Μαρία
Μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια, πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά.
26 Σεπτεμβρίου 2009, 18:54
Τα «αθώα» παραμύθια…


 

video 

Όσοι αναρωτιόμαστε που χάθηκε η αθωότητα της παιδικής ηλικίας καλό είναι να παρατηρήσουμε με μια προσεκτικότερη ματιά το επόμενο παραμύθι, nidento, ή playstation που θα αγοράσουμε στα παιδιά μας. Εκεί είναι κρυμμένη η απάντηση!

Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι

Δείτε τη χιονάτη. Έχει μπλέξει! Αν και μικρό παιδί, έχει να θρηνήσει για τον χαμό της πολυαγαπημένης της μανούλας. Να παλέψει να πείσει τον μπαμπά πως μια χαρά είναι  οι δυο τους και δεν έχουν ανάγκη από μια μητριά. Και το κλου είναι πως τελικά πρέπει να αντιμετωπίσει την πανούργα μητριά , που είναι ωραιοπαθείς, και συνεχώς ρωτάει τον μαγικό καθρέφτη ποια είναι η ωραιότερη στον κόσμο. Κι επειδή τυχαίνει να είναι η χιονάτη διατάζει να της φέρουν την καρδιά και τα πνευμόνια της για να τα φάει βρασμένα σε αλατισμένο νερό! !

Αυτή φεύγει κι όταν  καταφέρνει μετά από όλους αυτούς τους κινδύνους στο δάσος να επιβιώσει, μια μέρα η ίδια μητριά μεταμορφωμένη σε κακιά μάγισσα, της δίνει ένα δηλητηριασμένο μήλο και την δηλητηριάζει!  

Το παραμύθι αυτό το διαβάζουμε ή το διηγούμαστε στα παιδιά μας, όταν αυτά είναι σε πολύ μικρή ηλικία. Και σιγά σιγά συνηθίζουν …. στο αίμα … στην βία στην μαλαγανιά, στις μάγισσες και τα μέντιουμ με τους μαγικούς καθρέφτες και τις μαγικές σφαίρες.

Nidento & playstation

Ακόμη φτιάχνεται το κέντρο της Αθήνας από την περυσινή κρίση βίας των κουκουλοφόρων οι περισσότεροι ηλικίας 14-18 ετών. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν κι έγιναν έφηβοι παίζοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο τους όχι στην αλάνα με τους φίλους τους, αλλά στο computer ή την τηλεόραση με το nitendo & το  playstation. Πρόσφατα σε κάποια άσκηση γραπτής έκφρασης στην τάξη με θέμα το αγαπημένο μου παιχνίδι, ένας μαθητής, μας περιέγραψε με φοβερή λεπτομέρεια ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζει στον υπολογιστή του, το οποίο σε μαθαίνει πώς να γίνεις ένας καλός κουκουλοφόρος που θα την γλιτώνει από την δαγκάνα του νόμου! Όλο το σχέδιο δράσης για το πώς να κλέβεις τράπεζες χωρίς να σε πιάσουν, πως  να κλέβεις σούπερ μάρκετ, ακόμη και πως θα σπας βιτρίνες χωρίς να γίνεσαι αντιληπτός! Το όνομα του παιχνιδιού δεν το γράφω για να μη κάνω κι εγώ άθελα μου διαφήμιση. Δεν είναι όμως δύσκολο να το βρει κανείς αν το θέλει. Δεν είναι απαγορευμένο. Κυκλοφορεί ελεύθερα!

Τα cartoons  και τα παιδικά προγράμματα.

Όποιος έχει παιδιά κι έχει κάτσει μαζί τους να δει τα πρωινά  του Σαββατοκύριακου την παιδική ζώνη της τηλεόρασης, ξέρει πολύ καλά πως η βία που προβάλλεται μέσα από τα παιδικά κατά τα άλλα cartoon είναι ωμή! Τα παιδιά έχουν αρχίσει να θεωρούν βαρετά τα cartoon τύπου χάϊντι, ντοναλντ ντακ κ.λ.π επειδή κανέις δεν μαχαιρώνει κανέναν! Επίσης για ντοκιμαντέρ ούτε συζήτηση εκτός κι αν είναι κανένα από αυτά που προβάλλει ο sky με τα extreme  ενδεχόμενα! 

 

15 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

StavmanR (26.09.2009)
Αυτά δεν είναι μύθοι, αλλά της Χαλιμάς τα παραμύθια. Σαν εκείνα στα οποία δεν γεννιούνται παλικάρια, όπως έγραφε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος και τραγουδούσε ο Κώστας Καράλης.

