Υπάρχουν ακαθόριστα πολλοί τρόποι, να βιώσει κανείς την μοναξιά...Κάποιους απο αυτούς, τους έχω γευτεί και εγω, συνειδητά ή όχι... εκών-ακών...  Πάντα έβγαινα τσαλαπατημένος απο αυτήν την διαδικασία, με ένα συναίσθημα αυτομηδενισμού, ειδικά όταν έβλεπα οτι έφταιγα εγώ για τα στραβά που εισέπρατα..  Ισως επειδή λοιπόν χαρτογράφησα επακριβέστατα κάθε λεπτομέρεια  τέτοιων στραπάτσων, παραμένω ικανός να αντιληφθώ το πώς νοιώθει ένας άνθρωπος, όταν συνειδητοποιεί οτι γκρέμισε άτσαλα,κάτι που θα μπορούσε να του δώσει όμορφα πράγματα.   Και ίσως επειδή δέν έχω καταφέρει να σκληρύνω αρκετά, παρά τα όσα έχω δεί και εισπράξει, δεν μπορώ να μην διακρίνω ένα μικρό κάτι, σε ένα προσωπικό μήνυμα που πήρα σήμερα το μεσημέρι...

   Ο λόγος που το κάνω δημόσια, και μέσα απο το blog μου, είναι οτι με κάποιον έμμεσο τρόπο θέλω να δώσω σ'αυτόν τον άνθρωπο, την ικανοποίηση οτι η συγγνώμη του γίνεται δεκτή, και οτι αναγνωρίζω το πόσο δύσκολο είναι να αποδέχεται κάποιος ,χωρίς αναστολές τα λάθη του. Αρκεί να ΜΑΘΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ωστε να γίνει καλύτερος. Μπράβο σου, και μαγκιά σου, λοιπόν. Μπορεί να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, αλλα θα βγείς ωφελειμένος...   Στο κάτω-κάτω, έτσι λειτουργεί το παιχνιδάκι αυτό...  Με το να προστίθεσαι μέσα απο τις απώλειές σου....