Ένσημο.

Λέξη –φετίχ,  λέξη που είναι ικανή να μετατρέψει έναν επί ώρες (τουλάχιστον) νεκρό μαγαζάτορα, σε θύελλα δράσης. 

Για έναν δικό τους λόγο, οι κροκοδειλαρέοι μαγαζάτορες, θεωρούν ότι ο μουσικός δεν είναι ακριβώς εργαζόμενος. Πρέπει οπωσδήποτε να ανέβει στην ώρα του, χωρίς να είναι και τόσο σίγουρο τι ώρα θα κατέβει, του μετράνε τα ποτά, του βάζουνε χέρι που κατέβηκε να κατουρήσει, του την λένε όταν δεν έχει δουλειά,(Πρέπει να κάνετε πρόβες, να αλλάξετε πρόγραμμα, βάλτε και τίποτα καινούργια),  κ.λ.π. κ.λ.π. Τα ξέρουν όλοι αυτά, με εξαίρεση κάτι βαρεμένες υστερίες, που ζουν σε άλλο, ξεχωριστό πλατινέ σύμπαν. («Παίξτε, καλιέ κανένα πιο χορευτιακό, κοιμηθήκαμε»).

 Όταν όμως μιλάς με το απαύγασμα της εντιμότητας, τον επιχειρηματία Κύριο Μήτσο Λουμπίνα, και του εξηγείς ότι θέλεις και τα ένσημά σου, κάτι πολύ μυστηριώδες αρχίζει να συμβαίνει. 

 Το ένα φρύδι υψώνεται. Το άλλο κατεβαίνει. Το βλέμμα φανερώνει άφατη έκπληξη. Το στόμα δείχνει οχτώ και είκοσι. Ρυτίδες αόρατες μέχρι πριν λίγο, κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους στο μέτωπο τού μύστη τής πολιτιστικής άνοιξης. Ιδρώνει. Ξεϊδρώνει. Βαριανασαίνει.  Ξεφυσάει σαν ρινόκερος με χρόνιο στομαχικό πρόβλημα. 

  -  Δηλαδή, τι; Θέλεις  και ένσημα;

  -   Ε, όσο να΄ναι….  

  Λοιπόν. Οι 11 στους 10 δεν θέλουν να στα κολλήσουν. Οι 9 στους 10 δεν θα στα κολλήσουν. Οι  10 στους 10 δεν θα στα κολλήσουν όλα. Θα σου κλαδέψουν όσα μπορούν.

Ο μουσικός παλεύει μόνος του, γιατί δεν μπορεί να βασιστεί σε κανέναν άλλο. Ειδικά στους συναδέλφους του. Ακούγεται ωμό, αλλά έτσι είναι. Όταν υπάρχει υπερπροσφορά μουσικών από τη μία, και πεσμένη δουλειά από την άλλη, όποιος μπορεί βγάζει το μάτι του άλλου, για να επιβιώσει ο ίδιος. Βάλε και τις καραψωνάρες που την έχουν δει θεότητες του μικρόφωνου, και έχεις μια αμυδρή εικόνα για το τι παίζεται πριν, μετά, και πάνω στην δουλειά.

 Και έχεις και τον μαλάκα, να εκπλήσσεται βαθειά όταν του λές ότι θέλεις και τα ένσημά σου. Γιατί κατά την επικρατούσα άποψη στο έλος όπου  το συγκεκριμένο σαπρόφυτο  αναπτύχθηκε, οι μουσικοί δεν χρειάζονται σύνταξη, ούτε ασφάλιση, μιας και δεν επιτρέπεται να αρρωστήσουν. Θα ξενέρωνε ο κόσμος αν πάθαιναν κάτι και δεν έπαιζαν, και δεν έβρισκε την ευκαιρία να επιδείξει τα κάλλη της η Κυρία Καρασαλώμη-Σαλταπήδα.