"(...)
Εγώ βαστάω το τιμόνι
να μην μπατάρει το σκαφί.
Κι εσένα σου ’γιναν συνήθεια
της Χαλιμάς τα παραμύθια.

(...)
Παίξε, λοιπόν, κι εσύ στα ζάρια
-αν σου βαστάει- την αλήθεια!
Μα δεν γεννιούνται παλικάρια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια..."

Καλησπέρα Μαρία :)
mardhm (26.09.2009)

StavmanR!!

Που το θυμήθηκες αυτό το τραγούδι!! Μετά που το έγραψες το έψαξα στο youtube και πραγματι είναι πολύ ταιριαστό με το πόστ! Ακόμα και το βίντεακι που το συνοδεύει είναι πολύ εύστοχο!
Καλησπέρα και σε σένα και σ ευχαριστω για την ευστοχη παρέμβαση! :-)

Για όποιον θέλει να το ακούσει και να το θυμηθεί!

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=JwE1_NUR9j8]
pterarhos (27.09.2009)
Υποτιθεται,οτι πρεπει να υπαρχει ελεγχος στην αγορα,για το τι κυκλοφορει που απευθυνεται σε παιδια.
Το ιδιο και στην παιδικη ζωνη της τηλεορασης.
Αγαπημενο συγκροτημα οι Χαινηδες και αξεπεραστη δουλεια ο πρωτος δισκος τους.
Οσες φορες κιαν τον ακουω εχω την αισθηση της πρωτης συγκινησης.
Καλο σου βραδυ Μαρακι.
ZARATHUSTRA (28.09.2009)
Μαρια γεια σου !
Τι υπεροχο τραγουδι απ τους Χαινηδες . Κριμα που δεν ειναι τσιφτετελι , γιατι εχω μια στολη χανουμισας ετοιμη ... βάι, βάι ,βάι !
Ο Καραλης ομως ειναι πιο αγαπημενος .
Για την κατασταση που περιγραφεις δεν υπαρχει επιστροφη και θεραπεια .
Ο λογος ειναι πολυ ... απλος!
Οι γιαγιαδες σημερα δεν ξερουν παραμυθια να πουν , και τα εγγονια τους δεν εχουν χρονο και αυτια να ακουσουν .
Ειναι μια χαρα καλοκουρδισμενα και πινουν μια χαρα το "όπιο" τους .
Δυστυχως αυτο δεν το εχει το youtube.
Το εγραψε καποιος Βαγγέλης Βέκιος

...Στο πεύκο και στο μάρμαρο κρυμμένο
μέσα σε μύθους της γιαγιάς μου παραμύθια
έψαχνα πάντα να βρω τις αρχές σου
πίσω από ήλιους τεχνητούς και δορυφόρους
Είχε θαφτεί με τρόπο η αλήθεια
κι' έπρεπε να ματώσεις για να μάθεις
τα 'ξεραν όλα οι προστάτες κι οι προφήτες
σου μάθαιναν το τρόπο να ξεχάσεις

Αυτή τη χώρα που τη λένε Γραικυλία
παλιότερα τη λέγανε Ελλάδα
δεν έχει τίποτα από δόξα να θυμίζει
ο εφιάλτης κάνει βόλτες στη λιακάδα .

Το τραγουδι λεγεται Γραικυλία. Οποιος το βρει καπου ας το ανεβασει , να το ακουσουμε . Καλημερα .
mardhm (28.09.2009)
χμ... Την θυμάμαι την στολή της χανούμισας!! Και φυσικά θυμάμαι πόσο καλό τσιφτετέλι χορεύεις! :-)

Είπαμε η σύγχρονη γιαγιά είναι η τηλεόραση. Αυτή έχει αναλάβει τώρα το ρόλο της babysiter, το ρόλο του αφηγητή, και το ρόλο του αποχαυνωτή! (Νέος ρόλος αυτός. Δεν υπήρχε όταν είμασταν εμείς παιδιά.)

