Ένα μικρό αγόρι καθόταν στο λιμάνι..
Το τοπίο ασπρόμαυρο και στο φόντο τα βαπόρια..
Αν το πρόσεχες από μακριά φαινόταν στεναχωρημένο, σαν κάτι να το βασάνιζε..
και η στάση του σώματος έδειχνε πως είναι φοβισμένο, έμοιαζε να νοιώθει μικρό δίπλα από αυτά τα τεράστια πλοία..και εκείνο κολλημένο να κοιτάει με απορία και φόβο ένα μοναδικό βαπόρι που όλο και απομακρύνεται..

το πλησίασε ένας κύριος ντυμένος με κοστούμι πουκάμισο και ασορτί γραβάτα,παιδέρας, πήγε να καλοπιάσει τον μικρό δίνοντάς του γλυφιτζούρι..
ο μικρός δεν μάσησε, κατάλαβε, πήρε τα μάτια του απ το βαπόρι και τα κάρφωσε στα δικά του,τον κοίταξε επίμονα, κατάματα με ένα παγωμένο βλέμμα που θα πάγωνε και την κόλαση.. άρπαξε το δόλωμα και το στειλε να κάνει παρέα στα ψάρια του λιμανιού..
Με μια ζεστη σαγυνευτική φωνή του λέει τραβηχτά
-αν το πιάσεις θα σου κάτσω..
από τότε τον κύριο δεν τον ξανάδε κανείς..φήμες λένε για έναν κύριο που του μοιάζει αλλά φοράει πάντα φόρμες να διδάσκει σε ορφανοτροφείο κάπου στην νότια Σικελία και να βλέπει τα παιδιά πλέον μόνο ως παιδιά!! αλλά μην ξεχνάμε πως αυτά είναι μόνο φήμες..

Η μορφή του μικρού παρέμενε φοβησμένη και ένας ένας οι περαστικοί τον πλησίαζαν, σαν να είχαν βάλει ένα (α)νοητό στοίχημα μεταξύ τους για το ποιός θα λύσει την μυστήρια ύπαρξη του μικρού αγοριού..στον αφιλόξενο κόλπο του λιμανιού..

το πλησίασε μια θείτσα, ο μικρός δεν την συμπάθησε καθόλου, η ανάσα της βρωμούσε και στην άκρη των χειλιών της αριστερά δεξιά είχε κολλημένο στέρεο σάλιο..ο μικρός ήθελε να την αποφύγη καθώς δεν μπορούσε να την αντέξει για πολύ..
-τι έφαγες σήμερα όλη μέρα? την ρωτάει..με το γνώριμο παγωμένο βλέμμα του να προκαλεί κρυοπαγήματα στα μάτια της θείτσας και την ίδια γλυκιά φωνή να της σιγοψήνει το μέσα της..
-τίποτα, ίσα που καταφέρνει να αρθρώσει, ακούγεται εξασθενημένη η απάντηση της θείτσας που ήδη είχε αρχίσει να μετανοιώνει για την επιθυμία της να βοηθήσει το ανιπεράσπιστο μικρό..η αλήθεια είναι και εδώ πρέπει να αναφερθεί, πως η θείτσα είχε μόλις πιεί τσάι μέντας για να καλύψει, όπως λανθασμένα της είχε προτείνει η ξαδέρφη της, την μυρωδιά του σκόρδου που έπρεπε κάθε πρωί να τρώει για την ρύθμιση της πίεσης..πιθανόν να ντρεπόταν ή να μην είχε και το κουράγιο για τέτοιες λεπτομέρειες κάτω από την πίεση που ασκούσε αυτός ο μικρός και έτσι περιορίστικε στο "τίποτα".. όπως και να χει αυτό το αρωματικό κοκτέιλ εισέπρατε ο μικρός κάθε που η θείτσα ανάπνεε, καθώς, και παράλειψή μας που δεν αναφέρθηκε νωρίτερα, η θείτσα είχε συνάχι και βαρυανάσαινε από το στόμα..καθισμένη ανακούρκουδα δίπλα από τον ηρωά μας, απελευθερώνοντας όλο το δακρυγόνο στο πρόσωπο του μικρού που είχε ήδη αρχίσει να δακρίζει..πιθανόν από την μπόχα που προσγειωνόταν στην επιφανεια του προσώπου του..αν και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι..
-τότε γιατί βρωμάς έτσι? της επιτήθεται κοφτά ο μικρός και συνεχίζει, να πας στον οδοντίατρο και να του πεις να σου κάνει πλύσεις με χλωρίνη..
η θείτσα πλέον προσγειωμένη στα κωλομέρια της προσπαθεί μάταια να σηκωθεί πιέζοντας μέσα στην ταραχή της τις σακούλες με τα ψάρια που βαστάει..χωρίς να απαντήσει και φοβησμένη όπως το λιοντάρι από την σφύγγα οπισθοχωρεί με σταθερή επιτάχυνση..σέρνωντας τον πλαδαρό της κώλο πάνω στην βρώμικη άσφαλτο της προβλήτας..
φήμες θέλουν την θείτσα να κάνει δυναμικό cam back στην ζωή της αρχίζοντας να περιποιείτε τον εαυτό της και τους γύρω της..οι ίδιες ανεπιβαιβεωτες πληροφορίες την θέλουν να αναφέρεται καθημερινά και αδιαλείπτως στην ειληκρίνεια και στα οφέλη που μπορεί να έχει στην ζωή μας..αλλά μην ξεχνάμε πως αυτά είναι μόνο φήμες..

