Είναι πάθηση?Είναι ψυχασθένεια?Ή μήπως αβίαστη ναρκισσική ικανοποίηση επίμαχων μελών του ανθρωπίνου σώματος?Δράττομαι της ευκαιρίας να παραθέσω την άποψή μου περί της ''δεδομένης ύπαρξης του γεγονότος του Δονζουανισμού'',μιας ανθρώπινης κατάστασης που ταλανίζει τις ''διαταραγμένες'' ψυχές της ανθρώπινης αλαζονίας-εν αρχή τουλάχιστον-πριν εμπνεύσει τα μονοπάτια της λογοτεχνίας για μια δόμηση θρυλικών χαρακτήρων.

Τί ήταν ο Δον Ζουάν(ή Δον Χουάν όπως είναι η ορθότερη προφορά)?Ένα συγκεκριμένο υπαρκτό πρόσωπο της προμεσαιωνικής εποχής,που έδρασε δαιμονίως αφήνοντας το στίγμα του άκρατου ερωτισμού και της υπέρμαχης τάσης του για σαγήνευση και ξελόγιασμα των γυναικείων πληθυσμών που παρέσερνε στο διάβα της γοητείας του?Ήταν μια μεταφορική αλληγορία αναφοράς διαφόρων τυχοδιωκτών που,εκμεταλλευόμενοι τις αγωνιώδεις φιλοδοξίες τους για τέρψη της απαράβατης ''αρχής'' τους για έπαρση και επιβολή της γοητείας προς ''σκανάρισμα'' της γυναικείας ψυχοσύνθεσης(και φυσικά ''γεμίσματος'' ενός πλήθους επίπλων και δη κρεβατοκάμαρας)με απώτατο αποτέλεσμα την επιτήδευση?Θα μπορούσα να υπογραμμίσω πως,νέοι που αποτελούσαν κατά κάποιο τρόπο εκμεταλλευτές της ''μόδας'' της εποχής που απαιτούσε περιπέτεια,αμφισβήτηση και ανυποταξία,με κοινό παρανομαστή βέβαια την ευκαταστασία της οικονομικής διατήρησης βέβαια.Μιλάμε ως επί το πλείστον για αχόρταγους ευγενείς οι οποίοι επιβάλλονταν στις νεαρές κυρίες του μικροαστικού-και όχι μόνο-κόσμου και προσφέρονταν ως φλογεροί εραστές.Άνθρωποι που αποτελούσαν,αλοίμονο, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες προς προσπάθεια για ανάλυση,δεδομένου ότι ήταν ''πρώιμα'' ψυχολογικά ''πειραματόζωα''για έναν ερευνητή της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.Άνθρωποι που επιδίδονταν σε ανανεώσεις της έπαρσής τους,του απύθμενου ναρκισσισμού τους,της ανταγωνιστικής τους τάσης-έναντι άλλων ''κυνηγών''-να διαγράψουν μια πορεία καταγραφής των γυναικείων ονομάτων στο ''καρνέ'' της ηθικοπλαστικής τους λίστας.Τυχοδιώκτες που θεωρούσαν ''σπορ'' την ακόρεστη σαγήνευση γυναικών με αντίκτυπο την κοροιδία τους και την καταστροφή της ηθικής τους.

Τέτοια παραδείγματα ανίερων εραστών,ενέπνευσαν τη λογοτεχνία,από τους Ισπανούς πλανώδιους ''ραψωδούς'' της μεσαιωνικής εποχής,φτάνουμε στο Μολιέρο και το ομότιτλο θεατρικό του επικό αριστούργημα.Δον Ζουάν.Άνθρωποι οι οποίοι ρίσκαραν να αντιμετωπίσουν τις συντηρητικές κοινωνίες των συγχρόνων τους,να αμφισβητήσουν τα ανθρώπινα ήθη,να αποτελέσουν μια ''τομή'' στην ανανέωση της ανθρώπινης ψυχολογίας. Είναι η αδιάκοπη ναρκισσική μας τάση να ικανοποίησουμε την εγωπάθειά μας μέσω του ακόρεστου εκφυλισμού και του αισθησιασμού της ερωτικής μας αναζήτησης,ένα βδέλυγμα της ανθρώπινης ηθικής?Η λαγνεία είναι πράγματι ένα απαράβατα θανάσιμο αμάρτημα που παραπέμπει κατευθέιαν στο Πυρ το Εξώτερον?Ή μήπως είναι μια ασυνήθιστη αποκόμιση φαντασιακών και ρεαλιστικών εμπειριών μέσω της ικανοποίησης της ανθρώπινης φύσης:του έρωτα?Το ότι μερικοί άνθρωποι αρέσκονται στο να προκαλούν και να αμφισβητούν τα ήθη μέσω μιας φαινομενικής ματαιοδοξίας είναι ένα πείραμα των ανθρωπίνων σχέσεων.Είναι μια δοκιμασία.