια ότι η Madonna θα πάρει διαζύγιο από τον Guy Richi κι αν προσέλαβε τον ίδιο δικηγόρο που είχε χειριστεί την υπόθεση McCartney.    

Το απόγευμα μετά τις 5:00, στη διαδρομή της επιστροφής από τη δουλειά προς το σπίτι, θα πάρουν  μια άλλη εφημερίδα, The londonpaper, ή την London Lite οι οποίες διατίθενται επίσης δωρεάν, και θα διαβάσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.   

Σ’ αυτές τις εφημερίδες όμως, δεν θα διαβάσουν ότι 77 εκατομμύρια Πακιστανοί ζούνε με εισόδημα κάτω του ορίου της φτώχιας και σε άθλιες συνθήκες χωρίς σπίτια, νερό και ηλεκτρισμό. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ακόμα και εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης αν ακουστεί στο Πακιστάν ο απόηχος της φωνής του  Μεξικανού Emiliano Zapata, γύρω στα 1910: "Es Mejor morir de pie que vivir un siglo de rodillas" Μετάφραση στα Γερμανικά: «Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις έναν αιώνα στα γόνατα». 

Δεν πρόκειται επίσης να αντιληφθούν το ρόλο που παίζουν οι συναλλαγές στις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου, κι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την προσφορά και τη ζήτηση του προϊόντος, ή την κρίση στη Μέση Ανατολή. Αλλά καλύτερα ν’ αφήσουμε την ανάλυση αυτού του θέματος σε άλλο ποστ, γιατί αλλιώς θα ξημερωθούμε.  

Σε μια άλλη γωνιά της γης, οι Γάλλοι χορεύουν στο ρυθμό που χτυπάει με το ντέφι της η Carla Bruni, ενώ στη Μεσόγειο η Ελλάδα ψάχνει τραγουδώντας από δω τη θάλασσα κι από κει το πλοίο (έλεος δηλαδή!).  

Και το μετρίου απόδοσης νησί, στο οποίο έτυχε να γεννηθώ, στην άκρη της Μεσογείου, απλά ακολουθεί το ρεύμα. Αν βρέξει καλώς, αν όχι, θα πούμε στον αρχιεπίσκοπο να κάνει καμιά δέηση. Λες και το μικρό μέγεθος της χώρας είναι δικαιολογία για διανοητική τεμπελιά! Ααααχ! Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι ζω εδώ, γιατί κινδυνεύω από αυτανάφλεξη.  

Τα νέα της ημέρας είναι ότι μετακόμισα στο διαμέρισμα μου το Σάββατο 19.7.2008. Πριν η τηλεόραση και το ιντερνετ κατακτήσουν το χώρο. Γιατί; Διότι δε φτάνει να νομίζω ότι μπορώ να τρέξω χωρίς βοηθητικούς τροχούς. Πρέπει να το κάνω κιόλας.

Το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τις προηγούμενες 2 νύχτες είναι θέμα διαδικαστικό που θα λυθεί με το πέρασμα του χρόνου και τη συσσώρευση κούρασης. Στο κάτω κάτω δεν διατηρώ και τις καλύτερες σχέσεις με το Μορφέα, ανεξάρτητα με το χώρο που βρίσκομαι. 

Στο μεταξύ το φούξια παραμένει και σήμερα η πρώτη μου επιλογή, ενθουσιάζομαι ν’ ανοίγω το πρωί τα ηλεκτρικά μου παράθυρα (γκζζζζζζζζ και βλέπω φως!), τρελαίνομαι για Stavento (Φέρτε την, να την επιάσω στα χέρια, φέρτε την, γιατί άλλο δεν την παλεύω, και ας είναι η τελευταία, γιατί να εκραγώ κοντεύω ) Ανακαλύπτω επίσης ότι μια μικρή πετσέτα κάνει την ίδια δουλειά με μια μεγάλη! Κι ονειρεύομαι μια μέρα να οδηγήσω για λίγο μια Ferrari.   

………………………………………………………. 

Επίλογος 

Όλες αυτές οι στιγμές χορεύουνε στη χούφτα μου σήμερα, σε τρελό ρυθμό με φιγούρες κάθετες, οριζόντιες, κυκλικές, σε παράλληλη και αντίθετη φορά. Κι είναι όλες εξισου σημαντικές. Τις μοιράζομαι μαζί σας ανάκατες χωρίς να δίνω έμφαση πουθενά. Η βαρύτητα και η σοβαρότητα τους δε μετρούνται για σκοπούς ιεράρχησης και δεν κατηγοριοποιούνται.  

Γιατί; 

Διότι παντού στον κόσμο ο έρωτας πυρώνει στα μάτια και ματώνει στα δάχτυλα (φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές... Αυτό είμαι σίγουρη ότι κυκλοφορεί σε κάθε γλώσσα).

Οι όμορφες γυναίκες τραβάνε συνήθως όλα τα βλέμματα και όλοι, ανεξαιρέτως οι γονείς προσπαθούν να διαμορφώσουν τα παιδιά τους κατ’ εικόνα και ομοίωση τους (σαν τα μούτρα τους ήθελε να πει η ποιήτρια, αλλά την σταματάει η καλή της ανατροφή).  

Ολ’ οι άνθρωποι ψάχνουν ένα μάρτυρα στη ζωή και στο θάνατο τους για να μη χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσουν την πιο σκληρή πραγματικότητα: ότι στην ουσία είμαστε μόνοι, κι ότι το σύμπαν παραμένει παγερά αδιάφορο στην ευτυχία ή στη δυστυχία μας.

Τις χαμογελαστές καλημέρες μου
Chocolat avec le kaléidoscope   

ΥΓ: συγχωρέστε με που σας ζάλισα πρωί πρωί