"ΤΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ,ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Ή ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΤΟΥ?ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΔΕΝ ΜΕ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ,ΑΝ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟΝ ΑΔΩΝΑ'I'ΔΗΝ ΜΕ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΙΔΙΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ.ΜΑ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ!ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΠΡΑΜΑ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΩΝΑ'Ι'ΔΗ?ΕΠΕΙΤΑ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ,ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ Η ΒΙΤΟΡΙΤΣΑ?ΟΧΙ,ΟΧΙ Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΣΠΑΣΙΜΟ."(ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΠΑΕΙ)

Εχουν λοιπόν αυτοί οι «τύποι» στα χέρια τους το καθρεφτάκι του Λεπρέντη –χωρίς βέβαια να διαθέτουν πουθενά την αξιολάτρευτη δική του αφέλεια και αγαθοσύνη- το κοιτούν και λένε στον εαυτό τους έμπλεοι ναρκισσισμού «τι ωραίοι και καταπληκτικοί που είμαστε»

Μαλακίζονται κανονικά μπροστά στο είδωλό τους και τελούν –νομίζουν- σε «επαναστατικό» οργασμό.

Με απίθανη ασχετοσύνη, στην εισαγωγή τους κάνουν χρήση κειμένου του μακαρίτη Αντρέα Μπάαντερ της RAF , χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα των τότε συνθηκών που γέννησαν την εντός Πόλεων Ένοπλη Πάλη, χωρίς ποτέ να έχουν μελετήσει, γιατί αυτές οι μεθοδολογίες όχι μόνο ξεπεράστηκαν αλλά και οργάνωσαν τις κοινωνίες εναντίον τους, αλλά και γιατί αυτές οι πρακτικές, και τότε και σήμερα με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στο τίποτα, ένα τίποτα όμως βαμμένο με αίμα.

Λένε ξεκάθαρα : «Στόχος μας ήταν να τους εκτελέσουμε».

Λάθος πρώτον: Δεν είναι εκτέλεση αλλά Φόνος.
Επίσης η Θανατική Ποινή βρίσκει την συντριπτική άρνηση Κοινωνίας.

Αλλά, αυτοί είναι «λαϊκοί εκτελεστές». Να ο πρώτος νοσηρός ναρκισσισμός.

«Οι σφαίρες μας ξεκαθαρίζουν την κατάσταση.» Προσέξτε αυτό το «μας».

Οι σφαίρες «μας».

Ο νοσηρός –μα πολύ νοσηρός βρε παιδί μου- ναρκισσισμός συνεχίζει ακάθεκτος από τους αστοιχείωτους που ανέλαβαν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν από εμάς, να παίξουν το ρόλο του Ζορό.

«Το οργανωμένο αντάρτικο πόλης είναι ο μόνος δρόμος των επαναστατικών δυνάμεων για την Ανατροπή»

Τι ακριβώς επιθυμούν να ανατρέψουν;
Κολυμπώντας στον άπατο ναρκισσισμό τους και την ωκεάνια άγνοια τους αυτοί οι μάλλον άεργοι τσογλανίσκοι μοιάζουν να μην έχουν επίγνωση Μεγεθών, Αριθμών και Πραγματικοτήτων.

Όπερ και σημαίνει καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται και εργάζεται σκληρά, μεγαλώνει παιδιά, έχει αγωνίες και σε κάθε περίπτωση ακόμα και στις χειρότερες εκδοχές τους, δεν έχουν ούτε κατά διάνοια σκοπό είτε να γίνουν κουμπουροφόροι είται να στηρίξουν κουμπουροφόρους.