πάει κι αυτή ψιθύρισε ο μικρός και αναμένει τα χειρότερα, αφού η μοίρα τον βίδωσε εδώ..

ο τελευταίος επισκέπτης που είχε ήταν ένας ψευτοκουλτουριάρης άκακος κυριούλης γύρω στα πενήντα που κρατόντας ένα βιβλίο έκανε περαντσάδα και φιγούρα στο λιμάνι ψάχνοντας παρέα..νοιωθωντας και λίγο σαν τον Σωκράτη της σύγχρονης εποχής..
Θα αναφέρθούμε εν τάχει στην κύρια διαφορά που είχαν οι δυο φιγούρες του μαυρόασπρου σκηνικού..
Ο μικρός ήταν βιδωμένος εκεί από την μοίρα, ενώ ο κυριούλης βρισκόταν εκει από καθαρή επιλογή προσωπικότητας, και τρόπου ζωής εν μέρει..βλέπετε σε όλο του το βιός είχε αναλωβεί στο να μιλάει και να υπερασπίζεται την γνώμη του, αλλά δεν είχε ενδιαφερθεί ποτέ του να μάθει πως να ακούει τους άλλους..έτσι η μοναξιά του ενός διέφερε του άλλου οπότε και το πάντρεμα των δύο, ήταν εκ των πραγμάτων και εκ των προτέρων άκυρο..κι αν γινόταν θα ήταν καθαρά ευκαιριακό..
Ο μικρός δεν είχε συνέρθει ακόμα και τα μάτια του τρέχαν, σιγά, σαν υγρασία σε παγωμένο ποτήρι το καλοκαίρι..
ο κυριούλης βλέποντας τον μικρό σαν ευκαιρία για σπάσιμο της μονοτονίας αρχίζει ένα ξεχασμένο του παιχνίδι..την ανάλυση του περιβαλλοντος χώρου που σε αυτή την περίπτωση περιλαμβάνει τον μικρό..σε συνάρτηση με το γύρω σκηνικό..ξεκινάει λοιπόν όλο χαρά και γεμάτος σιγουριά να αναλύει τον μικρό κραδαίνοντας την πίππα του σφιχτά και με περίσσεια χάρη..πιστεύοντας πως ο μικρός τον παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του άρχισε την παραστασή του..
-είσαι μόνος σου, του λέει, από επιλογη..πιθανόν στο σπίτι να εισπράτεις αρνητική ενεργεια από τους τσακωμούς των γονιών σου και για αυτό να έχεις τάσεις φυγής..αλλά στεναχωρίεσαι που το ταξίδι σου κάθε φορά που φεύγεις σταματάει εδώ στην άκρη της προβλήτας..και τα βαπόρια ξεκινάν χωρίς εσένα..η φωνή του άλλωτε μπάσα και σκληρή και άλλωτε γλυκιά, τόνιζε τέλεια τα σημεία που ήθελε και έδινε έμφαση σε συγκεκριμένα γράμματα-κλειδιά..παραδίδοντας μαθήματα υποκριτηκής στους καλύτερους αρχαίους ρήτωρες και στους πιό φημισμένους σύγχρονους ηθοποιούς..έμοιαζε η φωνή του σαν να παίζει μια λησμονημένη μελωδία στις χορδές της ψυχής του μικρού..προσπαθώντας να ξεκλειδώσει το μυαλό του μέσω της λεωφόρουτων συναισθημάτων..ο κυριούλης συνέχιζε με το ίδιο πάθος την εκ βαθέων ανάλυση του μικρού..και ενώ συνέχιζε σταθερά, διακρίνουμε αλλαγές στην έκφραση του μικρού..το δάκρυ γίνετε κλάμα και απελπισία πλυμηρίζει τον μικρό μας ήρωα..ο οποίος ήξερε καλά πως όσο αυτός ο ακίνδυνος μποέμ κύριοούλης βρισκόταν δίπλα του θα μπορούσε να νοιώθει ασφαλής καθώς κανένας άλλος επικινδυνος τύπος δεν θα τον πλησίαζε..οπότε τον δέχτηκε και τον ανέχτηκε ώσπου να δει τι θα κάνει με αυτή την παλιοκατάσταση..πάντως μην γελιόμαστε ο μικρός δεν έτρεφε κανένα φιλικό συναίσθημα προς αυτή την κοντή, λεπτοκατασκευασμένη φιγούρα, απεναντίας μάλιστα, τον έβρισκε το ίδιο πρόστυχο με τον κύριο που συναντήσαμε στην αρχη της ιστορίας μας..κι ας φορούσε και μπερέ!
