Είναι κάτι πραγματάκια, που δεν μπορώ να αφομοιώσω. Κάτι κώδικες που παραμένουν για μένα ακατανόητοι. Ίσως γι’ αυτό να έχω κατηγορηθεί στο παρελθόν από απαστράπτουσες ιεροεξεταστικές γυναικείες φυσιογνωμίες, ότι επιμένω να λειτουργώ σαν έφηβος σε κάποια πράγματα…(ναι, ναι, είμαι ανώριμος, το παραδέχομαι).
     Ένα απ’ αυτά τα «πραγματάκια» που δεν έχω καταφέρει να αποδεχθώ –κι ούτε πρόκειται μάλλον- είναι το πώς αλλάζουν πρόσωπο οι άνθρωποι όταν πάψεις να είσαι  «Ο δικός τους άνθρωπος». Πως μετατρέπεσαι ξαφνικά σε κάτι απευκταίο (μετ.: Μπλιάχ!!!)
    Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ήρθε σκασμένος χτες ο φίλος. Φύσαγε-ξεφύσαγε, και ανάμεσα από τα σφιγμένα δόντια του δραπέτευαν φράσεις τολμηρές και ιδαίτερα προχωρημένες.Είχε μόλις μάθει, ότι η πρώην πεθερά του μετά από πέντε χρόνια χωρισμού από την προκομμένη κόρη της, περνάει ακόμα την ώρα της γυρνώντας δεξιά –αριστερά και στολίζοντας τον με χολερικά κοσμητικά επίθετα.

     -Και τι σου κάνει εντύπωση, δηλαδή; δεν το περίμενες;
     -Μα τι λες τώρα; Αυτή έπινε νερό στ’ όνομά μου! Χρυσή τύχη με ανέβαζε, αγαπημένο της παιδί με κατέβαζε! Με κοιτούσε και βούρκωνε, και ευχαριστούσε τον Θεό για το καλό που έκανε στην τσουράπα την κόρη της!! Έλεγε παντού ότι τέτοια αγνή ψυχή σαν τη δική μου δεν έχει ξαναδεί!!!
     -Και τι έμαθες τώρα δηλαδή και έγινες τουρμπίνα;
     -Ότι όποιον συναντήσει και έχει καιρό να τον δει, του τραβάει ένα κατεβατό για μένα που έτσι και ίσχυε το μισό, θα με έδιωχναν κι από τη χωματερή ακόμα, ως υπερβολικά μολυσματικό για τα υπόλοιπα σκουπίδια. Βρίζει εμένα. Βρίζει την οικογένεια μου. Το σόι. Τους φίλους μου. Το καναρίνι μου. Τους συναδέλφους μου. Το πατάκι στην είσοδο. Είμαι άχρηστος. Ανίκανος. Αλήτης. Ανεύθυνος. Χαραμοφάης. Απόβρασμα. Ξενύχτης. Γκομενάκιας. Υβρίδιο. Χοντροκομμένος και άξεστος. Υποκριτής και τετραπρόσωπος. «Που γλύτωσε, καλέ, το κοριτσάκι μου, από τη μαύρη τη μοίρα». 
     -Ποιο κοριτσάκι, ρε; Πλάκα μου κάνεις; Αυτή είναι 45άρα!!! Και έχει μετρήσει όλη την παραλιακή με την πλάτη απο τα 25 της!!! (αυτό το τελευταίο δεν το ξεστόμισα, το κατάπια την τελευταία στιγμή).
     -Τέτοια και χειρότερα, σου λέω. Αφού μου είπανε ότι  καλύτερα ας μη μάθω κι άλλα, γιατί θα στεναχωρηθώ…
     -Ενώ αυτά δηλαδή στα είπανε για να στρώσεις κέφι; Καλές φαρμακόγλωσσες κι αυτοί που στα προλάβανε…. Κοίτα να δεις , μεγάλε, μετά από κάθε χωρισμό κάθε μέρος συνήθως προσπαθεί να σώσει την υστεροφημία του κατηγορώντας το άλλο μέρος. Και απορώ μαζί σου που δεν σου κόβει να αντιληφθείς αυτόν τον στοιχειώδη κανόνα, και να τους αγνοήσεις δείχνοντας ανωτερότητα!!!
     -Έτσι, ε;;; και τότε εσύ γιατί τα είχες πάρει στο κρανίο με εκείνη την τριχωτή κάμπια από το Μοσχάτο; Που έμαθες ότι σε κατηγορούσε παντού, και έψαχνες να τη βρεις για  να τη στραγγαλίσεις;
     -Άλλο αυτό…
     -Τι άλλο αυτό ρε άχαρε;; Κι αφού τα ξέρεις και τα εξηγείς όλα, για πες μου σε παρακαλώ… Αυτά που σου λέω γίνανε προχτές. Και ερωτώ: μετά από ΠΕΝΤΕ χρόνια, γιατί ακόμα ασχολούνται μαζί μου;
     -Ναι, ρε όσπριο!!! Και θα έπρεπε να είσαι ικανοποιημένος!!! Γιατί αυτό σημαίνει ότι η ζωή της πρώην σου με τον τωρινό της, μάλλον δεν είναι και το καλύτερο. Άμα ήταν, σιγά μην ασχολιόντουσαν μαζί σου μετά από πέντε χρόνια!
     -Ναι αλλά πως γίνεται να είσαι τη μία «καλός και χρυσός» και την άλλη  «απόβρασμα και αλήτης»;;;;; Ποια από τις δύο συμπεριφορές είναι ψεύτικη;;;;
     -Δυστυχώς…. φοβάμαι…. και οι δύο…. 

     Κάπου εκεί κόλλησε η κουβέντα… άρχισε το ποδόσφαιρο, ήρθανε και οι μπύρες, και το βουλώσαμε, προς μεγάλη θλίψη μιας περίεργης από πίσω που δεν είχε χάσει ούτε κόμμα μέχρι στιγμής.   
     Ωραία τα καταφέρνω με τις συμβουλές. Όπως σχεδόν όλοι μας, όταν κρίνουμε καταστάσεις που αφορούν τους άλλους.  Πάντως εγώ  εξακολουθώ να μην μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να υπερασπίζουν την υστεροφημία τους «θάβοντας» τους άλλους. Και τέλος πάντων, ποιο είναι το πρόσωπο, και ποια είναι η μάσκα;  Και κάθε πότε μας βολεύει να έχουμε Απόκριες;