Τι επιθυμείτε ακριβώς να ανατρέψετε;
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα;
Τις δουλειές των ανθρώπων;
Το πλέγμα όλων εκείνων των διαφορετικών παραμέτρων που συνθέτουν την πραγματικότητα με όλες τις κακές αλλά και καλές της όψεις;
Τα όνειρα όσων αντέχουν ακόμα να κάνουν όνειρα και να εργάζονται για τα τους δώσουν σάρκα;

Γνωρίζουν ότι ΔΕΝ μπορούν.
Γνωρίζουν πως το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να εξαγριώσουν όχι το σύστημα, αλλά τον κόσμο και να τον στρέψουν στη συντήρηση ακόμα πιο πολύ.
Τότε τι επιδιώκουν; Μα τίποτα.
Είναι στην κυριολεξία μια παρέα ανώμαλων που αν δεν είχαν «πολιτική αφορμή» για να εκφράσουν την ανωμαλία τους, θα την έβγαζαν αλλιώς.
Θα την έβγαζαν πάντως σίγουρα, γιατί το να κάνεις παγανιά για να σκορπίσεις χάρο είναι εξ ορισμού ανώμαλο.

«Απο δώ και πέρα η ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα, ενώ τα σώματα τους αποτελούν ιδανικό σημείο εξάσκησης σκοποβολής. Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που θ΄αρχίζουν να παρελαύνουν. Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία, έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι΄αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση.»

Εδώ, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Αν ο ναρκισσισμός και η διαστροφή μπορούσαν να μετρηθούν με κάτι σαν το θερμόμετρο, αυτό σίγουρα σε αυτό το απόσπασμα θα γίνονταν θρύψαλα.
Ειδικά η φράση «καμία θλίψη δεν αξίζει κλπ» υποθάλπει έναν πραγματικά κλινικού επιπέδου σαδισμό γιατί απευθύνεται με αδιανόητη χαιρεκακία στους οικείους των υποψήφιων θυμάτων τους. Σε συζύγους και μικρά παιδιά αυριανών νεκρών.

Και, με ξέχειλη έπαρση, απαγορεύουν το πένθος. Τόσο απίστευτα άρρωστοι. Και μάλιστα σε έναν τόπο που κάποτε σταματούσαν και οι πόλεμοι για να φροντιστούν κατά τα ήθη οι νεκροί του αντιπάλου. Μα τι λέω και εγώ! Συγκρίνω την κολόνια με τα σκατά!

‘Ώστε θα αρχίσουν να παρελαύνουν φέρετρα!
Τι λέτε καλέ….Και εσείς, αυτοχρησμένοι θεϊσκοι αποφασίζετε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει!

Δεν βάζω καν την παράμετρο «λαϊκό κίνημα» και προβοκάτσια, γιατί είναι εμφανέστατο πως κάτι τέτοιο ούτε που υπάρχει στον «εγκέφαλό» τους.

«Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η κάνη ενός όπλου να΄ ναι στραμμένη πάνω του».

Μαρξισμό και Κοινωνικές και Πολιτικές επιστήμες σίγουρα δεν έχουν καν αποπειραθεί να διαβάσουν (αν δεν υπήρχε η «προκήρυξη» θα αναρωτιόμουν αν γνωρίζουν και να διαβάζουν).
Ωστόσο, είναι σίγουρο πως έχουν διαβάσει πολλά φτηνά αστυνομικά μυθιστορήματα και έχουν δει αντίστοιχες ταινίες εικοστής κατηγορίας. Η φράση «ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η κάνη…κλπ» στην καλύτερη και ευτυχέστερη περίπτωση θυμίζει εκείνη την απίθανη διαφήμιση « πουτ δε κοτς ντάουν σλόουλι»

«Ίσως κάποιοι να σοκάρονται απ΄την κυνικότητα μας».

Άλλο ένα δείγμα του ναρκισσισμού και της έπαρσής τους.
Μόνο, που αν κάτι σοκάρει είναι η απεραντοσύνη της ηλιθιότητας , της αγραμματοσύνης και της μαλακίας που τους δέρνει.

Πιστεύω (και ελπίζω) πως ειδικά αυτοί οι τύποι θα συλληφθούν γρήγορα πριν προκαλέσουν κανένα κακό τόσο με κόστος ανθρώπινες ζωές όσο και στις ίδιες τις κοινωνικές δυνάμεις που προσπαθούν να συνταχθούν και να αγωνιστούν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

«Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο»

Ώπα! Εδώ πια έχουμε την απόλυτη ανατροπή! Και εγώ που νόμιζα πως όλα (μα όλα) τα αντάρτικα που έχουν γίνει, είτε πραγματικά είτε αυτοαποκαλούμενα είχαν καθαρό θεωρητικό πολιτικό υπόβαθρο. Και τι σημαίνει Πολιτικό Υπόβαθρο;

Σημαίνει απλά Κατεύθυνση και Συγκροτημένος Στόχος που αφορά την Κοινωνία.