Όμως όσο η ώρα συνέχιζε το προκαθορισμένο της ταξίδι τόσο το κλάμα και η απελπισία του μικρού γινόταν χαμόγελο και γέλιο..
Ο κυριούλης βλέποντας αντιδράσεις και εναλλαγες στην έκφραση του μικρου συνέχιζε πιό σίγουρος και πιό ερεθισμένος από ποτέ τον λεκτικό του καταράκτη..προσπαθώντας να ισοπεδώσει και την τελευταία άμυνα του μικρού μας ήρωα..και όταν έννοιωσε πως τα κατάφερε συνέχισε δίνοντας συμβουλές..
-γύρνα στο σπιτι σου και μην ξαναρθεις στο λιμάνι, είναι επικινδυνο μέρος για παιδιά της ηλικίας σου..ξέρεις πόσοι ανώμαλοι κυκλοφορούν?? και να ζητήσεις συγνώμη από την μαμά σου που εξαφανίστηκες έτσι!!
Βέβαια κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε πως ο μικρός καθ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, πήρε τα μάτια του από το βαπόρι μόνο τρείς φορες!
Η πρώτη ήταν με τον παιδέραστή..
Η δεύτερη με την θείτσα..
και η τρίτη και τελευταία ήταν όταν πιά είχε σιγουρευτεί πως το βαπόρι είχε κάνει μεταβολή και ερχόταν προς το λιμάνι..ήταν πλέον σίγουρος πως το βαπόρι δεν ξεμακραίνει αλλά πλησιάζει..
Τότε ήταν που το κλάμα και η σφιγμένη γκριμάτσα έγιναν γέλιο και χαρά..
τότε ήταν που έκοψε απότομα τον κυριούλη τον κοίταξε στα μάτια και τον αφόπλισε αλλά αυτή την φορά με μια ζεστή ματιά και μια φωνή κρύα και όλο απαξίωση..
-Για ποιός περνιέσαι πως είσαι βρε Δον κιχώτη της πεντάρας? Που θες να μου κάνεις και κύρηγμα περι μοναξιάς..? Ποιές ταραχές στο σπίτι και πια εμπόλεμη κατάσταση μου μιλάς, και για ποιές παρατάξεις μες την ίδια μου την οικογένεια? Να γυρίσω σπίτι? Πως να γυρίσω αν δεν έρθει αυτό το βαπόρι πίσω? Να ζητήσω συγνώμη από την Μάνα μου? μάλλον εκείνυη πρέπει να μου ζητήσει συγνώμη που με ξέχασε στο λιμάνι!!
Που θες να μου δώσεις και συμβουλές..ένα θα σου πω και βάλτο καλά στο μυαλό σου κι ας είμαι πιό κοντός από σένα..ο Δασκαλός μου μας έμαθε πως όσοι μπορούν κάνουν και όσοι δεν μπορουν διδάσκουν..και φαντάσου μας το έλεγε και ήταν δάσκαλος..δεν βαρέθηκες να δίνεις συμβουλές από δω κι από κει?
Ο κυριούλης πισωπάτησε και άλλο λίγο θα έπεφτε και στο λιμάνι..
Εκείνη την μέρα δεν ξαναεμφανίστηκε..αλλά αρκετοί γνωστοί μου λένε πως τον είδαν την επόμενη μέρα και καποιοι άλλη πως τον βλέπουν μέχρι και σήμερα..με το κλασσικό του ντύσιμο, την πίππα του και ένα βιβλίο παραμάσχαλα να κάνει την βόλτα του και την φιγούρα του στο λιμάνι, σαν να μην συνέβει ποτέ τίποτα..να αποδεικνύει περίτρανα πως..
..ίσως κάποια πράγματα να μην αλλάζουν ποτέ..  

Υ.Γ. γράφτηκε πριν 4 μήνες..μετά από πολλές βότκες..

Υ.Γ.2 επί μέρους διορθώσεις έγιναν σήμερα, επειδή έτσι ήθελα..

Υ.Γ.3 αν δώσατε τον απαραίτητο χρόνο για να το διαβάσατε, ελπίζω να μην θεωρηθεί χαμένος..