Το τραγούδι που λες (Γραικυλία) δεν το έχω ακούσει ποτέ. Ούτε και οι στίχοι μου θυμίζουν κάτι. Είναι πάντως εξαιρετικοί. Πολύ θα ήθελα να το ακούσω. Θα ήταν πολύ καλό αν κάποιος το έχει στη συλλογή του και το μοιραστεί μαζί μας.

zarathustra, χαίρομαι πολύ που επέστρεψες :-)
Tsipouraki (28.09.2009)
Έχω προσέξει κι εγώ Μαράκι ότι ο Γαργαντούας με τα παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση αλλά και τα παιδικά dvd, γίνεται βίαιος και επιθετικός, έχει πραγματικά μεγάλη υπερένταση και κάποιες φορές έχει και άσχημα όνειρα. Με τα παραμύθια όπως “η κοκκινοσκουφίτσα”, “τα 3 γουρουνάκια”, “ο κοντορεβυθούλης” κ.α., φοβάται ότι θα πάμε στη δουλειά και δε θα γυρίσουμε να τον πάρουμε ποτέ από το σχολείο (παιδικό σταθμό), ότι υπάρχουν στο σπίτι ή και στο δρόμο, λύκοι, κακές μάγισσες, κυνηγοί με όπλα που μπορεί να μας πυροβολήσουν και πάρα πάρα πολλά άλλα..
Αντίθετα, αυτό που τον κάνει να γελάει πολύ, να χορεύει και να τραγουδάει, να το ευχαριστιέται πραγματικά και μετά από αυτό να είναι ιδιαίτερα χαρούμενος είναι ο Καραγκιόζης!
Καλό ξημέρωμα Μαράκι :)
sven (29.09.2009)

Εγώ έχω μία εντελώς διαφορετική άποψη για την παιδαγωγική αξία των κλασσικών τουλάχιστον παραμυθιών και τη χρησιμότητά τους στο μεγάλωμα των παιδιών, όσο τρομακτικά κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως κάποια από αυτά. Η διαχρονική αξία και η σοφία τους φαίνεται εξάλλου και από το ότι έχουν γοητεύσει και αναθρέψει δεκάδες γενεές παιδιών σε όλες τις χώρες του κόσμου. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Το παραμύθι γενικώς αποτελεί μια διαφυγή από μια επώδυνη ή/και απρόβλεπτη πραγματικότητα στον κόσμο της φαντασίας. Δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να επεξεργασθεί συναισθήματα και εξελικτικές συγκρούσεις που ούτως ή άλλως έχει ανεξάρτητα από το παραμύθι. Μέσα από τα κλασσικά παραμύθια, το παιδί μπορεί να μάθει, για παράδειγμα, πως τελικά δεν κερδίζει πάντα ο δυνατός, αλλά η αγάπη και η αφοσίωση σε κάποιες διαχρονικές αξίες.

Η δυνατότητα να ταυτιστεί το παιδί με τους διάφορους ήρωες του παραμυθιού μπορεί να δώσει την ευκαιρία επεξεργασίας επώδυνων συναισθημάτων και ελπίδα διεξόδου και λύσεις, ιδιαίτερα σε παιδιά που βιώνουν ή έχουν βιώσει τραυματικές καταστάσεις.

Το παραμύθι αποτελεί επίσης κι ένα σημαντικό παιδαγωγικό εργαλείο με την έννοια πως ανοίγει ένα διάλογο ανάμεσα στο αδύναμο ακόμα Εγώ του παιδιού και τον εξωτερικό του κόσμο, που σε συνδυασμό με την ταύτιση του παιδιού με τους ήρωές του, διευρύνει την κατανόησή του για την έκβαση της ζωής των άλλων ανθρώπων και κατ΄επέκτασην και της δικής του.

Με τον ίδιο τρόπο που είναι εντελώς λαθαμένη και υπεραπλουστευμένη η άποψη πως τα πολεμικά παιχνίδια και τα όπλα κάνουν κακό στο παιδί και θα πρέπει να αποφεύγονται, έτσι και τα "δοκιμασμένα" κλασσικά παραμύθια, όχι μόνο δεν κάνουν κακό, αλλά βοηθούν το παιδί στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του, καθώς διαπραγματεύονται πολλά θεμελιακά ζητήματα της ζωής με ένα συμβολικό τρόπο...

Καλό ξημέρωμα



sven (29.09.2009)

Τσιπουράκι γλυκό,

ο Γαργαντούας, όπως και κάθε άλλο παιδί της ηλικίας του άλλωστε, διαπραγματεύεται εντός του ούτως ή άλλως, και ασχέτως αν πάντα αυτό δεν είναι αυτό διακριτό, με θέματα που αφορούν τον αποχωρισμό, την εγκατάλειψη και διαφόρες άλλες απειλές. Ο κακός ο λύκος, οι μάγισσες και οι άλλες απειλητικές φιγούρες δίνουν απλώς την αφορμή να εξωτερικευθούν πιο άμεσα, αλλά ταυτόχρονα δίνουν και τη δυνατότητα να τα επεξεργασθεί το παιδί μέσω του παραμυθιού, της έκβασής του και της βοήθειας ενός ευαίσθητου ενήλικα δίπλα του αυτά τα άγχη που κουβαλά και που είναι σε μεγάλο βαθμό φυσιολογικά στις ηλικίες αυτές.