Αυτοί εδώ, δεν κάνουν… «ανάλυση» (εδώ που τα λέμε θέλει και λίγο μυαλό η ανάλυση) δεν κάνουν «πολιτική» δεν κάνουν τίποτα!
Απλά σκοτώνουν ή μάλλον θα σκοτώνουν εφ όσον ευτυχώς απέτυχαν στην πρεμιέρα.

«Η εποχή των αναλύσεων έχει πλέον λήξει..»

Σωστά! Πρώτη φορά που συμφωνώ μαζί τους. Πράγματι, η εποχή των αναλύσεων έχει λήξει. Παραδομένα τα πάντα στην επικυριαρχία των τηλεοράσεων και του «πριν από σας για σας» η Σκέψη έχει αντικατασταθεί από την Απάθεια και την Βλακεία.
Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναλύσει γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν, κανείς δεν προσπαθεί να κάνει μια διεργασία ουσίας.
Και πάνω που με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου η Κοινωνία έδειξε να ξυπνάει μαζικά από την αφασία της, ήρθε πρώτα ο «Επαναστατικός Αγώνας» και τώρα η «Επαναστατική Σέχτα» για να τρομοκρατήσει και να παγώσει τα πάντα, να μηδενίσει το ρολόι όπως λέγαμε πρόσφατα.
Ελπίζω, τα Φοιτητικά Κινήματα, η Αριστερά, οι ομάδες των Πολιτών να μην επιτρέψουν στην συνδυασμένη τρομοκρατία Κράτους και Παρακρατικής Αλητείας να κάνουν παιχνίδι.

Η «Επαναστατική Σέχτα» απέτυχε στην πρώτη της εμφάνιση.
Ωστόσο, θεωρώ την ύπαρξή της εξόχως πιο επικίνδυνη και νοσηρή από αυτή του Ε.Α.
Και αυτό, γιατί η γραφή της προκήρυξης είναι όχι βίαιη αλλά χυδαία και αναδύει εξαιρετικά άρρωστους εγκεφάλους που χρησιμοποιούν όσα συνέβησαν πρόσφατα για να περιτυλίξουν τις πράξεις τους.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να σκοτώσουν για να κλέψουν, έναν οποιονδήποτε τυχαίο πολίτη. Θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά σε ένα διαμέρισμα με τους ενοίκους τους μέσα για να χασκογελάσουν.

Θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε το απόλυτα εγκληματικό για την πλάκα τους. Να το πω και αλλιώς;

Τα «μέλη» της Επαναστατικής Σέχτας θα μπορούσαν να είναι ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου , του Τεμπονέρα και του Καλτεζά.
.
Πρέπει να πιαστούν και να τσακιστούν το συντομότερο.
Και το ιδανικό θα ήταν να πιάνονταν από πολίτες γιατί αυτή τη στιγμή το μόνο που καταφέρνουν είναι στοχοποιώντας την αστυνομία να την ηρωοποιούν.

Ήρωας η ανίκανη αστυνομία με τα χίλια μύρια προβλήματα εφ όσον είναι στόχος, ήρωας θα γίνει και αν τους πιάσει.