 Τώρα θα μου πεις, και γιατί ρε τρισμέγιστε, δεν υπάρχουν σοβαροί χώροι να πας να δουλέψεις; Όχι ρε μάγκα, δεν υπάρχουν.  Γιατί με το πρόσχημα της σοβαρότητας διαπράττονται άλλου είδους παπαριές. Προσωπικά, έχω συμφωνήσει 4 !! (ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ)  !!!! χρονιές διαδοχικά  να τραγουδήσω στην μεγαλύτερη ίσως Αθηναϊκή σκηνή, και τελικά ο τύπος αθετούσε συνεχώς την χειραψία του, γιατί ήθελε στρατιωτάκια. Δεν είναι τυχαίο οτι πήγε κι έβαλε κρυφές κάμερες στα καμαρίνια, για να παρακολουθεί τι λένε οι μουσικοί όταν είναι μόνοι τους. Όταν μου ζήτησε να βρω μια καλή γυναικεία φωνή τον πήγα και άκουσε την Νέγκα, άγνωστη ακόμα, και την απέρριψε γιατί του φάνηκε «λίγο παχειά» Και θα μπορούσα να παραθέσω καμιά δεκαριά τέτοια παραδείγματα, που αφορούν  οποιοδήποτε «σοβαρό» μαγαζί μπορείς να θυμηθείς στην Αθήνα.

 Ξέφυγα όμως από  το θέμα μου.

 Ένσημα.

 Πριν δέκα μέρες, πήγα σε ένα μαγαζί στην Άνω Γλυφάδα, και αφού πέρασα από την καθιερωμένη «οντισιόν» , ήρθε και η ώρα να πω τι ήθελα από την πλευρά μου.Μόλις ανέφερα την λέξη «Ένσημα» , ο τύπος  πήρε ένα παράξενο βιτριολί χρώμα. 

 -Δηλαδή, τι; Θέλεις και ένσημα; 

  Ναι, ρε Τιτάνα, φυσικά και θέλω και ένσημα. Δηλαδή εγώ δεν είμαι εργαζόμενος; Την πλάκα μου νομίζεις ότι κάνω όλο το βράδι στο σκαμπώ; Για τον χαβαλέ μου νομίζεις ότι έρχομαι στο μέλαθρό σου; Ή μήπως νομίζεις ότι ερωτεύτηκα την κουτοπόνηρη μουτσούνα σου;

  Η συγκεκριμένη ράτσα βρίσκει 1002 τρόπους να σε ρίξει. Το χαρτί της πρόσληψης υπογράφεται συνήθως αφού περάσει ο πρώτος μήνας. Ο τελευταίος μήνας πάει υπέρ πίστεως. Συνήθως σου τρώνε τουλάχιστον ένα ένσημο την εβδομάδα. Συνήθως δεν σου κολλούν βαρέα, αλλά απλά ένσημα. Και άλλα τέτοια όμορφα. 

…Γιατί υποτίθεται ότι αυτό που κάνεις, το κάνεις για την ψυχή της μάνας σου.  Γιατί «εμής οίμαστε μια υκογαίνια, αιδώ παίρα». Γιατί κάνεις το χαβαλέ σου, πίνεις τζάμπα, ναού’μ ,  βγάζεις γκόμενες, και τι προσφέρεις τελικά;  Απλά παίζεις και τραγουδάς, οπότες δηλαδής την κ…α σου κάνεις…

 Οπότε, τι τα θες τα ένσημα, ρε τρισμέγιστε; Παίζε εκεί πέρα, και να λες και «ευχαριστώ» που πλερώνεσαι, άμα λάχει ναού’μ… Και θα σου πω εγώ πότε θα κατέβεις. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Ναού’μ… 

  Όχι ρε χασάπη. Θα σου αλλάξω τα φώτα. Και θα σε τσούξει.  Πολύ. Θα με σεβαστείς θέλοντας και μη.

 Ναού’μ

PS.  Άσχετο. 

 Αργύρη, η τοστιέρα σου είναι έτοιμη. Να περάσεις από Δευτέρα να την πάρεις.