Μη τα φοβάστε καθόλου. Το αντίθετο...

Καλό ξημέρωμα!!!
Tsipouraki (29.09.2009)
Με "καθησυχάζουν" κάπως αυτά που γράφεις καλέ μου Σβεν.
Δεν είναι ότι το φοβηθήκαμε ακριβώς... Αυτό που γίνεται είναι ότι κάθε φορά βρίσκουμε ιδιαίτερη δυσκολία στο να του δώσουμε να καταλάβει τη διαφορά του παραμυθιού από την πραγματικότητα. Ότι εμείς παραδείγματος χάριν, ακόμα και “φτωχοί” να γίνουμε δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψουμε μέσα στο δάσος όπως γίνεται σε κάποιο παραμύθι ή ότι στο δρόμο προς το σχολείο δεν πρόκειται να μας κυνηγήσει κανένας λύκος. Τελικά ίσως η αδυναμία η δική μας να είναι αυτή που να ενισχύει το φόβο του παιδιού...
Όπως και να’χει σ’ευχαριστώ πολύ : ))
ZARATHUSTRA (29.09.2009)
Μαρία ... τιμή μου !
mardhm (29.09.2009)
Καλή σου μέρα sven,
Ναι, είναι γεγονός πως οι απόψεις διίστανται. Είπαμε όλα τα νομίσματα έχουν δυο όψεις. Και η δική σου η πλευρά είναι πράγματι επιστημονικά τεκμηριωμένη.
Όμως πως εξηγείς το γεγονός ότι κάθε μέρα πληθαίνουν οι φωνές των γονέων που δεν μπορούν να ελέγξουν τις αυξημένες τάσεις εγκληματικότητας του παιδιού τους;
Ή τις φωνές των γονέων παιδιών προσχολικής αλλά και σχολικής ηλικίας που λένε πως οι τρομακτικές φιγούρες των παραμυθιών και των cartoοns καταλήγουν εφιάλτες για τα παιδιά τους? Η κόρη μου έβλεπε το πρωί τον κακό το λύκο σε κούκλα κουκλοθέατρου που είχαν στο νηπιαγωγείο και το βράδυ φώναζε μέσα στον ύπνο της "όχι κακέ λύκε. Μην μας φας!!"
Αφού τα παιδιά έχουν την τάση να ξεφεύγουν και να ξεσπάνε τις φοβίες τους μέσα από την φαντασία και τον κόσμο των παραμυθιών τότε γιατί τις τρομακτικές και αντιπαθητικές φιγούρες τους τις μεταφέρουν και στην πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να φοβούνται το σκοτάδι τις σκιές κ.λ.π.
Πρόσεξε! Μην παρεξηγηθώ! Δεν αμφισβητώ την θεωρία που πολύ καλά τεκμηριώνεις και που για να είμαι ειλικρινείς την έχω ακούσει πολλές φορές κατά την διάρκεια των σπουδών μου.
Απλά θέλω να καταλάβω πως αφού η θεωρία υποστηρίζει αυτά, γιατί η πράξη την κοιτάζει με επιφυλακτικότητα;
Και κάτι ακόμα. Δεν νομίζω πως τα παραμύθια, τα cartoοns και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μπορούν να βλάψουν όλα τα παιδιά που έρχονται σε επαφή με αυτά. Σίγουρα παίζουν κι άλλοι παράγοντες ρόλο για την μετέπειτα εξέλιξη τους σε βίαιους ή όχι εφήβους ή ενήλικες.

sven (29.09.2009)

Οι τάσεις παραβατικότητας των παιδιών έχουν πολυπαραγοντική αιτιολογία και δεν οφείλονται απλά στο είδος των παραμυθιών που διαβάζουν.

Εγώ αναφέρομαι ΜΟΝΟ στο ρόλο των κλασσικών παραμυθιών και όχι των σύγχρονων cartoons των οποίων το περιεχόμενο δεν γνωρίζω.