Και όμως, δεν πιστεύω πως είναι βαλτοί.
Πιστεύω όπως είπα πως αν ήταν, η «προκήρυξη» θα ήταν κάπως πιο έξυπνη.
Τώρα, είναι ένα «κείμενο» τελευταίας υποστάθμης, ενδεικτικό και αυτό της ποιότητας των καιρών μας.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της "προκήρυξης":

«ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ πεθαίνουν. Όσοι δεν πεθαίνουν είναι θαμμένοι ζωντανοί στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα πέτρινα φέρετρα των νέων στεγαστικών προγραμμάτων, στα ασφυκτικά σχολεία, στις κατακαίνουργιες κουζίνες και κρεβατομαρες, τις γεμάτες χαριτωμένα έπιπλα αγορασμένα επι πιστώσει.”(RΑFΦράξια Κόκκινος Στρατός)

Μετά τις πρόσφατες επισκέψεις του υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη και του προέδρου του Πασόκ Γίωργου Παπανδρέου σε αστυνομικά τμηματα για την τόνωση του ηθικού της αστυνομίας, αποφασίσαμε και εμείς για τον ίδιο λόγο, τα ξημερώματα της Τρίτης να επισκεφτούμε αιφνιδιαστικά ένα καθόλου τυχαίο Α.Τ., αυτό του Κορυδαλλόυ που απέχει 500 μέτρα απο τα κολαστήρια των φυλακών και να χτυπήσουμε τους τυχαίους μπάτσους που βρίσκονταν εκεί.
Στόχος μας ήταν να τους εκτελέσουμε. Γνωρίζαμε οτι στην γωνία του τμήματος βρισκόνταν ο ειδικός φρουρός και συχνά αλλοι δυο-τρεις συνάδελφοι του. Στην επίθεση μας χρησιμοποιήσαμε ένα υποπολυβόλο τύπου scorpion 7.65 mm, ένα πιστόλι των 9 mm καθώς και μια αμυντική χειροβομβίδα που δεν εξεράγη όταν την ρίξαμε καταπάνω τους. Τυχεροί αυτοί, άτυχοι εμείς, την επόμενη φορά δεν θα έχουν την τύχη με το μέρος τους. Οι σφαίρες μας ξεκαθαρίζουν την κατάσταση.”
Το οργανωμένο αντάρτικο πόλης είναι ο μόνος δρόμος των επαναστατικών δυνάμεων για την Ανατροπή.” Μια πράξη ξεκάθαρη, που δεν χρειάζεται πολλά λόγια.
Πίστευε κανείς πως θα μιλάγαμε για αγώνα, χωρίς ταυτόχρονα να οπλιστούμε και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα γι΄αυτόν;
Μήπως τα γαμημένα γουρούνια της αστυνομίας που σκοτώνουν ανενόχλητα, πίστευαν πως θα τους επιτρέπαμε να μας σφάζουν παθητικά σαν τα πρόβατα;
Στην πρώτη μας ενέργεια, ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, στοχοποιήσαμε την αστυνομία. Τώρα είναι οι δικοί μας μαχόμενοι σχηματισμοί ενάντια στο μισθοφορικό στρατό του καθεστώτος. Απο δώ και πέρα η ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα, ενώ τα σώματα τους αποτελούν ιδανικό σημείο εξάσκησης σκοποβολής. Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που θ΄αρχίζουν να παρελαύνουν. Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία, έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι΄αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση.
Σε αυτούς που ήδη αναρωτιούνται, γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους κι όχι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό ή έστω ένα καπιταλιστή, τους απαντάμε ότι θα ΄ρθει κι η σειρά τους Επιπλέον, μέσα απ΄την ενέργεια μας αυτή, ξεκινάμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, χρησιμοποιώντας την τακτική της μόνιμης απειλής. Οι σφαίρες εναντίων ανώνυμων αστυνομικών μεταφέρουν ένα τελεσίγραφο σε όλες τις βαθμίδες των σωμάτων ασφαλείας. Τώρα ο κάθε απρόσωπος μπάτσος πρέπει να γνωρίζει πως ίσως να είναι ο επόμενος στόχος της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ. Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η κάνη ενός όπλου να΄ ναι στραμμένη πάνω του. Αυτά είναι τα “τυχερά” της δουλείας τους.” Όταν έχεις ένα πιστόλι στη ζώνη σου πρέπει να γνωρίζεις τους κινδύνους. Όμως οι μπάτσοι θέλουν να παίρνουν το μισθό τους χωρίς να πληρώνουν τις συνέπειες.
”Αρχίστε να υποβάλλετε παραιτήσεις γιατί αλλιώς θα ξεκινήσετε να μετράτε τάφους.
Ίσως κάποιοι να σοκάρονται απ΄την κυνικότητα μας και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου. ”Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε η ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας. Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο. Τόσες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν. Η εποχή των αναλύσεων έχει πλέον λήξει...
Ήδη γνωρίζουμε πως μερικές δεκάδες μαχητές, γυναίκες και άντρες, προετοιμάζονται να περάσουν στη πρώτη γραμμή της ένοπλης αντεπίθεσης.
Τους καλωσορίζουμε.
Υ.Γ: Συμφωνούμε με τους αγωνιστές του επαναστατικού αγώνα για την επιλογή τους να στοχοποιήσουν κι αυτοί την αστυνομία.
Διαφωνούμε όμως στην επιλογή των τοποθεσιών που διάλεξαν για να αναμετρηθούν με τα γουρούνια. Βασική αρχή του αντάρτικου πόλης είναι πως δεν χτυπάμε απ΄τα εδάφη, που αναπτύσσονται οι πολύμορφες διαδικασίες του αγώνα, μετατρέποντας τα σε ευάλωτες ζώνες καταστολής. Αντίθετα, προσβάλλουμε το άβατο του εχθρού. Έτσι συσπειρώνουμε τις δικές μας δυνάμεις και αποφεύγονται καταστάσεις αστυνομικής κατοχής. Ο δεύτερος γύρος του αντάρτικου πόλης ξεκίνησε...
Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις."(Mao)"

