« όποτε σ’αποθύμησα
σαν βράχος κατρακύλησα
στ’ απόκρημνά σου λόγια…»

    Τσιμισκή. Βρέχει. Τα αμαξάκια κορνάρουν. Προσπαθώ να αγκαλιάσω κάτι που λείπει. Δωμάτιο 419.Το κάτι που λείπει, δεν το ξέρει ότι λείπει. Νομίζει ότι είναι εκεί.
    Ίωνος Δραγούμη. Μεζεδάδικο. Δεν σου πάνε τα μαλλιά σου έτσι. Δεν με πειράζει, αρκεί να νοιώθεις εσύ καλά. Χαμογέλασες. Γέλασα. Δεν ξέρεις εσύ γιατί γέλασα. Σε άφησα να νομίζεις αυτό που σε βόλευε. Μόλυβος, εφτά χιλιόμετρα πορεία από την Πέτρα, να φτάσεις στην Κεραμωτή, στο γαμημένο πεδίο βολής. Όλο ανηφόρα και κατσάβραχα. Σαν έρωτας στο τίποτα για το τίποτα, μόνο που ο ιδρώτας ήταν τόσο αληθινός…Τώρα το όνομα έχει γίνει ακόμα λίγο κρασάκι, και δυό μεζέδες παραπάνω. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι…
    Εγνατίας. Δεξιά κάτω. Αποβάθρα Νο 4 . Ο ταξιτζής μας ξεγέλασε. Όμως το καραβάκι θα μας πάει τσάρκα στον Θερμαϊκό. Και θα ‘ναι βράδι. Και θα  βλέπω τα φώτα του Χορτιάτη να τρεμοπαίζουν. Τα λαμπιόνια πάνε κι έρχονται. Αμαξάκια είναι. Αμαξολαμπίδες. Το ταβερνάκι που τραγούδησα κάποτε για σένα στο Επταπύργιο, δεν θα έχει κλείσει ακόμα. Αν ξαναπεράσεις με άλλον, μην ξεχάσεις το μπουκάλι με τα σχεδιάκια που είχαμε παραγγείλει.
    Ακόμα βρέχει. Θα περιμένω να γυρίσεις,  να κοιτάξουμε μαζί τις στέγες που υπομένουν. Και υπομένουν. Κι ακόμα αναρωτιέμαι ποιός θα σταματήσει την βροχή…
    Σε ντρέπομαι. Πάντα σε ντρεπόμουν. Όχι γι’ αυτό που νόμιζες. Όχι γιατί είμαι τάχα απ’ άλλη  γειτονιά, πολύ δευτεροκλασάτη. Σε ντρεπόμουν γιατί αποδέχτηκα να σταθώ με γυμνή ψυχή απέναντι στο βλέμμα σου που με βαθμολογούσε.

     Είναι τόσο μεγάλη η διαδρομή ως τον εαυτό μας. Και στην διαδρομή παγώνεις. Περνάς με 180 κάτω από τον Σείριο, περνάς το πέταλο, ανεβαίνεις Πιερία, μπαίνεις Θεσσαλονίκη, και το τραγουδάκι στο ράδιο λέει «Εγώ από από μικρό παιδί, πετροβολούσα την ζωή».
     Ε, όχι…  Τις πέτρες τις πετούσες για άλλο λόγο. Για να τις έχεις μαζεμένες. Για να μην χάσεις χρόνο. Για να έχεις υλικό να χτίσεις γρήγορα-γρήγορα την φυλακή σου.