Αυτό όμως που ισχύει σε κάθε περίπτωση είναι η παρουσία ενός ενήλικα δίπλα στο παιδί, που να καθησυχάζει και να εξηγεί, όταν αυτό βλέπει κάτι που μπορεί να τρομάξει. Όταν όμως πολλοί γονείς βάζουν τα DVD στο CD-player και αφήνουν το παιδί τους -ανακουφισμένοι που δεν θα το έχουν στα πόδια τους- μόνο για ώρες να βλέπει αυτά που θέλει βεβαίως, αλλά όμως που ταυτόχρονα το τρομάζουν, τότε η αιτία του φόβου που ενδεχομένως θα προκληθεί στο παιδί δεν είναι τα όποια cartoons, αλλά η απουσία του ενήλικα.

Εάν ένα παιδί παρουσιάσει εφιάλτες ή φοβίες εξαιτίας ενός παραμυθιού ή στη θέα μιας κούκλας-λύκου, τότε να είσαι σίγουρη πως αυτό ΔΕΝ οφείλεται στους παραπάνω λόγους, που ήταν απλά η αφορμή. Οι λόγοι μπορεί νάναι καθαρά εξελικτικοί, δηλ. φυσιολογικοί και παροδικοί -για παράδειγμα, τα παιδάκια ηλικίας 3-4 χρονών παρουσιάζουν συχνά φοβίες του τύπου "θα σκαρφαλώσει ένα λεοντάρι και θα μπει στο δωμάτιό μου την ώρα που κοιμάμαι" κ.λ.π.- ή να πηγάζουν από διάφορες ανασφάλειες και άγχη του παιδιού που έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες του ταμπεραμέντου του, τις οικογενειακές του συνθήκες ή τις σχέσεις του με τους γονείς και τα αδέλφια του, αν υπάρχουν, τον παιδικό σταθμό, το σχολείο, το δάσκαλο(αν είναι αυταρχικός, επικριτικός κ.λ.π.).

Κάποτε είχα δει ένα 4χρονο αγοράκι που ανέπτυξε μια φοβρή φοβία για μία κακιά νεράιδα ενός παραμυθιού, που τελικά αποδείχθηκε πως είχε να κάνει με τον τρομερό θυμό του προς τη μητέρα του, που 6 μήνες πριν γέννησε ένα δεύτερο μωρό. Το παιδί μετέθεσε το θυμό του προς τη μητέρα στη νεράιδα(πιο επιτρεπτό, λιγότερο επωδυνο κι απειλητικό) και ο τρόπος αυτός ήταν η προσπάθεια του αδύναμου ακόμα ψυχισμού του να διαχειρισθεί το θυμό του προς τη μητέρα και τη συνοδή αδελφική του αντιζηλία.

Τα παιδιά κάτω των 5 χρ. δεν μπορούν να διαχωρίσουν εύκολα ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται σε κατάσταση έντονου στρες. Ούτε και η μετάθεση των φοβιών τους στην πραγματικότητα είναι κάτι περίεργο ή ασυνήθιστο. Είναι ένας αμυντικός μηχανισμός. Αυτό το κάνουμε συχνά κι εμείς οι μεγάλοι. Για παράδειγμα, ένα άτομο με κρίσεις πανικού, που έτυχε να βιώσει π.χ. την πρώτη του κρίση μέσα στην αίθουσα ενός κινηματογράφου, αρνείται να ξαναπάει σε ανάλογο χώρο, κι αν το κάνει πιθανότατα θα ξαναβιώσει πανικό. Μπορεί να μη θέλει ίσως ακόμα και να βγει από το σπίτι του, φοβούμενο διάφορες καταστάσεις που μπορεί να του συμβούν...

Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανάλογων αντιδράσεων, όπου το παιδί εξωτερικεύει διάφορα θεμελιακά του άγχη μέσω π.χ. διαφόρων παραμυθιών και όχι μόνο. Το παραμύθι δίνει την ευκαιρία να τα εντοπίσουμε, με τη βοήθειά του να τα επεξεργασθεί το παιδί και αν η κατάσταση είναι πιο σοβαρή, να ζητηθεί η βοήθεια ειδικού. Αν έχουμε π.χ. ένα ραγισμένο δόντι, η "λύση" δεν είναι να πάψουμε να τρώμε μην τυχόν και σπάσει, αλλά να αποκαταστήσουμε το πρόβλημα...