Μόνο Σέχτα Ηλιθίων...
Όταν μια ομάδα οπλισμένων τηλεορασόπληκτων αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η βλακεία και μεταφέρει σειρά τηλεοπτικών κλισέ στο κοινωνικοπολιτικό προσκήνιο

Η παράδοση του cd με την προκήρυξη έγινε στον τάφο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συνοδεία ανθοδέσμης. Ήταν μια πρώτη ένδειξη της τηλεοπτικής ανατροφής των συντακτών και είχε όλο τον κιτς συναισθηματισμό ενός σήριαλ του Φώσκολου. Πιθανότατα στο βάθος ένα άη-ποντ, μεγάλη η χάρη του, έπαιζε το «Να μ’ αγαπάς» του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Κατόπιν, ειδοποίησαν τους συντάκτες σε μια μεγάλη αστική εφημερίδα, να παραλάβουν. Μάλλον αυτή διάβαζε ο μπαμπάς τους από την εποχή του χρηματιστηρίου, αυτήν ήξεραν, αυτήν εμπιστεύονταν. Η εφημερίδα είναι σαν το απορρυπαντικό, πρέπει να διατηρείς μαζί της σχέση εμπιστοσύνης.

Είχε προηγηθεί η επιλογή ονόματος. Πως να ονομάσεις μια οργάνωση η οποία ―καθ’ ομολογίαν των μελών της― δεν διαθέτει άλλα χαρακτηριστικά πλην του οπλισμού και του αντι-αστυνομικού μένους; ας αποτολμήσουμε και εδώ μιαν εικασία. Είχανε πρόσφατη την ταινία για την Μπάαντερ - Μάινχοφ. Ναι, δε διαβάζουν το βιβλίο, βλέπουν την ταινία. Και αν δεν έχει βγει ακόμη, που θα πάει, θα βγει.

Άρχισαν να ψάχνουν στο «Ματζέντα ελληνογερμανικό λεξικό» την απόδοση της λέξης «Faktion». Στα συνώνυμα υπήρχε και η «Σέχτα». Κάνει αέρα 70ς, όπως Μπάαντερ, και δικαιολογεί το σκονάκι-τσιτάτο της RAF που παράθεσαν, το οποίο πολύ θα ήθελαν να περάσει για ιδεολογική συγγένεια.

Όποιος γράφει για τους αστυνομικούς «όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι ωραίοι χωρίς μία τρύπα στη μέση», τους γνωρίζει μόνον από αμερικάνικες ταινίες και σήριαλ. Ίσως, αν συλληφθεί, να περιμένει να του απαγγείλουν και την «Μιράντα» - you have the right to remain silent (ούτως ή άλλως βλακεία θα πεις). Όμως, η μόνη ελληνική Μιράντα είναι μπισκότο και ακολουθείται από το επίθετο Παπαδοπούλου.

