Το ρολόι αν θυμάμαι καλά, έδειχνε 9 το βράδυ, μέσα καλοκαιριού του 2005, κάπου στις αρχές Ιουλίου. Η στιγμή που περίμενα πλησίαζε από λεπτό σε λεπτό, αφού να φανταστείς είχαμε στηθεί παρέα με τον μπράδερ μπροστά στο χαζοκούτι από νωρίς το μεσημέρι για να δούμε αυτό το show....

Η αλήθεια είναι πως όταν καθόμαστε στο δυαράκι για ένα σημαντικό γεγονός που δείχνει το  γυαλί, τότε όλα είναι όπως πρέπει να είναι...Οι βότκες και οι χυμοί φάτσα κάρτα ενώ τα επαγγελματικά ηχεία παρέα με τις κονσόλες τους έχουν ενωθεί με τη tv για να παίζουν στις εντάσεις που πρέπει να παίζουν...Και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν μόνο όταν έχει Θρύλο και συναυλίες live απ' όξω...

Ώρες ατελείωτες περνάγανε λοιπόν μπροστά από τα μάτια μας αυτά τα αστέρια και τα αστεράκια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Χιλιάδες νότες παρέλασαν από τα αυτιά μας από όλες τις γωνιές του πλανήτη κάνοντας τις δορυφορικές συνδέσεις να σφύζουν από μελωδίες..

Από την άλλη δεν πέρναγε η ώρα ρε γαμώτο, μέχρι το ρολόι να φτάσει μετά τις 9 το βράδυ είχα κατεβάσει μια θάλασσα βότκες!

Επιτέλους με τα πολλά και με τα λίγα, νύχτωσε...και τότε???

Και τότες απλά δεν θυμάμαι τίποτα, ταξίδευα και τραγουδούσα, τραγουδούσα και ταξίδευα προσπαθώντας να φτιάξω μια δικιά μου μαύρη τρύπα στο χωροχρόνο και να γυρίσω πίσω στις 31 Μάη του 1989 στο ταρτάν του ΟΑΚΑ...Τότε που το νιάνιαρο 16άρικο εκτός από το μαθαίνει πως να βαράει μαλακία, πήγαινε πρώτη φορά στη ζωή του σε συναυλία...

Εκεί γνώρισα τις μελωδίες του Roger, του David, του, Nick και του Richard....
Μου είπαν το δικό τους "καλωσόρισμα" στις μουσικές και τα τραγούδια τους...
Μόλις είχε τελειώσει εκείνο το live, φεύγοντας, ένιωθα όπως είχα νιώσει βγαίνοντας πρώτη φορά από μπουρδέλο..Ένιωθα ότι είχα γίνει άντρας πια...

Θυμάμαι τους επόμενους μήνες του 89 που έψαχνα να βρω χώρο για να χωρέσω τη καινούρια αφίσα που μου έκανε δώρο ο ξάδερφος μου...Τον είχα πρήξει τον μπαγάσα για κείνη την αφίσα, αλλά δεν είχα χώρο πια μέσα στο δωμάτιο..Ο Springsteen, oι Deep Purple, ο J.J Cale, o Woody Guthrie, οι Dire Straits, ο Jean Michel Jarre, οι Ιron Maiden και ο John Cougar Mellencamp είχαν κάνει κατάληψη πάνω και δίπλα από το κρεβάτι μου... Αναγκάστηκα να κάνω ντου στον εναέριο χώρο του αδερφού μου, 11άρης ήταν τότες σιγά μην καταλάβαινε...
(ακούς μαλακισμένο?? Τώρα τα μαθαίνεις αυτά. Ξέχνα τις δικαιολογίες που σου' λέγα τότε ότι οι τύποι είχαν αγοράσει τον Ολυμπιακό, για να σε πείσω...χαχαχαχααχαχαχαχα)

Εκείνη την εποχή θυμάμαι επίσης που δεύτερο μου σπίτι ήταν το ωδείο. Έπαιρνα ένα από τα πρώτα πτυχία μου το επόμενο καλοκαίρι στο δίσκαλο αρμόνιο. Τα τραγουδάκια που είχα για τις εξετάσεις ήταν παπαριές, άντε να ξόδεψα μια βδομάδα στο ωδείο για μελέτη....

Το μυαλό μου ήταν κολλημένο αλλού...Σ' αυτό το Σολ μινόρε που με έκανε να κλαίω κάθε φορά που το έβαζα να παίξει σ' εκείνο το μπλε Aiwa walkman...

Προσπαθούσα τότε να βρω τα πάντα σχετικά με αυτόν που έπαιζε στα keyboards εκείνη τη μελωδία...Και αυτό γιατί θυμήθηκα μια συμβουλή που μου είχε δώσει ο καθηγητής αρμονίου που είχα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο:  
" Αν θες μικρέ να καταλάβεις τί θέλει να σου πει μια μελωδία,τότε μάθε για την ζωή αυτού που την έγραψε, μάθε τί ήταν αυτό που τον έκανε να γράψει αυτό που θέλεις να παίξεις...Ίσως τότε μπορέσεις να καταλάβεις και εσύ τη σύνθεση του μέσα από την εικόνα των βιωμάτων του συνθέτη..." Σοφή φράση που την έχω κρατήσει μέσα μου σαν οδηγό!

Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να μάθεις εξειδικευμένα πράματα, όπως για παράδειγμα πληροφορίες σχετικά με την ζωή εκείνου του τύπου που έπαιζε το άσμα του ατελείωτου Σολ..Όμως ένα απόγευμα ο Γιάννης ο Πετρίδης είχε βάλει το άσμα στο κρατικό ράδιο...Άρχισε να λέει...να λέει...να λέει....πως γράφτηκε....

Αυτό ήταν, είχα μια εικόνα για να ξέρω τι θα σκέφτομαι την ώρα που τα δάχτυλα μου θα πατούσαν Σολ μινόρε...

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, τα πλήκτρα πια για μένα εκτός από διασκέδαση μου έδιναν και τα προς το ζην... Όμως οι αξίες πάντα μένουν αξίες αρκεί να μην τις σπαταλάς για επίδειξη..

Αυτό το Σολ είχα χρόνια να το ξαναπαίξω, απλά το έβαζα στα πλατό και διαλαλούσα την ιστορία του σε όσα ραδιόφωνα είχα την τιμή να εκπομπιάζω και μόνο εκεί!!

Όλα αυτά μέχρι εκείνον τον Σεπτέμβρη του 98, που το Σολ μινόρε εμφανίστηκε πάλι σαν ένα crazy diamond που έκαιγε μέσα στη ψυχή και στο κενό βλέμμα μου......


Το be continued......