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αλλά και για πολλούς άλλους, η "πράξη", όπως λες, "κοιτάζει με επιφυλακτικότητα τη θεωρία". Στην ουσία, όταν πρόκειται για καταστάσεις που περιγράφω, αυτό που συμβαίνει είναι απλά πως η πραγματικότητα δεν ερμηνεύεται σωστά βάσει της υπάρχουσας θεωρίας.

Είναι σωστό επίσης πως κάθε άνθρωπος, ενήλικας ή παιδί, έχει διαφορετική ανοχή και αντοχή στο άγχος και τις κοινές δυσκολίες της ζωής, όπως και διαφορετική ευαλωτότητα και "ευαισθησίες"...
Oraclas (29.09.2009)
Κάποια μεγαλώσαμε με παραμύθια και με τη σειρά μας τα διηγούμαστε στα ανήψια μας.. όμως τώρα όλα τα παιδιά βλέπουν τηλεόραση κάτι που ακόμα και εμείς την προλάβαμε μεγάλοι. Η τηλεόραση κάνει το μεγαλύτερο κακό. Υπάρχουν όμως και σύγχρονα παραμύθια όπως 'η πεντάμορφη και το τέρας' ή 'ο βασιλιάς των λιονταριών' που καταγράφει τις αξίες, την αλαζονεία, την μεταμέλεια, την επιμονή, αναφέρει τον θάνατο και αρχίζει προβληματισμούς. Ένα παιδάκι μίας φίλης μου είδε τον βασιλιά των λιονταριών τρεις συνεχόμενες φορές όταν είχε έρθει σπίτι μου και μετά για ένα μεγάλο διάστημα το έβλεπε καθημερινά. Έκλαιγε πολλές φορές και έλεγε στους γονείς του ότι δεν θέλει να πεθάνουν. Οι γονείς είχαν προβληματιστεί, η κόρη τους ήταν μόλις 5 χρονών. Παρόλα αυτά έτσι τους αγαπούσε περισσότερο, γιατί ήξερε ότι σε περίπτωση μίας απώλειας θα τους χάσει.

Τα παιχνίδια για τους έφηβους έχουν ξεφύγει σεναριακά. Κάποτε χάζευα έναν μικρότερο ξαδελφό μου, ο οποίος έπαιζε ένα παιχνίδι όπου ο ήρωας του, σκότωνε όποιον έβρισκε (όχι τους κακούς), οδηγούσε ανεξέλεγκτα και προκαλούσε ζημιές ακαταλόγιστες. Αυτό το παιδί είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Τώρα είναι στα 20 και αν και φοιτητής αρέσκεται να πηγαίνει στα ιντερνετ καφέ και να μιλάει μέσω Η/Υ με κοπέλες (chat). Προσωπική επαφή μηδέν.
Hastaroth (29.09.2009)
Μήν ξεχνάτε οτι τά παραμύθια που ακούγαμε εμείς,μάς τά διηγόταν η γιαγιά μας ή-καμμιά φορά-η μητέρα μας.Οπως είπε και ο Sven,υπήρχε κάποιος δίπλα μας ενήλικος,νά μάς εξηγήση και να μάς υπενθυμίση οτι αυτό που άκούγαμε είναι παραμύθι καί όχι πραγματικότητα και οτι δέν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε,αφού είναι δίπλα μας αυτοί νά μάς προστατεύσουν ή να μάς δείξουν πώς να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.

Τό τραγούδι "Γραικυλία" το έγραψε Ο Βαγγέλης Βέκιος,εκ τών ιδρυτικών μελών (καί drummer) τών Μουσικών Ταξιαρχιών καί τών Santa Fila.

Latte (29.09.2009)
Εγώ πάντως που ήμουν φανατική - σε καθημερινή βάση - ακροάτρια παραμυθιών (υποχρεωτικά δε από τη φωνή του μπαμπούλη live και σε εξαιρετικές περιπτώσεις σε κασέτα - η φωνή του μπαμπούλη πάντα, εννοείται, όχι κασέτες του εμπορείου), δε θυμάμαι ποτέ να ένιωσα φόβο/ανασφάλεια/κάτι άσχημο, τέλος πάντων, ενώ λατρεύω ακόμα τα κλασικά παραμύθια... :)

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
mardhm
maria


Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/mardhm

Σκοπός στη ζωή δεν είναι να επιτύχεις, αλλά να συνεχίσεις να αποτυχαίνεις χωρίς να χαλάς τη διάθεσή σου.

Tags

life Άνοιξη αδέσποτα μύθοι



Επίσημοι αναγνώστες (2)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...


Φιλικά Blogs

Links