Όπως η «προκήρυξη» έτσι και η ελληνική αστυνομία δεν κυκλοφορούν στο Βέγκας του CSI αλλά στην Put the κοτ down slowly land. Το ελληνικό αντίστοιχο του «ντόνατ» έχει και αυτό «τρύπα στη μέση» και λέγεται σημίτικο κουλούρι. Αλλά, βέβαια, για να το ξέρεις πρέπει να κυκλοφορείς στους δρόμους και όχι να περνάς τη ζωή σου μπρος σε οθόνες.

Άλλα κορυφαία σημεία της πιο σλάπστικ προκήρυξης στην ιστορία των προκηρύξεων. «Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμα και να επεξηγήσουμε την πράξη μας». Τότε προς τι η προκήρυξη; Είναι must στους τρομοκρατικούς κύκλους; «Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο». Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή, αντάρτικο ξεροσφύρι, χωρίς πολιτική στόχευση.

Μετά ταύτα, πως να μη πάει για Οσκαρ καλύτερης δήλωσης, η δήλωση αστυνομικού σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει διαφορά «μεταξύ εκτελεστικού και θεωρητικού βραχίονα της συγκεκριμένης οργάνωσης». Σε απλά ελληνικά, οι «κουμπούρες» σκέφτονται με τα κουμπούρια. Αν υπήρχε κάποιος να το δεχθεί, θα έβαζα στοίχημα πως το κείμενο το έγραψαν σε υπολογιστή για να το περάσουν από τον ορθογράφο.

Ελλείψει πολιτικής, η «επαναστατική γυμναστική» (ξύλο με τα ΜΑΤ) περνάει σε άλλο επίπεδο. Και για όσους αναρωτιούνται «γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους, και όχι ένα υψηλόβαθμό στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό, ή έστω ένα καπιταλιστή τους απαντάμε ότι θα’ρθει και η σειρά τους». Τυχαίοι μπάτσοι, μάνατζερ, μεγαλοδημοσιογράφοι. Τελευταίο και καταϊδρωμένο τον κακόμοιρο τον έχουν τον «έστω έναν καπιταλιστή». Πως την γλύτωσαν οι οι πορτιέρηδες και οι πωλητές ντόνατ είναι απορίας άξιον.

Μας πληροφορούν ακόμα ότι «τόσες δεκαετίες, τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν». Είναι γεγονός ότι το επίπεδο του πολιτικού λόγου έχει πέσει από τη μεταπολίτευση αλλά όχι και έτσι. Τι είδους επαναστάτες είναι αυτοί που χρειάζονταν αποδείξεις ότι τα πολιτικά κόμματα και η εξουσία εξυπηρετούν «συμφέροντα του κατεστημένου»;

Αυτό το ήξερε και η Βουγιουκλάκη στην «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια», για να τους θυμίσουμε κάτι από τις πολιτικές τους αναφορές. Και πόσες «δεκαετίες» άραγε χρειάστηκε στην περίπτωσή τους, ή στην περίπτωση του μπαμπά, η απόδειξη ότι η εξουσία είναι τζιζ κακό; Δύο; Τρείς; Πέντε; Πρόκειται, δηλαδή, για απογοητευμένους οπαδούς της Αλλαγής ή πληγωμένους πρώην ψηφοφόρους του Μητσοτάκη; Μήπως είναι ΚΟΔΗΣΟ;

Η προκήρυξη τελειώνει με κλείσιμο του ματιού στο Μαο: «Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις». Λουλούδια ίσως όχι, αλλά βλήτα σίγουρα. Ας ελπίσουμε ότι οι γονείς τους θα μπορέσουν να τα μαζέψουν πριν κάνουν καμμιά αληθινή ζημιά. Μια βδομάδα χωρίς χαρτζιλίκι πρέπει να αρκεί
!!!